คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -1- Relationship
“ฮิยะฮ่าๆ ส่งลูกมาทางนี้ๆ” น้ำเสียงสดใส่ตะโกนเสียงดังไปถึงริมฝั่งถนน ผมสีดำสั้นเปียกปอนราบเรียบไปตามแนวของใบหน้า ทั้งๆที่ฝนนั้นสาดลงมากระหน่ำ แต่เด็กคนนึงกับส่องสว่างอยู่กลางสายฝนท่ามกลางหมู่เพื่อน รอยยิ้มที่ทำให้คนเปลี่ยนอารมณ์ และดึงใจให้ต้องจับจ้องหันไปมองหลายครั้งหลายครา ภายใต้สายตาของอีกคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสนามฟุตบอลเล็กๆแห่งนี้
“ยุนโฮนายเปิดกระจกรถทำไม” ริมฝีปากบางสวยเบ้อย่างงๆ เมื่อเห็นเพื่อนของตนเปิดกระจกรถจนฝนสาดเข้ามาทำความเปียกชื้นให้กับเบาะหนังด้านในซะหมด เจ้าของชื่อยุนโฮหันมองใบหน้าสวยแล้วยักไหล่ก่อนที่จะรีบปิดกระจกสีชาให้เลื่อนสูงขึ้นจนมิด มือหนาจับเสื้อเชิ้ตสีขาวของคนตรงหน้าดึงร่างบางให้เข้าใกล้ตนเองเข้ามาและไม่รอช้าที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอย่างถือสิทธิ์
“ยุนโฮ...นายเปียก...” ตาโตคู่สวยหลุบต่ำลงเมื่อใบของยุนโฮเข้ามาใกล้ซะจนได้ยินเสียงลมหายใจอุ่นๆ แต่ก้มหน้าเท้าไหร่ก็เหมือนว่าใบหน้าคมจะตามติดไม่ยอมให้ทอดถอน.. ริมฝีปากบางถูกประทับแผ่วเบา ต่อด้วยกดทาบลงอย่างหนักหน่วง ริ้นร้อนรุกเร้าร้อนลุ่มตักตังรสหวานของกันและกันนานเนิ่นนาน....
“ไปกันได้แล้ว” ยุนโฮถอนริมฝีปากออกหันหน้าไปบอกคนขับรถขับรถต่อไปยังจุดหมาย ร่างบางรีบหันไปทางอื่นเพื่อนหยุดอารมณ์ให้เป็นปรกติเมื่อหัวใจมันเต้นแรงราวกลับว่าจะหลุดออกมาเสียให้ได้ ทั้งๆที่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่กลับไม่เคยเลยที่จะชิน....แต่ขณะเดียวกันก็ไม่มีครั้งใดที่อยากจะถอดถอนตัวจากลิ้มรสที่สัมผัส มือบางเลื่อนไปกุมมือใหญ่กว่าอย่างกล้าๆกลัวๆ ขัดเขินแต่ก็ไม่อยากจะให้มือนั้นห่างออกไปไหน หากจับกันไว้อย่างนี้เขารู้สึกว่ามือใหญ่นี้เป็นของเขา...
มันคงจะดีไม่น้อย ถ้ามือใหญ่ๆ ไหล่กว้างๆ และอ้อมกอบอุ่นๆนี้จะเป็นของเขาคนเดียว ...ตลอดไป...
และตลอดไป..
คิมแจจุงล้มตัวลงหนุนตักของยุนโฮช้อนสายตาขึ้นมองร่างสูงกว่าอย่างออดอ้อน ยุนโฮยิ้มให้กับภาพน่ารักที่เห็นและอดไม่ได้ที่จะจักจี้แจจุงซะหน่อย แจจุงดิ้นขนตัวขอดินไปมาพร้อมกับกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ก่อนที่จะระเบิดออกมา
“ฮะฮ่าๆๆ ยุนโฮไม่เอา..ยุน...ฮะๆๆ เดี๋ยว....” แทบขาดอากาศหายใจแจจุงเด้งตัวขึ้นจากตักนุ่มถือโอกาสทาบริมฝีปากใส่อีกฝ่ายหยุดการกระทำของอีกฝ่ายอย่างขี้โกง ราวกับมนต์สกดยุนโฮเงียบเสียงลงจ้องเข้าไปนี่นัยน์ตาหวานอย่างค้นหา
“ร้ายนักนะ..” หัวเราะหึๆ ยุนโฮดันตัวแจจุงราบลงกับเบาะกดจูบกลับเร้าเร่าราวไม่ให้ไม่ยอมให้แจจุงมีโอกาสได้พูดอะไรอีก
รถคันยาวชะลอตัวลงและหยุดลงในที่สุด ยุนโฮและแจจุงลงจากรถและเดินเข้าไปในโรงแรมโอ่งอ่า โรงแรมห้าดาวสไตล์ยุโรปที่มีแสงไฟสลัวยามค่ำแสนโรแมนติก เสียงเพลงเบาๆจากเปียโนชวนให้อยากก้าวเข้าไปโดยเร็ว คนมากมายในชุดสุภาพสวยงามที่โดดเด่น ยุนโฮก็เป็นคนหนึ่งที่รู้จักกันดีในสังคมวงการไฮโซ และคืนนี้ก็เช่นเคย เขาเป็นที่จับตามองต่อสาวๆ ด้วยทั้งหน้าตา ฐานะ และธุรกิจ นอกจากนี้เพราะสายเลือดที่มีเชื้อพระวงศ์อยู่ก็ทำให้เค้าดูดียกระดับขึ้นไปอีก ส่วนแจจุงก็โดดเด่นไม่แพ้กัน หน้าตา ฐานะ ธุรกิจทางบ้านไม่ได้ด้อยกว่าใคร ผู้ใดก็ต่างหลงใหลในดวงตาสวยคู่นั้นแต่ก็ไม่อาจจะครอบครองได้ แม้ไม่มีใครเอ่ยออกมาทุกคนก็ต่างรู้ดีถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่
“โบแจฉันยังไม่อยากเข้าไปเลย” ยุนโฮพูดหน้าบูด
“ทำไมล่ะ ที่นี่สวยออก ของกินต้องเยอะแน่ๆ..อ้ะ” แจจุงยิ้มให้แต่ก็ถูกลากไปก่อนที่จะพูดจบ ร่างบางถูกลากไปคนละทางกับห้องจัดสังสรรค์ มุมอับสายตาของทางเดินที่ไม่มีผู้คนผ่านไปมายุนโฮกดจูบลงไปที่ใบหน้าชวนหลงไหนอีกครั้ง งานเลี้ยง ของกิน มันเทียบไม่ได้กับการใช้เวลาอยู่กับคิมแจจุงของเขาเลย
“นี่พอแล้วน่า ฉันอายนะ เข้าไปกันเถอะ” แจจุงหันหน้าหลบ ถ้ามากกว่านี้เขาคงต้องอกระเบิดแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“มากกว่านี้ได้ไหม..” ยุนโฮเอ่ยกระซิบ ได้ยินชัดเจนในระยะที่เป็นอยู่ แจจุงหลบตาไปอีกทางไม่เอ่ยตอบใดใด อาจจะเงียบนานไปหน่อนจนยุนโฮรู้สึกจุก
“เข้าไปที่งานเถอะ” ยุนโฮเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ บางทีเขาก็ไม่อยากรอคำตอบนั่น ร่างสูงเดินนำไป.. เดินไป.. จนหายไปในหมู่ผู้คน ทิ้งแจจุงให้ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“เดี๋ยวสิ..” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่เวลาผ่านไป ขาเรียวเริ่มเดินบ้างแต่เดินจุดหมายกลับไม่ใช่ห้องสังสรรค์ ความคิดหนึ่งที่อยู่ในหัวคืออยากกลับบ้าน
“โอ้ย!!” แจจุงร้องเสียงหลงเมื่อชนเข้ากับใครซักคนหนึ่ง ร่างบางล้มลงกับพื้น แต่อีกคนที่เขาชนกลับยืนสูงเหนือเขาขึ้นไปไม่ได้ล้มลงหรือมีเสียงใดพูดออกมา ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองคนแปลกหน้าช้าๆ
“ขอโทษครับ”
“ไม่จำเป็นหรอก” เสียงเย้ยหยันพูดสั้นๆ ใบหน้าของคนแปลกหน้าดูหัวเสียหน่อยๆ และเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกออก
“อ้อ.. คิมแจจุง ฉันรู้จักนาย ลุกเองแล้วกันนะ ฉันปาร์คยูชอน” น้ำเสียงแสดงความเย้อหยิ่ง พูดจบก็เดินไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองร่างบางที่นั่งขมวดคิ้วอยู่กับที่
“หมอนั่นมันบ้าน่ะ อย่าใส่ใจเขานักเลยคุณแจจุง” มือหนึ่งยื่นออกมา
“หือ??? อ้ะขอบใจ” แจจุงแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็รับน้ำใจจับมือเล็กและลุกขึ้น เป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบสามสิบสี่ใส่ชุดสูทดูน่ารัก ผมสั้นๆช่างรับกับตาโตคู่สวย ดูเป็นเด็กที่กล้าบ้าบิ่นพอตัวทีเดียว
“ผมชิมชางมิน อายุสิบห้า คุณแจจุงอายุยี่สิบ เป็นแฟนกับคุณชองยุนโฮอายุสิบเก้า...ใช่มั้ยฮะ?”
“....” แจจุงยิ้มแทนคำตอบอย่างไม่แปลกใจที่ ชางมินช่างพูดช่างจานัก แจจุงลูบหัวเขาเบาๆ
“ขอบคุณ...” ชางมินก้มหน้าลงเขินๆแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “ผมต้องไปแล้ว ครั้งหน้าเราคงเจอกันอีก ผมขับรถให้ไอ้ปาร์คนั่นน่ะ” เด็กหนุ่มยิงฟันและเดินเริ่มเดิน
“ไปไหน ไม่เข้าไปหรอ” แจจุงตะโกนไล่หลังเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มวิ่งไปอีกทางหนึ่ง ชางมินหันกลับมายิ้มอีกครั้งแล้วส่ายหน้า
“ผม-เป็น-แค่-คน-ขับ-รถ!!” ฉีกยิ้มกว้างๆและตะโกนกลับมาก่อนที่จะวิ่งและหายไปในหมู่คนที่เดินขวักไขว่อย่างวุ่นวาย
คุณแจจุงอายุยี่สิบ เป็นแฟนกับคุณชองยุนโฮอายุสิบเก้า...ใช่มั้ยฮะ?
แจจุงมองร่างเล็กกว่าลับตาหายไป คำถามที่ยังไม่ได้ตอบนั่น เขาเองก็อยากรู้คำตอบมันอยู่เหมือนกัน คิมแจจุง กับชองยุนโฮ รักกัน? หรือแค่ความเคยชินกันแน่นะ?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น