ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมกับหน้าที่ใหม่ และความแค้นที่ยังคุกรุ่น
บรรยากาศภายในห้องแล็บเก่าๆ ดูน่ากลัวในเวลาหลังเลิกเรียนเช่นนี้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ยีนหลังชนกำแพงกลัวจนตัวสั่น หากแต่เป็นกลุ่มเด็กผู้ชายห้าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหาก
“เลิกกับยัยนั่นซะ” เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลพูดขึ้น เสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เพิ่มความกดดันให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นายก็รู้ว่าเราทำไม่ได้” ในที่สุดเขาก็กลั่นคำพูดที่คิดว่าดีที่สุดออกมา แต่นั่นยิ่งเพิ่มอารมณ์โกรธให้กับคนที่เขาไม่อยากให้โกรธที่สุดในเวลานี้
“แค่นี้พอไหม มันอาจช่วยให้กิจการของนายมีอายุต่อไปได้พักหนึ่ง” เด็กหนุ่มคนเดิมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้
คู่กรณีรับกระดาษแผ่นนั้นไปด้วยมือที่สั่นเทา มองดูตัวเลข 5 หลักปลายๆ ในกระดาษแผ่นนั้น ริมฝีปากยกขึ้นนิดหนึ่ง
“ฉันจะบอกกับแป้ง……..พรุ่งนี้เลย” เจ้าของกระดาษยิ้ม ภายใต้ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ซุกซ่อนความชิงชังไว้อย่างมิดชิด
น้ำตาเด็กสาวไหลผ่านแก้มที่เป็นสีชมพูเรื่อ สายตาบ่งบอกถึงความเคียดแค้นระคนทุกข์ใจ ทุกชีวิตภายในห้องที่ถูกปิดด้วยบานประตูบานที่หญิงสาวใช้ยันกายให้ยืนอยู่ได้ยังคงไม่รับรู้ ว่ายังมีอีกคนที่ต้องเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำ
****
เปิดเทอมใหม่ เรื่องน่ายินดีสำหรับเด็ก ม.ปลาย….แค่บางคน สำหรับแป้งร่ำ ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของเธอที่นี่ มันมาพร้อมกับฐานะใหม่…ประธานนักเรียน ภาระหนัก แต่ไม่ที่สุดในชีวิต เธอยังมีน้อง 2 คนที่ต้องดูแล หลังจากเสียแม่ไป ส่วนพ่อของเธอต้องไปประกอบธุรกิจที่ต่างประเทศ นานๆจะกลับมาสักที แต่ก็ส่งเงินมาให้เธอใช้จ่ายได้ตามที่ต้องการ
“ไงจ๊ะ ประธานนักเรียนคนใหม่” แตมทักทายแป้ง เธอหันไปยิ้มให้อย่างเนือยๆ
“ก็ไม่ยังไงหรอก เออ นี่ แล้วทำไมยังไม่รีบไปหอประชุม งานปฐมนิเทศน์กำลังจะเริ่มแล้วนะ” แป้งตอบเนือยๆ
“เออ ใช่ ขนุน นังนุก ไปเร็วเข้า พวกแกนี่ไม่เตือนฉันเลย ช้าขนาดนี้มีหวังโดนจับประจานแน่” เด็กสาว 3 คนวิ่งออกจากห้องเรียนไป แป้งร่ำก้มลงไปหาใบรายชื่อกรรมการนักเรียนใต้โต๊ะ
“โอ๊ะโอ ไม่น่าเชื่อ ดูนี่สิพวกเรา ว่าฉันได้อยู่ห้องเดียวกับใคร” เสียงพูดกลั้วหัวเราะดังมาจากประตูห้อง เด็กผู้ชายคนแรกหันไปพูดกับเพื่อนอีก 4 คนที่เดินตามหลังมา เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจากการก้มหาของ
“เอาน่า วันแรกอย่างเพิ่งมีเรื่องเลยว่ะ พี” 1 ใน 4 ที่ตามมากล่าวด้วยสีหน้าหวั่นๆ
“ใครว่าฉันจะมีเรื่อง พวกนายสิต้องยินดีกับฉันที่ได้อยู่ห้องเดียวกับประธานนักเรียนสาวคนใหม่” พีเดินเข้ามาใกล้แป้งร่ำเรื่อยๆ พูดยิ้มๆ “ใช่มั๊ย” เขาพูดกับเธอ ซึ่งบัดนี้คิ้วขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก
“ขอตัว” แป้งร่ำพยายามเลี่ยง เธอรู้ว่าตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร และไม่ควรทำอะไร
“เดี๋ยว!!” พีคว้าแขนแป้งร่ำไว้ กำจนแน่น “อะไรกัน ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ” เขาพูดต่อด้วยหย้าตายียวน
“เฮ้ย พวกปิดประตูเด๊ะ ฉันอยากอยู่ประธานนักเรียนคนใหม่ตามลำพัง ไอ้ป๊อป นายก็เข้ามาด้วยสิ” เด็กผู้ชายสวมแว่นเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย แป้งมองหน้าพีอย่างไม่ไว้ใจในขณะที่พีเองก็มองเธออย่างท้าทาย
“เลิกทำอะไรบ้าๆซะที ไม่งั้นฉันจะไปบอกอาจารย์ภัทรสุดา”
“เชอะ อย่างยัยแก่นั่นน่ะเหรอจะมาทำอะไรฉันได้ เอาเงินยัดปากไปก็ไม่กล้ามาเสนอหน้าแล้ว”
“ที่นายกำลังพูดถึงอยู่น่ะ มันอาจารย์นะ คนเลวๆอย่างนาย ระวังไว้เถอะ นรกจะกินหัว”
“นรกหรอ กลัวจะแย่ แต่ฉันว่าวันนี้คงจะมีคนได้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“เลิกกับยัยนั่นซะ” เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลพูดขึ้น เสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เพิ่มความกดดันให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นายก็รู้ว่าเราทำไม่ได้” ในที่สุดเขาก็กลั่นคำพูดที่คิดว่าดีที่สุดออกมา แต่นั่นยิ่งเพิ่มอารมณ์โกรธให้กับคนที่เขาไม่อยากให้โกรธที่สุดในเวลานี้
“แค่นี้พอไหม มันอาจช่วยให้กิจการของนายมีอายุต่อไปได้พักหนึ่ง” เด็กหนุ่มคนเดิมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้
คู่กรณีรับกระดาษแผ่นนั้นไปด้วยมือที่สั่นเทา มองดูตัวเลข 5 หลักปลายๆ ในกระดาษแผ่นนั้น ริมฝีปากยกขึ้นนิดหนึ่ง
“ฉันจะบอกกับแป้ง……..พรุ่งนี้เลย” เจ้าของกระดาษยิ้ม ภายใต้ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ซุกซ่อนความชิงชังไว้อย่างมิดชิด
น้ำตาเด็กสาวไหลผ่านแก้มที่เป็นสีชมพูเรื่อ สายตาบ่งบอกถึงความเคียดแค้นระคนทุกข์ใจ ทุกชีวิตภายในห้องที่ถูกปิดด้วยบานประตูบานที่หญิงสาวใช้ยันกายให้ยืนอยู่ได้ยังคงไม่รับรู้ ว่ายังมีอีกคนที่ต้องเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำ
****
เปิดเทอมใหม่ เรื่องน่ายินดีสำหรับเด็ก ม.ปลาย….แค่บางคน สำหรับแป้งร่ำ ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของเธอที่นี่ มันมาพร้อมกับฐานะใหม่…ประธานนักเรียน ภาระหนัก แต่ไม่ที่สุดในชีวิต เธอยังมีน้อง 2 คนที่ต้องดูแล หลังจากเสียแม่ไป ส่วนพ่อของเธอต้องไปประกอบธุรกิจที่ต่างประเทศ นานๆจะกลับมาสักที แต่ก็ส่งเงินมาให้เธอใช้จ่ายได้ตามที่ต้องการ
“ไงจ๊ะ ประธานนักเรียนคนใหม่” แตมทักทายแป้ง เธอหันไปยิ้มให้อย่างเนือยๆ
“ก็ไม่ยังไงหรอก เออ นี่ แล้วทำไมยังไม่รีบไปหอประชุม งานปฐมนิเทศน์กำลังจะเริ่มแล้วนะ” แป้งตอบเนือยๆ
“เออ ใช่ ขนุน นังนุก ไปเร็วเข้า พวกแกนี่ไม่เตือนฉันเลย ช้าขนาดนี้มีหวังโดนจับประจานแน่” เด็กสาว 3 คนวิ่งออกจากห้องเรียนไป แป้งร่ำก้มลงไปหาใบรายชื่อกรรมการนักเรียนใต้โต๊ะ
“โอ๊ะโอ ไม่น่าเชื่อ ดูนี่สิพวกเรา ว่าฉันได้อยู่ห้องเดียวกับใคร” เสียงพูดกลั้วหัวเราะดังมาจากประตูห้อง เด็กผู้ชายคนแรกหันไปพูดกับเพื่อนอีก 4 คนที่เดินตามหลังมา เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจากการก้มหาของ
“เอาน่า วันแรกอย่างเพิ่งมีเรื่องเลยว่ะ พี” 1 ใน 4 ที่ตามมากล่าวด้วยสีหน้าหวั่นๆ
“ใครว่าฉันจะมีเรื่อง พวกนายสิต้องยินดีกับฉันที่ได้อยู่ห้องเดียวกับประธานนักเรียนสาวคนใหม่” พีเดินเข้ามาใกล้แป้งร่ำเรื่อยๆ พูดยิ้มๆ “ใช่มั๊ย” เขาพูดกับเธอ ซึ่งบัดนี้คิ้วขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก
“ขอตัว” แป้งร่ำพยายามเลี่ยง เธอรู้ว่าตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร และไม่ควรทำอะไร
“เดี๋ยว!!” พีคว้าแขนแป้งร่ำไว้ กำจนแน่น “อะไรกัน ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ” เขาพูดต่อด้วยหย้าตายียวน
“เฮ้ย พวกปิดประตูเด๊ะ ฉันอยากอยู่ประธานนักเรียนคนใหม่ตามลำพัง ไอ้ป๊อป นายก็เข้ามาด้วยสิ” เด็กผู้ชายสวมแว่นเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย แป้งมองหน้าพีอย่างไม่ไว้ใจในขณะที่พีเองก็มองเธออย่างท้าทาย
“เลิกทำอะไรบ้าๆซะที ไม่งั้นฉันจะไปบอกอาจารย์ภัทรสุดา”
“เชอะ อย่างยัยแก่นั่นน่ะเหรอจะมาทำอะไรฉันได้ เอาเงินยัดปากไปก็ไม่กล้ามาเสนอหน้าแล้ว”
“ที่นายกำลังพูดถึงอยู่น่ะ มันอาจารย์นะ คนเลวๆอย่างนาย ระวังไว้เถอะ นรกจะกินหัว”
“นรกหรอ กลัวจะแย่ แต่ฉันว่าวันนี้คงจะมีคนได้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น