ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปัญหาของฝาแฝดและการกลับมาของพ่อ (จบ)
“เฮ้ย!! ใครอยู่ตรงนั้นวะ” เสียงตะโกนดังออกมาจากตัวบ้าน ลูกชายนายพลที่กำลังสับสนอยู่สะดุ้งเฮือก แต่ยังคงไม่ขยับตัวไปไหน สายฝนเริ่มพรำลงมา
“ฉันเอง” แป้งตอบกลับไป ในมือถือไม้หน้าสามยืนจังก้าอยู่
“อ๋อ พี่สาวหัวโบราณของนังน้ำอุ่น สงสัยมาตามน้องว่ะ” เด็กผู้ชายชื่อปิ๊กบอกกับเพื่อน
“เออ รู้แล้วก็ปล่อยน้ำอุ่นซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“เจ็บตัว อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ผู้หญิงคนเดียว จะสู้กับผู้ชายทั้งฝูงได้ไงวะ” ถึงจะใช้คำพูดที่ดูแปร่งๆ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ผู้หญิงที่ห่างหายจากการออกกำลังกายมานานจะสู้กับผู้ชายมากมายขนาดนี้ได้ยังไง
แป้งร่ำเองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่ก็คงไม่มีทางที่ดีกว่านี้แล้ว เธอปลุกน้ำอุ่นที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ เธอ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าเด็กแก่แดดจะตื่น
“เปล่าประโยชน์ เด็กโง่นั่นโดนโปะยาสลบอีกนานกว่าจะตื่น ซึ่งนั่นก็คงเป็นเวลาที่เราทำอะไรๆ เสร็จแล้ว”
“หุบปากเน่าๆ ของแกซะไอ้ชั่ว ฉันไม่ปล่อยให้แกทำอะไรน้องฉันแน่”
“จริงเหรอครับพี่สาวคนสวย ดูซะจะทำอะไรได้ เฮ้ย! ไอ้บอย กูให้มึงคนแรกเลย” หัวหน้าแก๊งที่ดูเหมือนจะอาวุโสที่สุดกล่าว
แป้งร่ำมองอย่างตื่นตระหนกเมื่อเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งตัวใหญ่กว่าเธอมาก ย่างสามขุมเข้าไปหาน้องสาวเธอ เด็กสาวกำไม้ อาวุธที่พกมาเพียงอย่างเดียวไว้แน่น แล้วฟาดลงไปกลางศีรษะของเด็กชายโชคร้าย…ไม่สิ เธอเองต่างหากที่โชคร้าย
“พวกมึง!! เอายาสลบมาโปะอีนี่ซิ บังอาจทำร้ายน้องกู กูจะเอามันทำเมียอีกคน”
ชายฉกรรจ์หลายคนเข้ามาล็อกแขนทั้ง 2 ข้างของแป้งร่ำ เด็กสาวดิ้นเต็มที่ แต่กำลังของพวกนั้นมากมายจนเธอไม่สามารถทำอะไรได้ ในที่สุด ความรู้สึกมึนงง และจมดิ่งสู้ความเวิ้งว้างก็พาสติของเธอดับวูบไป
****
แป้งลืมตาขึ้นมา เห็นแสงสีขาวรางๆ และตัวเธอนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ และเมื่อนึกออกเด็กสาวก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง กรีดร้องลั่น!!
“อ้าว เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” เสียงคุ้นหูดังมาจากหน้าประตูห้องที่แป้งนอนอยู่
“ไอ้พี แกเป็นพวกเดียวกับมัน ฉันนึกแล้ว ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก” แป้งยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ฤทธิ์ยาสลบก็ทำให้ปวดหัวตุบบริเวณขมับทำให้หญิงสาวต้องทรุดตัวลงอีกครั้งหนึ่ง
“ทำตัวเป็นนางเอกละครน้ำเน่าไปได้ ฉันไม่เข้าไปพยุงเธอหรอก ไปหาวิธีอื่นเถอะไป” พีพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยาม แป้งคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมา กดเลข 3 ตัวอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!! จะทำบ้าอะไรน่ะ” พีโผมาอย่างรวดเร็วจนมาทับแป้งอยู่บนเตียง ต่างฝ่ายต่างหายใจรดกัน ทั้งคู่มองตากันอย่างอึ้งๆสักครู่
“อี๋ ออกไปห่างๆ ฉันนะไอ้โสโครก”แป้งร่ำใช้ทั้งมือทั้งเท้าทั้งถีบทั้งผลักร่างสูงที่ทับอยู่บนตัวเธอ
“เอาโทรศัพท์คืนมา” เด็กสาวพูดต่อ สีหน้าเคือง
“จะแจ้งตำรวจเหรอ นี่เธอเป็นบ้าอะไร ฉันช่วยเธอไว้แท้ๆ ยังจะเอาตำรวจมาจับอีก”
“ช่วยเหรอ อย่างแกเนี่ยนะจะช่วยฉัน โกหกหน้าด้านๆ แล้วเอาน้องฉันไปไหน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เอาล่ะๆ ตกลงว่าจะไม่ฟังความจริงใช่ไหม”
“ไม่! ความจริงก็เห็นๆอยู่ตรงหน้านี่แล้วไงล่ะ ว่าแกมันเลว เลวกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ น่าเสียใจแทนพ่อแกจริงๆที่มีลูกเลวๆ อย่างงี้ ทั้งๆ ที่ท่านเองก็เป็นคนดีต่างกับแกราวฟ้ากับดิน”
“อืม พูดจบหรือยัง ถ้าจะไม่ฟังก็ตามใจ งั้นก็อยู่นี่ต่อไปละกันนะ” พีพูดตัดบท ทำหน้าเฉยเมย และเปิดประตูเพื่อเดินออกจากห้องแต่…
“เดี๋ยว!!”
“อะไร”
“เล่ามาก็ได้” หญิงสาวพูดหน้าสลด
****
พีตัดสินใจได้ว่าเขาต้องช่วยแป้งร่ำ ถึงมีจะมีเหตุผลเพียงไม่กี่ข้อที่ทำให้เขาจำเป็นต้องทำก็เถอะ เด็กหนุ่มควักอาวุธเพียงอย่างเดียวที่พกมา ปืน สีดำขนาด .38 ของพ่อที่ไม่มีกระสุนเลยสักนัด ในใจเองก็กลัวจะถูกพวกนั้นจับได้และถูกฆ่าตายซะเอง แต่ก็ก้าวขาออกไปอย่างไม่มั่นใจ ภายในบ้าน เขาเห็นแป้งนอนอยู่บนเตียงเดียวกับน้องสาวของเธอ ฝนที่ตกพรำๆ เมื่อครู่เริ่มลงเม็ดหนัก ทำให้เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มเปียกโชก แต่เขาก็ยังคงก้าวเดินต่อไปและอ้อมไปด้านหลังของบ้าน พบกับประตูไม้ที่ล็อกอยู่ พีเคาะประตูอย่างแรง ทำให้คนในบ้านถึงกับสะดุ้งตกใจไปตามๆกัน พีเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะเคาะประตูไปทำไม เพราะคงไม่มีไอ้หน้าโง่ตัวไหนมาเปิดประตูให้เขาแน่ๆ ท้ายที่สุดเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไป
โครม!!! ผู้ชาย เกือบ 10 คนที่อยู่ในบ้านลุกพรวด มองหน้ากันลอกแลก เพราะภาพที่เห็นหลังจากประตูพังลงก็คือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เนื้อตัวเปียกโชก ในมือถือปืนสีดำขลับ หน้าตาเหมือนจะมาฆ่าใครสักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ม..มะ..มึง เป็นใครวะ” หัวหน้ากลุ่มนักเลงหัวไม้ใจกล้าถามขึ้น
“กูมาเอาของของกูคืน” พี ผู้ซึ่งทำตัวเป็นบุรุษนิรนามถาม
“ของอะไรของมึง”
พีชี้ไปที่ร่าง 2 ร่างที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง
“ทำไมกูต้องปล่อย มันเป็นอะไรกับมึง”
“จะเป็นอะไรก็ช่าง มึงต้องปล่อย 2 คนนี่” พีเองก็เรียกไม่ถูกว่าแป้งเป็นอะไรกับเขา เพื่อน คนรู้จัก เพื่อนบ้าน หรือ ลูกของสามีใหม่แม่
“แฟนมึงสิท่า” ลูกชายนายพลที่ว่าเก่งๆ ยังสะอึกเมื่อได้ยินคำนี้
“ถ้ามึงยังไม่หุบปาก กูยิงมึงไส้แตกแน่”
“ลูกพี่ ปล่อยอี 2 ตัวนี่ไปเหอะ มันมีปืนนะ” ปิ๊ก แฟนชั่วของน้ำอุ่นกระซิบบอกหัวโจก
“มึงอยากได้ก็เอาไปสิ กูจะดูว่ามึงจะแบกมันไปยังไง” หัวหน้าแก๊งคนเดิมตอบ
“พูดหมาๆ พวกมึงนั่นแหละต้องช่วยกูแบกไป”
“เรื่องอะไรกูต้อง….” เขาหยุดพูดเพราะพียกปืนขึ้นชี้หน้ามัน
วัยรุ่นกลุ่มนั้นช่วยพีแบกแป้งไปขึ้นรถแท็กซี่อย่างว่าง่าย พีพาน้ำอุ่นไปส่งที่บ้าน ส่วนแป้งร่ำที่ยังนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่นั้น เขากลับพามาที่คอนโดแถบชานเมืองของเขาเอง
เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ แต่พีบอกแป้งว่าเขาโทรเรียกตำรวจมาจับพวกนั้นไป แล้วพาแป้งมาอยู่ที่นี่ และก็เกิดคำถามมากมายในหัวแป้งอย่างรวเร็ว
“แล้วทำไมไม่พาฉันไปส่งที่บ้าน” เป็นคำถามข้อแรกที่ควรถามที่สุด
“ฉันเห็นเธอทะเลาะกับพ่อ” พีตอบทั้งที่ยังหันหลังให้แป้งซึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง
“แค่นี้?”
“แล้วยังต้องมีเหตุผลอะไรอีกล่ะ”
“แล้ว…ช่วยฉันทำไม”
“สมเพช” ตอบอย่างไม่เต็มใจ
“ทำไมไม่ทิ้งฉันไว้ข้างทาง”
“มันอุจาดตา”
“ทำไมต้องให้แม่บ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน ทั้งที่มันไม่ได้เปื้อนมากมายอะไร”
“แม่บ้าน…เธอคิดว่าเธอมีค่าขนาดที่ฉันต้องเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอกลางดึกเชียวหรอ” พีตอบกลั้วหัวเราะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ฉันเอง” แป้งตอบกลับไป ในมือถือไม้หน้าสามยืนจังก้าอยู่
“อ๋อ พี่สาวหัวโบราณของนังน้ำอุ่น สงสัยมาตามน้องว่ะ” เด็กผู้ชายชื่อปิ๊กบอกกับเพื่อน
“เออ รู้แล้วก็ปล่อยน้ำอุ่นซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“เจ็บตัว อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ผู้หญิงคนเดียว จะสู้กับผู้ชายทั้งฝูงได้ไงวะ” ถึงจะใช้คำพูดที่ดูแปร่งๆ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ผู้หญิงที่ห่างหายจากการออกกำลังกายมานานจะสู้กับผู้ชายมากมายขนาดนี้ได้ยังไง
แป้งร่ำเองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่ก็คงไม่มีทางที่ดีกว่านี้แล้ว เธอปลุกน้ำอุ่นที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ เธอ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าเด็กแก่แดดจะตื่น
“เปล่าประโยชน์ เด็กโง่นั่นโดนโปะยาสลบอีกนานกว่าจะตื่น ซึ่งนั่นก็คงเป็นเวลาที่เราทำอะไรๆ เสร็จแล้ว”
“หุบปากเน่าๆ ของแกซะไอ้ชั่ว ฉันไม่ปล่อยให้แกทำอะไรน้องฉันแน่”
“จริงเหรอครับพี่สาวคนสวย ดูซะจะทำอะไรได้ เฮ้ย! ไอ้บอย กูให้มึงคนแรกเลย” หัวหน้าแก๊งที่ดูเหมือนจะอาวุโสที่สุดกล่าว
แป้งร่ำมองอย่างตื่นตระหนกเมื่อเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งตัวใหญ่กว่าเธอมาก ย่างสามขุมเข้าไปหาน้องสาวเธอ เด็กสาวกำไม้ อาวุธที่พกมาเพียงอย่างเดียวไว้แน่น แล้วฟาดลงไปกลางศีรษะของเด็กชายโชคร้าย…ไม่สิ เธอเองต่างหากที่โชคร้าย
“พวกมึง!! เอายาสลบมาโปะอีนี่ซิ บังอาจทำร้ายน้องกู กูจะเอามันทำเมียอีกคน”
ชายฉกรรจ์หลายคนเข้ามาล็อกแขนทั้ง 2 ข้างของแป้งร่ำ เด็กสาวดิ้นเต็มที่ แต่กำลังของพวกนั้นมากมายจนเธอไม่สามารถทำอะไรได้ ในที่สุด ความรู้สึกมึนงง และจมดิ่งสู้ความเวิ้งว้างก็พาสติของเธอดับวูบไป
****
แป้งลืมตาขึ้นมา เห็นแสงสีขาวรางๆ และตัวเธอนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ และเมื่อนึกออกเด็กสาวก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง กรีดร้องลั่น!!
“อ้าว เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” เสียงคุ้นหูดังมาจากหน้าประตูห้องที่แป้งนอนอยู่
“ไอ้พี แกเป็นพวกเดียวกับมัน ฉันนึกแล้ว ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก” แป้งยันตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ฤทธิ์ยาสลบก็ทำให้ปวดหัวตุบบริเวณขมับทำให้หญิงสาวต้องทรุดตัวลงอีกครั้งหนึ่ง
“ทำตัวเป็นนางเอกละครน้ำเน่าไปได้ ฉันไม่เข้าไปพยุงเธอหรอก ไปหาวิธีอื่นเถอะไป” พีพูดด้วยสีหน้าเหยียดหยาม แป้งคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมา กดเลข 3 ตัวอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!! จะทำบ้าอะไรน่ะ” พีโผมาอย่างรวดเร็วจนมาทับแป้งอยู่บนเตียง ต่างฝ่ายต่างหายใจรดกัน ทั้งคู่มองตากันอย่างอึ้งๆสักครู่
“อี๋ ออกไปห่างๆ ฉันนะไอ้โสโครก”แป้งร่ำใช้ทั้งมือทั้งเท้าทั้งถีบทั้งผลักร่างสูงที่ทับอยู่บนตัวเธอ
“เอาโทรศัพท์คืนมา” เด็กสาวพูดต่อ สีหน้าเคือง
“จะแจ้งตำรวจเหรอ นี่เธอเป็นบ้าอะไร ฉันช่วยเธอไว้แท้ๆ ยังจะเอาตำรวจมาจับอีก”
“ช่วยเหรอ อย่างแกเนี่ยนะจะช่วยฉัน โกหกหน้าด้านๆ แล้วเอาน้องฉันไปไหน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เอาล่ะๆ ตกลงว่าจะไม่ฟังความจริงใช่ไหม”
“ไม่! ความจริงก็เห็นๆอยู่ตรงหน้านี่แล้วไงล่ะ ว่าแกมันเลว เลวกว่าที่ฉันคิดไว้จริงๆ น่าเสียใจแทนพ่อแกจริงๆที่มีลูกเลวๆ อย่างงี้ ทั้งๆ ที่ท่านเองก็เป็นคนดีต่างกับแกราวฟ้ากับดิน”
“อืม พูดจบหรือยัง ถ้าจะไม่ฟังก็ตามใจ งั้นก็อยู่นี่ต่อไปละกันนะ” พีพูดตัดบท ทำหน้าเฉยเมย และเปิดประตูเพื่อเดินออกจากห้องแต่…
“เดี๋ยว!!”
“อะไร”
“เล่ามาก็ได้” หญิงสาวพูดหน้าสลด
****
พีตัดสินใจได้ว่าเขาต้องช่วยแป้งร่ำ ถึงมีจะมีเหตุผลเพียงไม่กี่ข้อที่ทำให้เขาจำเป็นต้องทำก็เถอะ เด็กหนุ่มควักอาวุธเพียงอย่างเดียวที่พกมา ปืน สีดำขนาด .38 ของพ่อที่ไม่มีกระสุนเลยสักนัด ในใจเองก็กลัวจะถูกพวกนั้นจับได้และถูกฆ่าตายซะเอง แต่ก็ก้าวขาออกไปอย่างไม่มั่นใจ ภายในบ้าน เขาเห็นแป้งนอนอยู่บนเตียงเดียวกับน้องสาวของเธอ ฝนที่ตกพรำๆ เมื่อครู่เริ่มลงเม็ดหนัก ทำให้เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มเปียกโชก แต่เขาก็ยังคงก้าวเดินต่อไปและอ้อมไปด้านหลังของบ้าน พบกับประตูไม้ที่ล็อกอยู่ พีเคาะประตูอย่างแรง ทำให้คนในบ้านถึงกับสะดุ้งตกใจไปตามๆกัน พีเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะเคาะประตูไปทำไม เพราะคงไม่มีไอ้หน้าโง่ตัวไหนมาเปิดประตูให้เขาแน่ๆ ท้ายที่สุดเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไป
โครม!!! ผู้ชาย เกือบ 10 คนที่อยู่ในบ้านลุกพรวด มองหน้ากันลอกแลก เพราะภาพที่เห็นหลังจากประตูพังลงก็คือ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เนื้อตัวเปียกโชก ในมือถือปืนสีดำขลับ หน้าตาเหมือนจะมาฆ่าใครสักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ม..มะ..มึง เป็นใครวะ” หัวหน้ากลุ่มนักเลงหัวไม้ใจกล้าถามขึ้น
“กูมาเอาของของกูคืน” พี ผู้ซึ่งทำตัวเป็นบุรุษนิรนามถาม
“ของอะไรของมึง”
พีชี้ไปที่ร่าง 2 ร่างที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง
“ทำไมกูต้องปล่อย มันเป็นอะไรกับมึง”
“จะเป็นอะไรก็ช่าง มึงต้องปล่อย 2 คนนี่” พีเองก็เรียกไม่ถูกว่าแป้งเป็นอะไรกับเขา เพื่อน คนรู้จัก เพื่อนบ้าน หรือ ลูกของสามีใหม่แม่
“แฟนมึงสิท่า” ลูกชายนายพลที่ว่าเก่งๆ ยังสะอึกเมื่อได้ยินคำนี้
“ถ้ามึงยังไม่หุบปาก กูยิงมึงไส้แตกแน่”
“ลูกพี่ ปล่อยอี 2 ตัวนี่ไปเหอะ มันมีปืนนะ” ปิ๊ก แฟนชั่วของน้ำอุ่นกระซิบบอกหัวโจก
“มึงอยากได้ก็เอาไปสิ กูจะดูว่ามึงจะแบกมันไปยังไง” หัวหน้าแก๊งคนเดิมตอบ
“พูดหมาๆ พวกมึงนั่นแหละต้องช่วยกูแบกไป”
“เรื่องอะไรกูต้อง….” เขาหยุดพูดเพราะพียกปืนขึ้นชี้หน้ามัน
วัยรุ่นกลุ่มนั้นช่วยพีแบกแป้งไปขึ้นรถแท็กซี่อย่างว่าง่าย พีพาน้ำอุ่นไปส่งที่บ้าน ส่วนแป้งร่ำที่ยังนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่นั้น เขากลับพามาที่คอนโดแถบชานเมืองของเขาเอง
เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ แต่พีบอกแป้งว่าเขาโทรเรียกตำรวจมาจับพวกนั้นไป แล้วพาแป้งมาอยู่ที่นี่ และก็เกิดคำถามมากมายในหัวแป้งอย่างรวเร็ว
“แล้วทำไมไม่พาฉันไปส่งที่บ้าน” เป็นคำถามข้อแรกที่ควรถามที่สุด
“ฉันเห็นเธอทะเลาะกับพ่อ” พีตอบทั้งที่ยังหันหลังให้แป้งซึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง
“แค่นี้?”
“แล้วยังต้องมีเหตุผลอะไรอีกล่ะ”
“แล้ว…ช่วยฉันทำไม”
“สมเพช” ตอบอย่างไม่เต็มใจ
“ทำไมไม่ทิ้งฉันไว้ข้างทาง”
“มันอุจาดตา”
“ทำไมต้องให้แม่บ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน ทั้งที่มันไม่ได้เปื้อนมากมายอะไร”
“แม่บ้าน…เธอคิดว่าเธอมีค่าขนาดที่ฉันต้องเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอกลางดึกเชียวหรอ” พีตอบกลั้วหัวเราะ
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น