ทางสายใหม่ในรูปใบเก่า

ลำดับตอนที่ #5 : ปัญหาของฝาแฝดและการกลับมาของพ่อ (2)

                 ในวันเดียวกันนั้น พีกลับมาบ้านหลังใหญ่ของเขาที่มีแค่ พ่อ และน้องสาว  นอกจากนั้นก็เป็นคนสวน คนขับรถ และแม่บ้านไม่กี่คน  พวกเขาอยู่อย่างนี้มาหลายปีหลังจากแม่ของพีได้จากไป  ตอนนี้ท่านนายพลเลิกเหล้าได้อย่างเด็ดขาดแล้ว ผิดกับช่วงแรกที่ภรรยาของเขาได้จากไป ถึงแม้จะมีเหตุผลที่เขาเองเข้าใจดีอยู่แล้วก็ตาม  ถึงอย่างไรก็ตามพีเองไม่เคยทำใจได้เหมือนพ่อของเขา เขาเกลียดแม่ เกลียดพ่อของแป้งร่ำ เกลียดแม้กระทั่งตัวเองที่ไม่สามารถทำให้น้องสาวมีความสุขได้  พาย หรือกานต์พิชชา น้องสาวซึ่งอายุน้อยกว่าพี 2 ปี ต้องไม่มีแม่เหมือนคนอื่นๆ พีรักน้องคนนี้มาก  และเขาจะไม่ยอมเสียเธอไปเหมือนที่เสียแม่ไปแน่ๆ



                   “คุณกลับมาทำไม”  พีถามหลังจากเห็นแม่นั่งคุยกับพ่ออยู่ที่ห้องรับแขกหน้าระรื่น



                   “พี  ทำไมเรียกแม่อย่างนั้นล่ะลูก” เรวดีกล่าวอย่างอ่อนโยน



                   “ผมไม่เคยมีแม่” พูดเสียงดุดันแล้วหันหน้าไปทางอื่น ขณะที่ผู้เป็นแม่พยายามเดินเข้ามาใกล้ๆ



                   “เจ้าพี  ทำไมแกพูดอย่างนั้น  ไหว้แม่แกซะ”  พ่อของเด็กหนุ่มกล่าวอย่างเฉียบขาด



                   “ทำไมพ่อยังดีกับผู้หญิงคนนี้  พ่อจำไม่ได้เหรอว่าเกือบ 10 ปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้น  คนที่ผมเคยเรียกว่าแม่ทำอะไรกับพ่อ กับน้องของผม  วันนี้คงจะโดนผู้ชายบ้านโน้นทิ้งมา เลยต้องกลับมาหาพ่อล่ะสิ  บอกไว้ก่อนนะ ว่าผมไม่อยากมีแม่แบบนี้” เรวดีร้องไห้เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของลูกชาย



                   “เรกับศรุตยังอยู่กันอย่างมีความสุขดี  และพ่อก็ไม่เคยคิดจะกีดกันทั้ง 2 คน  พ่อกับแม่ของลูกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” นายพลวิทยากล่าวโดยไม่ใส่ใจคำพูดดูหมิ่นของลูกชาย



                   “ฮึ  ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว”



                   “คืนนี้  แม่จะค้างที่นี่ เพราะเพิ่งกลับมายังไม่มีที่พัก” ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงเรียบแล้วหันหลังเดินจากไป



                   “อย่าให้ยัยพายเจอคุณ” พีหันไปพูดกับแม่ของเขาอย่างไม่แยแสแล้วเดินออกจากบ้านไป



                   คนรถถามพีขณะที่กำลังเปิดประตูรั้วออกไป “คุณพีจะไปไหน ให้ผมพาไปมั๊บครับ”  พีไม่ตอบ เขาเดินช้าๆออกไปตามถนนในหมู่บ้านจนไกลพอสมควรและหยุดนั่งลงกับขอบทางเท้า

                                                                                                        

                                                                                                             ******

                  

                   เมื่อแป้งร่ำที่ยืนหลบอยู่ใต้เงาไม้แน่ใจว่าคนที่นั่งอยู่เป็นพี  คู่อริของเธอ ก็ก้าวออกจากเงาไม้พร้อมกับคว้าท่อนไม้ติดมือมาด้วย  เด็กสาวปาดน้ำตาออกจนหมด  ซ่อนท่อนไม้ไว้ข้างหลัง เธอเผื่อไว้ว่าพีจะหันกลับมาทำร้ายเธอ



                   “หนีออกจากบ้านเหรอ” แป้งร่ำพูดเสียงเย้ยหยัน  พีไม่ตอบ



                   “เอ หรือว่าถูกไล่ออกมา”



                   “นี่เธอ  ฉันยังไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับเธอตอนนี้หรอกนะ  ช่วยไปไกลๆ ได้มั๊ย”



                   “แม่นายกลับมาใช่มั๊ย”  แป้งพูดแทงใจดำ ทำให้พีลุกขึ้น  เด็กสาวจับท่อนไม้มาไว้ข้างหน้าและจับให้กระชับมือ พร้อมจะฟาดลงไปบนศีรษะคู่กรณีได้ทุกเวลา



                   “ฉันบอกให้ไปไกลๆ ไง” พียืนนิ่งอยู่กับที่แต่พูดเสียงดัง



                   “ไม่!!  ฉันยังไม่ได้สะสางเรื่องเมื่อวันนั้น  นายทำแสบมาก  ฉันล่ะภาวนาให้แม่นายอยู่นานๆ  นายจะได้ไม่ต้องกลับบ้าน ฉันรู้ว่าคนหัวรั้นอย่างนายน่ะ  ไม่มีทางทิ้งทิฐิตัวเองได้หรอก……ต่อให้ตัวเองไม่มีที่ซุกหัวนอนก็เหอะ”



                   ร่างสูงยืนนิ่ง  ไม่พูดอะไรแต่แล้วก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น



                   “แล้วเธอรู้ได้ไงว่าแม่ฉันมา” แป้งร่ำยืนนิ่งเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจับไต๋ได้



                   “พ่อเธอก็มาด้วยใช่มั๊ย  แล้วเธอ  ออกมาทำอะไรค่ำๆ มืดๆ อย่าบอกนะว่ามาซื้อผ้าอนามัย”



                   “ฉัน..เอ่อ..”



                   “ทะเลาะกับพ่อมาใช่มั๊ย”



                   “ทำไมต้องทำแบบนั้น ฉันดีใจจะตายที่พ่อกลับมา” แป้งร่ำพูดปด ซึ่งดูจะไม่แนบเนียนซักเท่าไหร่



                   “แล้วรอยอะไรแดงๆที่แก้ม” แป้งร่ำรีบยกมือขึ้นมาปิดรอยแดงที่แก้มตามสัญชาตญาณ แต่ดูเหมือนพีจะรู้ทันเสียแล้ว



                   “ยุ่งอะไรด้วย  เรื่องของตัวเองน่ะ…..”  ประธานนักเรียนสาวหยุดพูด  เพราะเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายอายุราว 15 ปีหลายคนกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านไป และคันหนึ่งก็มีร่างที่ดูเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สลบไสลไม่ได้สติซ้อนอยู่  และก็เตือนความจำว่าน้องสาวของเธอยังไม่ได้กลับบ้าน



                   “อะไร” พีเห็นแป้งร่ำหยุดแล้วตาลอยไปที่หัวมุมถนนจึงถามอย่างงงๆ



                   เด็กสาวไม่สนใจ เธอรีบวิ่งไปในทิศทางที่คิดว่าเห็นน้ำอุ่น  ทำให้คนที่กำลังเถียงกันอยู่เมื่อครู่ตกใจรีบวิ่งตามไปด้วย  ในที่สุดก็มาหยุดลงที่บ้านชั้นเดียวหลังหนึ่งท้ายหมู่บ้าน



                   “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” ลูกชายนายพลพูดขึ้นพร้อมกับเสียงหอบ  หลังจากคนที่เขาวิ่งตามมาหยุดลง



                   แป้งร่ำไม่ตอบ เธอเงี่ยหูฟังบทสนทนาที่เกิดขึ้นในบ้าน  ซึ่งเป็นเสียงผู้ชายหลายคน



                   “มึงแน่ใจนะว่ามันจะไม่ท้อง”



                   “เออ  ก็มันบอกกูเองว่ามันยังไม่มีเมนส์เลย”



                   “ถึงมันท้องก็ไม่เห็นเป็นไร  หรือมึงจะรับผิดชอบวะ”



                   “เออ ช่างเหอะ  ไอ้บอล เอาเบียร์มาแด.กย้อมใจดิ๊”



                   จากนั้นก็กลายเป็นเสียงปาร์ตีสนุกสนานรื่นเริง  แป้งร่ำฟังอย่างตกตะลึง เธอมั่นใจว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นน้องสาวของเธอ น้ำอุ่น อย่างแน่นอน  แต่ถึงไม่ใช่ เธอก็ต้องช่วยอยู่ดี  แป้งร่ำกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านแต่ถูกพีฉุดแขนเอาไว้



                   “อะไรอีก”



                   “จะทำอะไรน่ะ” เด็กหนุ่มถามหน้าเครียด



                   “เรื่องของฉัน”

        

                   “เรื่องของเธอได้ไง ในเมื่อฉันก็ได้ยินที่พวกมันพูดเหมือนกัน”



                   “คนที่มันพูดถึงน่ะ น้องสาวฉัน ทีนี้มันยังเกี่ยวกับนายอยู่รึเปล่าล่ะ”  คำตอบของแป้งทำให้พีเงียบไป



                   “รู้แล้วก็กลับบ้านไปซะ  ฉันจะคิดซะว่านายไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วกัน” แป้งร่ำหันหลังกลับไปแต่พีก็ยังจับแขนเธอไว้อีก



                   “พวกนั้นเป็นผู้ชายนะ  เธอจะไปสู้แรงมันได้ยังไง”



                   “ก็แค่เด็ก ม.ต้น  แต่นายจะมาสนใจทำไมล่ะ ในเมื่อนายก็หาทางกำจัดฉันอยู่แล้ว  ปล่อย!”  คราวนี้เด็กสาวไม่ยอมให้ถูกรั้งไว้อีก  เธอเดินเข้าไปขณะที่ศัตรูตัวฉกาจของเธอกำลังมองอย่างสับสน  



                     ทำไมต้องไปห่วงยัยนี่ด้วยล่ะ….เราแก้แค้นได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องออกแรง  แถมมือยังไม่เปื้อนอีก  มัวรออะไรอีกล่ะ…..หันหลังแล้วกลับไปซะ บอกให้กลับไป!!!  แกเกลียดเค้าไม่ใช่เหรอ…..…


                   “เฮ้ย!! ใครอยู่ตรงนั้นวะ”