ทางสายใหม่ในรูปใบเก่า

ลำดับตอนที่ #4 : ปัญหาของฝาแฝดและการกลับมาของพ่อ (1)

                             น้องสาวของแป้งเป็นแฝดแท้  ชื่อน้ำอบและน้ำอุ่นเกิดห่างกัน 14 นาที ตอนนี้กำลังอยู่ในวัยเริ่มเป็นวัยรุ่น แป้งมักแยกแยะสองคนนี้ออกเสมอว่าใครเป็นใคร ฝาแฝดมีนิสัยที่ต่างจากพี่สาวโดยสิ้นเชิง  อาจเป็นเพราะตอนที่แม่ของพวกเธอเสีย 2 คนนี้ยังเล็กมาก  ดังนั้นการที่พ่อของเธอจะมีแม่ใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าสะเทือนใจ  แต่สำหรับแป้งร่ำ ตอนนั้นเธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร  แป้งเกลียดพ่อของเธอมากพอกับที่เธอเกลียดพี  เธอไม่เคยโทษแม่ของพีที่แย่งพ่อไปจากเธอ  เธอโกรธที่พ่อไปแย่งเมียของคนอื่นมาอีกทั้งคนที่พ่อไปแย่งมาก็เป็นคนดีอย่างนายพลวิทยาพ่อของพี  ไม่ผิดสักนิดหากพีจะเกลียดพ่อของเธอ  คนที่ถูกแย่งของรัก…ย่อมต้องช้ำใจเป็นธรรมดา…



                               วันนี้แป้งกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ  น้ำอบและน้ำอุ่นจึงไม่ต้องรอนานเพราะทุกๆ วันพี่สาวจะมารับที่โรงเรียนซึ่งทั้งสองเรียนอยู่ชั้น ป.6



                               “แป้ง วันนี้น้ำอบเลือดไหลออกทางนั้น  ครูบอกว่าอบมี…เอ่อ..ประจำเดือนแล้ว” น้ำอบบอกพี่สาว  แป้งร่ำยิ้ม



                               “เราเกิดพร้อมกันแล้วทำไมอุ่นยังไม่มีอ่ะ  ฉันจะเป็นหมันมั๊ยวะน้ำอบ” น้ำอุ่นถามด้วยคำถามที่โตเกินเด็ก



                               “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ว่าเกิดพร้อมกันแล้วจะต้องมีประจำเดือนพร้อมกันนะ มันแล้วแต่ร่างกายของแต่ละคน อย่างเช่น…..”แป้งร่ำสาธยายยาวยืดจนเด็กแฝดทั้ง 2 ที่ตั้งใจฟังตอนแรกเริ่มเบื่อ  



                               “เฮ้ย!นั่นมันพี่ปิ๊กนี่หว่าน้ำอุ่น” เด็กสาวกระซิบฝาแฝดของตนเบาๆ ถึงเด็ก ม.2 โรงเรียนข้างๆ ที่น้ำอุ่นแอบชอบแถมยังเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาจีบเด็กแสบอย่างน้ำอุ่น  เธอยิ้มน้อยๆ แป้งมองอย่าสนใจ



                               “ใครเหรอ น้ำอบ”



                               “แฟนอุ่นเค้า” น้ำอบตอบสั้นๆ แล้วหัวเราะคิกคัก น้ำอุ่นเดินเข้าไปทักทายเด็กผู้ชายคนนั้นที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้ชาย    



                               “เดี๋ยวอุ่นตามไปนะ พี่แป้ง ยัยอบ” เด็กหญิงตะโกนกลับมา แป้งร่ำไม่สบายใจเท่าใดนักที่เห็นน้องสาวเดินกลับบ้านกับผู้ชาย  ที่จริงเธอเองก็ไม่ใช่พี่สาวหัวโบราณแต่ก็ยังอดเป็นห่วงน้องสาวตัวแสบที่อายุเพียง 11 ปีไม่ได้



                                                                                                                         ***



                               วันต่อมาเหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นอีก  แป้งร่ำเริ่มไม่สบายใจยิ่งขึ้นเมื่อเด็กผู้ชายคนนั้นพยายามโอบเอวน้องสาวเธอ  เด็กสาวคิดว่าตนเองต้องทำอะไรสักอย่างเรื่องนี้



                               “นี่ อุ่น  เรื่องปิ๊กน่ะ เป็นยังไงบ้าง” แป้งร่ำถามขึ้นลอยๆ ระหว่างที่สามพี่น้องกำลังดูละครหลังข่าวค่ำวันนั้น



                               “อืม ก็ดีอ่ะ” เด็กหญิงตอบขณะที่กำลังเคี้ยวขนมเต็มปาก



                               “เราคุยกับเค้าเรื่องอะไรบ้างหรอ”



                               “จิปาฐะ ก็คุยได้ทุกเรื่อง อย่างเรื่องเมนส์ครั้งแรกของยัยอบเราก็คุย  แล้วอุ่นก็บอกเค้าว่าอุ่นยังไม่มีจะเป็นไรมั๊ย เค้าก็บอกว่า…” น้ำอุ่นจะพูดต่อแต่ถูกพี่สาวพูดขัดขึ้นก่อน



                               “อะไรนะอุ่น  ไปพูดเรื่องแบบนั้นกับผู้ชายได้ยังไง  วันนี้พี่ก็เห็นเค้าพยายามจะโอบเอวเรา รู้มั๊ยมันไม่เหมาะ เรายังเด็กนะ ไว้โตให้รู้ผิดชอบก่อน  พี่จะไม่ยุ่งเลย”



                               “อ๋อ  พี่แป้งว่าอุ่นไม่รู้ผิดชอบเหรอ  อุ่นโตแล้วนะ ว่าแต่พี่เหอะ ตอน ม.2 ก็มีแฟนแล้ว อายุมากกว่าอุ่นไม่กี่ปีเอง  แล้วทำไมอุ่นจะทำบ้างไม่ได้” น้ำอุ่นเถียงพี่สาวอย่างไม่ลดละ ทำให้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเริ่มตึงเครียด แฝดน้องของน้ำอุ่นได้แต่มองตาปริบๆ



                               “อย่าใช้เสียงแบบนี้พูดกับพี่นะ พี่หวังดีนะถึงได้เตือน”



                               น้ำอุ่นหัวเราะหึหึ “ถ้างั้นอุ่นก็ขอบคุณสำหรับความหวังดีของพี่แป้งก็แล้วกัน” พูดจบ เด็กหญิงก็เดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไป  แฝดน้องของเธอวิ่งตามขึ้นไปอย่างไม่สบายใจ  



                               “นี่เราต้องมีเรื่องไม่สบายใจเพิ่มขึ้นอีกเรื่องแล้วหรือเนี่ย” แป้งร่ำพูดกับตัวเองเบาๆ

                                                                                                                     ***



                               วันต่อมาแป้งร่ำไปรับน้องสาวตามปกติแต่วันนี้มีเพียงน้ำอบที่ออกมารอพี่สาวอยู่เพียงลำพัง



                               “น้ำอุ่นล่ะ”



                               “เดี๋ยวเค้าตามมาทีหลัง” น้ำอบตอบ  สีหน้ามีแววกังวล



                               เย็นวันนี้ 2 พี่น้องกลับบ้านอย่างไม่ค่อยสบายใจ เมื่อขาดสมาชิกไป 1 คน



                               “พ่อ” น้ำอบตะโกนลั่นเมื่อกลับมาถึงบ้านและพบผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก  เธอยิ้มร่าและโผเข้ากอดเขา



                               “พ่อกลับมาทำไม” แป้งร่ำพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก น้ำอบหันมามองพี่สาวอย่างแปลกใจ



                               “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะแป้ง  ก็พ่อคิดถึงก็เลยกลับมา”



                               “แป้งนึกว่าพ่อจะมีความสุขอยู่กับเมียคนอื่นจนลืมลูกตัวเองแล้วซะอีก”



                               “นี่แป้ง  พ่อนึกว่าเราเข้าใจแล้วซะอีกนะ  พ่อไปทำงาน ไม่ได้ไปมีความสุขกับใคร”



                               “แล้วทำไมพ่อต้องหนีไป  ไม่บอกหนูกับน้องซักคำ ทิ้งให้เราอยู่กับแบบนี้  นึกอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป แล้วพ่อรู้หรือเปล่าว่าคุณลุงวิทย์น่ะ เค้าเสียใจแค่ไหน  ลูกชายเค้าก็เหมือนกัน พ่อเป็นพ่อที่แย่ที่สุดตั้งแต่แป้งเคยเห็นมาเลยรู้ไหมคะ” แป้งร่ำพูดเสียงดังขึ้น  พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล  



                               “หยุดเดี๋ยวนี้นะแป้ง  ลูกไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า  หน้าที่ของเราคือเรียนให้ดี ...” ยังพูดไม่ทันจบ ลูกสาวก็ขัดขึ้นก่อน



                               “แล้วหน้าที่ของพ่อคืออะไรคะ  พ่อไม่เคยทำอะไรให้แป้งคิดว่ายังมีพ่ออยู่  แค่เงินที่โอนเข้าบัญชีเท่านั้นน่ะหรอคะ หน้าที่ของพ่อคืออยู่ไกลบ้านให้มากที่สุด  มีความสุขกับเมียคนอื่น..” แป้งร่ำใช้น้ำเสียงเหมือนเวลาที่เธอเป็นประธานนักเรียน  พูดเรียบๆ แต่เด็ดขาด



                               “พ่อว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่านะ  แล้วนี่น้ำอุ่นหายไปไหน”  ผู้เป็นพ่อตัดบทและเปลี่ยนเรื่องคุย  



                               “ไม่ทราบค่ะ” แป้งร่ำตอบห้วนๆ ทำให้ศรุตถึงกับมีอารมณ์



                               “น้องหายไปทั้งคน ตอบว่าไม่รู้เหรอ”



                               “ค่ะ  ทิ้งลูกไปเป็นปีๆยังมีหน้ากลับมาอีก” คราวนี้ศรุตไม่ยอมปล่อยให้ลูกสาวอวดดี



                               เพี๊ยะ!!  ฝ่ามือของเขาฟาดเข้าที่แก้มของลูกสาว เสียงไม่ดัง แต่ก็ดูรู้ว่าแรงมากแค่ไหน  



                               “พ่อผิดหวังในตัวลูกจริงๆแป้ง”



                               “แป้งก็รู้สึกไม่ต่างอะไรจากพ่อเลยค่ะ”  แป้งร่ำพูดน้ำตาคลอแล้ววิ่งออกจากบ้านไป  เธอไม่รู้ว่าวิ่งออกมาไกลแค่ไหน  หรือไม่แม้กระทั่งดูเวลาว่าขณะนี้น้องสาวของเธอหายไป  เด็กสาวหยุด และนั่งลงกับพื้น  ร้องไห้อยู่คนเดียว  แต่ไม่นาน เธอก็เห็นเงาตะคุ่มของชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งค่อยๆเดินมาตามทาง  เด็กสาวกลัวจับใจจึงแอบเข้าไปใต้เงาไม้เงียบๆ  แล้วเงานั้นก็หยุด และนั่งลงบริเวณกับที่แป้งร่ำนั่งลงเมื่อสักครู่  ก้มหน้า   ท่าทางหมดอาลัยตายอยากเหมือนเพิ่งเผชิญกับอะไรสักอย่างที่เลวร้ายมากๆ มา

    

                               “นายนั่น” แป้งร่ำพึมพัม

  



                                                                                                /////////////////////////////////////////////////