You are My prince

ลำดับตอนที่ #4 : คีตะ

อีกฟากหนึ่งของเมือง เวทินที่พึ่งจะประชุมงานเสร็จและออกมาทานข้าวกลางวันกับคีตะ เพื่อนร่วมงานและรุ่นน้องคนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เมื่อเรียนจบแล้วก็ชวนมาทำงานกับเขาในฝ่ายการตลาด ซึ่งคีตะก็สามารถแบ่งเบางานเขาได้มากทีเดียว

     "เออ เรื่องที่นายเสนอให้เราปรับปรุงเวบไซต์ใหม่น่ะ ชั้นเห็นด้วยมากๆ เลยนะ ของเก่ามันใช้ยากและก็เริ่มไม่ทันสมัยแล้ว เรื่องนี้เดี๋ยวชั้นจะรีบอนุมัติ นายจะได้จัดการหาคนทำเลย"  เวทินเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งสองเริ่มทานอาหารเจ้าประจำใกล้ออฟฟิศ

     "ดีเลยครับ จริงๆ ผมก็พอมีคนรู้จักอยู่บ้าง แต่ยังไงจะลองเรียกให้เสนอราคามาสัก 2-3 เจ้าละกันครับ จะได้ไม่ถูกมองว่าเล่นพรรคเล่นพวก"  คีตะ หนุ่มรุ่นน้องตอบรับเจ้านายเป็นอย่างดี ตั้งแต่ทำงานมาเวทินก็ให้ความเป็นกันเองอย่างพี่เอ็นดูน้องมาเสมอ จนแรกๆ ก็มีคนหาว่าเขาได้เข้ามาเพราะเส้นสาย แต่ผลงานที่ผ่านๆ มาก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเขาคู่ควรกับตำแหน่งด้วยความสามารถจริงๆ ประกอบกับความเป็นหนุ่มขี้เล่น อัธยาศัยดี จึงกลายเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานได้ไม่ยากนัก

     "อืม ก็ดีนะ จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง ว่าแต่อีกสองบริษัทที่ว่าจะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย"  เวทินกล่าวพลางคิดตาม ไล่ไปตามคนที่เขารู้จัก ฉับพลันนั้นเอง หน้าสวยๆ ของสองสาวก็ลอยมาในห้วงความคิด  "นึกออกละ มีที่ดูน่าสนใจอีกคนหนึ่ง เป็นโปรแกรมเมอร์สาวมีดีกรีจากอังกฤษซะด้วย"  ไม่ว่าเปล่า เวทินหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาเพื่อนสนิททันทีเพื่อสอบถามเบอร์ติดต่อของเอริกา จึงไม่ทันได้สังเกตว่าคนข้างตัวมีอาการเหม่อไปนิด พร้อมกับพึมพำขึ้นเบาๆ "โปรแกรมเมอร์สาว...จากอังกฤษ...งั้นหรอ" 

     ภาพหญิงสาวในชุดคอซอง ถักผมเปียยาว ในมือถือถุงใส่ขนมตาลวิ่งตรงมาหาเขา ใบหน้าเธอยิ้มแย้มสดใสท่ามกลางแสงแดดที่แยงตาทำให้ภาพนั้นดูเจิดจรัสมากยิ่งไปกว่าเดิม 

     "พี่คีย์...พี่คีย์...วันนี้แม่ทำขนมตาลล่ะ ริการู้ว่าพี่คีย์ชอบ เลยรีบแบ่งมาก่อน เดี๋ยวจะหมด"  สาวน้อยยื่นถุงขนมตาลในมือให้พร้อมยิ้มหวาน

     "ขอบใจมากนะ ริกาน้อยน่ารักที่สุดเลย"  เขารับขนมตาล พร้อมกับยื่นมืออีกข้างไปลูบหัวด้วยความเอ็นดู

     "โธ่ พี่คีย์ เลิกเรียกริกาแบบนั้นซะทีเถอะ ริกาโตแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนริกาก็จะเปลี่ยนจากชุดคอซอง ไปเป็นชุด ม. ปลายแล้ว และริกาก็เด็กกว่าพี่คีย์แค่ 2 ปีเอง ทำยังกะริกาเป็นเด็กๆ ไปได้"  สาวน้อยที่เริ่มเข้าสู่วัยสาวเบื่อเต็มทีกับการถูกกระทำจากชายที่รักเหมือนเธอเป็นเด็กตัวน้อยเสมอๆ

     "ไม่ว่าเมื่อไร หรือเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ริกาก็จะเป็นริกาตัวน้อยของพี่ตลอดไปนั่นแหละ..."

     "...คีย์...ไอ้คีย์...ไอ้คีย์เว้ย"  

     เสียงนั้นทำให้คีตะสะดุ้งจากห้วงความคิด 

     "ครับพี่...ว่าไงครับ"  คีตะตกใจที่เขาเผลอคิดใจลอยไปถึงภาพในอดีตอันเนิ่นนานมาแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไร ล่าสุดเขารู้เพียงแค่ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่อังกฤษ และเรียนต่อเกี่ยวกับด้านคอมพิวเตอร์

     "เฮ้ย..แกเป็นไรปะเนี่ย ชั้นคุยโทรศัพท์เสร็จหันมาเห็นแกนั่งเหม่อจนข้าวเย็นหมดแล้วเนี่ย"  

     "อ่อ เปล่าพี่ พอดีคิดอะไรเพลินๆ"  ชายหนุ่มกล่าวพลางรีบตักข้าวที่ตอนนี้เย็นชืดหมดแล้วเข้าปาก

     "ฮึ...ใจลอยแบบนี้ไม่พ้นเรื่องสาวๆล่ะสิ ใครล่ะคราวนี้ ถึงกับทำให้แกฝันค้างได้นี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ"  หนุ่มใหญ่กล่าวอย่างรู้ทัน ด้วยรุ่นน้องคนนี้มีสาวๆ มารุมล้อมให้เลือกไม่ขาดมาแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แม้ไม่ถึงกับเป็นเดือนมหาวิทยาลัย แต่ก็ติดอันดับท๊อปของหนุ่มหน้าตาดีในรุ่นไม่ต่างจากตัวเขาเช่นกัน

     "สาวอะไรล่ะพี่ ผมไม่ใช่พี่นะ เปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้าเลย"  

     "เอ้ย ไอ้บ้า ชั้นมันคนโสด จะรู้จักใคร ไปไหนกับใครก็ได้ ไม่เหมือนแก"  วาทินปฏิเสธ

      "โธ่พี่ ขอทีเถอะ อย่ายัดเยียดให้ผมได้มั้ยเนี่ย คุณเปิ้ลเค้าเป็นลูกค้า ผมก็ต้องตามใจเอาใจเค้าแค่นั้น"  หนุ่มรุ่นน้องรีบออกตัวทันที

     "นั่นไง ชั้นยังไม่ทันพูดว่าใคร แกก็ยอมรับออกมาแล้ว โธ่ๆๆๆ สงสัยเอาใจกันไปมา แกไปไหนไม่รอดแน่"  หนุ่มรุ่นพี่พูดพลางนึกไปถึงคุณเมเปิ้ล สาวสวยเซ็กซี่ ลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทที่มาติดอกติดใจหัวหน้าฝ่ายการตลาดของเขาเข้า  "แต่จะว่าไปคุณเมเปิ้ลก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลย สวยก็สวย ถึงจะแก่กว่าแกไป 4-5 ปี แต่ก็ยังเซ็กซี่ไม่แพ้สาวๆ เลยนะเว้ย"

     "มันไม่เกี่ยวว่าเขาจะเซ็กซี่รึเปล่า แต่ผมไม่ได้ชอบเขา คุยกันแล้วมันไม่ใช่อะพี่"  

     "เออ รู้ๆ ของแกมันต้องใสๆ แบ๊วๆ ว่างั้น"  เวทินพูดจากที่เคยเห็นสาวๆ ที่ผ่านมาของชายหนุ่ม

     "ไม่ใช่ยังงั้น เอาเถอะพี่ พอเรื่องผมดีกว่า สรุปไอ้ที่คุยเมื่อกี้นี่เรียบร้อยมั้ย โปรแกรมเมอร์จากอังกฤษคนนั้นน่ะ"  คีตะรีบเบี่ยงประเด็นไปเรื่องที่รู้ว่าเจ้านายของเค้าจะต้องสนใจแน่นอน

     "ได้เบอร์ติดต่อเค้ามาแล้ว เดี๋ยวชั้นจะให้คุณบีเป็นคนประสานงานนัดเข้ามาบรีฟงานพร้อมๆ กันกับของแกด้วย" 

     "ครับ งั้นเดี๋ยวผมคุยกับบีต่อเอง"  ชายหนุ่มกล่าว พลางนึกอยากเห็นหน้าโปรแกรมเมอร์สาวคนนั้นเหลือเกิน