You are My prince

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            กาลครั้งหนึ่ง...นานมาแล้ว ยังมีหญิงสาวรูปงาม  

            เอ่อ...งามรึเปล่านะ... ถึงจะไม่สวยมาก หน้าอกรึก็ออกจะแบนไปหน่อย แต่ดวงตากลมโต และผิวขาวๆ ของเราก็คงพอชดเชยกันได้ละมั้ง  

            เธอเป็นเด็กสาวธรรมดาที่ช่างฝันและรักการอ่าน วันหนึ่งพ่อของเธอถูกจับตัวไประหว่างเดินทางไปต่างเมือง เมื่อเธอตามไปช่วยจึงพบว่าคนที่จับเขาไปไม่ใช่โจรร้าย แต่เป็นอสูรกายที่น่ากลัว  

            แถมยังปากเสียอีกต่างหาก

            ซึ่งอาศัยอยู่ในปราสาท มันหลงรักเธอแต่แรกพบจึงบังคับให้เธออยู่ที่นี่เป็นตัวประกันแทน 

            จากวันเป็นเดือนที่อยู่ร่วมกัน หญิงสาวพบว่าเจ้าอสูรนั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่กลับเป็นความรู้สึกดีดีที่ก่อตัวขึ้นระหว่างกันเสียด้วยซ้ำ  

            ถึงเขาจะไม่หล่อแต่ก็มีเสน่ห์มากนะ

            หลังจากนั้นสองสามเดือนเธอจึงขอตัวกลับไปเยี่ยมพ่อบ้างเพราะไม่ได้เจอกันนาน เจ้าอสูรไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะกลับมา แต่ด้วยความรักเขาจึงยอมปล่อยเธอไป 

            และแล้วกลางคืนดึกสงัด ลมพายุเริ่มโหมกระหน่ำ เจ้าอันธพาลประจำหมู่บ้านซึ่งแอบหลงรักเธอมานานก็พาพวกที่รวบรวมไว้บุกตะลุยมาที่ปราสาท ด้วยความหวังที่จะกำจัดเจ้าอสูรร้ายศัตรูหัวใจ พวกเขาบุกเข้ามาอย่างง่ายดายจนมาพบเจ้าอสูรอยู่บนหอคอย แต่แม้ผู้บุกรุกจะอยู่ตรงหน้า เจ้าอสูรก็ไม่แม้แต่จะสนใจอีกต่อไป เพราะเมืื่อไม่มีเธอเคียงข้างจะอยู่หรือตายก็ไม่ต่างกัน ในจังหวะที่เกือบจะเพลี่ยงพล้ำนั่นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

            “ไม่!!!”   สาวสวยผู้เป็นที่รักของเขายืนอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นเธอ เจ้าอสูรร้ายก็มีพลังใจต่อสู้กลับและกลายเป็นฝ่ายชนะได้อย่างง่ายดาย

            สุดยอดมั้ยล่ะ เจ้าชายของฉัน

            เธอดีใจรีบวิ่งเข้าไปหา แต่แล้วเขาก็ล้มลง เธอรีบเข้าไปประคองทันทีด้วยความตกใจ 

            เจ้าอสูรร้ายเพียงมองมา ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเขารักเธอ และในวินาทีที่เธอคิดว่าเขาจะจากไป เจ้าอสูรกลับลอยขึ้นช้าๆ มีลำแสงเจิดจ้าออกมาจากตัวเขาจนเธอแสบตา เมื่อเธอลืมตามองเขาอีกครั้ง ไม่มีเจ้าอสูรอีกต่อไป มีเพียงชายหนุ่มรูปงามปรากฏอยู่ต่อหน้า หญิงสาวลังเลใจ เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาและพบว่ามันคล้ายคลึงกับใครบางคนที่เธอรู้จัก

            อืม...คล้ายกับใครกันนะ สายตาแบบนี้

            แล้วเธอก็แน่ใจว่านี่คือเจ้าอสูรนั่นเอง ทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างมีความสุข งานมงคลเกิดขึ้นทันที ระฆังวิวาห์ดังก้องกังวาน แก๊ง... แก๊ง... ต่อหน้าบาทหลวงและสาธุชนที่มาร่วมงาน... แก๊ง...แก๊ง...คำปฏิญาณได้ถูกเอ่ยขึ้น...แก๊ง...แก๊ง...

            ทำไมระฆังดังนานจังนะ... 

            แก๊ง...

            ริก...กริ๊ง... ริกกี้...ตื่น!!

 

            เอริกาลืมตาขึ้นทันที ภาพแรกที่ปรากฏต่อสายตาคือเพดานสีเบจ ผนังห้องสีขาว และใบหน้าเพื่อนรักที่โน้มเข้ามาใกล้

            “ไงจ้ะ ฝันถึงเจ้าชายรูปงามอีกแล้วล่ะสิ”   แบลร์ล้มตัวลงนอนข้างเพื่อนสาวด้วยอาการงัวเงีย เพราะถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่คนข้างๆ ตั้งเวลาไว้ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมตื่นซะเอง

            “อือ... รู้ได้ไงเนี่ย”   เอริกาตะแคงตัวมาคุยกับคนที่นอนข้างๆ ด้วยอาการที่ยังไม่ตื่นดีเช่นกัน

            “จะไม่รู้ได้ไงล่ะ ฝันเรื่องแบบนี้ทีไรแกก็หลับลึกจนฉันต้องคอยปลุกแบบนี้ทุกที”   คนพูดบ่นอุบอิบทั้งที่ยังหลับตา   “ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าจนปานนี้แล้ว แกก็ยังฝันเรื่องเจ้าหญิงเจ้าชายอีกหรอเนี่ย”

            “ความฝันมันบังคับกันได้ด้วยเหรอ ถ้าทำได้ฉันก็อยากจะเลิกเหมือนกัน เพราะรู้แล้วว่ามันไม่มีจริงหรอก ไอ้เรื่องรักนิรันดร์ รักแท้ปาฎิหาริย์ มันเรื่องหลอกเด็กทั้งเพ”   เอริกายันตัวลุกขึ้นนั่งบิดร่างกายให้คลายความเมื่อยล้าจากการนอนนิ่งมาตลอดคืน

            “แหม แกก็พูดเกินไป รักนิรันดร์อาจไม่มีจริง แต่ความรักสร้างปาฏิหาริย์ได้นะ”   แบลร์เงยขึ้นมองเพื่อนรักที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ   

            “ปาฏิหาริย์!! นี่เป็นคำพูดของคนที่มองเรื่องเจ้าหญิงเจ้าชายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อเนี่ยนะ”   เอริกาประหลาดใจ แต่ก็ฉุกคิดได้จึงพูดต่อไปว่า   “อ่อ ฉันลืมไป...สำหรับสาวสวย เซ็กซี่ มีหนุ่มมาจีบไม่ขาดสายอย่างแก ก็อาจเคยเจอปาฏิหาริย์แห่งรักมาแล้วก็ได้”   เธอทำหน้ากรุ้มกริ่มให้เพื่อนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

            แบลร์มองตามเอริกาไปแล้วก็คิดในใจว่าปาฏิหาริย์แห่งรักที่เธอได้พบก็คือมิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเธอต่างหาก ถ้าไม่มีเอริกาในวันนั้น แบลร์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดไปแบบไหน เธอจะเป็นยังเป็นตัวเธออย่างวันนี้รึเปล่านะ...