Energy Love ((รัตติกาลรักนิรันดร์))

รัตติกาลที่ 1 : กำเนิดผู้สืบทอด 

"ว้าว...น่ารักจังนี่ให้เราหรอ ?"สาวน้อยดูกำไลสีขาวน่ารักที่ห้อยร็อคเก็ตไว้เป็นรูปรองเท้าซึ่งเหมือนกับของหนุ่มน้อยที่เป็นกำไลสีดำมีรองเท้า ที่สวมอยู่ในมือซ้ายของเขา 
"ใช่ วันนี้ครบรอบอายุ 12 ปีของเธอหนิ" 
"ยังจำได้อีกหรอ ?"
"เรื่องของมามิน่ะสำคัญสำหรับเราเสมอ จะลืมได้ไง"
"ขอบใจนะคริส เราชอบมากเลยล่ะเอ..ว่าแต่ทำไมถึงต้องเป็นรูปรองเท้าล่ะ ?"
"ก็รองเท้ามันต้องมีเป็นคู่นี่นา วันใดที่มีรองเท้าแค่ข้างเดียวเราก็ไม่สามารถสวมใส่มันได้เพราะฉะนั้นวันใดที่ขาดมามิ เราก็ไม่อาจอยู่ได้เช่นกัน"
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะรู้สึกไม่ดีเลย" คริสฟังแล้วพลางเอาก้อนหินมาขูดกำแพงถ้ำให้เป็นรูปเขากับมามิและเขียนว่า'สุขสันต์วันเกิด' ถ้ำที่สองคนนี้อยู่เป็นเหมือนบ้านหลังที่สอง คริสจึงวาดรูปไว้ที่กำแพงถ้ำเต็มไปหมด
"มามิอย่าถอดกำไลที่เราให้นะ" 
"อือ ไม่ถอดมันออกแน่ สัญญาเลย"มามิยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นเครื่องหมายและคริสก็รับสัญญานั้น
     ทั้งสองคนอาศัยอยู่ในเกาะร้างเล็กๆแห่งหนึ่งมาตั้งแต่จำความได้ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก โดยทั้งสองมีพี่สาวของมามิเป็นผู้ดูแล ส่วนคริสนั้นพี่สาวของมามิได้พบ ณ เกาะแห่งนี้เมื่อคริสยังวัยทารกคริสจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า แต่เขาก็ไม่เคยเอาส่วนนี้มาเป็นปมด้อยของตัวเอง
"ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"คริสกล่าวแล้วก็จูงมือมามิกลับบ้าน
"ทำไมบ้านมันดูเงียบๆพิกลๆแฮะ" มามิกล่าวเมื่อเห็นบ้านหลังเล็กของเธอปิดไฟเงียบไปหมด
"พี่โมมิคงออกไปล่าสัตว์หาเนื้ออยู่กระมัง" คริสพูดจบก็จูงมือ((แกมลาก))มามิเข้าบ้านไปทัน   ทันใดที่เปิดประตูบ้าน ... ปัง ปัง [เสียงของพลุเวทย์กฌระเบิดประกายสวยงามระยิบระยับตาและพลุนัดสุดท้ายระเบิดออกมาเป็นตัวอักษรเขียนว่า'สุขสันต์วันเกิด']มามิและคริสดูพลุด้วยความตื่นตาตื่นใจอยู่ในบ้าน แล้วทั้งสองก็เดินมาที่โต๊ะอาหารซึ่งมีแต่พวกขนมปังชั้นดีกับซุบต่างๆที่ล้วนเป็นอาหารรสเลิศวางอยู่เต็มไปหมดและตรงกลางโต๊ะก็มีเค้กก้อนโตวางอยู่และปรากฏร่างของโมมิพร้อมกับแสงของลูกไฟหลากสีจุดประกายขึ้นรอบบ้าน
"พี่โมมิ"มามิเรียกพลางวิ่งเข้าไปกอดโมมิ
"สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะน้องพี่"โมมิกล่าวแล้วลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู
"นี่จ้ะ ของขวัญของพี่"โมมิยื่นแหวนรูปร่างน่าตาประหลาดที่มีลุกแก้วสีเขียวมรกตล้อมรอบตัวแหวนอยู่ 7 ลูก
"เอ..นี่มันของสำคัญของพี่นี่คะ"
"ใช่จ้ะ แต่ตตอนนี้มันเป็นของมามิแล้วนะรักษามันให้ดีๆล่ะ" มามิพยักหน้ารับและรับมันมาสวมใส่ ทว่ามันพอดีกับนิ้วของเธออย่างประหลาด
"กินได้รึยางงง ผมหิวแล้วน้า"คริสกล่าวพร้อมเสียงท้องร้องที่ดังขึ้นตามมาส่งผลให้มามิกับโมมิหัวเราะออกมา
"งั้นเรามากินกันดีกว่า"แล้วทั้งสามก็ลงมือกับอาหารที่อยุ่ตรงหน้า ... จนเกลี้ยง
"อิ่มจางงงง~"คริสพูดพร้อมเอามือลูบท้องของตัวเอง
"คริสคืนนี้จันทร์เต็มดวงทั้ง3ดวงเลยออกไปเดินเล่นกันเถอะ"[มามิพูดพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้ในโลกแหง่นี้มีดวงจันทร์ด้วยกันถึง 3 ดวง]
"ไปสิ ย่อยอาหารไปด้วยเลย"
"ทั้งสองคนอย่าออกไปไกลมากนะจ๊ะ" โมมิพูดจบก็มีวิญญาณป้าแก่ๆปรากฏและเก็บกวาดล้างจานส่วนโมมิไปหาตำราเวทย์เพื่อที่จะถ่ายทอดให้มามิ ในวันรุ่งขึ้น
เพราะเธอรู้ดีว่าหลังจากนี้มามิต้องแข็งแกร่ง การใช้ชีวิตของเธอจะไม่สดใสดั่งเช่นที่ผ่านมาและโมมิก็รู้ตัวเองดีว่าการใช้ชีวิตบนโลกแห่งนี้มีไม่มากนัก!
     "มหาสมุทรนี่กว้างจังเลยเนอะคริส"มามิพูดขณะที่ตาของเธอสอดส่องไปทางมหาสมุทรที่ดูอ้างว้างในยามค่ำคืน
"นั่นสินะ อีกฟากนึงของมหาสมุทรนี่จะมีอะไรอยุ่ก็ไม่รู้ โลกภายนอกจะมีอะไรบ้างก็ไม่รู้อยากเห็นจัง"
"แต่พี่โมมิเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่า โลกภายนอกมีแต่พิษถัยอันตราย"ทั้งสองนั่งคุยกันริมชายหาดอยู่ๆก็...
จงฆ่ามันซะ!!! ฆ่า ... ฆ่ามัน ฆ่าาาาาาา!!!!!
ครืนนนนนนนน
"อะ...อะไรกัน ?"มามิพูดพร้อมมองไปหาต้นเสียง
"โอ๊ะโอ มีมนุษย์อาศัยอยู่ใยเกาะเช่นนี้ด้วยรึนี่แถมยังเป็นเด็กซะด้วยสิ"ปรากฏร่างเอลฟ์หนุ่มหูของเขาแหลมผมเผ้ายาวกลางหลังสีเหลืองสวยอร่ามผิมขาวราวหิมะอย่างกับเจ้าชาย
"กะ...แกเป็นใครกัน!"มามิถามด้วยความตกใจเพราะเธอไม่เคยได้เห็นเอลฟ์มาก่อนและรอบเกาะนี้ก็มีกำแพงเวทย์ของโมมิปกป้องคลุมรอบเกาะอยู่
"โอ๊ะโอ พูดจาไม่น่ารักน่าฟังเอาซะเลยนะเด็กน้อย"เขาถามด้วยน้ำเสียงดูเป็นคนขี้เล่นน่ารักรอยยิ้มก็ดูน่าหลงใหล
"มาร์ลิน่า ออร์แกน ควินตัน อยู่ทีใด?!"น้ำเสียงคราวนี้ดูเย็นชาราวหิมะ ดวงตาคมเข้มเหมือนคนละคนกับเมื่อกี้
"มะ..มีอะไรกับพี่โมมิ"มามิถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะความกลัว
"อ๊อ งั้นเจ้าก็คือซาร์ลิน่า ออร์แกน ควินตัน ผู้สืบทอดที่เขาล่ำลือกันล่ะสินะ"
"สืบทอดอะไรกัน!!!"มามิถามด้วยความงงกับคำถาม
"หึ! ก็ไม่มีอะไรหรอกเพราะคนที่กำลังจะดับสิ้นไม่มีสิทธิ์รู้อะไร !!!"พูดจบเอลฟ์หนุ่มก็ตวัดดาบออกจากฝักแล้วเดินตรงมาที่มามิ
"ยะ...อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา"มามิพูดแต่เขาก็ไม่ยอมหยุดแล้วมามิก็ปล่อยลูกไฟไปที่เอลฟ์หนุ่มแต่เขาก็หลบได้อย่างสบายๆ มามิปล่อยลูกไปเรื่อยๆหวังจะให้โดนแต่ก็ไร้ผล จนเอลฟ์หนุ่มมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามามิ เขาง้างดาบพร้อมที่จะฆ่ามามิ มามิจึงหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
   สวบบบบบบ
มามิยังคงหลับตาอยู่และคิดว่าเธอคงได้ตายลงแล้วแต่ผ่านไปสักพักเธอก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจึงลืมตาขึ้น และภาพที่ปรากฏตรงหน้าของเธอก็คือ .... คริสส!!
คริสอยู่ในสภาพที่โดนดาบเล่มยาวเสียบลงกลางตัว เอลฟ์หนุ่มทำท่าไม่พอใจเล้กน้อยและเหวี่ยงคริสออกไปจากรัศมี น้ำตาของมามิไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
คริสเอาชีวิตตัวเองเข้าแลกเพื่อช่วยเธอ !!!
"คริสสสส!!!"
"โอ๊ะโอ แมงเม่าชัดๆ เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่นงั้นรึ? งี่เง่าสิ้นดี"
"คริสสส!!"มามิกำหมัดแน่นด้วยความแค้นเพราะเธอทำอะไรเขาไม่ได้แถมคริสยังจะต้องตายเพราะปกป้องเธออีก
"ไม่ต้องร้องไปหรอก คุณหนูผู้สืบทอดเดี๋ยวก็เป็นคราวของเธอ ... ดีจังที่เจอตัวเธอที่นี่จะได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม"
"สืบทอดอะไรกัน ฉันไม่รู้เรื่อง!!"เอลฟ์หนุ่มทราบสาเหตุดีที่สาวน้อยคนนี้ไม่รู้เรื่องเพราะเธอพึ่งจะรับตำแหน่งอันหนักหน่วงนี้เป็นวันแรก!!!
"บอกแล้วไง คนที่กำลังจะสิ้นไม่มีสิทธิ์รู้เรื่อง"เอลฟ์หนุ่มง้างดาบอีกครั้ง และ ....

"โอ๊ยย"คริสเอามือกุมหัวตัวเองและร้องออกมาเมื่อได้ยินเสียงประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเขาบ่อยๆดังกังวานไปทั้งหัว
"คริส !! เป็นอะไรไป"มามิถามพร้อมพยุงตัวคริสขึ้น
"เสียง ... เสียงนั่น มาอีกแล้ว"
"กลับบ้านกันเถอะ"มามิพยุงคริสเดินกลับบ้าน