เมืองกระจก

ลำดับตอนที่ #1 : เงา

แสงสว่างจากหน้าต่างแยงตาของเขา ทอมนั่งอยู่บนเตียงสักครู่  พยายามเรียบเรียงความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพึ่งได้เห็น  มันเป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาฝันอย่างนี้  ตั้งแต่เขาย้ายมาอาศัยอยู่ในห้องนี้  ทุกๆคืนเขาจะฝันว่าลอยอยู่ในห้วงอากาศโดยไม่รู้ที่ไป  ปลายทางแสงสว่างนั้นคือสถานที่ใดไม่อาจรู้  ทอมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วบิดขี้เกียจสองสามครั้ง



    ทันใดนั้นภาพต่างๆก็ผุดขึ้นในความคิดของเขา  ภาพต้นไม้แปลกๆ  นั่นคือป่าหรือ?  ภาพปราสาท  ภาพเงาของใครบางคน  เขาพยายามสลัดภาพเหล่านั้นออกจากหัวแต่มันดูสมจริงเหลือเกิน จนเขาแทบจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง  เชื่อว่าเขาไปอยู่ในสถานที่เหล่านั้นจริงๆ



“อ๊าก!!! … “ ทอมกรีดร้องเสียงดัง  “ออกไปจากหัวของฉันซะที!”



“เป็นอะไรไปเหรอ?”  ชายแก่คนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในห้อง



    ภาพทุกอย่างหายไป  เหลือเพียงร่างของทอมที่หายใจหอบเหงื่อท่วมตัวนั่งอยู่บนเตียง



“ไม่มีอะไรหรอกครับปู่”  เขาตอบแล้วยิ้มเพื่อให้ปู่มันใจ  “แค่ฝันร้าย”



“อีกแล้วรึ?” ปู่เดินเข้ามานั่งข้างๆทอม “ไม่เป็นไรหรอกนะ  ฝันร้ายกลายเป็นดี” แล้วปู่ก็ลุกออกไป



ทอมจับแขนปู่ไว้



“ผมไม่ชอบห้องนี้เลย … “ ในที่สุดเขาก็บอกสิ่งที่เขาต้องการออกไป



ปู่ลูบหัวหลานของเขาเบาๆ “เด็กเอ๋ย  เสร็จธุระที่เมืองนี้แล้ว  เราก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว อีกไม่กี่วันหรอก”



แล้วปู่ของทอมก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ทอมอยู่ลำพังอีกครั้ง  ทอมมองไปยังกระจกเก่าๆบานหนึ่งในห้อง  มันเป็นกระจกโบราณท่าทางอายุมากโขทีเดียว  ทอมเกลียดมันเข้าไส้  ผิวกระจกหม่นๆนั้นสะท้อนห้องทั้งห้องแบบหมองๆ  เขาอยากจะย้ายไปอยู่ห้องอื่นเหมือนกันแต่มันเต็มหมดแล้ว  และเจ้าของโรงแรมก็ยืนยันที่จะไม่เคลื่อนย้ายกระจกนั้นออกจากห้องด้วย



“มันเป็นสัญลักษณ์ของโรงแรมเรา … คุณควรภูมิใจเสียด้วยซ้ำที่ได้อยู่ห้องนี้”



ปู่สอนทอมเสมอว่า “เราเป็นคนจร  ไปไหนมาไหนตลอดเวลา  แม้จะไม่ได้เรียนหนังสืออย่างใครเขา  แต่เราก็มีประสบการณ์มากกว่าพวกที่เรียนจากหนังสือมากนัก” เพราะอาชีพของปู่  ทำให้ทอมต้องเดินทางไปมาระหว่างเมืองอยู่เสมอ  มาโจเป็นเพียงเมืองหนึ่งที่ปู่แวะมาส่งของเท่านั้น  เมื่อของถึงมือผู้รับแล้ว  ปู่ก็จะหาลูกค้าที่ต้องการส่งของข้ามเมืองรายต่อไป  บัดนี้เป็นเวลาสามวันแล้ว  แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีงานเข้ามาเลย



ทอมแต่งตัวแล้วส่องกับกระจกดูว่าเรียบร้อยแล้วหรือยัง แม้เขาจะเกลียดเจ้ากระจกบานนี้แค่ไหน  แต่มันก็เป็นกระจกบานเดียวที่ใหญ่พอจะส่องคนทั้งคนได้  



วินาทีนั้นเองเงาของห้องที่กระจกสะท้อนก็เปลี่ยนไป  กลายเป็นภาพต่างๆที่เขาเคยเห็นแล้วก็กลับเป็นเหมือนเดิมแทบจะทันที  ทอมตกใจมาก เขาเดินไปคลำกระจกว่าเกิดอะไรขึ้น  หรือว่าเขาตาฝาดไปเอง  เมื่อสำรวจดูแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ  เขาจึงรีบเดินหันหลังออกจากกระจก



“ประตูเปิดแล้ว”



เสียงประหลาดดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่ง  ทอมหันหลังกลับไปยังกระจก  บัดนี้สิ่งที่มันสะท้อนไม่ใช่เงาของห้องอีกต่อไป หากแต่เป็นห้วงอากาศที่เขาคุ้นเคย ห้วงอากาศในความฝัน  เร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัว  กระจกก็ได้ดึงเอาตัวเขาเข้าไปข้างในแล้ว



ภายในห้องเก่าๆห้องนั้น  กระจกหม่นๆกลับมาสะท้อนเงาของห้องตามเดิม