คุณหนูจอมห้าวกับคุณชายจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #5 : ความลับแตกซะแล้ว

ตอนที่  [5]
ความลับแตกซะแล้ว

 

หลังจากฉันไปทำงานมาแล้วก็กลับบ้าน   แต่คนอื่นยังไม่มีใครรู้เรื่องที่ฉัน ถ่ายโฆษณากับนายแบบชื่อดังเลยเพราะฉันเก็บไว้เป็นความลับเอง ฮิฮิ 

“นาวพวกนั้นไม่อยู่ใช่ไหม”ฉันถาม

“พวกไหน”(-?-) นาวถาม

“ก็พวกนั้นนะ”

“นั้นไหนคิม”

“ก็ 3 คนนั้นแหละ”

“อ๋อไม่มาหรอกเห็นบอกว่าต้องไปทำงานบ้านเพื่อน”

“รู้ดีจริงๆเลย   งั้นวันนี้ไปเล่นบาสกัน”   ฉันชวนนาว

“เทนนิสด้วย” นาวแย้ง

“เออน่า”

จากนั้นฉันเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักบาสเก็ตบอลทันทีแถมหมวกใบโปรดใบเดิม

“แหมวันนี้มันวันอะไรเนี่ย”นิวถามขึ้น

“ถามทำไม ก็วันศุกร์นะสิ”นาวตอบ

“ไม่ทำไมหรอกแค่เห็นคนบางคนมาด้วยเลยสงสัยว่าจะติดใจใคร” นิวบอก

“มั่วแล้ว ถ้าจะให้ไปยุ่งกับ 3 คนนั้นนะเราไปกระโดดน้ำตายพร้อม Seven ของเรายังดีกว่า”  ฉันว่าพลางทำตาเยิ้ม

“โห โอเวอร์มั้กๆเลยนะยัยคิม” นาวประชดเล็กๆ

เราสามคนเดินมาถึงสนามในศูนย์

“เฮ้ยจะไปไหนอะ นิว นาว”   ฉันถาม

“ไปสวัสดีคุณลุง คุณป้าก่อน” นาวบอก

“ไปด้วยดิ” ฉันบอกแล้ววิ่งนำหน้า

สวัสดีค่ะคุณลุง  คุณป้า/สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า นิวและนาวพูดพร้อมกัน

“สวัสดีหลานๆ   แล้วนั่นใครล่ะ”

“อ๋อ คิมค่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องนาวเอง”

“สวัสดีครับ” ฉันสวัสดีแต่ยังปลอมตัวเป็นชายอยู่

“จ๊ะ นั่งก่อนสิ”     ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น

“สวัสดีคร้าบบบคุณลุงคุณป้า” มันคือเสียงของนายแคมป์

“สวัสดีจ๊ะ อ้าว เตอร์กับเกียร์มาด้วยหรอเนี่ย เดี๋ยวลุงกับป้าไปหาขนมมาให้ทานนะ” บอกแล้วเดินไป

“นี่นายมาทำไมเนี่ย”ฉันถามอย่างไม่พอใจ

“จะมาไม่ได้รึไงครับนี่มันสถานที่ของประชาชนไม่ใช่ที่ส่วนบุคคลนะครับคุณคิม” แคมป์บอกกวนๆ

“นี่หรอนายคิม    ที่เอ็งบอกไม่เห็นมีอะไรเลยนี่หว่า    เอ่องั้นขอแนะนำตัวเลยนะครับ   พี่ชื่อเตอร์ ชื่อจริงสุกณธีร์”   ชายหนุ่มคนที่มาใหม่บอก     คนๆนี้สูงประมาณ   170กว่าๆ ผิวสีแทน ผอม    ปากบาง จมูกโด่งได้รูป รับกับใบหน้ารูปไข่ของเขา

“ส่วนพี่ชื่อวโรทัย ชื่อเล่นเกียร์นะ”   ชายอีกคนกล่าวแนะนำตัวสั้นๆแล้วอ่านหนังสือต่อไป คนนี้ต่างจากคนแรกที่ สีผิวเข้มกว่านิดหน่อยแต่เรื่องความสูงและหน้าตาใกล้เคียงกับคนแรก

อ้ากก   นั่นมันหนังสือ  Max   ที่ฉันลงปกคู่กับพี่พายหนิ   ทำไงดี ทำไงดี   เออ   เฉยๆไว้ดีกว่าเดี๋ยวคนอื่นรู้หมด(-,-)

“ไหน นาวบอกว่า   3 คนนั้นไม่มาไง    แต่นี่มาตั้ง 5 คน” ฉันถามเปลี่ยนเรื่องทันที

“ก็ไม่รู้จริงๆ” นาวบอกอย่างสำนึกผิด

“อย่าโทษน้องนาวเลยฉันอยากมาเองแต่ก็ดีนะที่มาได้เจอนายที่นี่”   แคมป์บอก

“ทำไม”ฉันถาม

“ก็ได้รู้ว่านายไม่แน่จริง   หลบหน้าคนอื่นมาเล่นตอนที่ชั้นไม่มาไง”

“หนอย ว่าไงนะไม่แน่จริงหรอเจอนี่หน่อยเป็นไง” ฉันสวนหมัดไปที่คางของนายนั่น

“คิมกลับบ้านเหอะ” นิวชวนแล้วดึงฉันออกมา

“ไม่กลับถ้าวันนี้ไม่ได้แก้แค้นนายนี่” ฉันบอกแล้วสะบัดมือที่นิวจับไว้จนหลุด

“อย่างนายต้องเจออีกหมัด” ฉันบอกแล้วจะต่อยออกไปแต่นายนั่นเร็วกว่าฉันจับข้อมือฉันทั้งสองข้างมาไขว้ไว้ข้างหลังเหมือนตำรวจจับผู้ร้าย

“โอ๊ย   เจ็บนะปล่อยเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อยจนกว่านายจะทำตามที่ฉันบอก”

“คิมยอมๆไปเหอะจะได้หมดเรื่อง” นาวบอกอย่างกังวล

“อะ ก็ได้จะให้ทำอะไร”ฉันบอกอย่างมีแผน

“แต่ก่อนอื่นฉันจะบอกข้อเสียของนายให้นะ นายน่ะทั้งปากร้าย โลกแคบ นิสัยแย่ ไม่มีอะไรดีสักอย่างใครได้นายเป็นแฟนคงจะต้องเลิกภายใน 3 วัน 7 วันแน่”

“OoOนายเองน่าจะกลับไปส่องกระจกดูตัวเองมากกว่านะ   คำแต่ละคำที่นายพูดมามันตรงกับตัวนายทุกอย่าง   นายน่าจะเอาเก็บไว้บอกตัวเองดีกว่า แล้วฉันจะแถมคำนิยามเกี่ยวกับผู้ชายอย่างนายให้อีกอย่างสองอย่างนะ.......ห่วยแตกที่สุด” ฉันบอกโดยลืมนึกถึงว่าตัวฉันเองยังถูกล็อกตัวอยู่

“นายลืมอะไรไปรึเปล่า นายถูกฉันล็อกตัวอยู่นะถ้าขืนพูดมากฉันก็ไม่ปล่อย”

“จะเอายังไง” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงแดกดันเต็มที่

 “นายต้องพูดดีๆก่อน”

“ยากมากเลยอ่ะ   ฉันทำไม่ได้”  คราวนี้น้ำเสียงอ้อนสุดๆ

“ไม่ได้ก็ไม่ปล่อย”

“ว่ามา” ฉันบอกหลังคิดอยู่พักหนึ่ง

“นายต้องพูดว่า   พี่แคมป์ครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับผมเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆที่..”

“ไม่มีทาง”   ฉันบอกแล้วบิดข้อมือตวัดตัวกลับแล้วกระทุ้งเข่าใส่บริเวณท้องน้อยของนายนั่น

“โอ๊ย เจ็บนะ”บอกแล้วจุกลงไปกองกับพื้น

“ก็ต้องการให้เจ็บจะได้จำ” ฉันบอกแล้วเดินหนี แต่ไม่ทันระวังนายนั่นลุกขึ้นแล้วรวบตัวจากด้านหลังของฉัน   จนเราสองคนล้มลงไปกองอยู่กับพื้นบนสนามหญ้า     นายค่อยๆเขยิบมือขึ้นมาหยิบหมวกของฉันไปทำให้ผมยาวที่เกล้ารวบอยู่ข้างในหมวกหลุดสยายออกมา    ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน

“คิมเป็นไงมั่ง” นาวถามฉันแล้วพยุงให้ฉันลุกขึ้นหลังจากได้สติเป็นคนแรก

“จะดีมากเลยถ้านายนั่นไม่มาทำให้ฉันล้ม”   ฉันแขวะนายนั่น

“ดูสิได้แผลอีกแล้ว ซ้ำที่เก่า อุ๊ยได้แผลใหม่ด้วย” นิวบอกแล้วชี้ให้ดูแผลที่ข้อศอกและเข่าของฉัน

“เฮ้ยนี่   นางแบบที่ขึ้นปก Max คู่กับพี่พายภัทรใช่ไหมวะ”  เกียร์เอ่ยขึ้นหลังจากเห็นหน้าฉันพลางเอาหนังสือรูปที่ฉันโพสท่ามาเทียบกับหน้าฉัน

โอ้มายก๊อด ฉันอยากอุทานเป็นภาษาสเปนเลยความลับของฉันแตกเพราะนายแท้ๆเลย

“เออ ใช่จริงด้วย น้องไปนั่งที่ห้องนั้นก่อนนะ”   พี่ตี๋บอกต่อแล้วลากฉันไปในห้องดนตรีทุกคนทำเหมือนฉันเป็นคนสำคัญยังไงยังงั้น

“ไอ้แคมป์เอ็งซวยแน่ รีบไปทำแผลให้เลยเอ็ง” พี่แฟ้มสั่ง

“ทำไมต้องเป็นข้าด้วย”

“ก็เอ็งน่ะทำน้องเค้าล้มจนได้แผลเพิ่ม   นี่ยังดีนะที่เป็นแผลแค่ตรงข้อศอก    ถ้าเป็นแผลที่หน้าตาของน้องเค้าจนเสียโฉมเอ็งซวยกว่านี้แน่ๆ”

“เออ เออ ก็ได้วะ” นายนั่นบอกแล้วเดินไปอย่างเซ็งๆ

 

ในห้องดนตรี

ระหว่างที่นั่งรออุปกรณ์ทำแผลอยู่นั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามาซึ่งฉันก็นึกว่าเป็นนาว เลยบอกไปว่า

“นาว ไม่ต้องมาทำแผลให้หรอก เราทำเองได้” ฉันบอกแต่ไม่มีเสียงนาวตอบกลับมาฉันจึงหันไปมองจึงได้เห็นว่าเป็นใคร

“นี่นาย เข้ามาทำไม”

“ก็มาทำแผลให้เธอน่ะสิ” นายนั่นไม่พูดเปล่าพลางค่อยๆหยิบอุปกรณ์ออกมา

“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้” 

“เธอนั่งเฉยๆไว้ดีกว่า”นายนั่นบอกแล้วนำสำลีชุบแอลกอฮอล์

“ไม่เอานะมันแสบ”   ฉันบอกแล้วเขยิบหนี

“อยู่เฉยๆสิ ไม่แสบหรอก”   นายนั่นบอกแล้วมองหน้าฉันทำให้ฉันได้รู้ถึงความรู้สึกผิดของเขาทำให้ฉันนั่งนิ่งๆได้   นายนั่นเช็ดแผลได้เบามากและทุกครั้งที่เขาเช็ดแผลเขาจะเป่าลมลงไปทำให้แสบน้อยลง

“ขอโทษนะ” จู่นายนั่นก็พูดออกมา

“อะไรนะ” ฉันถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“ขอโทษ” นายนั่นตอบอย่างว่าง่าย

“สงสัยพรุ่งนี้วันสันติภาพของโลกแน่เลย” ฉันพึมพำเบาๆ

“ว่าไงนะ” นายนั่นถามขึ้น

“หูดีจริงๆเลย   ขอบใจนะ แต่ชั้นยังไม่หายโกรธนายหรอก”   ฉันบอก

“งั้นเปลี่ยนจากคำขอโทษของพี่เป็นอย่างอื่นแทนดีมั้ยจะได้หายโกรธ”   นายนั่นบอกแต่แววตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“เกรงใจ” ฉันบอกอย่างระวังคำพูด  

“ดูนั่นสิ ลูกหมาน่ะ” นายนั่นเอ่ย ทำให้ฉันหันไปมองตามอาการของคนรักเรื่องหมาๆ แล้วหันกลับมาบอกว่า

“ไม่เห็นมีลูกหมาสักตัวเลย” แต่แล้วจู่ ๆหน้านายนั่นก็มาอยู่ใกล้ๆทำเอาฉันสะดุ้ง ผละออกแทบไม่ทันแต่นายนั่นไม่ปล่อยแล้วยังเอามือมาโอบเอวฉันไว้อีก

“นายปล่อยเดี๋ยวนี้” ฉันเริ่มหงุดหงิดอีกรอบ

“หายโกรธยัง ถ้าไม่หายก็ไม่ปล่อย” นายนั่นกวนต่อ

“ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะโกรธนายอีกรอบ” 

“ก็ได้ครับคุณนางแบบ&ยัยปากร้าย” 

“นี่นายกวนไม่เลิกนะ   เออ ขอบใจนะที่ทำแผลให้”   ฉันบอกแล้วรีบเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวก่อนยัยปากร้ายลืมนี่เอาไว้” คำพูดนั้นดังขึ้นทำให้ฉันชะงักหยุดเดิน

“อะไรหรอ” ฉันหันกลับมามองแต่แล้วหน้านายแคมป์ก็อยู่ห่างจากหน้าฉันไม่ถึงคืบความร้อนค่อยๆแล่นสู่ใบหน้า จู่ๆนายนายนั่นขโมยหอมแก้มของฉันที่ฉันอุตส่าห์เก็บไว้รอแฟนคนแรกของฉันไป โอ๊ย หายไม่ใจออก

“ทำแผลเสร็จกันยังครับ” พี่แฟ้มและพี่ตี๋เปิดประตูเข้ามาแล้วต้องชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แต่ทำให้ฉันได้สติวิ่งหนีออกไปทันที

“นายเข้ามามีอะไรเปล่า” แคมป์ถามอย่างหงุดหงิด

“เปล่าไม่มีอะไรแล้วข้าไปนะ” พี่แฟ้มบอกแล้ววิ่งไป

“ไอ้แฟ้มรอข้าด้วย”พี่ตี๋บอกแล้ววิ่งตามไป

พอลับหลังสองคนนั้น แคมป์ก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาแล้วใช้มือลูบแก้มของตัวเองอย่างถะนุถนอมแล้วอมยิ้ม