ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความประทับใจ
ตอนที่ [2]
ความประทับใจ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หลังจากนาวกับนิวเข้าไปเล่นกีฬาในมูลนิธิแทบทุกวันจึงได้รับคำชวนให้ไปเที่ยวด้วยกัน
“นาว นิว ไปดรีมเวิร์ลเปล่า” ลุงมนตรีถาม
“จะดีหรอคะ” นาวตอบ
“ดีสิไปเป็นเพื่อนเด็กๆที่นี่หน่อย”
“ก็ได้ค่ะ วันไหนคะ” หลังจากนั้นทั้งสามก็นัดแนะวันกัน
และวันนั้นก็มาถึง แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ เพราะเมื่อไปถึงดรีมเวิร์ลแล้วดันมีเด็กผู้ชายไปด้วย
“เฮ้ยนั่นมัน ไอ้ 2 คนนั้นหนิ” นาวพูดขึ้นทันทีที่เห็น
“เออจริงด้วยทำไงดีอ่ะ” นิวพูดเสริม
“รีบๆไปกันเถอะ ไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอก”
“งั้นไปเล่นอะไรก่อนดี อ่ะนาว”
“ไปบ้านผีสิงห์กัน”
“ตกลงไปกันเลย” นิวตอบ
บ้านผีสิงห์
“นิวจับมือเราอยู่เปล่า” นาวถามขึ้น
“จับอยู่สิ”
ทันใดนั้นมีผีห้อยหัวลงมาตรงหน้านิว
กรี๊ดดดดดดดดด นิวกรี๊ดแล้วสะบัดมือนาวก่อนวิ่งหายไปทำให้นาวเซไปชนกับคนข้างหน้าจนหกล้ม
“ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ” นาวพูดขึ้นหลังไปชนใครก็ไม่รู้จนล้ม
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นขอตัวไปตามเพื่อนก่อนนะคะ”
“เชิญครับ”
นาวเดินไปโดยไม่รู้ตัวว่าได้ทำของหล่นไว้
“เฮ้ย ใครวะคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนเลยว่ะ ไอ้แคมป์” ชายอีกคนกล่าว
“เออ จริงด้วยว่ะ ไอ้แฟ้ม”
“ช่างเค้าเหอะ”
‘ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ ก็พอแล้วไมมีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี แค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ’
“มือถือเอ็งเปล่า ไอ้แคมป์”
“บ้า ของเอ็งนั่นแหละ เปลี่ยนเสียงแล้วไม่บอกเลยนะไอ้แฟ้ม”
“ไม่ใช่ของข้านะเว้ย”
“อ้าว แล้วของใครวะ”
“เฮ้ยเสียงนี่ของไอ้ตี๋เว้ย”
“เออจริงว่ะ ไอ้ตี๋ออกมานะ ไม่ต้องแอบแล้ว” ตะโกนถามอย่างไม่เกรงใจเลย เสียงเรียกเข้านี้อาจเป็นของคนอื่นก็ได้นะย่ะอย่าคิดว่ามีเพื่อนนายคนเดียวเซ่ เสียงนี้คนอื่นเค้าอยากใช้ก็มีเยอะแยะไป
(-?-) “เงียบไม่มีใครตอบเลย”
“อย่าไปสนใจเลยอาจเป็นของคนอื่นก็ได้มั้งไปเหอะไอ้แคมป์”
ทั้งคู่กำลังเดินออกไปแต่ต้องหยุดเพราะไปเตะอะไรบางอย่างเข้า
“เฮ้ย อะไรน่ะ ไอ้แคมป์”
“มือถือว่ะ”
“ของใครวะ”
‘ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี แค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ’
“อ๋อ เสียงเครื่องนี้เอง นึกว่าของใคร”
“เอาไปเลย ไอ้แฟ้ม รับด้วยนะ ข้าไม่เกี่ยว”
“ได้ไงวะ ไอ้แคมป์”
“กดตัดสายไปสิ”
“เออ ความคิดดี”
“เฮ้ย นึกออกแล้วเปิดดูรูปสิวะจะได้รู้ว่าของใคร”
แล้วทั้งสองเปิดดูรูปทุกรูป
“จำได้แล้ว นึกว่าใคร เดี๋ยวเจอก็เอาไปคืนก็ได้
“เออ ไปเมืองหิมะกัน ข้าอยากเล่นหิมะว่ะ” (เริ่มทำตัวปัญญาอ่อนแล้วคับท่าน)
เมืองหิมะ
“นิวไปเล่นกัน”
“ไปสิอยากเล่นตั้งนานแล้ว”
“ไม่เอาพี่นิว พี่นาวต้องอยู่กับหนู หนูไม่ให้พี่ไปเล่น”
“อดเล่นมากี่อย่างแล้วเนี่ยนาว”
“เฮ้ยนั่นน้องคนนั้นนี่หว่า”
“เออจริงด้วย เอ็งรีบๆเอาไปคืนเลยเดี๋ยวโดนข้อหาขโมยของ”
“น้องๆ” นิว นาวมองหน้ากัน แล้วเดินต่อไป
“น้องหยุดก่อน น้องเสื้อสีครีมน่ะหยุดก่อน
“อะไรคะ” นาวหยุดแล้วหันมาถาม
“มือถือนี่ของน้องใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ เอ๊ะหายไปตั้งแต่เมื่อไรนะ”
“ก็ตอนที่ น้องมาชนพี่ในบ้านผีสิงห์หละมั้ง”
“งั้นขอบคุณนะคะพี่”
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ยน้อง”
“ถ้าให้ได้ก็จะให้ ถ้าให้ไม่ได้ก็ไม่ให้”
โอ้ โน ม่ายนะ เกิดมานี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่มีคนขอสิ่งตอบแทน
“รับรองน้องให้ได้แน่นอน”
“อะไรหรอคะ”
“คือเราไปหาที่อื่นก่อนจะได้ไหม ไอ้แฟ้มมองอยู่”
“นิวรอนี่นะ”นาวบอก
“อ้าวน้องชื่อนิวหรอ พี่ชื่อแคมป์นะแล้วนั่นก็ไอ้แฟ้มเพื่อนพี่ เอ่อว่าแต่น้องชื่ออะไรหรอ”
“ชื่อนาวพี่” นิวตอบ
“นิว” นาวพูดเสียงดังพร้อมสายตาอำมหิตทำให้นิวเงียบทันที
“ว่าแต่พี่จะขออะไร”
“เดี๋ยวก็รู้ไว้เปลี่ยนเป็นตอนที่พี่ไปมูลนิธิค่อยบอกแล้วกัน” เกิดเปลี่ยนใจกะทันหัน
“แล้วน้องไม่ได้เล่นเลยนะ ไปเล่นสิ”
“ติดน้องคนนี้นะสิ เลยเล่นไม่ได้”
“พี่จัดการให้” ว่าแล้วพลางเอาน้องคนนั้นไปฝากไว้กับครูที่คุมเด็ก
“ขอบคุณนะพี่”
“ไม่เป็นไร น้องไปเล่นได้แล้ว”
“แล้วเจอกันใหม่นะคะพี่ๆทั้งสอง”
สรุปก็คือ วันนี้ทั้งนาวและนิวต่างคนต่างได้เล่นเครื่องกันเกือบทุกชนิดจนถึงเวลานัดหมายนั่นก็คือ 4.00น.
“ไม่ค่อยเก๊กเท่าไรหรอกเนอะนิว” นาวพูดขึ้นตอนนั่งในรถ
“ใครล่ะ พี่แคมป์หละสิ”
“ใช่น่ารักดี”
“ชอบพี่เค้าหรอไม่น่าเชื่อวันเดียวสามารถเปลี่ยนให้คนที่ยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่ชอบเปลี่ยนเป็นชอบได้”
“เปล่านี่เราไม่ได้ชอบพี่เค้า”
“จริงหรอจ๊ะ ยัยนาว”
“จริงสิ ไม่พูดด้วยแล้ว” นาวพูดจบพลางหันหน้าหนีไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นแก้มสีแดงระเรื่อที่เกิดจากความอาย
บ้านสวนที่ศาลาท่าน้ำ
“นาวเล่าให้ฟังหน่อยสิ” ฉันถามซึ่งก็รู้กันอยู่นะคะว่าชื่อคิม
“เรื่องอะไรล่ะ” นาวถามฉันต่อ
“ก็เรื่องโทรศัพท์หาย แล้วใครเก็บมาคืนน่ะ”
“คือเรื่องมันเป็นยังงี้.....................................................”
“เอ่อ ว่าแต่คนที่เก็บโทรศัพท์มาให้ใครหรอ”
“ก็ พี่แคมป์ไง ” นิวเอ่ยหลังฟังอยู่นาน
(-?-) “งงใครชื่อแคมป์งะ”
“เฮ้ยลืมไป ว่าคิมไม่รู้จักหนิ แต่ถ้าบอกว่าไอ้เหมือนหล่อเนี่ยรู้จักเลยใช่มะ”
“อย่าบอกนะว่าไอ้นั่นเก็บมาคืนให้” ฉันถามอย่างตกใจ
“ใช่ แล้วนาวก็ดูท่าจะชอบพี่เค้าด้วย” นิวเสริมขึ้น
“ไปใหญ่แล้ว ไม่ได้นะสัญญาไว้แล้วหนิว่าจะไม่ชอบ” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด
“เฮ้ย ไม่ได้ชอบ ปลื้มที่พี่เค้าเป็นคนดีเท่านั้นเอง” นาวบอก
“แล้วไป แต่ถ้าจะชอบนะเราว่าชอบ ไอ้ตี๋ นั่นยังดีกว่าเพราะมันไม่เก๊ก”
“เราไม่ชอบ พี่เค้าตลกเกินไป” นาวพูด
“ระวังนะไม่ชอบอย่างไหนจะได้อย่างนั้น” นิวแซวขึ้น
“แล้วนิวล่ะแซวนาวเค้าชอบใครเปล่า ไอ้เก๊กนั่นใช่มะ” ฉันถามขึ้น
“เปล่านี่ ยังไงเราไม่ผิดสัญญาอยู่แล้ว”
“ให้มันแน่เถอะ แต่ถ้ามีเรื่องอะไรต้องบอกเรานะ เรายินดีเป็นที่ปรึกษาทุกๆเรื่อง” ฉันบอก
“ได้สิ/ได้สิ” ทั้งนิวและนาวตอบ
“จะไม่บอกก็ไม่ได้ ก็หล่อนเล่นทำหน้าตาจริงจังขนาดนี้ไม่บอกก็โดนหักคอเอาดิ จริงมั้ยนาว” นิวเอ่ยขึ้นอย่างทะเล้นแล้วแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งหนีฉันไปให้รอดพ้นจากบาทาของฉัน
“เออ ที่นิวพูดมันก็จริงนะ ไม่พูดก็โดนหักคอเอาสิ” นาวบอกแล้ววิ่งหนีไปเหมือนกัน
“เข้ากันดีจริงๆเลยนะ ใช่สิเรามันก็แค่หมาหัวนอกนี่(หมาหัวเน่า+คนนอก) จะสำคัญเท่าคนในได้ยังไง” ฉันตะโกนไล่หลังสองคนนั่นไปก่อนจะเดินตามขึ้นบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น