ยัยจอมจุ้น กับหนุ่มญี่ปุ่นสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #9 : SHUTTER 8

     ฉันลงจากรถไฟพร้อมกับจ้องดูโทรศัพท์ในมือ มันแทบจะไม่เหลือเค้าให้เห็นเลยว่าเป็นโทรศัพท์ (ออกแนวเวอร์) งั้นเมมเบอร์ซาโตชิไว้ในเครื่องดีกว่า S-A-T-O-S-H-I เสร็จเรียบร้อยแล้ว

    

     คนในสถานีเบาบางลงไปมากจากตอนกลางวัน ฉันมองดูนาฬิกาที่แขนเพิ่ง 2 ทุ่มเอง (Mickygirl: นาฬิกาของเธอเป็นเวลาไทยนะยะ) ฉันคิดว่าจะเดินไปถึงน้ำพุตรงโน้นก่อนถึงจะโทรให้พี่ฝนมารับ



     ฉันเริ่มเดินทอดน่องดูวิวรอบๆตัวเองไปเรื่อยเป็นครั้งแรกที่ฉันเดินคนเดียวยามค่ำคืนตั้งแต่มาญี่ปุ่น เฮ้อ สบายใจจัง เอ๊ะ! ฉันได้ยินเสียงคนวิ่งเร็วๆทางนี้ หันไปดูซิใคร นั่นมันเจ้าหมอนั่น โทโมยะวิ่งมาพร้อมกับพรรคพวกโขยงใหญ่ เอ? หนีอะไรมา ฉันก้าวไปยืนขวางทางเจ้าหมอนั่นตอนไหนก็ไม่รู้ (ความสอดรู้สอดเห็นมันพาไป) พร้อมกับชะเง้อมองไปข้างหลังพวกเจ้าหมอนั่น หนีอะไรมาน้า แต่ไม่ทันจะเห็นอะไรก็มีคนมากระชากเเขนฉํน



"ว้าย....โทโม....."



     ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดชื่อคนที่กระชากแขนฉํนออกมาจนจบ ริมฝีปากของหมอนั่นก็มาประทับที่ริมฝีปากฉํน หมอนั่นดึงฉันเข้ามากอดซะแน่น จนฉันแทบจะกระดิกตัวไม่ได้



*"พวกมันหายไปไหนหมดวะ" หนึ่งในพวกที่ไล่ตามหลังพรรคพวกเจ้าหมอนี่พูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว



*"เห็นพวกมันไปทางโน้นกันนะ"



*"เดี๋ยว มองดูดีๆ"



     หมอนั่นดึงฉันเข้ามาชิดอีกฉันเริ่มทุบเขา อยากจะร้องไห้ จูบแรกของฉันแถมเป็นจูบที่นานแสนนานอีกด้วย



*"ไม่มีเลยเว้ย ไปเหอะ"



     นี้คือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่ฉันจะหมดสติไป



                                                     *-----------------------------------------------------*



     ฉันรู้สึกตัวขึ้นบนวัตถุที่นุ่ม ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นเตียงนอนนะ เอ๊ะ! เตียง เฮ้ย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย



     พอฉันลุกขึ้นมาก็เจอกับใครคนนึงที่นั่งขัดสมาธิอยู่ปลายเตียงด้วยสีหน้ากังวลเล็ก ฉันแทบจะเป็นลมอีกรอบพอเห็นหน้าเขา......



"โทโมยะ!!!!!" ฉันตะโกนอย่างแรง



"เบาๆสิ" เขาสั่ง



"ไม่เว้ย ที่นี่ที่ไหน ฉันมาที่นี่ได้ไง ใครพามา..อุ๊บ"



     หมอนั่นเอามือของเขามาปิดปากฉันไว้



"บอกให้เบาๆไง เดี๋ยวพอบ้านก็ได้ยินหรอก.....ฉันอุ้มเธอมาที่นี้ หลังจากที่เธอเป็นลมหลังจากที่ฉัน  จูบ  เธอไง"



     ฉันเอามือนายนั่นออก ลุกออกจากเตียงแล้วเอาแขนเสื้อของฉันเช็ดปากตัวเอง



"ทำเป็นรังเกียจไป แค่จูบ จะอะไรกันนักกันหนา"



     ฉันอึ้งกับคำพูดของเขา 'แค่จูบ' อย่างนั้นเหรอ นายคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆหรือไง สำหรับนายอาจคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่นั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะ



"ฉันจะกลับแล้ว" ฉันพูดเสียงแข็ง



"นี่มันดึกแล้วนะ จะกลับยังไง"



"ดึกบ้าอะไร  แค่สามทุ่มกว่าเอง ยังไงฉันก็จะกลับ"



     ฉันวิ่งไปทางหน้าต่างของห้อแต่โดนโทโมยะกระชากแขนไว้ฉันหันไปตบหน้าเขาอย่างแรงแล้วสะบัดมือออก



              พลั่ก!!!!!!!!!!!



     เสียงฉันกระโดดลงหน้าต่างสนั่นหวั่นไหว ฉํนมองย้นขึ้นไปข้างบน โห ฉันกระโดดหน้าต่างชั้นสองเหรอเนี่ย ฉันรู้สึกปวดที่ข้อเท้าแต่ก็ยังฝืนสังขารตัวเองลุกขึ้นมา ยิ่งตอนที่เขากระโดดตามลงมาฉันก็วิ่งเลยหละ (ทำไมมันโดดลงมาไม่เป็นไรเลยวะ)



"ยัยบ๊อง เธอจะบ้าหรือไง กระโดดหน้าต่างชั้นสองลงมา"



"ใครจะไปรู้ว่านายพาฉันไปฉันสองล่ะ โอ้ย!!!!"



     เขาค่อยๆพยุงฉันขึ้นมาแต่ฉันกลับผลักเขาออกไป



"ไปไกลๆเลย ไอ้คนฉวยโอกาส ฉันจะกลับบ้าน"



"ดูซิ เธอจะกลับยังไง"



     จริงอย่างที่เขาพูด ฉันมองไปข้างหน้าก็พบกับถนนที่ไม่คุ้นตาเลยแล้วนี่มันที่ไหนเนี่ย



     ในขณะที่ฉันหันซ้ายแลขวาและก็มองไปรอบๆแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองโดนยกขึ้นจากพื้น



"ว้าย!!!!!! นายมาอุ้มฉันทำไม ปล่อย"



"นี่ หยุดร้องได้มั้ย ถ้าเธอแหกปากออกมาคำเดียวนะ ฉันจะจูบเธออีกทีเลย"



     ถึงตอนนี้ฉันถึงกับเงียบโดยอัตโนมัติ พร้อมกับเอามือกุมปากไว้แน่น



             พอมาถึงห้องที่ฉันเข้ามาตอนแรก



"โอ้ย!!!!!!!ไอ้บ้า นายทำอะไรของนายนะ"



     ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ ไอ้เจ้าโทโมยะมันโยนฉันลงอย่างแรง



"อยากลงไม่ใช่เหรอ ฉันก็ให้เธอลงไง ผู้หญิงเข้าใจยากจริงๆ"



     เขาออกอาการบ่นทันที



"นายพาฉันมาที่นี้ทำไม พาฉันกลับเดี๋ยวนี้"



"ฉันไม่เคยไปบ้านอาจารย์เลยนะ จะกลับยังไง"



"จะทำยังไงหละ เออ รู้แล้ว โทรศัพท์ โทรสลับ เอ๊ะ โทรศัพท์ฉันหละ เฮ้ย โทรศัพท์หาย"



     อยากจะบ้าตายวันนี้มันวันอะไรของฉันเนี้ย โดนหมอนี่จูบขาแจ็บ แล้วโทรศัพท์ก็หายอีก จะหาเจอไหมเนี่ย ยิ่งปิดเสียงไว้ซะด้วย โธ่เว้ย



"เธอจะหยุดโวยวายสักทีได้มั้ยเนี่ย กินนกหวีดเป็นอาหารหรือไง"
 
"ไม่รู้หละ นายต้องไปส่งฉันเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นฉันไม่ยอม ไม่ยอม"

     ดูท่าเขาจะหัวเสียกับการโวยวายของฉันนะนั่น