ยัยจอมจุ้น กับหนุ่มญี่ปุ่นสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #10 : SHUTTER 9

     โทโมยะตัดสินใจพาฉันมาที่โรงเรียน

"ทำไมฉันต้องมาทำอะไรบ้าๆอย่างนี้ด้วยนะ ฮึ่ย" โทโมยะหัวเสีย

"นี่หยุดพูดไปเลย นายเป็นคนทำฉันเสียความบริสุทธิ์นะ"

"เฮ้ย บ้าหรือไง มันไม่ถึงกับเสียความบริสุทธิ์หรอกนะ"

"นั่นแหละความบริสุทธิ์ของฉัน แล้วนายก็เป็นคนลักพาตัวฉันไปด้วย นี่ก็สามทุ่มกว่าๆเอง พี่ฝนต้องมาตามฉันที่นี่แน่ๆ"

"นาฬิกาเธอเสีย หรือว่าเธอโง่เนี่ย ส่งมือมานี่"

"หา??"

     เขาดึงมือฉํนออกไปปรับนาฬิกาอย่างตั้งอกตั้งใจ  เอ้อ จริงด้วยเวลาญี่ปุ่นเร็วกว่าไทย 2 ชม. งั้นแสดงว่าตอนนี้ก็ 5 ทุ่มแล้วสิ มิน่ามันหนาวสะท้านใจอย่างนี้

     เสียงโทรศัพท์ของโทโมยะดังขึ้นมา เขาทำท่ารำคาญ ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงเจื้อยแจ้ว เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์

*"ถ้าเธอโทรมาอีก เธอตายแน่" เขาพูดเสียงโหดๆทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นเสร็จก็ปิดโทรศัพท์ทันที

"ไอ้เจ้าทาเคชิ น่าโมโหจริงๆ"

     เอ้อใช่ ทำไมฉันถึงคิดไม่ถึงนะ ทำไมฉันไม่ยืมโทรศัพท์เจ้าหมอนี่นะ โง่จริงๆเลย

"เอา โทรศัพท์มายืมหน่อยสิ"

"เธอจะเอาไปทำอะไร"

"นะนะ ยื้มหน่อยนะ"

"เฮ้อ จุ้นจริงๆอ่ะ เอาไป"

     เขาโยนโทรศัพท์ให้ฉันอย่างกับว่าโยนของเล่นแหนะ ดูจากโทรศัพท์แล้วท่าทางจะแพงนะเนี่ย ไม่รู้จักเสียวดายของมั่งเลยหรือไง

     ฉันรีบกดเบอร์พี่ฝนอย่างคล่องแคล่ว (เบอร์นี้ต้องจำไว้ ไม่งั้นอดตาย)

"ขวัญ!! ขวัยอยู่ไหนเนี้ยยยย" พี่ฝนตะโกน 200 เดซิเบล ทันทีที่รู้ว่าเป็นฉัน ดังจนฉันเอาหูโทรศัพท์ออกห่างจากหูไป 1 ฟุตเลย (เวอร์)

"เอ่อ...พี่ฝน...ขวัญอยู่โรงเรียนมารับขวัญหน่อยนะ"

"ได้ๆ ไปไหนมาเนี่ยห๊า!!! พี่ตามหาจนแทบจะพลิกแผ่นดินหาแล้วนะ"

"คือ-ขวัญ-ขวัญ หลงทางอ่ะ รีบมารับขวัญนะพี่ แค่......"

     ยังไม่ทันที่ฉันจะกล่าวคำลาเสร็จ ไอ้เจ้าโทโมยะมันก็มาดึงโทรศัพท์ออกไปซะก่อน

"เธอคุยนานเกินไปแล้วนะ"

"อะไรกัน โทรศัพท์ฉันหายก็เพราะนายหนะแหละ"

"นี่เงินที่เธอขโมยฉันไป เธอยังยังไม่ได้ใช้ฉันเลยนะ"

"หะ? นี่นายหนะขี้งกเกินไปแล้วนะ"

"เงินที่เธอค้างฉันทั้งหมด 1800 เยน คืนให้เร็วที่สุดนะ เข้าใจ้? ถ้าไม่คืนเธอโดนแน่"

     เขาเดินออกแล้วหันหลังโบกมือให้ฉํน

"มองหาใครขวัญ"

"อ่ะ พี่ฝน"

"รีบไปเถอะ พี่อุตส่าห์ยืมรถเพื่อนมารับเลยนะเนี่ย ไปไหนมาทำไมไม่ให้เพื่อนมาส่ง รู้มั้ยพี่ตามหาแทบแย่"

"โอ้ย!! พี่ฝน เบา"

"อ้าว เป็นอะไร ว้าย!! ข้อเท้าไปโดนอะไร ดูสิแดงเถอกเลยไหวมั้ย"

"โอ้ย!! ไหวสิไหว...ไปเหอะ"

     แล้วเนื่องจากร่องรอยจากอุบัติเหตุ เมื่อคืนนี้ มันก็ทำให้พี่ฝนไม่ยอมให้ฉันไปโรงเรียนด้วย ได้ไงอ่ะ ไม่ยอม อย่างนี้ต้องเจอลูกอ้อนขวัญซะหน่อย

"น้า~ ~ น้า~ ~ พี่ฝนให้ขวัญไปด้วยน้า~ ~ ขวัญสัญญาว่าขวัญจะนั่งเรียบร้อย ไม่เดินออกไปไหนเลยนะค้า~ ~"

"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีก คุณน้าจะด่าพี่เอา อยู่นี่แหละดีแล้ว"

"พี่ฝนอ่ะ ให้ขวัญไปเถอะ ไอ้ข้อเท้าเนี่ยขวัญก็เป็นคนทำเอา นะนะนะค่ะ"

"เฮ้อ...ไปก็ไป ช่างอ้อนจริงๆเลย"

     ฮี่ๆๆๆ สำมะเหร็ด^-^