ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] KISS ME DARLING!
Title: KISS ME DARLING!
Author: micky1st
Couple: 2U , MIN*JAE
Rating: PG-13
Genre: Songfic, อิงวง
Status: FINISHED
Summary: เหตุผลที่เวลายูชอนเมาแล้วต้องวิ่งไล่จูบคนไปทั่วนั้นที่แท้แล้วเพราะเขาต้องการจูบจากคนที่รักเท่านั้นเอง..
"จูบคุณคิดว่าไม่สำคัญ.. แต่พอคุณจูบฉันทำไมฉันสั่นไปทั้งหัวจายยย~~"
มันไม่ได้แค่สั่นที่หัวใจน่ะสิ เจ้าของเสียงยังเดินสั่นเข้าไปเบียดมิคที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านแม็กกาซีนตรงเก้าอี้ตัวแรกสุดในห้องแต่งตัว ก่อนจะชะแลบมาเบียดยุนโฮที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟาในสุดของห้องเดียวกัน เบียดๆเพื่อให้เกิดที่ตรงกลางระหว่างยุนโฮกับชางมินที่นั่งเล่นเกม PSP ให้ได้มากที่สุดเพื่อเขาจะได้มีที่นั่ง หนุ่มน้อยของวงมองอย่างรำคาญเพราะกำลังเมามันส์กับเกมในมือแต่ก็ไม่ทันปริปากบ่นอะไรก็มีคนบ่นขึ้นมาแทน
"ผมจะไม่ว่าอะไรพี่เลยนะถ้าพรุ่งนี้พี่จะร้องเพลงโบราณนี่อีกเป็นวันที่สาม แต่ผมจะบ่นไม่เลิกแน่ถ้าพี่ยังเต้นท่าสั่น...ชวน....."
"หวิว!?" ยิ่งเจ้าตัวต่อคำพูดแทนยิ่งทำให้ประโยคที่จะหลุดออกมาจากปากจุนซูดูมีความหมายมากยิ่งขึ้น
"ชวนอ้วก!"
"นั่นสิ หาเพลงอื่นมาฝึกลูกคอไม่ได้หรือไง ทำไมล่อเอาเพลงรุ่นคุณทวดมาเลย" ได้ทีหัวหน้าวงเลยบ่นบ้าง
"แหม..เพลงทุกเพลงที่เค้าแต่งก็เพราะว่ามีความหมายใช่มั้ยล่ะ" ร่างสูงลอบยิ้มส่งสายตาสะกิดให้คนที่นั่งนิ่งทำเป็นสยบความเคลื่อนไหวนั้นหันมาสนใจตน และก็ได้ผล..มิคเกิดอาการคั่นเนื้อคั่นตัวจนต้องขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำและไม่นาน.. ยุนโฮก็บ่นปวดท้องก่อนเดินตามมิคออกไป
"โป๊ะเช้ะ!" แจจุงดีดนิ้วก่อนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเพลินจนไม่ทันสังเกตมือหนาของน้องเล็กที่ลอยเข้าปากเต็มๆ
"ว๊ากกกกกกกกกกก.. เค็มชะมัด! นายเข้าห้องน้ำแล้วลืมล้างมือป่าวเนี่ย ..แหวะ อ้วกจะแตก"
"ถ้ายังไม่เงียบผมขออนุญาตเอา PSP ยัดปากพี่แทนเลยละกัน"
"เฮ้ยๆ ไม่ได้นะเว่ย นั่นมันเกมฉัน!!" จุนซูลุกพรวดทั้งๆที่ยังนั่งทำผมอยู่จึงโดนช่างทำผมลากกลับเข้าที่ก่อนเอาหวีตีลงกลางกระหม่อมเพื่อปลอบขวัญไปที
"เกมพี่ฮยอคแจชัดๆมาบอกว่าเป็นของตัวเอง"
"แหม.. ของฮยอคแจก็เหมือนของจุนซูอ่ะแหละ เพราะว่าเราสองคน..ก็เหมือนคนคนเดียวกัน" แจจุงจีบปากจีบคอพูดจนน้องมินขำกลิ้งโดยที่เซียทำอะไรไม่ได้นอกจากกัดฟันอดรนทนรอเวลาที่จะได้แก้แค้น.. อีกอย่าง ถ้าลุกออกไปฉะตอนนี้เค้าต้องเละเพราะช่างทำผมก่อนแน่ๆ
ส่วนทางด้านสองคนที่ออกไปเข้าห้องน้ำนั้น..
"เดี๋ยวสิยูชอน.. รอพี่ด้วย" ไม่ต้องให้มิคทำตามที่พูด เจ้าตัวก็เดินเข้าไปฉุดแขนเล็กนั้นให้หยุดเอง
"ผมจะเข้าห้องน้ำอ่าพี่ยุนโฮ"
"ทางนี้มันมีห้องน้ำให้เข้าซะที่ไหนล่ะ บอกมานะว่าทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วย?"
เพราะตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ยูชอนมีอาการแปลกๆ ปกติทุกเช้ายูชอนจะเป็นคนเข้ามาปลุกเขาและทั้งคู่จะต้องเติมพลังงานด้วยมอร์นิ่งคิสกันเป็นประจำ แต่เมื่อวานเปล่าเลย.. สติยุนโฮแทบแตกที่ได้เห็นหน้าเจ้าจุนซูเป็นคนแรกของวันและเมื่อเช้านี้ก็เหมือนกัน แถมตำแหน่งบนรถตู้ก็เปลี่ยนไป แทนที่จะเป็นยุนโฮกับยูชอนนั่งแถวหน้าด้วยกันอย่างปกติ แต่เขากลับต้องนั่งเบียดกับผู้จัดการและเจ้าชางมินที่ชอบสร้างบรรยากาศมาคุ..ในขณะที่จุนซูนอนเยียดตัวสบายอยู่บนเบาะหลังคนเดียว ส่วนยูชอนที่เขารักน่ะหรอ.. นั่งเริงร่าคุยกับแจจุงไม่ได้หยุด จะมาอ้างว่าให้แจจุงสอนภาษาญี่ปุ่นก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ทำไมสองวันมานี้เขาถึงได้ดูห่างๆกับยูชอนนักนะ!!
"หลบหน้าอะไรกันเล่า.." นั่นหรือคือการแก้ตัวของปาร์ค ยูชอน พฤติกรรมแบบนี้มันยิ่งเพิ่มความน่าสงสัยชัดๆ
"นั่นสินะ เราจะหลบหน้าพี่ทำไมถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด" ยุนโฮกอดอกทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
"ไม่มี๊!! ไม่มี!" เขาบอกมาว่า..คนโกหกมักจะขึ้นเสียงสูง
ยูชอนทำท่าเลิกลั่กและหัวเราะกลบเกลื่อน อีกทั้งสายตาที่ไม่กล้ามองหน้ายุนโฮตรงๆนั้นมันก็ทำให้ยุนโฮเข้าใจอะไรมากพอแล้วว่ายูชอนมีอะไรปิดบังเขาแน่ๆ ร่างเล็กเริ่มคุมสถานการณ์ไม่อยู่ ดีที่มีสตาฟเดินผ่านเขาจึงถามทางไปห้องน้ำด้วยภาษาญี่ปุ่นที่ไม่กล้าพูดนักเพราะกลัวจะผิด ก่อนจะเดินตามสตาฟคนนั้นไปโดยทิ้งยุนโฮไว้ตรงนั้นคนเดียว
ยุนโฮตัดสินใจเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาทุกคน.. ไม่ใช่ว่าเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับยูชอนจะเป็นความลับซะหน่อย มิตรภาพที่ดูคุมเครือของแจจุงกับชางมินต่างหากที่ดูมีลับลมคมในและสักวันเค้าจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันมากกว่าพี่ชายน้องชายหรือเปล่า
"ทุกคนรู้ไหมว่ายูชอนโกรธฉันเรื่องอะไร!?" ทันที่ที่เปิดประตูห้องแต่งตัวเข้ามาร่างสูงก็โพล่งถามอย่างไม่รีรอ
"หึหึ" แจจุงลอบหัวเราะ..จะมีก็แต่ชางมินที่นั่งข้างๆเท่านั้นแหละที่ได้ยิน
"สงสัยจะเป็นแฟนเซอร์วิสที่นายทำไว้ละมั้ง" แจจุงเปิดฉากด้วยการยกเอาปัญหาเก่าๆขึ้นมา
"แต่เรื่องนั้นก็เคลียร์กันไปแล้วไง.. ถ้าเป็นเรื่องนี้นะฉันต้องโกรธยูชอนมากกว่าอีก"
"โกรธมันทำไม" แจจุงถาม
"สังเกตไหมว่าพักนี้ยูซูเซอร์วิสบ่อยกว่ายุนแจอีกนะ"
"เอ้า! ไม่บอกละว่าอยากให้เราบ่อยกว่ายูซู"
"ไม่ใช่แบบนั้นเว่ยไอ้บ้า!"
"ไม่เห็นว่ายูชอนจะเป็นอะไรเลยนิ ก็ปกติดีออก" จุนซูที่เงียบอยู่นานออกความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง
เพราะพวกเขาคุยกันเป็นภาษาเกาหลี สตาฟที่อยู่ในห้อง 2 3 คนเป็นคนญี่ปุ่นหมดเลยไม่ได้มาสนใจว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ตอนนี้จุนซูทำผมแต่งหน้าเสร็จแล้ว แต่ก็ยังเสริมหล่อตัวเองอยู่หน้ากระจก โดยมีชางมินและแจจุงเป็นคิวต่อไปเพราะยุนโฮขอรอยูชอนดีกว่า
"เดี๋ยวนี้ยูชอนก็แมนเอาแมนเอาเน้อะ"
"จุนซู..."
"คู่ชอนแจกำลังมาแรงเลยนิครับ"
"ชางมิน..."
"หึ~ จนคนเค้าจะแต่งมิคยุนไม่ใช่ยุนมิคแล้วโว้ยยย ฮ่าๆ!"
"ไอ้แจ!!!!!!!!..."
"ผมว่าพี่ไปถามยูชอนเองไม่ดีกว่าเหรอ"
"เพราะฉันถามแล้วไงจุนซู"
"ใครเค้าจะไปบอกละ จริงมะ?" แจจุงมองสบตายุนโฮทางกระจก นึกขำทุกทีที่ปั่นหัวเจ้าหัวหน้าวงร่างควายแต่ใจมดนี่ได้
..ยุนโฮ ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อนายนะเนี่ย อิอิ..
"ช่วงนี้งานก็น้อย อุตส่าห์มีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งเยอะ เฮ้อ~" ยุนโฮยังคงบ่นกระปอดกระแปด
"แหม..แล้วช่วงที่งานยุ่งเนี่ย นายก็เลยไม่คิดจะสนใจเจ้านั่นเลยสิ"
"สักนิดสักหน่อยก็ยังดี " ชางมินเสริมจากที่แจจุงพูด.. แหม มันช่างเข้าขากันจริงๆ
ก่อนที่ยุนโฮจะได้อ้าปากแก้ตัวหรือจะด่าจะบ่นอะไรออกไปนั้น คู่กรณีของเขาก็ได้เข้ามาในห้องพอดี ทุกคนนิ่งเงียบ..เงียบจนดูไม่เป็นปรกติและดูเหมือนสายตาทุกคู่กำลังจ้องมองมายังร่างเล็กแต่เนื้อตัวเริ่มมีมัดกล้ามจนดูหนาขึ้นอย่างแปลกตา ผู้ที่ถูกมองทำตัวไม่ถูก สีหน้าเลิกลั่กหาที่ไปไม่เจอ ไอ้ที่ว่างที่พอจะให้นั่งได้ก็ล่อแหลมทั้งนั้น ทั้งเก้าอี้หน้ากระจกข้างแจจุง และอีกที่คือโซฟาที่ยุนโฮนั่งอยู่ อย่ากระนั้นเลย..กลับไปทางเดิมที่เดินเข้ามาจะดีกว่า
"ทำไมยูชอนคุงยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีก!! ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลยแล้วรีบกลับมาแต่งหน้าทำผมได้แล้ว" สตาฟชาวญี่ปุ่นพูดรัวเสียจนฟังไม่ทัน ดีที่ได้จุนซูแปลให้ฟังอีกที.. สงสัยวันนี้เขาต้องหาของมาเซ่นพี่พี่สตาฟแล้วมั้ง ได้พี่ๆช่วยให้รอดช่วงวิกฤตทุกทีสิน่า~
วันนี้ดงบังชินกิมาถ่ายนิตยสาร BARKS+plus กัน.. นอกจากต้องถ่ายภาพนิ่งแล้วเค้ายังมีตากล้องถ่ายภาพเคลื่อนไหวไปลงเบื้องหลังอีกด้วย เมื่อถึงเวลาทำงาน..ทุกคนก็เต็มที่กับมันจริงๆ ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลังเพราะเรื่องงานต้องมาก่อนทุกสิ่งเสมอ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ยูชอนเองเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบเอามากๆเลย ถึงแม้จะรู้ว่างานสำคัญ..แต่คนเราก็ไม่ได้มีแค่เรื่องงานเท่านั้นที่สำคัญนี่นา
แต่ก็เพราะเรื่องงานอีกนั่นแหละ ที่ทำให้เราลืมเรื่องวุ่นวายใจไปได้
"ขอบคุณมากนะครับพี่แจ"
หลังจากถ่ายทำเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับที่พักกัน เพราะว่ามีงานติดกันมาตลอดจนไม่ได้พักหายใจ วันนี้เลิกงานเร็วทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตากลับไปพักผ่อนให้สมใจ
"หืม?" ยูชอนที่เดินเข้ามาขนาบข้างเขาตอนเดินไปขึ้นรถตู้นั้นทำท่าทีลุกลนเหมือนกำลังแอบใครบางคนอยู่
"วันนี้พี่พยายามทำให้ผมอารมณ์ดีตลอดเลย..ขอบคุณนะครับ"
ทั้งตอนที่ยุนโฮถ่ายแบบรวมกับจุนซูและชางมิน แจจุงกับมิคที่เหลือกันสองคนก็นั่งเงียบได้เพียงครู่แจจุงก็เริ่มส่งเสียงดังขึ้นมา..เขาประสานเสียงด้วยเนื้อร้องใหม่อีกทั้งยังจังหวะและทำนองที่เรียกเสียงตลกให้คนนั่งข้างๆจนมิคเองก็เริ่มแร็พตาม ถึงอย่างนั้นไม่นาน..ชางมินกับยุนโฮก็เข้ามาร่วมวงด้วย
ยูชอนไม่ได้โกรธอะไรยุนโฮหรอก..เค้าแค่รู้สึกผิดกับบางสิ่งบางอย่างที่เขาทำลงไปเท่านั้นเอง
"อย่าไปคิดอะไรมากน่า..นายไม่ได้ผิดคนเดียวซะหน่อย นะ~ ขากลับก็ไปนั่งกับยุนโฮเหมือนเดิมซะ" แจจุงตบบ่าน้องก่อนลูบหัวด้วยความเอ็นดู ผิดกับยุนโฮที่เดินห่างๆอยู่ข้างหลังนั้นรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่ถึงขนาดหึงหวงเพราะเขาเชื่อใจแจจุงและก็เชื่อใจยูชอนนั่นเอง
บนรถตู้ที่ทั้งคันเงียบมาตั้งแต่รถสตาร์ทจนตอนนี้ก็เกือบจะครึ่งทางได้แล้ว จุนซูลุกขึ้นนั่งหลังจากนอนกลิ้งอยู่เบาะหลังมาตั้งนาน ทำท่าจะสะกิดคนข้างหน้าที่นอนคอพับคอเอียงอยู่กับบ่าของพี่ใหญ่ก็ต้องเปลี่ยนใจ ตนจึงเลื่อนตัวมาฝั่งขวาสุด..กอดพนักพิงไว้ก่อนเปล่งเสียงบอกสิ่งที่ตนต้องการ
"เราจะตรงกลับคอนโดกันเลยหรอ? ไม่ไปหาไรดื่มแก้เมื่อยกันหน่อยเหรอฮะ!?"
"ใครกันน้า~ ที่มันบ่นอยากเล่นเกมจนฉันรำคาญตอนทำงานน่ะ" เสียงเข้มของคุณแม่ประจำวงไม่ได้ทำให้เซียจุนซูหงอลงได้เลย
"พี่ก็พูดได้นิ..วันก่อนแอบหนีไปซดกับยูชอนมากันสองคน ทิ้งผมกับชางมินและก็พี่ยุนโฮไปอัดรายการวิทยุกันสามคน"
"ฮะ!?" ยุนโฮสะดุ้งขึ้นมาจากพะวังเล่นเอาคนข้างๆที่แกล้งหลับอยู่ใจหายใจคว่ำไปด้วย
"ช่วยไม่ได้ มันเวรนายสามคนจัดรายการนี่หว่า"
"ผู้จัดการก็รู้เรื่องหรอฮะ?" หัวหน้าวงยิงคำถามใส่ผู้จัดการที่นั่งข้างคนขับทันที
"อือ.. ก็เห็นบอกจะเปิดห้องที่ร้านคาราโอเกะกัน ฉันว่ามันก็ส่วนตัวดีไม่มีใครมาเจอง่ายๆด้วย"
นั่นมันก็จริง.. แต่ไปกันแค่สองคนเองเหรอ
"แล้วดื่มกันหนักหรือเปล่า" สายตายุนโฮยังคงจับจ้องอยู่บนเรือนหน้าของยูชอนไม่ได้คลาดไปไหน ทั้งๆที่ตั้งใจถามแจจุงแท้ๆแต่ก็ไม่ได้หันไปฟังคนตอบเลย
"ก็ปกติอ่ะ"
ยุนโฮหันขวับมองแจจุง.. ที่บอกว่าปกติเนี่ย คือปกติแล้วกินก็เมากันตลอดเลยไง! แล้วจะอะไรเสียอีก..ถ้าเวลายูชอนเมาก็อย่างที่ทุกคนรู้กันดี พ่อจะวิ่งจูบดะไม่เลือกใครเลยไงเล่า!!
"เฮ้ยๆ ฉันระมัดระวังตัวดีน่า กะอีแค่แรงหนูของมิคกี้เมาส์ฉันจะสลัดมันไม่ได้เชียวหรือไง แกนี่คิดอกุศลจริงๆเลยนะยุนโฮ" แจจุงจิปาไม่พอใจอีกทั้งยังเบือนหน้าหนีเขาเหมือนที่พูดมานั้นจะเป็นเรื่องจริง
ใช่แล้วละ.. มันไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย แค่หลอกให้ยุนโฮใจเย็นเท่านั้นแหละ ถ้าขืนบอกความจริงไป นอกจากแจจุงจะเจ็บตัวแล้ว ความลับความสัมพันธ์ของคนในวงจะรู้ถึงหูผู้จัดการที่นั่งอยู่ข้างหน้าด้วยน่ะสิ
ถึงอย่างนั้นยุนโฮก็ไม่วางใจ อยู่ดีดีเสียงร้องเพลงรุ่นโบราณของแจจุงตั้งแต่วันก่อนก็ดังขึ้นมาหลอกหลอนเขาจนยุนโฮรู้สึกเหมือนอะไรมันกระจ่างอยู่ในหัว.. ทั้งเรื่องที่ยูชอนหลบหน้าและเอาแต่ตัวติดกับแจจุง ถ้ายูชอนจะโกรธจะเกลียดเขา..ไม่มีทางทำท่าพิรุธและหาทุกวิถีทางเพื่อหลบหน้าเขาแน่ๆ
..ถึงห้องแล้วเราต้องคุยกันหน่อยแล้ว ยูชอน..
ยุนโฮกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูเจ้าของชื่อที่พยายามข่มตาหลับแต่ทั้งเนื้อทั้งตัวน่ะสั่นจนยุนโฮสังเกตเห็นหมดแล้ว
และก็เป็นตามคำพูดของยุนโฮ.. หลังจากลงรถและพากันขึ้นไปยังห้องพักนั้นเอง ทันทีที่ประตูเปิดยุนโฮก็ลากยูชอนเข้าห้องนอนไป ทำเอาจุนซูที่เดินตามจะเข้าห้องนั้นต้องทุบประตูห้องเรียกให้คนทั้งคู่เปิดประตูให้เขา
"จะล็อคห้องทำไมเนี่ย! เปิดน้า!! ฉันจะเอาเกมเพลย์ไปต่อกับทีวีในห้องนั่งเล่น!!"
ไม่นานประตูห้องก็เปิดออกพร้อมเกมเพลย์ที่ไถลออกมาทางพื้นห้อง
"โหย! ทำแบบนี้โยนใส่หน้าผมเลยดีกว่า!"
ไม่ทันพูดจบ แผ่นเกมที่อยู่ในกล่องอย่างดีก็ลอยเข้าหน้าเขาอย่างจัง
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!"
"เป็นไรจุนซู.. แล้วยุนโฮกับยูชอนล่ะ?" แจจุงและชางมินที่เพิ่งตามเข้ามาเอ่ยทักเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องนอน
เซียลูบหน้าผากตัวเองทำท่าจะร้องไห้ก่อนตอบพี่ใหญ่เหมือนจะเป็นการฟ้องไปในตัว
"ก็พี่ยุนโฮอ่ะดิ ลากยูชอนเข้าไปในห้องแล้วก็โยนเกมผมออกมาแบบเนี้ย.. ถ้ามันพังนะผมจะโยนถังใส่เงินพี่ยุนโฮทิ้งทางหน้าต่างเลยคอยดู"
"เออดี.. โยนเมื่อไรบอกด้วยนะฉันจะได้เอากระปุกไปคอยหยอดเงินของไอ้ยุนโฮมัน โอ๊ะ! ท่าทางกระปุกจะไม่พอ เอาถุงดำไปเตรียมโกยเลยดีกว่า ..แล้วนั่น จะทำไรอ่ะชางมิน"
ชายหนุ่มเจ้าของชื่อยกมือค้างไว้อยู่ในท่ากำลังจะเคาะห้อง
"ผมจะเข้าไปนอน"
"ชีวิตนายนี่นอกจากกินกับนอนแล้วยังจะมีอะไรอีกไหมนะ!! มานี่เลย..ไปนั่งเล่นเกมกับจุนซูเลยมา"
แล้วร่างสูงก็โดนพี่ใหญ่ลากคอไปอย่างไม่ขัดขืน แต่ก็ปรากฏว่ามีแต่เซียนั่นแหละที่เล่นวินนิ่งอย่างสนุกสนานโดยมีแจจุงนั่งเชียร์อยู่บนโซฟาและน้องมินที่นอนหลับบนตักอุ่นของแจจุงไปตั้งแต่หัวถึงขาแจจุงแล้ว >//<
เพราะฉะนั้น.. เรามารีรันตั้งแต่แผ่นเกมวินนิ่งปลิวติดหน้าจุนซูกันดีกว่า
"เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ" ยุนโฮยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้อง โดยมีมิคนั่งเลิกลั่กอยู่บนเตียง
"เรื่องอะไรหรอครับ" ยูชอนหัวเราะแห้งๆแถม ซึ่งนั่นยิ่งเป็นการย้ำถึงความมีพิรุธเข้าไปอีก
"หรือจะให้พี่เดา?"
"..." พยายามนิ่งเพื่อสยบความเคลื่อนไหว แต่ยิ่งนิ่งก็ยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้าครอบครองตนได้มากขึ้นเท่านั้น
"พี่ยุนโฮจะทำไรเนี่ย!!"
ยูชอนพยายามผลักอกยุนโฮที่คร่อมร่างเขาให้แนบติดกับที่นอน แต่ก็อย่างที่แจจุงว่า.. แรงหนูอย่างเขามันจะไปสู้แรงหมีของยุนโฮได้ยังไง
"วันนั้นนายต้องเมาแน่ๆ"
ยูชอนส่ายหน้าถี่..
"แล้วก็คงวิ่งไล่จูบเขาไปทั่ว"
"เปล่านะ!"
"นั่นสินะ.. ไม่ได้วิ่งไล่จูบใครไปทั่ว เพราะห้องนั้นมีแจจุงแค่คนเดียว"
ยูชอนตาเบิกโพลง..
"หึ~ จูบแจจุงจริงๆด้วยสินะ ตรงไหนละ? แค่แก้ม หรือว่า.. ปาก ?"
"ปล่อยผมเถอะพี่ยุนโฮ" มิคเริ่มไม่อยู่เฉย เขาพยายามดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"สำหรับนาย.. ถ้าได้เมาจะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้นใช่ไหม!!? ยุนโฮจับไหล่ร่างเล็กเขย่าก่อนกดลงบนฟูกอย่างไม่ออมแรง ถึงแม้เจ้าตัวจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ยุนโฮก็ยังไม่คลายมือออกจาไหล่ ร่างสูงยังบีบเอาไว้แน่น
"บอกไปเลยสิว่าไม่ใช่!!..สารภาพออกไปให้หมดเลยเจ้ายุนโฮมันจะได้อ่อนปวกเปียก คิคิ"
"แจจุงจูบกับยูชอนจริงๆด้วยสินะ"
นอกจากแจจุงที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูห้องนอนแล้วยังมีชางมินที่ตามมาหาหมอนนุ่มๆของตัวเองซึ่งเมื่อครู่ยังหนุนอย่างสบายอารมณ์ตามมาสมทบทีหลังด้วย ดีที่คนติดเกมอย่างจุนซูไม่ตามมาอีกคน ถ้ารายนั้นรู้เข้าคงเกิดอารมณ์อยากได้จูบจากฮยอคแจผู้อยู่แสนไกลแทนแน่ๆ
"เอ่อ... มันเป็น อุบัติเหตุน่า" แจจุงยิ้มหวานหวังจะให้อีกคนคลายหน้าบูดบึ้งนั้นลง
"ผมจะเข้าไปนอน"
"เฮ้ย! ไม่ได้ๆ มันยังไม่เคลียร์กันเลย"
แจจุงกระชากชางมินกลับไปทางเดิมแต่ทั้งคู่ก็แรงเยอะพอๆกันเลยฉุดกันไปลากกันมาไม่เลิก
"ไม่ต้องเคลียร์กันหรอก เลิกกันไปเลยดีกว่า" แรงสะบัดจากชางมินครั้งสุดท้ายพร้อมกับคำพูดนั้นทำให้แจจุงยืนค้าง
"ที่ว่าเลิกกัน.. นายหมายถึงคนที่อยู่ในห้องหรือคนที่ยืนอยู่ตรงนี้กันแน่?"
"หึ คนฉลาดอย่างพี่แจจุงเนี่ยสมแล้วที่หลอกคนได้ง่ายๆ"
"ฮะ!?"
"อย่างเช่นหลอกคนไปมอมเหล้า เป็นต้น"
"ฉันเปล่านะ"
"งั้นก็บอกพี่ยุนโฮไปสิว่าพี่ยูชอนทำไรไปบ้าง จูบพี่ตรงไหน..บอกพี่ยุนโฮไปสิครับ"
"เออ.. ฉันโดนไอ้ยูชอนมันจูบ! แล้วมันน่าดีใจตรงไหนที่โดนมันจูบเพราะ.."
"ก็ผมแค่อยากจูบกับพี่ยุนโฮแค่นั้นเองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!"
แจจุงและชางมินรีบกลับไปยืนเอาหูแนบประตูห้องพร้อมกัน
"ผมเมา.. แล้วผมก็คิดว่าพี่แจจุงเป็นพี่ยุนโฮ ...ก็เลย .... . จู จูบไป"
"นาย..."
"ผมรู้ว่างานเรามันเยอะมาก และพี่เองก็เป็นหัวหน้าวงย่อมมีเรื่องให้คิดมากกว่าพวกเราอยู่แล้ว แต่อย่างน้อย.. แค่ ซักนิดซักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ" ถึงหน้าจะแดงไปไหนต่อไหนแต่มิคก็ยังพองลมเข้าปากบ่งบอกว่าเขางอนนิดๆกับเรื่องนี้
"ไม่ได้!"
"พี่ยุนโฮอ่า~~"
"แค่นิดๆหน่อยๆฉันทำได้ซะที่ไหนเล่า!!"
"ยุนโฮอ่อนปวกเปียก คิคิ" แจจุงผละออกจากประตูเดินกลับไปตามทางที่ตรงไปยังห้องนั่งเล่นพลางหัวเราะคิกคักไม่ได้หยุด ชางมินเมื่อเข้าใจทุกอย่างก็วิ่งตามไปสวมกอดเขาทางด้านหลังและไม่ลืมที่จะหอมแก้มฟอดใหญ่เป็นการขอโทษเรื่องที่เขาเข้าใจผิดไป
"ยุนโฮน่ะนะ.. ถ้าปล่อยให้มันรู้ตัวก็คงจะอีกนานเลยละ ยิ่งยูชอนเป็นคนไม่ค่อยพูดเพราะขี้เกรงใจอยู่ด้วย กว่ายุนโฮจะรู้ก็คงได้ทำกันตอนดงบังยุบไปแล้วพอดี" แจจุงพูดพลางไล้แขนที่พาดอยู่รอบคอเขาไปด้วย ทั้งคู่ยังหยุดยืนอยู่กลางทางเดินยังไม่ก้าวไปไหน เพราะอยากให้พื้นที่นี้มีแค่เขาสองคน
"ผมขอโทษ"
"ฉันฉลาดพอจะรู้ว่านายคิดอะไรหรอกน่า.. ที่พูดแบบนั้นก็แค่หึงใช่มะ คิคิ"
*
"ยูชอน.. แค่นิดๆหน่อยๆพี่ทำไม่ได้หรอกนะ แต่คืนนี้จะเอาให้เต็มอิ่มเพื่อทดแทนช่วงที่ผ่านมาเลยแล้วกัน ฮ่าๆ"
THE END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น