[ALL MY SHORT FIC 2U]

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Missing

Title: Missing
Author: Micky1st
Couple: 2U
Rating: PG-13
Genre: Shonen-ai , A/U , POV , SongFic
Status: หนึ่งใน "เทศกาลเพลงแก็ก(Gackt C.)"
Summary: Missing.. เพราะคิดถึงเธอ

 

            เมื่อครู่ผมเพิ่งเดินเข้าไปเลือกซื้อผักและผลไม้เพื่อทำสลัดทานเป็นอาหารเย็นอย่างง่ายๆและสบายท้อง ร้านที่เข้าไปนั้นตั้งอยู่สุดซอยซึ่งต้องผ่านร้านรวงต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็นร้านขายของสดที่มีร้านให้ได้เลือกซื้อเลือกหามากมายทั้งเนื้อปลาเนื้อไก่..สารพัดเนื้อให้เลือกเอาไปประกอบอาหาร รวมถึงร้านขายผักและผลไม้ ร้านของชำต่างๆซึ่งบางร้านก็มีเครื่องเทศและเครื่องปรุงแปลกๆจากประเทศอื่นขายด้วย เมื่อเดินผ่านร้านขายวัตถุดิบในการทำอาหารจนหมดก็จะพบร้านจำพวกให้ความบันเทิงใจแทนเช่น ร้านหนังสือ ร้านเกม ร้านขายเสื้อผ้า เครื่องประดับ รวมไปถึงคอฟฟี่ชอปเล็กๆให้ทั้งเด็ก วัยรุ่นจนถึงรุ่นคุณปู่นั่งจิบกาแฟหรือชาในยามเย็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นไม่บอกก็คงรู้แล้วว่าแถบนี้ทั้งหมดคือย่านการค้าของเมืองนี้นั่นเอง

 

            พอผมออกจากร้านขายผักเจ้าประจำก็เดินเข้าซอยซ้ายมือแวะซื้อกุ้งตัวโตๆมาทอดใส่สลัดกิน ปกติแล้ว..เมื่อก่อนอาหารเย็นผมจะไม่ทานด้วยซ้ำไป เพราะพอมืดหน่อยก็จะขังตัวเองอยู่ในห้องไม่รับรู้เรื่องราวภายนอกใดใดทั้งสิ้น ถึงแม้บางทีร่างของคนนอกห้องจะวนเวียนเข้ามาในประสาทรับรู้ของผมก็ตาม ผมก็เอาความรู้สึกที่มีต่อร่างนั้นมาแต่งต่อเป็นเพลงยันเช้า อย่างน้อยถึงจะแต่งเพลงไม่จบแต่ก็ได้แต่งต่อแหละน่า.. ใช่ครับ ผมเป็นนักแต่งเพลงที่ค่อนข้างจะไส้แห้งนิดหน่อย จนบางครั้งเข้าขั้นยาจกต้องออกมาเปิดหมวกเกากีต้าร์อยู่แถวนี้ยังมี

 

            “ไม่เห็นหน้าเห็นตาตั้งหลายวัน หายไปไหนมาล่ะพ่อหนุ่ม” คำทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้างที่มีอยู่เสมอไม่เคยจางจากคุณป้าเจ้าของร้านทำให้ผมไม่รู้สึกหายไปนานอย่างที่ป้าเขาทักเลย

 

            “พอดีมีงานเร่งๆ เลยเพลินกินแต่บะหมี่อยู่ที่ห้องน่ะครับ”

 

            “แย่จริง คนที่บ้านเขาไม่ดูแลเลยหรือไง กินแต่บะหมี่หาสารอาหารแทบจะไม่มีแล้วสมองจะแล่นได้ยังไง เอ้านี่..ป้าแถมให้เยอะๆเลยนะ แล้วก็อย่ากินแต่บะหมี่หล่ะ เดี๋ยวสมองจะตันซะหมด”

 

            “ขอบคุณครับป้า”

 

            หลังจากได้กุ้งมาแล้วเป้าหมายต่อไปก็คือซูเปอร์มาร์เกตซึ่งอยู่ถัดไปอีกสองซอย ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาจับจ่ายซื้อของไปทำกินกันหนาตามากขึ้น โชคดีหน่อยที่ผมตัวสูงเลยไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดเท่าไร และยังสามารถมองเห็นทางได้สะดวกขึ้นอีกด้วย

 

            “นั่นมัน....”

 

            แผ่นหลังที่คุ้นตาเดินเลี้ยวหายเข้าซอยตรงข้ามไป ผมไม่รอช้ารีบเบียดเสียดผู้คนเดินตามเจ้าของแผ่นหลังนั้นไปยังอีกซอย แต่ผู้คนที่เดินสวนกันไปมาเยอะจนลายตาไปหมดเล่นเอาผมเกือบหาแผ่นหลังที่เหมือนเขาคนนั้นไม่เจอ แต่แล้วก็ไปสะดุดกับร่างหนึ่งซึ่งหยุดดูของอยู่ที่ร้านขายอาหารทะเล เขาจับจ้องอยู่ที่กุ้งในตู้กระจก นิ้วเรียวจรดลงบนกระจกเบาๆก่อนไล้ตามเจ้ากุ้งที่ลอยไปลอยมา.. ผมเห็นใบหน้าด้านข้างของเขามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากน้อยๆซึ่งมันทำให้ผมยิ้มตามได้ไม่ยากเลย มือขวาที่ผมหิ้วถุงกุ้งซึ่งได้มามากกว่าปกติกระชับแน่นขึ้น และเรื่องราวของเราก็เริ่มพรั่งพรูออกมา

 

            ในตอนนั้น การที่เราได้อยู่ด้วยกันมันเป็นสิ่งที่วิเศษมาก แม้ว่าเวลาส่วนมากในแต่ละวันของผมจะหมดไปกับการแต่งเพลงแต่ยูชอนเองก็คอยเป็นห่วงเป็นใยให้ความรักและเอาใจใส่ผมอยู่เสมอมา ผมในตอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาที่เหลือในแต่ละวันที่เราใช้ร่วมกันนั้นมันน้อยขนาดไหน ..ผมปล่อยให้ยูชอนต้องเหงา ปล่อยให้ยูชอนดูแลผมอยู่ฝ่ายเดียว ตัวผม..ได้ทำร้ายคนที่รักผมไปเสียแล้ว

 

            “อย่าไปนะ.. ฉันไม่ให้นายไป..... ..”

 

            เสียงของฉันส่งไปถึงนายหรือเปล่า ยูชอน?

 

            ความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย...

 

            ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจนแทบจะหายใจไม่ออก ยูชอนเดินห่างออกไปจากร้านเดิมมากแล้วแต่ขาของผมกลับก้าวไม่ออก เพราะความเจ็บปวดพวกนี้ทำให้ผมรู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่ของตัวเอง..ผมนี่มันบ้าจริงๆ คงเหมือนที่คนเขาพูดกันอยู่บ่อยๆว่า ....ไม่เจ็บคงไม่รู้สึก

 

            ยูชอนไม่เคยทำให้ผมเสียใจและไม่เคยทำให้ผมต้องเจ็บหรือคิดมากเรื่องของเขาเลย

 

            ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์นัก บางวันพ่อและแม่ทะเลาะกันเองไม่พอก็มาลงมือลงไม้ระบายอารมณ์ที่ผมบ้าง แม้ผมจะโตมาขนาดนี้แต่ความทรงจำที่ฝังใจยังคอยรังควานอยู่ในฝันแทบจะทุกคืน ผมไม่มีวันลืมไออุ่นจากอ้อมกอดที่คอยปลอบโยนผมในคืนที่ฝันร้ายมาเยือนจากยูชอนได้เลย....เพราะมันอบอุ่นจนผมลืมความเจ็บปวดที่เผชิญมาได้ทั้งหมด

 

            และผมยังจำได้อยู่เลยนะ.. วันแรกที่เราพบกัน

 

            ผมย้อมทองดัดน้อยๆพลิ้วตามแรงลมอ่อน ส่งกลิ่นหอมจางๆของแชมพูตอนที่เราเดินสวนกัน ผมหันกลับไปมองเขาในทันที

 

            ..การที่เราได้อยู่ด้วยกันมันทำให้ผมรู้สึกว่าผมสามารถมีความสุขได้มากกว่าใคร..

 

            แต่แล้ว..

 

            “เรา.. เลิกกันเถอะนะ”

 

            น้ำตาของยูชอนที่เห็นวันนั้น เป็นวันแรกที่ผมได้เห็น..แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาร้องไห้กับเรื่องของเรา

 

            “ฉันขอโทษ ยูชอน.. แต่”

 

            “ไม่ ฉัน..ผิดเองยุนโฮ ฉันเห็นแก่ตัวเกินไป”

 

            ทั้งๆที่เป็นผมต่างหากที่คิดแต่เรื่องของตัวเอง.... จนลืมใส่ใจยูชอน

 

            ผมแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไรจนมาถึงวันนี้..

            วันที่ได้รู้สึกตัวว่าการปล่อยให้ยูชอนออกจากชีวิตตัวเองไปมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

 

            การจากมาของผมทำให้ยูชอนต้องร้องไห้ ถึงแม้ผมจะเป็นห่วงแต่ก็คงทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้อีกแล้ว ตั้งแต่วันที่ยูชอนออกปากให้เราแยกกัน เราทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย จนตอนนี้.. ที่ขาของผมออกก้าวเดินตามแผ่นหลังของเขาอีกครั้ง

 

            ยูชอนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม เขากำลังยิ้มอย่างมีความสุขกับใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก

 

            “นายคงไม่ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม ดีแล้วล่ะ.. อย่าร้องไห้อีกนะ

 

            ยิ้มให้ฉันเห็นแบบนี้..ดีแล้ว”

 

            .

            .

 

            ผมวางถุงใส่ผักและกุ้งลงบนโต๊ะอาหาร แว่วเสียงที่คุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานในอดีตดังก้องขึ้นมา

 

            “ฉันว่าแล้ว.. นายลืมซื้อน้ำสลัดมาจริงๆด้วย”

 

            ความทรงจำที่เคยทำให้เจ็บปวด บางเสี้ยวของเรื่องราวนั้นก็ยังทำให้ผมยิ้มได้...

  

            THE END

.
.
Author ’s note: อาจจะมีคนเข้าใจผิดเกี่ยวกับตอนจบของเรื่องอยู่นะคะ
จะบอกว่าแว่วเสียงนั้นก็คือยุนโฮหูฟาดไปเองจ้ะ