ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชายหนุ่มปริศนา
ประตูเปิดออกรับแสงสว่างที่ส่องเข้ามาผ่านประตู แต่เงามืดด้านหน้า ที่ยืนบังแสงแดด ปะทะ สู้กับแสงสว่าง ผมทองส่องประกายวาว ยิ่งกว่า เพชร ส่วนสูงที่เห้นแล้วยังหน้าเกรงขาม ผิวที่อยู่ในความมืด แต่กลับส่องสว่าง
"ขอโทษคับ ผมมา หา เด็กคนในรูป"ชายหนุ่มผมทองปริศนา ชูรูปภาพให้สาวน้อยหน้าประตู"แต่นี่รูปตอนเด็กคับ ใช่บ้านหลังนี้หรือป่าวคับ"
"เอ่อ ก็อยู่นี่ไงคะ"กระดุมชี้นิ้วเข้าตัวเองหน้าตาเธองงเล็กๆ
"หา..."ชายหนุ่มอ้าปากค้งและจ้องไปมาระหว่างรูป กับเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา"นี่เธอ กระดุมหรอเนี่ย"เด็กหนุ่มผมทอง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง"หน้าตาหน้าเกลียดขึ้นเยอะเลย"
"หา.....นี่ไอ้โรคจิต ว่าแบบนั้นได้ไง เป้นใครไม่รู้จักมาว่า ครเขา ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ"กระดุมใส่บทโหจเหมือนนางยักษ์ ดันประตูปิด แต่มือของ ชายสุดเท่ก็ยังคง ดันไม่ให้ปิด จนเด็กสาวต้องยอมแพ้
"เสียงเอะอะ โวยวายอะไรก่อนนะ อ้าวว....ตายจริงลูก แม่บอกให้ไปเปลีย่นเส้อผ้าไง"เสียงผุ้เป้นแม่บ่น และมองไปที่ประตู ก่อนจะทำหน้าตกใจ"นี่อย่าบอกนะว่าลูกมีเรื่องกับคนหน้าประตูบ้านน่ะ"แม่ทำหน้าแหยๆ ก่อนจะหันไปทางหน้าประตูและเปิดทางให้ประตูกว้างขึ้น"เข้ามาซิจ้ แม่กำลังรออยู่เลย ขอโทษที กระดุมเขาไม่ค่อยไว้ใจใคร แล้วคงจะหนูๆไม่ได้ด้วย เดี๋ยวนั่งที่ ห้อง รัยแขกก่อนนะจ้ะ เดี่ยวแม่จะเอาน้ำมาให้ดื่ม กระดุม พาพี่เขาไปนั่งซิ"แม่ดันตัวลูกสาว เข้าไปในห้องรับแขก ในขณะ ที่ เธอกำลังงงขั้นสุดขีด ว่าเจ้าปากหมานี่เป้นลูกใคร บ้านไหน มาทำอะไรบ้านเธอ
"อะนี่จ้ะ โกโก้เย็นๆ"แม่วางถาดน้ำบนโต๊ะ และนั่งที่ข้างๆฉัน"นี่เจ้าลูกบ้า รู้ไหมนั่นใครน่ะ จำพี่ฟลุ๊กไม่ได้หรอไง"เสียงแม่กระซิบ
"หา......"กระดุมอ้าปากข้าง แมลงวันนับ 10 เกือบจะบินเข้าไปอาศัยได้
"แม่คับ เรียกผมว่า อินฮวาดีกว่าคับ ผมไม่ถนัดแล้วคับเวลามีคนเรียกผมว่าฟลุ๊ก ผมจะไม่หันคับ"อินฮวา แทรกขึ้นมา
"อ๋อ จ้ะ ถ้าไม่บอกแบบนั้น ลูกสาวแม่คงจำไม่ได้หรอก"
"ไม่จริงหน้า...แม่จะบ้าหรอ หมอนี่ต้องอำเล่นแหงเลย หน้าตาแบบนั้น มันไม่ใช่แล้วนะ"กระดุม แอบมองเล้กๆ รูปหน้าที่คุ้นหูคุ้นตา เหมือน ลีดงแฮ แห่งวง ไอดอลชื่อดัง super junior ปกติ นิสัยของเธอใช่คนเงียบๆซะที่ไหน แต่ตั้งแต่เข้ามานั่งในห้อง ก็ไม่มีจะเอะอะโวยวาย เป้นเพราะเด็กสาวกำลังนั่งสังเกตุทุกตารางเซน บนใบหน้าว่าคนตรงหน้าใช่ ลีดงแฮ หรือป่าว
"ไงเด็กน้อย ไม่เชื่อหรอ ฉันเองไง เด็กข้างบ้านเธอ แล้วก็ เธอมีไฝ ที่ข้างหลังด้วย แค่นี้ ฉันพอจะใช่พี่ฟลุ๊กของเธอหรือป่าว"
"นี่ฉันยังเก็บรูปของพี่เขาอยู่นะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะใ หน้าตานาย มันหน้าตาดีเกินกว่าคนชื่อฟลุ๊ก ต้องการอะไรกันแน่น่ะ เข้ามาบ้านฉันแล้วหลอกแม่ฉันทำไม......."เด้กสาวเงียบไปชั่วจณะ เมื่อ ชายแก่และหญิงสาวในชุดสูท เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก หนาตาแบบนั้นเธอจำได้ดี พ่อกับแม่ของพี่ฟลุ๊ก เด้กข้างบ้าน
"สวัสดีคับ/ค่ะ ทุกคน"
"อ้าว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน กรี้ด....สวยขึ้นเป้นบ้าเลยนะเนี่ยนังก่อนซิ แล้วเข้ามาได้ยังไง ทำไมไม่กด ออด ฉันจะได้ไปเปิดประตูให้ หล่อนเนี่ยนะ"แม่ ร้องลั่นบ้าน ตามประสาผุ้หญิง
"แม่มาก็ดีแล้วคับ มีเด็กไม่เอว่าผมคือฟลุ๊ก น่ะคับ"ผุ้เป้นแม่ของอินฮวา ทำหน้าตาเหลอหลา เหมือนกับต้องหารถามว่าใคร"คนที่นั่งตรงหน้าแม่ไงคับ"
"เอ๊ะ หนู กระดุมหรอเนี่ย ไม่หน้าเชื่อว่าจะได้เจอกันนะเนี่ย นี่ป้าเอาชุดมาฝากด้วย ชุด ฮันบกน่ะ ราคาแพงหน้าดูเลย เนื้อผ้าดีมาก ไว้ไปเกาหลี แล้วใส่ให้ไปให้ป้าดุนะ"
"เอ่อ ค่ะ"เด็กสาวยิ้มแหยๆ และมองตรงไปที่ผุ้ชายข้างๆเธอ"นายคือ พี่ฟลุ๊กจริงๆหรอเนี่ย"
"บอกแล้วไง ว่าฉันชือ นฮวา เรียฉันว่าอินฮวาซะนะ"
"เชอะ พวกลืมชาติ"
"ลืมชาติซะที่ไหน ถ้าลืม คงไม่กลับมาหรอก แต่เธอนั่นแหละ เด็ก บ้าเกาหลี อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ เธอเองก็คุยเอ็มกับฉันบ่อยนี่ แต่เป็นเพราะไม่เอารูปให้ดู เลยไม่รู้ใช่ไหมล่ะ ว่าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ ขอบอก ของแท้นะ ไม่ได้ศัลยกรรมเลยซักนิด เดี่ยวพวกผู้ใหญ่ก็จะไปแล้ว เธอรีบขึ้นไปแต่งตัวให้ดีๆ เดี่ญวจะไปสุวรรณภูมิกันหน่อย"กระดุมยังนั่งอยู่ที่เดิม"เร็วซิ เด็กน้อย"
"นี่ไอ้เจ้าบ้า เรียกฉันดีๆหน่อยซิ กลับมาทั้งที ไม่คิดจะบอกว่าคิดถึงบ้างเลย เป็นพี่ที่แย่จริงๆ แต่ฉันว่า หน้าตานายคุ้นมากเลยนะ จะว่าไปเนี่ย คนอะไรจะหน้าตาเหมือน ดงแฮ โอปาได้ขนาดนี้"
"อยากรู้ไหมล่ะ ว่าทำไม เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนไปสุวรรณภูมิ ตอนนี้ไปเปลี่ยนชุด่อน เอาชุดดีๆนะ จำ วอนแฮ ที่คุยกับเธอผ่านเอ็มได้ไหม วันนี้เขาก็จะมาด้วย แต่ตอนนี้ติดงาน คงจะลงเครื่องตอนดึก เร็วเข้า เดี่ยวจะแวะไปทำธุระที่ โรงแรมดุสิตก่อน แล้วถึงจะไปสุวรรณภูมิ"
30 นาทีผ่านไป
ช่วงเวลา นานแสนนาน ทีเด็กสาวขึ้นไปข้างบนแต่ยังไม่ยอมเดินกลับลงมาจน อินฮวาจะต้องขึ้นไปเรียก ผมทองเดินดุ่มไปเข้าไปในห้องของเด็กสาว
"นี่ยัย จองอา จะออกมาได้หรือยัง"เสียงใสๆ ตะโกนผ่านประตูไป จองอา เป้นชื่อที่วอนแฮ เพื่อนของอินฮซาตั้งให้ กระดุม"ถ้าไม่รีบออกมา ฉันจะไปก่อนนะ วันนี้ฉันจะไปคุยเรื่องานคอสเสิร์ตของพวกพี่พี่ ดงบังด้วย ถ้าเธอมาช้า เราผิดเวลาน ฉันจะไม่พาเอไปดูคอนเสิร์ต"
ยังไม่ทันจะหันหลังให้ประตูร่างบางก็เดินออกมาจากห้อง ด้วยสีหน้าเหนื่อยสุดๆ"ปัง....!!!" เสียงประตูดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบ้าน เด็กสาว เดินตามพี่ชายลงมา
"นี่นี่ดงบุก นายแต่งหน้าเป้นไหม แต่งให้เจ้าลิงนี่หน่อยซิ ถ้าให้ไปกับพวกเราจะลดเกรดลงไปมากเลย"กระดุมนั่งลงฟังที่พวกเขาพูดกันเป็นภาษาเกาหลี ทำยังไงก้ฟังไม่ออก"นี่ เธอไปนังกับเพื่อนฉันตรงนู้นไปเร็ว เดี๋ยวเขาจะช่วยแต่งหน้าให้"
"อินฮวา...."เสียงเรียกจากเพื่อนชายดังขึ้น ดงบุก เดินไปกระซิบที่หู และยิ้มหใกน
"จะทำอะไรน่ะ"กระดุมร้องลั่น เมื่อชาย 2 คน ดงบุกและอินฮวาเดินเข้ามาใกล้ๆ และจับเธอ ทำอะไรซักอย่างบนหน้า ในไม่กี่นาที ทั้ง 2 คนก็ค่อยๆออกไป เด้กสาวลืมตาขึ้นและมองไปข้างหน้า กระจก กำลังส่องหน้าเธออยู่ หน้าขาวใส ด้วยเมคอัพ ที่เรียบเนียนเหมือนมืออาชีพทำ
" เป็นไงล่ะ ฝีมือไหม เปลี่ยนลิงให้เป้น มิสไทยแลนได้เลย"อินฮวาหัวเราะอย่างมีชัยชนะ ที่จริ ยังไม่ได้แข่งอะไรกันด้วยซ้ำไป
เด็กสาวถูก ดันขึ้นรถตู้ขนาดใหญ่สุดหรู และท่าทาง ที่ประเทศไทยจะไม่มีขายทีไหน เด็กหนุ่มทั้ง 4 คนเดินขึ้นไปบนรถ อินฮวา นั่งข้างๆ กระดุม เพื่อจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
"เอาล่ะ ฉันจะเริ่มเล่าแล้วนะ เอาเป้นว่าเธอไม่เข้าใจตรงไหนแล้วค่อยถามละกันนะ"อินฮวาเริ่มกระฮำเสียงเล็กๆ"ฉันมาพักผ่อนน่ะ ทางเกาหลี ให้ฉันมาพัก เข้าใจหรือป่าว"
"พี่ทำงานเป้นพวกสายลับหรอไง ถึงต้องใช้คำว่า เกาหลี ให้มาพัก"
"ไม่ใช่ คือที่ทำงานของฉันให้ฉันหยุดพักผ่อน ฉันก็เลยมาไทย เข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วพี่ทำงานอะไร"
"ฉันทำงานเป็น วีเจ ดีเจ แล้วก็ อะไรสารพัดอย่างแต่ฉันไม่ค่อยจะถูดเปิดเผยซักเท่าไหร่ เพราะหน้าตาของฉันมันเหมือน ดงแฮ โอปาของเธอ ฉันก็เลย โดนดันให้มาทำงานที่ไม่ค่อยจะเห้นหน้าตาซักเท่าไหร่ แล้วคราวนี้ที่ฉันมาไทยก็เป้นตวามลับ ที่จริงก็แค่อยากจะมาพักผ่อนเท่านั้น หลับให้สบายเพราะอยู่ที่เกาหลี พวกเราไม่ได้หลับแน่ เพราะฉะนั้น ฉันห้ามออกไปข้างนอก แล้วก็ ห้าม ให้เสียงของฉันหลุดลอดออกไป แล้วเธอ ก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เด็ดขาด ถ้า จะบอก ฉันจะเป้นคนบอกเอง ว่าคนไหนควรจะบอก คนไหนไม่ควรจะบอก โอเคไหม"
"พี่ทำงานเป้น เอ็มซีหรือป่าว"
"ใช่ แต่แค่ 2 งาน หลังจากนั้นก็ไม่ทำเลย เพราะทางสังกัดไม่ให้ฉันทำ กลัวว่า จะมีเรื่องแปลกๆ ลือกัน"
"อือ ก็ได้ จะไม่บอกใคร"
"ขอโทษคับ ผมมา หา เด็กคนในรูป"ชายหนุ่มผมทองปริศนา ชูรูปภาพให้สาวน้อยหน้าประตู"แต่นี่รูปตอนเด็กคับ ใช่บ้านหลังนี้หรือป่าวคับ"
"เอ่อ ก็อยู่นี่ไงคะ"กระดุมชี้นิ้วเข้าตัวเองหน้าตาเธองงเล็กๆ
"หา..."ชายหนุ่มอ้าปากค้งและจ้องไปมาระหว่างรูป กับเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา"นี่เธอ กระดุมหรอเนี่ย"เด็กหนุ่มผมทอง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง"หน้าตาหน้าเกลียดขึ้นเยอะเลย"
"หา.....นี่ไอ้โรคจิต ว่าแบบนั้นได้ไง เป้นใครไม่รู้จักมาว่า ครเขา ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ"กระดุมใส่บทโหจเหมือนนางยักษ์ ดันประตูปิด แต่มือของ ชายสุดเท่ก็ยังคง ดันไม่ให้ปิด จนเด็กสาวต้องยอมแพ้
"เสียงเอะอะ โวยวายอะไรก่อนนะ อ้าวว....ตายจริงลูก แม่บอกให้ไปเปลีย่นเส้อผ้าไง"เสียงผุ้เป้นแม่บ่น และมองไปที่ประตู ก่อนจะทำหน้าตกใจ"นี่อย่าบอกนะว่าลูกมีเรื่องกับคนหน้าประตูบ้านน่ะ"แม่ทำหน้าแหยๆ ก่อนจะหันไปทางหน้าประตูและเปิดทางให้ประตูกว้างขึ้น"เข้ามาซิจ้ แม่กำลังรออยู่เลย ขอโทษที กระดุมเขาไม่ค่อยไว้ใจใคร แล้วคงจะหนูๆไม่ได้ด้วย เดี๋ยวนั่งที่ ห้อง รัยแขกก่อนนะจ้ะ เดี่ยวแม่จะเอาน้ำมาให้ดื่ม กระดุม พาพี่เขาไปนั่งซิ"แม่ดันตัวลูกสาว เข้าไปในห้องรับแขก ในขณะ ที่ เธอกำลังงงขั้นสุดขีด ว่าเจ้าปากหมานี่เป้นลูกใคร บ้านไหน มาทำอะไรบ้านเธอ
"อะนี่จ้ะ โกโก้เย็นๆ"แม่วางถาดน้ำบนโต๊ะ และนั่งที่ข้างๆฉัน"นี่เจ้าลูกบ้า รู้ไหมนั่นใครน่ะ จำพี่ฟลุ๊กไม่ได้หรอไง"เสียงแม่กระซิบ
"หา......"กระดุมอ้าปากข้าง แมลงวันนับ 10 เกือบจะบินเข้าไปอาศัยได้
"แม่คับ เรียกผมว่า อินฮวาดีกว่าคับ ผมไม่ถนัดแล้วคับเวลามีคนเรียกผมว่าฟลุ๊ก ผมจะไม่หันคับ"อินฮวา แทรกขึ้นมา
"อ๋อ จ้ะ ถ้าไม่บอกแบบนั้น ลูกสาวแม่คงจำไม่ได้หรอก"
"ไม่จริงหน้า...แม่จะบ้าหรอ หมอนี่ต้องอำเล่นแหงเลย หน้าตาแบบนั้น มันไม่ใช่แล้วนะ"กระดุม แอบมองเล้กๆ รูปหน้าที่คุ้นหูคุ้นตา เหมือน ลีดงแฮ แห่งวง ไอดอลชื่อดัง super junior ปกติ นิสัยของเธอใช่คนเงียบๆซะที่ไหน แต่ตั้งแต่เข้ามานั่งในห้อง ก็ไม่มีจะเอะอะโวยวาย เป้นเพราะเด็กสาวกำลังนั่งสังเกตุทุกตารางเซน บนใบหน้าว่าคนตรงหน้าใช่ ลีดงแฮ หรือป่าว
"ไงเด็กน้อย ไม่เชื่อหรอ ฉันเองไง เด็กข้างบ้านเธอ แล้วก็ เธอมีไฝ ที่ข้างหลังด้วย แค่นี้ ฉันพอจะใช่พี่ฟลุ๊กของเธอหรือป่าว"
"นี่ฉันยังเก็บรูปของพี่เขาอยู่นะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะใ หน้าตานาย มันหน้าตาดีเกินกว่าคนชื่อฟลุ๊ก ต้องการอะไรกันแน่น่ะ เข้ามาบ้านฉันแล้วหลอกแม่ฉันทำไม......."เด้กสาวเงียบไปชั่วจณะ เมื่อ ชายแก่และหญิงสาวในชุดสูท เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก หนาตาแบบนั้นเธอจำได้ดี พ่อกับแม่ของพี่ฟลุ๊ก เด้กข้างบ้าน
"สวัสดีคับ/ค่ะ ทุกคน"
"อ้าว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน กรี้ด....สวยขึ้นเป้นบ้าเลยนะเนี่ยนังก่อนซิ แล้วเข้ามาได้ยังไง ทำไมไม่กด ออด ฉันจะได้ไปเปิดประตูให้ หล่อนเนี่ยนะ"แม่ ร้องลั่นบ้าน ตามประสาผุ้หญิง
"แม่มาก็ดีแล้วคับ มีเด็กไม่เอว่าผมคือฟลุ๊ก น่ะคับ"ผุ้เป้นแม่ของอินฮวา ทำหน้าตาเหลอหลา เหมือนกับต้องหารถามว่าใคร"คนที่นั่งตรงหน้าแม่ไงคับ"
"เอ๊ะ หนู กระดุมหรอเนี่ย ไม่หน้าเชื่อว่าจะได้เจอกันนะเนี่ย นี่ป้าเอาชุดมาฝากด้วย ชุด ฮันบกน่ะ ราคาแพงหน้าดูเลย เนื้อผ้าดีมาก ไว้ไปเกาหลี แล้วใส่ให้ไปให้ป้าดุนะ"
"เอ่อ ค่ะ"เด็กสาวยิ้มแหยๆ และมองตรงไปที่ผุ้ชายข้างๆเธอ"นายคือ พี่ฟลุ๊กจริงๆหรอเนี่ย"
"บอกแล้วไง ว่าฉันชือ นฮวา เรียฉันว่าอินฮวาซะนะ"
"เชอะ พวกลืมชาติ"
"ลืมชาติซะที่ไหน ถ้าลืม คงไม่กลับมาหรอก แต่เธอนั่นแหละ เด็ก บ้าเกาหลี อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ เธอเองก็คุยเอ็มกับฉันบ่อยนี่ แต่เป็นเพราะไม่เอารูปให้ดู เลยไม่รู้ใช่ไหมล่ะ ว่าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ ขอบอก ของแท้นะ ไม่ได้ศัลยกรรมเลยซักนิด เดี่ยวพวกผู้ใหญ่ก็จะไปแล้ว เธอรีบขึ้นไปแต่งตัวให้ดีๆ เดี่ญวจะไปสุวรรณภูมิกันหน่อย"กระดุมยังนั่งอยู่ที่เดิม"เร็วซิ เด็กน้อย"
"นี่ไอ้เจ้าบ้า เรียกฉันดีๆหน่อยซิ กลับมาทั้งที ไม่คิดจะบอกว่าคิดถึงบ้างเลย เป็นพี่ที่แย่จริงๆ แต่ฉันว่า หน้าตานายคุ้นมากเลยนะ จะว่าไปเนี่ย คนอะไรจะหน้าตาเหมือน ดงแฮ โอปาได้ขนาดนี้"
"อยากรู้ไหมล่ะ ว่าทำไม เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนไปสุวรรณภูมิ ตอนนี้ไปเปลี่ยนชุด่อน เอาชุดดีๆนะ จำ วอนแฮ ที่คุยกับเธอผ่านเอ็มได้ไหม วันนี้เขาก็จะมาด้วย แต่ตอนนี้ติดงาน คงจะลงเครื่องตอนดึก เร็วเข้า เดี่ยวจะแวะไปทำธุระที่ โรงแรมดุสิตก่อน แล้วถึงจะไปสุวรรณภูมิ"
30 นาทีผ่านไป
ช่วงเวลา นานแสนนาน ทีเด็กสาวขึ้นไปข้างบนแต่ยังไม่ยอมเดินกลับลงมาจน อินฮวาจะต้องขึ้นไปเรียก ผมทองเดินดุ่มไปเข้าไปในห้องของเด็กสาว
"นี่ยัย จองอา จะออกมาได้หรือยัง"เสียงใสๆ ตะโกนผ่านประตูไป จองอา เป้นชื่อที่วอนแฮ เพื่อนของอินฮซาตั้งให้ กระดุม"ถ้าไม่รีบออกมา ฉันจะไปก่อนนะ วันนี้ฉันจะไปคุยเรื่องานคอสเสิร์ตของพวกพี่พี่ ดงบังด้วย ถ้าเธอมาช้า เราผิดเวลาน ฉันจะไม่พาเอไปดูคอนเสิร์ต"
ยังไม่ทันจะหันหลังให้ประตูร่างบางก็เดินออกมาจากห้อง ด้วยสีหน้าเหนื่อยสุดๆ"ปัง....!!!" เสียงประตูดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบ้าน เด็กสาว เดินตามพี่ชายลงมา
"นี่นี่ดงบุก นายแต่งหน้าเป้นไหม แต่งให้เจ้าลิงนี่หน่อยซิ ถ้าให้ไปกับพวกเราจะลดเกรดลงไปมากเลย"กระดุมนั่งลงฟังที่พวกเขาพูดกันเป็นภาษาเกาหลี ทำยังไงก้ฟังไม่ออก"นี่ เธอไปนังกับเพื่อนฉันตรงนู้นไปเร็ว เดี๋ยวเขาจะช่วยแต่งหน้าให้"
"อินฮวา...."เสียงเรียกจากเพื่อนชายดังขึ้น ดงบุก เดินไปกระซิบที่หู และยิ้มหใกน
"จะทำอะไรน่ะ"กระดุมร้องลั่น เมื่อชาย 2 คน ดงบุกและอินฮวาเดินเข้ามาใกล้ๆ และจับเธอ ทำอะไรซักอย่างบนหน้า ในไม่กี่นาที ทั้ง 2 คนก็ค่อยๆออกไป เด้กสาวลืมตาขึ้นและมองไปข้างหน้า กระจก กำลังส่องหน้าเธออยู่ หน้าขาวใส ด้วยเมคอัพ ที่เรียบเนียนเหมือนมืออาชีพทำ
" เป็นไงล่ะ ฝีมือไหม เปลี่ยนลิงให้เป้น มิสไทยแลนได้เลย"อินฮวาหัวเราะอย่างมีชัยชนะ ที่จริ ยังไม่ได้แข่งอะไรกันด้วยซ้ำไป
เด็กสาวถูก ดันขึ้นรถตู้ขนาดใหญ่สุดหรู และท่าทาง ที่ประเทศไทยจะไม่มีขายทีไหน เด็กหนุ่มทั้ง 4 คนเดินขึ้นไปบนรถ อินฮวา นั่งข้างๆ กระดุม เพื่อจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
"เอาล่ะ ฉันจะเริ่มเล่าแล้วนะ เอาเป้นว่าเธอไม่เข้าใจตรงไหนแล้วค่อยถามละกันนะ"อินฮวาเริ่มกระฮำเสียงเล็กๆ"ฉันมาพักผ่อนน่ะ ทางเกาหลี ให้ฉันมาพัก เข้าใจหรือป่าว"
"พี่ทำงานเป้นพวกสายลับหรอไง ถึงต้องใช้คำว่า เกาหลี ให้มาพัก"
"ไม่ใช่ คือที่ทำงานของฉันให้ฉันหยุดพักผ่อน ฉันก็เลยมาไทย เข้าใจไหม"
"เข้าใจแล้วพี่ทำงานอะไร"
"ฉันทำงานเป็น วีเจ ดีเจ แล้วก็ อะไรสารพัดอย่างแต่ฉันไม่ค่อยจะถูดเปิดเผยซักเท่าไหร่ เพราะหน้าตาของฉันมันเหมือน ดงแฮ โอปาของเธอ ฉันก็เลย โดนดันให้มาทำงานที่ไม่ค่อยจะเห้นหน้าตาซักเท่าไหร่ แล้วคราวนี้ที่ฉันมาไทยก็เป้นตวามลับ ที่จริงก็แค่อยากจะมาพักผ่อนเท่านั้น หลับให้สบายเพราะอยู่ที่เกาหลี พวกเราไม่ได้หลับแน่ เพราะฉะนั้น ฉันห้ามออกไปข้างนอก แล้วก็ ห้าม ให้เสียงของฉันหลุดลอดออกไป แล้วเธอ ก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เด็ดขาด ถ้า จะบอก ฉันจะเป้นคนบอกเอง ว่าคนไหนควรจะบอก คนไหนไม่ควรจะบอก โอเคไหม"
"พี่ทำงานเป้น เอ็มซีหรือป่าว"
"ใช่ แต่แค่ 2 งาน หลังจากนั้นก็ไม่ทำเลย เพราะทางสังกัดไม่ให้ฉันทำ กลัวว่า จะมีเรื่องแปลกๆ ลือกัน"
"อือ ก็ได้ จะไม่บอกใคร"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น