ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Searching
"Duty, Honor, Country. Those three hallowed words reverently dictate what you ought to be, what you can be, what you will be" Douglas Macarthur
ผมรีบวิ่งกลับขึ้นตึก กลับห้องเพื่อเปลี่ยนรองเท้า เป็นคอมแบท ผมลงมาแล้วจึงโดดขึ้นรถจี๊ปที่กำลังจะขับออกไปคันหนึ่ง ผมสังเกตเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆที่ถือปืน Tavor มาตั้งไว้บนตัก
"นิวเองเรอะ" คนๆนั้นพูดออกมา ผมมองปืนของเขาแบบแปลกๆ เพราะปืนมีลักษณะแปลกตามาก
"มิกเปล่าล่ะ" ผมถามกับ เขาจึงพยักหน้า
รถจี๊ปหยุดอยู่ห่างจากจุดตกไม่ไกล
ผมรีบลงรถแล้วหยิบปืนกระบอกนึงจากหลังรถ แล้วจึงวิ่งลงมา ผมเห็นมิกวิ่งนำหน้าไปไกลแล้ว ผมจึงค่อยๆตามไป
มิกค่อยๆห่างจากสายตาผมไปเรื่อยๆ ผมรีบวิ่งตามไป แล้วเห็นเขาหยุดอยู่กับที่ ราวกับเห็นอะไรบางอย่าง เขาหมอบลงแล้วชูมือทำสัญญาณมาอันตราย ทำให้ผมต้องหมอบลงแล้วจึงคลานไปหา
เสียงระเบิดดังขึ้น เบื้องหน้าของมิกลุกลุกเป็นไฟ นายทหารด้านหลังคนหนึ่งที่หลบไม่ทัน ถูกแรงลมปะทะจนล้มลง มองไปข้างหน้าคือซากเครื่องบินเครื่องหนึ่ง หลังการระเบิด และยังคงมีไฟลุกบางส่วน มิกลุกขึ้น และค่อยๆสำรวจเครื่องบิน แล้วจึงวิทยุบอก "พบนักบินศัตรูเสียชีวิต ในเครื่อง AU-47 ของข้าศึก ยกเลิกการตามหาข้าศึก"
'ง่ายงี้เลยเหรอะวะ' นิวตกใจ
ผมเดินกลับไปยังรถจี๊ป แล้วจึงขึ้นนั่ง แต่มันมีอะไรบางอย่างแปลกๆก็ไม่รู้ ไอมิกบอกว่าจะยังไม่มาเพราะว่าเขาจะกู้ซากเครื่องบินก่อน เผื่อจะหาเอกสารอะไรบางอย่างได้
ผมกลับถึงอาคารแล้วต้องแปลก โลงศพ 2 โลงถูกตั้งอยู่โถงใหญ่ ผมทำตัวไม่ถูกเลย ผมจึงเดินไปโค้งให้ศพละที ในฐานะผู้เสียสละ จากนั้น จึงมีสัญญาณ เรียกรวมพลฉุกเฉินดังขึ้น ผมจึงรีบวิ่งไปยังสนามบิน เพื่อเตรียมการรวมพลฉุกเฉิน
กลางสนามมีมิกอยู่บนหอบังคับการบินพร้อมกับเอกสารปึกหนึ่งแล้วประกาศผ่านลำโพงสนามบิน "จากเอกสารที่ผมยึดมาจากการจารกรรมข้อมูล ได้ยืนยันว่าข้อสันนิษฐานของกองทัพเป็นจริง คือ กองเรือสหรัฐอเมริกาที่แล่นมานั้นไม่ได้มาช่วยเหลือพวกเราแต่อย่างใด แต่เป็นการส่งกำลังมาเพื่อยึดครองพื้นที่แถบชายฝั่งทะเล ที่พึ่งค้นพบกลุ่มแก๊สธรรมชาติจำนวนมหาศาลภายใต้อ่าวไทย และจะสนับสนุน กลุ่มก่อการร้ายกลุ่มนั้นโดยให้เหตุผลว่า รัฐบาลใช้ทหารกดขี่ประชาชน ฉะนั้น เป้าหมายต่อไปของเรา คือเราจะส่งกำลังไปยังพื้นที่ที่คิดว่าสหรัฐจะโจมตีก่อน คือ3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งเราจะได้รับกำลังหนุนจากทหารม้า และคาดว่าสหรัฐจะค่อยๆยึดบริเวณขึ้นมาเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเช่นเดียวกับสี่ปีก่อน เราจึงได้ให้ทหารนำร่องไปล่วงหน้าแล้ว จากนั้นเราจึงจะตามไปสมทบ เพื่อป้องกันข้อมูลรั่วไหล นอกจากกลุ่มปฏิบัติการณ์นี้ กับทหารม้า ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องการส่งกำลังไปป้องกัน นอกจากนี้ กองกำลังอิสระ ประจำเกาะสมุย และเกาะภูเก็ตก็ได้ยินยอมกับทางเราแล้ว ภารกิจต่อไป เป้าหมายคือการสกัดกั้นการยกพลขึ้นบกของทหารสหรัฐ และให้ระวังการลอบจู่โจมระหว่างการส่งกำลังด้วย คาดว่ากลุ่มก่อการร้ายจะซุ่มอยู่ระหว่างทาง ออกเดินทางมะรึนนี้ ตอนตีสาม"
ผมเดินกลับห้องเตรียมเก็บของ และเอาปืนของราชการมาเช็ด ขัดถู และเตรียมแมคกระสุนให้พร้อม ผมขึ้นเตียง แล้วจึงหลับตาลง
ผมรู้สึกตัวแต่เหมือนบังคับร่างกายตัวเองไม่ได้ ผมอยู่ที่ ห้องนักบิน บนเครื่องลำหนึ่ง ผมเห็นผู้ช่วยนักบิน เห็นหน้าปัดจำนวนมาก จากนั้น สัญญาณเตือนดังขึ้น เครื่องยนต์ที่ 2 ระเบิด และหลุดออก เครื่องยังคงทรงตัวไว้ได้ เรากำลังจะลงฉุกเฉิน แต่แล้วเครื่องยนต์ที่ 4 ก็ระเบิดตาม ความเร็วเครื่องตก ภูเขาอยู่ข้างหน้า ผมพยายามหักหลบ ปีกซ้ายเฉี่ยวปลายยอดต้นไม้แล้วหักออก เครื่องกำลังดิ่ง กำลังจะชน
ผมตกใจตื่นอีกครั้ง มองดูนาฬิกา ที่บอกเวลา ไว้ว่า 04:51 ผมค่อยๆ ลุกขึ้น และเข้า ห้องน้ำ เตรียมและตรวจอุปกรณ์อีกครั้ง และหวังว่า ผมจะเลิกฝันร้ายเดิมๆเสียที
รอต่อตอนหน้าเง้อ
ผมรีบวิ่งกลับขึ้นตึก กลับห้องเพื่อเปลี่ยนรองเท้า เป็นคอมแบท ผมลงมาแล้วจึงโดดขึ้นรถจี๊ปที่กำลังจะขับออกไปคันหนึ่ง ผมสังเกตเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆที่ถือปืน Tavor มาตั้งไว้บนตัก
"นิวเองเรอะ" คนๆนั้นพูดออกมา ผมมองปืนของเขาแบบแปลกๆ เพราะปืนมีลักษณะแปลกตามาก
"มิกเปล่าล่ะ" ผมถามกับ เขาจึงพยักหน้า
รถจี๊ปหยุดอยู่ห่างจากจุดตกไม่ไกล
ผมรีบลงรถแล้วหยิบปืนกระบอกนึงจากหลังรถ แล้วจึงวิ่งลงมา ผมเห็นมิกวิ่งนำหน้าไปไกลแล้ว ผมจึงค่อยๆตามไป
มิกค่อยๆห่างจากสายตาผมไปเรื่อยๆ ผมรีบวิ่งตามไป แล้วเห็นเขาหยุดอยู่กับที่ ราวกับเห็นอะไรบางอย่าง เขาหมอบลงแล้วชูมือทำสัญญาณมาอันตราย ทำให้ผมต้องหมอบลงแล้วจึงคลานไปหา
เสียงระเบิดดังขึ้น เบื้องหน้าของมิกลุกลุกเป็นไฟ นายทหารด้านหลังคนหนึ่งที่หลบไม่ทัน ถูกแรงลมปะทะจนล้มลง มองไปข้างหน้าคือซากเครื่องบินเครื่องหนึ่ง หลังการระเบิด และยังคงมีไฟลุกบางส่วน มิกลุกขึ้น และค่อยๆสำรวจเครื่องบิน แล้วจึงวิทยุบอก "พบนักบินศัตรูเสียชีวิต ในเครื่อง AU-47 ของข้าศึก ยกเลิกการตามหาข้าศึก"
'ง่ายงี้เลยเหรอะวะ' นิวตกใจ
ผมเดินกลับไปยังรถจี๊ป แล้วจึงขึ้นนั่ง แต่มันมีอะไรบางอย่างแปลกๆก็ไม่รู้ ไอมิกบอกว่าจะยังไม่มาเพราะว่าเขาจะกู้ซากเครื่องบินก่อน เผื่อจะหาเอกสารอะไรบางอย่างได้
ผมกลับถึงอาคารแล้วต้องแปลก โลงศพ 2 โลงถูกตั้งอยู่โถงใหญ่ ผมทำตัวไม่ถูกเลย ผมจึงเดินไปโค้งให้ศพละที ในฐานะผู้เสียสละ จากนั้น จึงมีสัญญาณ เรียกรวมพลฉุกเฉินดังขึ้น ผมจึงรีบวิ่งไปยังสนามบิน เพื่อเตรียมการรวมพลฉุกเฉิน
กลางสนามมีมิกอยู่บนหอบังคับการบินพร้อมกับเอกสารปึกหนึ่งแล้วประกาศผ่านลำโพงสนามบิน "จากเอกสารที่ผมยึดมาจากการจารกรรมข้อมูล ได้ยืนยันว่าข้อสันนิษฐานของกองทัพเป็นจริง คือ กองเรือสหรัฐอเมริกาที่แล่นมานั้นไม่ได้มาช่วยเหลือพวกเราแต่อย่างใด แต่เป็นการส่งกำลังมาเพื่อยึดครองพื้นที่แถบชายฝั่งทะเล ที่พึ่งค้นพบกลุ่มแก๊สธรรมชาติจำนวนมหาศาลภายใต้อ่าวไทย และจะสนับสนุน กลุ่มก่อการร้ายกลุ่มนั้นโดยให้เหตุผลว่า รัฐบาลใช้ทหารกดขี่ประชาชน ฉะนั้น เป้าหมายต่อไปของเรา คือเราจะส่งกำลังไปยังพื้นที่ที่คิดว่าสหรัฐจะโจมตีก่อน คือ3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งเราจะได้รับกำลังหนุนจากทหารม้า และคาดว่าสหรัฐจะค่อยๆยึดบริเวณขึ้นมาเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเช่นเดียวกับสี่ปีก่อน เราจึงได้ให้ทหารนำร่องไปล่วงหน้าแล้ว จากนั้นเราจึงจะตามไปสมทบ เพื่อป้องกันข้อมูลรั่วไหล นอกจากกลุ่มปฏิบัติการณ์นี้ กับทหารม้า ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องการส่งกำลังไปป้องกัน นอกจากนี้ กองกำลังอิสระ ประจำเกาะสมุย และเกาะภูเก็ตก็ได้ยินยอมกับทางเราแล้ว ภารกิจต่อไป เป้าหมายคือการสกัดกั้นการยกพลขึ้นบกของทหารสหรัฐ และให้ระวังการลอบจู่โจมระหว่างการส่งกำลังด้วย คาดว่ากลุ่มก่อการร้ายจะซุ่มอยู่ระหว่างทาง ออกเดินทางมะรึนนี้ ตอนตีสาม"
ผมเดินกลับห้องเตรียมเก็บของ และเอาปืนของราชการมาเช็ด ขัดถู และเตรียมแมคกระสุนให้พร้อม ผมขึ้นเตียง แล้วจึงหลับตาลง
ผมรู้สึกตัวแต่เหมือนบังคับร่างกายตัวเองไม่ได้ ผมอยู่ที่ ห้องนักบิน บนเครื่องลำหนึ่ง ผมเห็นผู้ช่วยนักบิน เห็นหน้าปัดจำนวนมาก จากนั้น สัญญาณเตือนดังขึ้น เครื่องยนต์ที่ 2 ระเบิด และหลุดออก เครื่องยังคงทรงตัวไว้ได้ เรากำลังจะลงฉุกเฉิน แต่แล้วเครื่องยนต์ที่ 4 ก็ระเบิดตาม ความเร็วเครื่องตก ภูเขาอยู่ข้างหน้า ผมพยายามหักหลบ ปีกซ้ายเฉี่ยวปลายยอดต้นไม้แล้วหักออก เครื่องกำลังดิ่ง กำลังจะชน
ผมตกใจตื่นอีกครั้ง มองดูนาฬิกา ที่บอกเวลา ไว้ว่า 04:51 ผมค่อยๆ ลุกขึ้น และเข้า ห้องน้ำ เตรียมและตรวจอุปกรณ์อีกครั้ง และหวังว่า ผมจะเลิกฝันร้ายเดิมๆเสียที
รอต่อตอนหน้าเง้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น