สาวเจ้ากรรมป่วนกวนรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องของ...

"ผลสุดท้ายก็สรุปว่า นายนั้นเชื่อจิงดิ"

"อืม นายนั้นซื่อจิงๆนะและ"อ่ะๆ ไม่ต้องสงสัย ฉันมิ้นจังผู้น่ารักกำลังคุยกะเพื่อนสาวคนหนึ่งมีนามว่า แมรี และแน่นอนว่าเป็นเพื่อนสนิท ชัคร์ ไม่งั้นไม่กล้านินทานายนั้นต่อหน้าคนอื่นหรอก =v=''

ขอย้อนเวลาไปซัก 1 ชั่วโมงก่อน
(เวลพักเที่ยงนั้นและ)

"นี้ๆ มิ้นจังใช่ไหมนั้น เป็นอะไรรึป่าว เอามือกุมท้องทำไม"

"ไม่เป็นไรมั้ง!! อีตา....หล่อ"

ใช่ๆ หล่อจิงๆนั้นและ หน้าตาดีมักๆ ปากเรียวได้รูปออกชมพูนิดๆ(แอบอีกคนป่าวว่ะเนี่ย) ผมสีน้ำตาลแดง หยักโศกหน่อยๆ ตาสีน้ำตาลเข้ม สูงกว่าฉันนิดหน่อย(มิ้นจังสูงแค่ 161 cm)น่าจะประมาณ165มั้งนะ แต่น่าร๊ากง่า เป็นเด็กผู้ชายที่น่า หม่ำเป็นมื้อค่ำที่สู๊ด~~ (><)(><)

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีฉันแค่เป็นโรคกระเพาะขั้นรุนแรงนิดหน่อยน๊ะค่ะ"หมอนี้จะเชื่อฉันไมเนี่ย ถ้าเชื่อก็นะ... แต่หลบหน้าหลบตานิดๆดีฟ่า เผื่อผิดพลาดจะได้จำไม่ได้ไง เหอๆ -*-

"อ่ะ! มิ้นจังเป็นโรคกระเพาะขั้นรุ้นแรงหรอกหรอเนี่ย!"ไม่ต้องทำหน้าจิงจังขนานนั้นก็ได้นี้ฟ่า ล้อเล่นน่าล้อเล่น

"เอ่อ... คือว่าเรื่องเมื่อกี้ฉัน...."ขณะที่ฉันกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่างนายนั้นก็

"มิ้นจังเอาของผมไปกินเถอะนะ!! ถ้าเกิดมิ้นจังเป็นอะไรไปจะแย่นะ!"และนายนั้นก็เดินหายลับไปกับสายลม พร้อมกับทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียวว่า อยู่ๆนายนั้นเอาของพวกนี้(หนมปัง ฯลฯ)มาให้แล้วเดินหายไปทำไม?(สงสัยท่าจะโง่:ผู้เขียน)

กลับมาสู่ช่วงเวลาเดิม

"สรุปหมอนั้น ก็เชื่อเธอจิงดิ"แมรีพูดออกมาด้วยท่าทางที่มองว่าไม่น่าจะเชื่อได้แม้แต่คำพูดเดียวของฉันT_T

"จิงมั้งนะ"ก็แค่คิดว่านะ คิดว่าน่ะ

"แล้วหมอนั้นชื่อไรล่ะ"นายนั้นยังไม่จบม.ปลายเลยนะ จะไปเรียนหมอได้ไงเล่า -*-

"ไม่รู้สิ นายนั้นตัวเล็กๆ คล้ายๆผู้หญิง สะอาดสะอาน(ถูกป่าว) ผมสีน้ำตาลแดง สูงสัก165ได้มั้งนะ"

"เอ๋?!เธอไม่รู้จักจิงหรอ!มิ้น!"แมรีตะโกนเสียงดังจนเพื่อนทั้งห้องหันสายตามารวมกันที่จุดเดียว ซึ่งก็คือ ฉันกับยัยแมรีตัวแสบนี้ไง -O-

"ถ้ารู้จะถามไปทำไหมให้หนักกระบานมิทราบย่ะ"

"นายนั้นดังมากในสายเราเชียวนะจะบอกให้!"แมรีพูดด้วยสีหน้า ที่ตื่นเต้นที่ได้พูดมาก(มีความสุขขนานนั้นเชียวหรือที่ได้พูดเนี่ย)

"นายนั้นน่ะนะมีชื่อว่า ฟาง ชื่อน่ารักมักๆ เหมาะกะเข้าจิงๆ~~!"ต๊ายชื่อยังกะเด็กผู้หญิง ถ้าจับแต่งหญิงท่าจะเหมือนแหะ ไม่แน่อาจจะน่ารักกว่าผู้หญิงจิงๆอีกแน่ะ แต่ไงๆก็รองจากฉันนั้นและ ฮ่าฮ่า

"สงสัยเป็น ตุด แหง คิกๆ"ฉันพูดด้วยเสียงเบาๆ พร้อมหัวเราะเล็กน้อย
และอยู่ดีๆก็มีกลุ่มฝูงแรด วิ่งกรูเข้ามา

"ใครว่าท่านฟางเป็นตุดย่ะ!!ยัยอัปลักษณ์!!!"เห้ย! กลุ่มฝูงแรด(ผู้หญิง)มาจากไหนว่ะเนี่ย เยอะแย่ะเต็มไปหมดเลย เอ๊ะหรือว่าฝูงชะนีว๊า อิอิ ^_^

"ว่าแต่เธอว่าใครอัปลักษณ์หรอ ^_^"ฉันถามอย่างผู้เป็นมิตร

"ก็เธอและ ยัยอัปลักษณ์"

"อ้อ หรอค่ะ ขอบคุณค่ะ"

...ขอบคุณหรอ!!! มันด่าฉันนี้หว่ายัยฝูงชะนีพวกนี้นิ ว่าแต่ยัยพวกนี้มันได้ยิน ได้ไงว่าเรากำลังนินทานายนั้น(ฟาง)อยู่ พูดออกจะเบา- -รึมันมีหูทิพย์ จะได้ไปถูขอให้ถูกหวยกับเขามัก อิอิ

"นี้ พวกหล่อน........"ขณะที่ฉันกำลังพูด ระฆังช่วยชีวิต เอ้ย อ๊อดโรงเรียนก็ดังขึ้น

"ป่ะ พวกเราไปกันเถอะ"เห้ย คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา ง่ายอย่างงี้เลยหรอเนี่ย-*-
เห้ย.... โลกเรามันเพี้ยนยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ยัดีที่มิ้นจังผู้นี้ยังฉลาดและหลักแหลมอยู่แถมน่ารักอีกตังหากอยู่บนโลก อิอิ(เวอร์ไปมั้ง เด๋วโดนกระทืบหรอก:ผู้เขียน)

"นี้ แล้วพวกนั้นไปไหนแล้วล่ะ ไอมิ้น"แมรีเดินเข้ามาถามฉันถึงฝูงชะนีพวกนั้นที่กลับไปแล้ว

"กลับไปแล้ว มีไรรึ"ไม่หงไม่ห่วงเพื่อนเลยไงว่ะ - -

"อ่าวกลับไปแล้วหรอ อืมก็ดี"

"แล้ว...."

"แล้วไรของแก ไอมิ้น"

"เอ่อ..... ไม่มีไรอ่ะ"โถ่ ดูมันทำ อุตสาห์... มันยังไม่รู้อี

"เออ แล้วแกเป็นไงมั้งอ่ะ ไอมิ้น"โอ๊ะมันถามได้สักที

"ก็ไม่มีไรมากมายอ่ะ....."ขณะที่พูดยังไม่จบ

"โธ่ ฉันนึกว่าพวกนั้นจะมาตบเธอสักฉาบ2ฉาบนะ คิกคิกคิก"

เห้ย นี้มันไม่ได้ห่วงฉันเลยนี้หว่า แถมแช่งกันเสียอีก สักวันเถอะ ไอแมรี จะแช่งให้โดนตบซ้ายขวาหน้าหันซ้ายขวาตามเลย เอาแบบแรงๆด้วยนะ เอ้า สาธุ สาธุ _/\_

"นี้ๆ คุณๆ ไม่ สน ใจ อิ ฉัน หรือ ห่วง อิ ฉัน เลย รึ ค่ะ!"ฉันพูดแบบเน้นๆคำแต่ล่ะคำไว้

"ไม่นิ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างเธอน่ะ มันเอาตัวรอดได้เสมออยู่แล้ว เลยไม่ห่วงไง"ง่า นี้มันชม หรือมันหลอกด่ามิ้นจังคนนี้ว่าฉันมันพวกหน้า....ที่สามารถสวนกลับได้ทันควันเลยรึไงนิ -O-

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึงจนได้
เวลาเลิกเรียน(สถานนีกักขังเด็กปล่อยแว้ว:มิ้นจัง)

"ฉันต้องไปก่อนนะยัยมิ้น พอดีฉันมีนัดน่ะ"แมรีพูด"นัดหรอ อืมดีจิงนะคนมีแฟนน่ะ"ฉันพูดขึ้น

"จะได้ไม่ต้องอยู่อย่างเหงาๆ คนเดียว เดียวดายแบบฉันน่ะ ซิกซิก"พูดไป ตอแหลไป เน็นแนบไป ฮะๆ สานุกว่ะ

"อยู่คนเดียวน่ะ ดีแล้วย่ะ ไมต้องห่วงเรื่องฟงเรื่องแฟน"

"แล้วเธอมีแฟนไว้ทำไมล่ะ เลิกไปซะซิย่ะ หล่อน"

"อยู่คนเดียวสบายนักไม่ใช่หรอ มีไว้ทำไมจิงม่ะ"

"-*- คนล่ะเรื่องล่ะๆ"แมรีพูดพร้อมเดินหนีไป อย่างหมาขี้แพ้จากไป ปล่อยให้คนบ้า บ้าไปอยู่คนเดียว เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว ปล่อยมันบ้าไป

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดก็ทำมาจนถึงตอนที่ 2 จนได้ ยังๆก็ช่วยแนะนำด้วยนะค่ะ เหมียว
ปล.ขอบคุณที่อ่านนาค๊า ไม่รู้หนุกอ่ะป่าว เมี้ยวๆ

งงจังใช่ไน่หมนั้น เป็นอะไรรึป่าว เอามือกุมท้องทำไม