Color Brush

เนื้อเรื่อง

Color Brush

คนๆนั้นเล่าให้ข้าฟังว่าท้องฟ้าคือสิ่งที่อยู่เหนือศีรษะของข้า มันกว้างใหญ่ไพศาล ไม่มีใครรู้ว่ามันมีจุดสิ้นสุดตรงอยู่ตรงไหน เขาบอกว่ามันมีสีฟ้า บางเวลาก็เป็นสีดำ บางครั้งก็มีของเหลวๆร่วงลงมาจากบนนั้น เขาเรียกมันว่าฝน

ซึ่งข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสีฟ้าและสีดำมันเป็นยังไง เขาอธิบายว่า สิ่งที่ข้าเห็นอยู่ตลอดเวลานั้นเรียกว่าสีดำ ส่วนสีฟ้าคือสีที่ข้าไม่มีวันมองเห็น

เมื่อยามที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า จะเรียกมันว่า ‘กลางวัน’ และเมื่อเวลาท้องฟ้าเป็นสีดำ จะเรียกว่า ‘กลางคืน’

เขาบอกข้าว่าในตอนที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำจะเห็น ‘ดวงจันทร์’ มันมีรูปร่างเป็นวงกลม ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า ในบางครั้งวงกลมนี่ก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ (แล้ววงกลมมันคืออะไร ช่างเข้าใจยากเสียจริง) จนมันไม่เหลือก็จะมีสิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือ ‘ดาวดวง’ มันคือดวงจันทร์ย่อส่วนกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กๆ อยู่เต็มท้องฟ้า บางทีเขาก็จะนั่งนับดวงดาวให้ข้าฟัง ข้ารู้สึกว่าดวงดาวต้องมีเยอะจนเต็มท้องฟ้า อยากจะเห็น อยากจะช่วยนับ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้

ดวงอาทิตย์ที่เขาเล่าว่าสว่างสดใสในยามที่ท้องฟ้ากลายเป็นสีฟ้าหรือยามกลางวัน ดวงอาทิตย์เป็นวงกลมๆ(เหมือนดวงจันทร์รึเปล่า?)มีแสงสว่างส่องลงมา ข้าสัมผัสได้ถึงแสงของมัน ว่าแสงของมันช่างอบอุ่น ร้อนรุ่ม และแสบผิว เขาว่าแสงของมันทำให้เขาร้อน และมาหาข้าลำบากเหลือเกิน เขาเกลียดแสงจากดวงอาทิตย์ ข้าได้แต่ไม่พูดอะไร เพราะอาจทำให้เขาไม่พอใจ และอาจไม่มาหาข้าอีกก็ได้

เขาจะมาเฉพาะตอนที่ท้องฟ้าเป็นสีดำแล้วเท่านั้น

ตามความเห็นของข้า ข้าว่าตอนกลางวันแตกต่างกับตอนกลางคืน ตรงที่ตอนกลางวันจะร้อน ส่วนตอนกลางคืนจะหนาวเหน็บ ข้ารู้ว่าเขาชอบตอนกลางคืนและเกลียดตอนกลางวันที่สุด

เพราะตอนกลางวันอากาศร้อนอบอ้าวและไม่สบายเอาเสียเลย

ทะเลที่เขาบอกข้าว่า มันเป็นสีฟ้างดงามเหมือนกับสีของท้องฟ้าในตอนกลางวัน กว้างใหญ่สุดขอบสายตา เวลาที่น้ำทะเลโดนแสงของดวงอาทิตย์ ทะเลก็จะเป็นกระกายระยิบระยับเหมือนดวงดาวในตอนกลางคืน ข้าอยากมานั่งนับดาวตอนที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า

ในทุกๆวันดวงอาทิตย์จะตกลงไปในทะเล ดวงจันทร์จะโผล่มาแทนที่ พร้อมกับดวงดาว เขาบอกข้าอย่างนั้น

….

….

….

แต่ข้าคงไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นสิ่งต่างๆเหล่านี้ ข้าได้เพียงแต่จินตนาการถึงความงดงามของมันตามคำบอกเล่าของเขา ทำให้ข้าอยากเห็นของจริงเหลือเกินแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะข้าตาบอดนี่นา

ข้าตาบอดมาตั้งแต่เกิด แม่ข้าเล่าว่า ตอนที่ข้าลืมตาครั้งแรกดวงตาของข้าสวยงามดั่งรัตติกาลอันมืดมิด

และเมื่อท่านรู้ตัวอีกที ข้าไม่สามารถมองเห็นได้

เมื่อข้าอยากสัมผัสท่านข้าก็ได้แต่ควานมือไปข้างหน้าและร้องเรียกท่านเพื่อสัมผัสท่าน แต่ข้าสัมผัสได้เพียงอากาศ เพราะข้ามองไม่เห็น ท่านเล่าว่าท่านรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะท่านยืนอยู่ข้างๆข้านี่เอง ท่านแม่เลยพาข้าไปให้แพทย์ตรวจ แพทย์บอกว่าตาของข้าบอดมาตั้งแต่กำเนิด ไม่ใช่ไม่มีดวงตา ข้ามีเพียงแต่มองไม่เห็นก็เท่านั้นเอง

แทบไม่มีคนรู้ว่าข้ามองไม่เห็น ข้าได้แต่ใช้ความสามารถกลบเกลื่อนไปมากลบเกลื่อนไปมา

ท่านแม่ของข้าชอบเล่าเรื่องต่างๆให้ข้าได้ฟัง ทั้งเรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านนี้และใกล้เคียง ท่านแม่ชอบสรรหาสิ่งต่างๆมาให้ข้าได้ทำ เช่น การฝึกให้ข้าเขียนหนังสือ ถึงมันจะยากก็เถอะแต่มันสนุกๆจริงนะ แต่ถึงข้าจะเขียนได้แต่ข้าก็อ่านไม่ได้อยู่ดี

ข้าสามารถจดจำวิธีการเขียนตัวอักษรได้เกือบทั้งหมด ท่านแม่ชอบจับมือให้ข้าฝึกเป็นประจำ แล้วยังบอกให้ข้าฝึกเขียนอยู่ทุกๆวัน เริมจากเขียนชื่อตัวเอง เขียนชื่อท่านแม่ ฯลฯ

แต่ท่านแม่ไม่มีโอกาสที่จะสอนตัวอักษรทั้งหมด แต่ข้าท่องพวกตัวอักษรได้นะ แม่ข้าสอนมา 40 ตัว เหลืออีก 4 ตัวเท่านั้นเองที่แม่ข้ายังไม่ได้สอน เพราะแม่ข้าด่วนจากไปแล้วเสียนี่

หลังจากที่ท่านแม่เสียไปข้าก็ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก อดๆอยากๆ บางครั้งคนในหมู่บ้านที่สงสารข้าก็จะเอาอาหารเหลือๆมาให้ข้าบ้าง พอให้ข้าประทังชีวิตไปวันๆ

ถ้าใครสงสัยว่าข้าทานอาหารยังไงล่ะก็เดี๋ยวข้าจะบอกแล้วกัน ท่านแม่ของข้านั้นซื้อเครื่องสำหรับป้อนข้าวคนตาบอด(มือที่เท่าไหร่ไม่รู้ เหมือนแม่ข้าจะได้เครื่องมาถูกๆ)ไว้อยู่แล้ว มันจะเริ่มทำงานเมื่อข้าพูดคำว่า ‘96325023’ นั่นคือชื่อของเจ้าเครื่องนั่น ข้าต้องไปนั่งให้เซนเซอร์(มันคืออะไร? ไอเซนเซอร์เนี่ย)จับว่าปากของข้าอยู่ตรงไหน และอาหารอยู่ตรงไหน มันจะเคลื่อนที่ไปตรงอาหารและถือจานใส่อาหารมาอยู่ตรงหน้าข้า(ข้าต้องอยู่นิ่งๆเลยล่ะ ไม่งั้นเซ็นเซอร์อะไรนั่นจะตรวจจับปากข้าไม่ทันเดี๋ยวอาหารจะเข้าจมูกข้า) แม่ข้าอธิบายไว้อย่างงั้น แล้วกำชับไว้ว่าหลังจากเรียกชื่อมันเสร็จแล้วห้ามไปไหนเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นมันจะตามข้าไปด้วยจนกว่าจะได้ป้อนอาหารข้า

….

....

....

คราหนึ่งข้าได้เจอกับคนคนหนึ่ง เขามีกลิ่นเหมือนเศษดินผสมกับกลิ่นของข้าวโพด มายืนตรงหน้าข้าแล้วถามข้าว่า

“เจ้าตาบอดใช่หรือไม่ เจ้าดูไม่เหมือนคนที่มองเห็นปกติธรรมดา ตอนที่ข้าสบตากับเจ้า ข้าไม่รู้สักเลยสักนิดว่าข้ากำลังสบตากับเจ้าอยู่ ถึงแม้ว่าตาชองเจ้าจะกระพริบได้เหมือนคนปกติก็เถอะ เหมือนดวงตาของเจ้าเป็นเพียงแค่สิ่งที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเจ้าเท่านั้น ข้าไม่รู้สึกถึงอารมณ์ เจ้ารู้มั้ยในขณะที่ข้าพูดอยู่ต่อหน้าเจ้านี้ ข้าสบตาเจ้าอยู่ตลอดเวลา”

ข้าไม่รู้จะพูดอะไร แต่ข้าไม่เคยได้ยินเสียงของเขามาก่อน เขาอาจจะย้ายมาจากที่อื่นก็ได้ เดี๋ยวนี้คนทั่วไปก็เข้าๆออกๆหมู่บ้านข้าเป็นว่าเล่นเชียวล่ะ

แม่ข้าเล่าว่าหมู่บ้านของข้านั้นเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของเมืองนี้เลยเชียวนา ทุกสิ่งทุกอย่างในเมืองนี้ล้วนแต่สวยงาม มหัศจรรย์น่าพิศวง น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถที่จะเห็นสิ่งที่สวยงามและมหัศจรรย์พันลึกแบบที่แม่ข้าเล่า

“แล้วทำไมเหตุผลแค่นั้นเจ้าถึงคิดว่าข้าจะตาบอดล่ะ ข้าอาจจะเป็นคนประเภทเย็นชาไม่มีความรู้สึกก็ได้นะ มันเลยไม่แสดงออกทางดวงตา เจ้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าข้าตาบอดจริงๆน่ะ” ข้าถามกลับไป

ข้าตบตาคนทั้งหมู่บ้านได้เป็นปีๆ แล้วผู้ชายคนนี้รู้ได้ยังไง เข้าเพิ่งเดินมาหาข้าเมื่อตะกี้นี้เองนะ

“แหะๆ เจ้านี่ไล่ต้อนข้าซะเกือบจนมุมเลยนะ ข้ารึอุสาห์หาเหตุผลที่น่าจะสมเหตุสมผลมาแล้วเชียว เอาล่ะ! เจ้าห้ามหัวเราะข้านะ ข้าจะบอกก็ได้เหตุผลจริงๆแล้วน่ะคือ..คือ...ข้าเดาเอาแล้วก็บวกกับลางสังหรณ์น่ะ”

เดาเอาเรื่องนะเนี่ย ยังแม่นยังกับว่าจะรู้จริงๆอย่างงั้นแหละ เห็นทีข้าควรระวังผู้ชายคนนี้เองไว้ซะแล้ว

“อย่างงั้นเองเหรอ แต่เจ้าก็เดาไม่ผิดหรอกนะ ข้าตาบอดจริงๆ แล้วเจ้าจะเอาเรื่องที่ข้าตาบอดไปบอกใครหรือเปล่า” ข้ารู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านี้ไว้ใจได้ ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนอันตรายไปหน่อยก็เถอะ

“ทำไมข้าต้องบอกคนอื่นด้วยล่ะ มันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรสำหรับข้าหรอกนะ ข้าเดาว่าเจ้าคงไม่มีเพื่อนใช่มั้ยล่ะ งั้น...ข้าจะเป็นเพื่อนเจ้าเอง

อ่า..อันที่จริงแล้วข้าจะย้ายมาอยู่ที่นี่ เลยกะจะมาเดินสำรวจสักหน่อยล่ะนะ เอาเป็นว่าข้าจะมาหาเจ้าบ่อยๆแล้วกัน”

และเขาก็มาบ่อยจริงๆด้วย มาทุกวันเลย เวลาที่เขามาแล้วเขาจะเอาข้าวมาให้ข้า เขาบอกว่าคนที่แม่ข้ารู้จักน่ะฝากเอามาให้

เขาชอบมานั่งตรงพื้นที่หน้าบ้านกับข้าแล้วเล่าเรื่องต่างๆให้ข้าฟัง(เหมือนแม่ข้าเลยเนอะ)เวลาที่เล่าฟังจากน้ำเสียงของเขาฟังดูมีความสุขดี จนข้าหลับไป พอตื่นขึ้นมาข้ากลับพบว่าแผ่นหลังของข้าสัมผัสกับเตียงเป็นประจำ ข้าเดาว่าตอนนี้เป็นตอนเช้าเพราะข้ารู้สึกว่าแสงร้อนๆมันส่องหน้าข้าอยู่น่ะนะ

ข้ารู้ดีว่าต้องมีวันนึงที่เขาจะจากข้าไป อาจจะไปในที่ที่ไกลแสนไกลหรืออาจอยู่ตรงหน้าข้า ตัวข้านั้นไม่อาจเดาได้

ข้ารู้ดีว่าเขารักการเดินทางไปในสถานที่ต่างๆ ไปพบปะผู้คน

เขาเป็นเหมือนสายลม ที่พัดมาแล้วก็พัดไป สายลมไม่เคยหยุดนิ่ง แต่สายลมไม่ได้พัดมาแค่ครั้งเดียว มันต้องมีวันที่จะพัดย้อนกลับมาบ้าง

หวา หลังจากที่เขาไปแล้วข้าก็คงต้องใช้บริการเจ้า ‘96325023’ ซะล่ะมั้ง

….

….

วันนี้อยู่ๆเขาก็มาบอกกับข้าว่าเขาจะออกเดินทางไปในที่ต่างๆที่ยังไม่เคยไป แต่เขาเป็นห่วงข้าจนทำให้เขาตัดสินใจลำบาก ข้ารู้อยู่แล้วว่าวันนึงเขาต้องไป ข้าอยากจะรั้งเขาไว้ แต่ข้าทำใจมาตั้งนานแล้วล่ะ ข้าจึงได้บอกให้เขาทำตามหัวใจของเขา

แต่เขาก็ยังไม่อยากทิ้งข้าไว้อยู่ดี จึงชวนข้าไปด้วย

ข้ารู้ว่าถ้าข้าไปข้าต้องเป็นภาระให้เขาแน่ ข้าเลยปฏิเสธไป

                บอกว่าข้าอยู่ได้ แล้วหันหลังแล้วโบกมือลา

แล้วอวยพรให้เขา...
            ...
            ...
            ...
            ...

            หวังว่าเราจะพบกัน...ในสักวันหนึ่ง

            วันที่ข้าจะได้ติดตามเจ้า....โดยไม่เป็นภาระ

            และข้าจะรอ...รอจนกว่าข้าจะคู่ควรเคียงข้างเจ้า

            ตราบนานเท่านาน