คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : [Fic] Teach me now ! ( Vergo x Law ) - PART 5-
Teach me now!
PART 5
...โดฟลามิงโก้ขับรถออกไปกลางดึกอย่างเร่งรีบ ....และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
วืด...วืด...
มือถือของลอว์สั่นเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ กว่าเจ้าของจะผละออกจากกิจกรรมนั้นมาเพื่อรับสายก็หลายมิสคอล (...)
“ฮัลโหล...ขอโทษครับพ่อ ผมอยู่ดึกไปหน่อย” ลอว์รับสายก็รีบพูดโดยไม่ทันได้ฟังเสียงจากปลายสาย
“...ลอว์ใช่มั้ย? พ่อเธออยู่โรงบาลฯ” เสียงขรึมจากปลายสายตอบกลับมาทำเอาลอว์ชะงักไปหลายวิ
“คุณคือ......?”
“ชั้นชื่อ ’คร็อคโคไดล์’ เอาเป็นว่า....สนิทกับพ่อเธอแล้วกัน”
“อาการพ่อเธอน่าเป็นห่วงมาก......-”
ทีแรกก็ไม่อยากจะเชื่อแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วเหมือนว่าเขาจะพูดจริง...
ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบลอว์ก็ตัดสายก่อนจะลุกพรวดออกไปจากห้อง
อย่างรีบร้อนแม้ว่าจะยังเพลียจากกิจกรรมเมื่อครู่(?)
“จะรีบไปไหนน่ะ ลอว์?” เวอร์โก้ตามออกไปติดๆ
“พะ....พ่อผม......”ลอว์เดินมาหยุดหน้าทางออกก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นครือ
ไม่พูดพร่ำทำเพลงเวอร์โก้คว้าแขนลอว์ จูงไปที่รถของเขาก่อนจะพาลอว์ไปส่งที่โรงพยาบาล....
เมื่อลอว์ไปถึงห้องก็พบกับโดฟลามิงโก้ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพสาหัส ถึงขั้นต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ตอนนี้ยังไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ยาสลบหลังการผ่าตัดฉุกเฉินก่อนหน้าที่ลอว์จะมาถึง
“มาแล้วเหรอ?” คร็อคโคไดล์ลุกขึ้นทักลอว์ที่พึ่งจะมาถึง
“ทำไมพ่อถึง...อยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ?”ลอว์หันไปหาคร็อคโคไดล์
“พ่อเธอพยายามจะแซงน่ะ ...แต่คงไม่เห็นทางข้างหน้าเลยชนกับรถที่สวนมาพอดี โชคดีที่ไม่มีใครตาย”
ลอว์นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้เป็นพ่อไม่ห่าง ทั้งความเป็นห่วงทั้งความรู้สึกผิดมันถาโถมเข้ามาจนไม่อาจกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไป หยดน้ำใสๆจากดวงตาสีเทาคู่สวยไหลลงอาบแก้ม...
เขากุมมือใหญ่ไว้ไม่ห่าง ราวกับว่าถ้าปล่อยมือนี้ของพ่อไปแล้วเขาจะ
ไม่ได้สัมผัสมันอีก
ค่ำคืนวิกฤตผ่านพ้นไป โดฟลามิงโก้มีอาการที่ดีขึ้นจากเมื่อวานมาก
“คุณพ่อของคุณพ้นขีดอันตรายแล้ว ราวกับปาฏิหาริย์เลยนะครับ” หมอคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้ลอว์ใจชื้นขึ้นมากเลยทีเดียว
...แน่นอนครูเวอร์โก้ก็ไม่ได้ห่างจากตัวลอว์นักหรอก (มาแนะนำตัวกับพ่อตา?)
“ละ....ลอว์?” ผู้เป็นพ่อพยายามเค้นเสียงอย่างยากลำบาก
“ครับพ่อ...ผมเอง”ลอว์กุมมือพ่อ
“ไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน” น้ำเสียงแหบแห้งของพ่อเอ่ย
“......เอ่อ” ลอว์ลูบที่ต้นคอตัวเองและได้แต่อ้ำอึ้ง เพราะรู้ดีว่าเมื่อคืนเขาไปทำอะไรกับใครมา
“..........?”
ในตอนนี้โดฟลามิงโก้เริ่มกวาดสายตาสำรวจรอบๆห้อง....จึงพบว่า’เวอร์โก้’นั่งอยู่ที่เก้าอี้ด้านหลัง ...บางทีสาเหตุที่ลูกชายกลับดึกอาจจะเป็นเพราะเจ้าหมอนั่นก็ได้ (แปลกๆเนอะ บทดูไม่ค่อยเหมาะ ฮา)
“.....นายเป็นใคร?”โดฟลามิงโก้ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงอย่างรนๆหลังจากนั้นคนที่ถูกเอ่ยถึงจึงลุกขึ้นเดินดุ่มๆเข้าไปตรงหน้า
“ผมชื่อ’เวอร์โก้’เป็นครูประจำชั้นของลอว์ครับ”เวอร์โก้แสดงกิริยานอบน้อมและดูเป็นทางการเช่นเคย
“....อืม....ถ้าอยู่กับครูประจำชั้นก็ค่อยเบาใจ.....”
“......อะ....เอ๊ะ?” โดฟลามิงโก้พึ่งสังเกตเห็นว่าครูที่ชื่อเวอร์โก้นั่นใช้มือ
ข้างหนึ่งโอบเอวลูกชายของเขาอยู่.......แถมยังสังเกตเห็นริ้วรอยอันไม่พึงมีบนต้นคอขาวเนียนและบริสุทธิ์(?)ของลูกชาย
‘ที่ๆปล่อยภัยที่สุด อาจเป็นที่ๆอันตรายที่สุด’ โดฟลามิงโก้กระจ่างใน
ในทันทีว่าลอว์นั้นไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว และเขารับไม่ได้.....รับไม่ได้
อย่างแรงที่ลูกชายไปมีสัมพันธ์สวาทกับครู!? .....แถมนี่ยังเรียนอยู่ด้วยนะ!!
“แก!!?” โดฟลามิงโก้กระชากคอเสื้อเวอร์โก้ลงมาด้วยแรงโทษะทั้งหมดที่มี ซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายแทบล้มลงมา
“แกทำอะไรลูกชายชั้น! ชั้นจะฆ่าแกซะ!!”
“ถ้าผมไม่จริงจัง ผมคงไม่มาอยู่ตรงนี้ให้คุณรับรู้หรอกนะครับคุณพ่อ....” เวอร์โก้ยังคงพูดอย่างใจเย็น
“ผมจะรับผิดชอบลูกของคุณเอง” น้ำเสียงหนักแน่น
“.........อึก!?” อาการของโดฟลามิงโก้แย่ลง เขาจึงจำต้องปล่อย
มือจากคอเสื้อของเวอร์โก้อย่างช่วยไม่ได้
“พ่อ......!?”
“ไม่ต้อง!” โดฟลามิงโก้ตวาดใส่ ขณะที่ลอว์กำลังจะเข้าไปช่วย
หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป โดฟลามิงโก้สั่งห้ามลอว์ไม่ต้องเสนอหน้ามาเยี่ยมเขาที่โรงบาลฯอีก ‘อยากจะไปเละเทะที่ไหนก็เชิญ ชั้นไม่ห้ามแกแล้ว.....ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่!!?’
ลอว์ต้องใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีพ่อ....นับแต่วันนี้เป็นต้นไปจนกว่าพ่อจะออกจากโรงบาลฯได้
รู้สึกทุกอย่างจะดูไม่สะดวกไปซะหมด สภาพจิตใจของลอว์ก็เริ่มย่ำแย่ลงทุกที .... บ้านที่ไม่มีพ่ออยู่นี่มันเงียบเหงาซะจริง ....
เวอร์โก้เจอลอว์ที่โรงเรียนทุกวัน เขาเองก็สังเกตเห็นและรู้สึกผิดในใจไม่น้อย แต่เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็กลับไปแก้ไขไม่ได้เขาจึงพยายามคิดหาทางที่จะทำให้อะไรมันดีขึ้น ....เขาหวังว่าโดฟลามิงโก้จะยอมรับในตัวเขาในถานะคนที่จะดูแลลูกชายของเขาไปตลอดชีวิตได้ในสักวัน (ทฤษฎีกินเด็กอย่างยั่งยืน....?)
เหตุนี้เวอร์โก้จึงแวะไปหาโดฟลามิงโก้ที่โรงบาลฯ เขาซื้อช่อดอกไม้ไปเยี่ยมพร้อมกับกระเช้าผลไม้อย่างดี
“อาการดีขึ้นมากเลยนะครับ”
“...........หึ! คิดจะประจบวิธีนี้มันใช้ไม่ได้หรอกนะ” โดฟลามิงโก้ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้หรี่มองเวอร์โก้ด้วยหางตา
“นี่ไม่ใช่การประจบครับ”
“.............?” โดฟลามิงโก้หันไปมองเวอร์โก้
“โปรดอย่ามองผมในแง่ร้ายแบบนั้นสิครับ” เวอร์โก้กระตุกยิ้มน้อยๆ
“ชั้นไม่มีวันยอมรับนาย....”
“ครับ....ตอนนี้อาจจะยัง ผมขอตัวก่อนนะครับ” เวอร์โก้เดินกลับออกไปที่ประตู
ขณะหันหลังเขาพูดทิ้งท้ายไว้ว่า”เป็นพ่อม่ายแบบนี้...ไม่เหงาบ้างเหรอครับ?”จากนั้นเขาก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ
“อึก.....!?” น้ำเสียงเยียบเย็นเมื่อครู่ทำให้โดฟลามิงโก้เสียวสันหลังวาบ
เหมือนว่าคำถามนั้นมันแฝงจุดประสงค์บางอย่าง?
---to be continued---
----------------------------------------------------
พาร์ทนี้สั้นแรงมว้าก 5555 ไรท์รู้สึกว่ามันเริ่มตันๆแล้วก็คิดว่าเนื้อเรื่องมันแปร่งๆแล้วล่ะ เอิ่ม….ถ้าหายไปนานคือไรท์พยายามต่อยอด(แถ)เพื่อพยายามไปสู่ตอนจบที่สวยงาม(?)นะ …………..
ความคิดเห็น