คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [Fic] Teach me now ! ( Vergo x Law ) - PART 2-
อาจจะเว้นวรรค์แปลกๆ ฟอนต์ก็ไม่เหมือนกัน ไม่เป็นไรเนอะ(มั้ง) 'w' พอดีไรท์เขียนไปเรื่อยๆใน
โทรศัพท์ช่วงว่างๆ พอเสร็จแล้วก็ก็อบแปะเลย ...เพราะงั้นมันไม่ได้ถูกกลั่นกรองอะไรเลย ฮ่าๆ
>,.<
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Teach me now!
PART 2
Pairing : Vergo x Law (เหมือนจะ AllxLaw '3')
ก๊อกๆ...ก๊อกๆ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นระยะๆ คนที่นอนหลับอยู่ในห้องก็ไม่มีแม้แต่ จะขานรับสักคำ แต่แดดยามเช้าส่องไล่มาจนถึงหน้าคนนอน มันรู้สึกร้อนเกินกว่าจะฝืนนอนต่อไป
"ครับพ่อ ผมตื่นแล้ว เลิกเคาะได้แล้วครับ"ลอว์ตะโกนขานด้วยน้ำเสียงรำคาญๆ พร้อมกับยันตัวเองขึ้นนั่ง
ลอว์ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนปกติเตรียมตัวเองให้พร้อมก่อนออกไปเรียน แต่ทว่า...
"ลอว์...นี่มันสายมากแล้วนะ ปิ้งขนมปังกินเองแล้วกันพ่อจะออกไปทำงานแล้ว" ผู้เป็นพ่อพูดจบก็ขับรถออกจากบ้านไปทันที ปล่อยให้ลูกชาย ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
"ขะ...ขนมปัง!?"ลอว์ได้แต่ยืนค้าง ไม่น่าเชื่อว่าพ่อตัวเองจะพูดแบบนี้แล้วนี่เขาตื่นสายขนาดนั้นเชียวเหรอ!?
"สะ...สายแล้วจริงๆด้วย! สายโด่เลยนี่!!"ลอว์อ้าปากค้างเมื่อหันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ในห้อง ไม่รอช้าลอว์รีบเปิดประตูรั้วแล้ววิ่งพรวดออกไป
ทันที
เอี๊ยดด!
"เฮ้! ทราฟาลก้า!"คิดซิ่งมอเตอร์ไซค์ผ่านลอว์ไป ก่อนจะเบรคตัดหน้าลอว์ที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายไว้
"หลีกไป! ชั้นสายแล้วเห็นมั้ยเนี่ย!?"ลอว์ตะโกนด้วยความหงุดหงิด
"อ้าวๆ นี่จะวิ่งไปเอง? ไปกับชั้นไม่เร็วกว่าเหรอ? มาสิ!"คิดลงไปคว้าตัวลอว์ลากขึ้นมานั่งมอเตอร์ไซค์ของเขา
คิดบิดเต็มที่ทันทีที่เห็นว่าลอว์ขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว สีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้ลอว์เพราะเวลาเหลือไม่มากถ้าไปไม่ทันคงต้องโดนกักไว้หน้าโรงเรียนแน่ๆ
"จับแน่นๆนะไอ้เด็กเรียน!!"คิดตะโกนเตือนก่อนจะยกล้อ สีหน้าเครียด
เปลี่ยนเป็นสนุกอีกครั้ง สนุกที่ได้แกล้งเพื่อนข้างหลังที่ตอนนี้เกาะเสื้อ
ของเขาแน่น
"ไอ้คุณยูสทัส!!! ไอ้บ้าาาาา !!!"ลอว์ตะโกนสุดเสียงกอดคิดไว้อย่าง
แน่นหนึบเพราะกลัวตัวเองจะไปไม่ถึงโรงเรียน บ่นกร่นด่าคิดไปตลอดทาง
'ไม่ได้อยากกอดมันเลย แต่ครั้งนี้ยอมไปก่อนแล้วกัน'
.....
ถึงโรงเรียนทันเวลาแบบเฉียดฉิว
"เฮ้ยๆ ปล่อยได้แล้ว"คิดพยายามแกะมือของลอว์ที่ตอนนี้กอดแน่นที่เอวของเขา
"......ฮึก...ฮึก"ลอว์ปล่อยมือจากเอวของคิดมาปาดน้ำตาที่เริ่มซึมออกมาจากขอบตา
"อะไร? กลัวรึไง?"คิดยืนมองลอว์ที่เอามือปิดหน้าและไม่ยอมลงจากมอ
เตอร์ไซค์ของเขาซะที
"คราวหลังชั้นจะไม่ทำแบบนีี้อีก หยุดร้องเหอะน่านะ"คิดรู้สึกสำนึกผิดที่ตัวเองไปแกล้งลอว์แบบนั้น เขาโอบลอว์ไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่งเชิงปลอบขวัญ
"อะไรของนาย ยูสทัส?"ลอว์ถามพลางหรี่ตามองคิด
".......?"คิดรู้สึกแปลกใจ เมื่อกี้ลอว์ดูเหมือนจะร้องไห้ แต่ตอนนี้....
"นี่นายคิดว่าชั้นร้องไห้เพราะเรื่องพรรค์นี้งั้นหรอ หา!?"ลอว์สะบัดตัว
ออกจากอ้อมแขนแกร่งพร้อมกับกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์จ้องเขม็ง
มาที่คิด
"ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนายใช้ทางลัดนั่นแหละ ฝุ่นจากถนนเลยเข้าตาชั้นแบบนี้ไง"ลอว์ชี้ให้คิดดูที่ขอบตาและใบหน้าของลอว์ที่มีเศษฝุ่นกระจายติดอยู่เต็มหน้าไปหมด ตอนนี้ตาของลอว์เลยแดงก่ำและชื้นเหมือนคน
พึ่งร้องไห้
"เอ่อ...ชั้นไม่รู้จริงๆนี่ว่าทางมันจะกันดารขนาดนั้น"คิดเกาแก้มพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ คิดไม่รู้สึกตัวเลยเพราะตอนขับเขาใส่หมวกกันน็อคเลยไม่รู้ว่ามีฝุ่นมากแค่ไหนจนกระทั่งได้เห็นสภาพของลอว์ในตอนที่มาจอดที่ข้างอาคารเรียนแล้วเรียบร้อย (ไม่ดีเลยน๊า~ลอว์ไม่ใส่หมวกฯ '3')
"โทษที.....เอ๊ะ!?"เพราะมัวแต่ก้มหน้าสรรหาคำพูดพอเงยกลับขึ้นมาก็เห็นว่าลอว์เดินนำลิ่วขึ้นอาคารไปแล้ว
"เฮ้ย!ระ...รอด้วย!!"คิดรีบวิ่งตามลอว์ไปทันที
ทั้งสองรีบวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นบันไดไปจนถึงหน้าห้องเรียน คิดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนำหน้าลอว์ แล้วหน้าก็ต้องถอดสีเมื่อ
เห็นเวอร์โก้ยืนอยู่หน้าห้องเรียนเหมือนรออยู่แล้ว
"หึ! สายอีกแล้วเรอะ? คุณยูสทัส?"เวอร์โก้หันมาทางคิด หยิบหนังสือ
ที่อยู่ใกล้มือมาม้วนเหมือนกระบอกก่อนจะกำไว้แน่นแล้วก้าวมาหาคิด
ป้าบ!
เวอร์โก้ฟาดหนังสือลงที่หัวของคิดจนเกิดเสียงดัง วินาทีนั้นเองบรรยากาศในห้องเรียนก็เข้าสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง ไม่มีใครกล้าพูดแทรกขึ้นมาเพราะสีหน้าของเวอร์โก้ตอนนี้ดูน่ากลัว ขนาดลูฟี่ที่ร่าเริงอยู่ตลอดยังต้องหุบยิ้มได้แต่นั่งดูเพื่อนทั้งสองยืนประจันหน้าเวอร์โก้อยู่หน้าชั้นเรียน
"จากสถิติเธอมาเรียนสายเป็นครั้งที่ 18 แล้วสินะใช่มั้ย คิด?"เวอร์โก้พูดจาให้ดูสนิทสนมมากขึ้นโดยการเรียกชื่อเล่น...แต่น้ำเสียงกับสายตาใต้แว่นดำสนิทนั้นก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรออกมาเลย
"ถ้ามาสายอีกชั้นจะไม่อยู่เฉยแน่ เข้าใจนะ กลับไปนั่งที่ได้"เวอร์โก้พูดเสียงเรียบ
จากนั้นคิดก็เดินไปนั่งประจำที่โดยไม่ปริปากอะไร ลอว์ตอนนี้ก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา และไม่อยากเข้าใกล้มากกว่านี้เพราะคาดว่าคงโดน
ทำโทษไม่ต่างจากคิด
"เธอ....ลอว์สินะ?"เวอร์โก้ถาม น้ำเสียงฟังดูลดระดับจากคิดแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกในคำพูดอยู่ดี
"ครับ"ลอว์ตอบสั้นๆพลางพยักหน้าเล็กน้อย
"อืม...ยังไม่เคยมีประวัติเสีย นี่เป็นครั้งแรกชั้นจะปล่อยไปก่อนแล้วกัน ไปซะ กลับไปนั่งที่...มันเลยเวลาโฮมรูมแล้วด้วย"เวอร์โก้พูดยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะออกไปสอนในชั่วโมงต่อไป
เสียงคุยกันดังกระหึ่มอีกครั้งเมื่อเวอร์โก้เดินออกไปไม่นาน
"อะไรกันเนี่ย~ ทำไมนายไม่โดนล่ะ ทราฟาลก้า!!นายก็มาสายเหมือนกันนี่นา"คิดทำหน้าเซ็งๆพูดเสียงดังจนเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่หน้าสุดได้ยิน
"คิกคิก~"ลูฟี่หัวเราะยิ้มร่า หันมาทางลอว์
"ยิ้มอะไร?"ลอว์ถามน้ำเสียงเรียบๆ
"รู้ป่าวตอนนายยังไม่มาน่ะเกิดอะไรขึ้น?"ลูฟี่ยิ้มให้ลอว์
"จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ก็ชั้นพึ่งจะมาถึงเอง"
"ก็...ครูเวอร์โก้เลือกนายเป็นหัวหน้าห้องด้วยตัวเขาเองเลยนะ คิกคิก~"พอลูฟี่พูดจบลอว์ถึงกับตกใจเพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ
"คิกๆ อย่าทำหน้าตกใจแบบนั้น ครูเวอร์โก้ชอบคนเรียนเก่งก็เลยเลือกนายที่ผลการเรียนดีที่สุดเป็นหัวหน้าห้องไงล่า แค่นี้เอง"ลูฟี่ยิ้มร่าเริงอีกเช่นเคย
"เป็นหัวหน้าห้อง....ก็ต้องเจอกับเวอร์โก้บ่อยขึ้นสินะ"ลอว์บ่นเบาๆ
"อื้อ ต้องไปพบครูที่ปรึกษาหลังเลิกเรียนทุกวันเลย..."ลูฟี่พูดแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ก้มหน้าก้มตาวาดรูปบางอย่างลงในกระดาษสมุดของเขา
"........"ลอว์ไม่พูดอะไร แค่ชำเลืองมองลูฟี่ที่นั่งโต๊ะข้างๆเป็นพักๆ
ถึงลูฟี่จะวาดรูปไม่สวยแต่ลอว์รู้ทันที่ว่าเจ้าตัวขยุกขยุยสองตัวที่ลูฟี่วาดในกระดาษคือเขากับเวอร์โก้กำลังทำอะไรบางอย่างคล้ายว่าจะจับมือถือแขนกันอยู่...? แล้วลูฟี่ก็เขียนลงไปข้างๆภาพว่า'ศิษย์รัก'ตัวใหญ่เบอเร่อหลังจากนั้นก็เอาปากกาไฮไลท์วาดรูปหัวใจตกแต่งรอบๆอย่างสนุก
"เหอะๆ..."ลอว์ขนลุกซู่ เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะทนดูรูปนั้นไม่ไหวแล้ว
.....
เสียงหมดเวลาคาบสุดท้ายของวันนี้ดังขึ้น ทุกคนในห้องพากันออกจากห้องเรียนจนเหลือแค่ลอว์ ลูฟี่กับคิดช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้ลอว์ออกจากห้องอยู่นานจนสุดท้ายลอว์ก็ยอมออกมาจากห้องในที่สุด
"เลิกเรียนแล้วยังต้องแวะเอาสมุดเช็คไปให้เวอร์โก้เซ็นอีกเหรอเนี่ย"ระหว่างทางที่เดินไปลอว์กอดสมุดนั้นแน่นบ่นกระปอดกระแปดตลอดทาง
"น่าๆชั้นกับคิดจะรอนายอยู่ตรงนี้นะ"พอมาถึงหน้าห้องพักครูลูฟี่ก็พูดขึ้นพร้อมส่งรอยยิ้มให้กำลังใจลอว์
"ชิ..."ลอว์หันมามองลูฟี่แบบรู้ทันว่าลูฟี่พูดแบบนี้เพราะวันนี้เรามีนัดไปกินเนื้อย่างด้วยกัน คิดเองก็ไปด้วยเลยมายืนรออยู่แบบนี้
หลังจากลอว์เปิดประตูเข้าไปก็เจอเวอร์โก้นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านซ้ายริมสุดของห้องคนเดียว...เป็นแบบนี้เพราะลอว์มัวแต่นั่งทำใจในห้องนานจนครูหลายคนกลับกันไปแล้ว
"นะ...นี่ครับ"ลอว์ยื่นสมุดเช็คประจำวันให้เวอร์แบบกล้าๆกลัวๆ
"อืม...มาซะทีนะ ปล่อยให้รอตั้งนาน"เวอร์โก้พูดไปเซ็นไปไม่ได้เงยขึ้นมามองลอว์
"ผมมีเรื่องอยากจะถามครับ ...ทำไมถึงเลือกผมเป็นหัวหน้าห้องครับ?"ลอว์รวบรวมความกล้าถามออกไป
"ชั้นชอบเธอนะ"เวอร์โก้วางปากกาลงเงยหน้ามองหน้าลอว์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา
"....!!"ลอว์กลืนน้ำลาย
"เธอน่ะเป็นคนเก่ง ชั้นก็อยากจะส่งเสริม รู้มั้ยจริงๆชั้นอยากจะสอนพิเศษให้เธอด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ว่ามันจะมากเกินไปรึเปล่า"เวอร์โก้หันเก้าอี้มาทางลอว์
"เอ่อ...สอนพิเศษหรอครับ"ลอว์เริ่มลังเลขึ้นมา ใจนึงก็อยากจะเรียนเพิ่มแต่ใจนึงก็คิดว่าถ้าเวอร์โก้เป็นคนสอนตัวเองจะรู้สึกกดดันรึเปล่า
"หึ...ชวนเพื่อนมาด้วยก็ได้ ถ้าตกลงวันจันทร์หน้าก็เริ่มได้เลยนะหลังเลิกเรียน"เวอร์โก้เผยยิ้มให้ลอว์
ลอว์เป็นคนแรกที่ได้เห็นเวอร์โก้ยิ้ม นั่นยิ่งทำให้เขาใจสั่นมากกว่าทำหน้าบึ้งใส่เขาเสียอีก ด้วยความชอบในวิชานี้อยู่แล้วลอว์จึงไม่รอช้าที่จะตอบตกลงไปในใจก็คิดไว้แล้วว่าจะชวนเพื่อนของเขาทั้งสองคนมาเรียนด้วยกันจะได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นอีกหน่อย และแล้วคำพูดหนึ่งก็ออกมาจากปากเวอร์โก้
"นี่ก็เย็นมากแล้ว ให้ชั้นไปส่งมั้ย ลอว์?"เวอร์โก้ถามเขาจับที่ข้อมมือของลอว์
"มะ...ไม่เป็นไรครับผมว่าจะไปต่อกับเพื่อน ขอตัวก่อนนะครับ"ลอว์รีบชักมือกลับก่อนทำความเคารพ เขารีบเดินเร็วๆออกไปทันที
"เฮ่อ..."เมื่อพ้นจากเวอร์โก้ลอว์ถอนหายใจใบหน้าของเขาแดงระเรื่อจนเพื่อนทั้งสองที่ยืนรออยู่สังเกตเห็น
"โฮ่!! เข้าไปแป๊ปเดียวถึงกับไข้ขึ้น เวอร์โก้นี่ร้ายจริงๆเลยว่ะ"คิดทำหน้าตื่นๆ
"ไอ้บ้า! ชั้นสบายดี จะไปกันได้ละยัง!?"ลอว์หน้าแดงไปถึงหู
หลังจากที่ทั้งสามไปปาร์ตี้เนื้อย่าง(...)กันจนหนำใจแล้วก็แยกย้ายกันกลับ ลูฟี่ขอกินเนื้อต่อที่ร้านใกล้บ้าน ส่วนคิดอาสาไปส่งลอว์(ก็ไม่รู้ว่าทำไม...)
"ห้ามขี่ผาดโผนอีกนะเฟ้ย!"ลอว์นั่งซ้อนท้ายมือเกาะคิดไว้แน่นเหมือนเดิม
"เออๆ ค่ำๆรถมันเยอะชั้นก็ยังไม่อยากเสี่ยงเหมือนกัน ฮ่าๆ"คิดพูดแบบนั้นแต่หลังจากสตาร์ทเครื่องก็บิดซะเสียงดังสะนั่นลั่นซอย ก่อนวิญญานสิงห์นักบิดจะเข้าสถิตอีกครั้ง
บรื่น....บรื่นนนน!!
.....
"แฮ่กๆ ไอ้คุณยูสทัส! ชั้นจะไม่ไปไหนกับนายอีกแล้ว"ลอว์ยืนขาสั่นอยู่หน้าบ้าน ส่งสายตาไม่พอใจใส่คิด
"โอ้ว เสียใจจังแฮะ"คิดเดินเข้ามาใกล้จนลอว์ต้องถอยหลังไปติดประตูรั้วบ้านก่อนมือแกร่งจะยกขึ้นค้ำประตูพร้อมกับก้มหน้าลงมาสบตาลอว์อย่างใกล้ชิด
"....."ลอว์จ้องตาคิดกลับ หน้าของทั้งคู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
ครืนน
"เฮ้ยๆ ทำอะไรกัน ลอว์!เข้าบ้านได้แล้ว!"เสียงทุ้มต่ำของผู้เป็นพ่อแทรกเข้ามาทำให้ทั้งสองต้องรีบผละออกทันที
"ครับพ่อ"ลอว์รีบเดินกลับเข้าบ้านหลังจากที่เห็นโดฟลามิงโก้เปิดประตูรอรับอยู่แล้ว
โดฟลามิงโก้เลื่อนปิดประตูรั้วใส่หน้าคิดเสียงดัง พร้อมกับมองลอดผ่านลูกกรงมาจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตรถึงขั้นอาฆาตรุนแรงเพราะเขาเห็นสิ่งที่คิดพยายามทำกับลูกชายสุดหวงของเขา
"กลับแล้วนะครับ คุณ-พ่อ"คิดพูดเน้นเสียงสองพยางค์สุดท้าย ในใจแอบเคืองนิดๆจากนั้นก็บิดมอเตอร์ไซค์หายไปในความมืด
"ใครเป็นพ่อแก ...? ไอ้เจ้านี่"โดฟลามิงโก้พูดหลังจากที่คิดไปแล้ว
ลอว์กลับไปที่ห้องของตัวเอง กุมหน้าอกไว้หายใจแทบไม่เป็นจังหวะ ในใจของลอว์สับสนไปหมด ทั้งคิดทั้งเวอร์โก้ตอนที่เขาคิดถึงสัมผัสของสองคนนั้นใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ โดฟลามิงโก้ก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง
แต่ก็นิ่งเฉยไว้
To be continued
ความคิดเห็น