ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [One piece][All x Law]รักหลากรส ของคุณหมอทราฟาลก้า

    ลำดับตอนที่ #19 : [Short Fic] Missing Cat (CoraLaw)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.99K
      18
      8 มี.ค. 58

    Missing cat

    Pairing : Corazon x Law

    <Au fic>

     

      

     

          เวลาเช้าที่ผู้คนพลุกพล่าน  ในเมืองใหญ่ผู้คนต่างเร่งรีบเพื่อไปทำงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงที่มีอยู่รายรอบตามฉบับของความเป็นเมืองกรุง มือหนึ่งข้าง
    กำนิ้วมือของผู้เป็นพ่อไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง

     

     

     

        เด็กน้อยมองไปยังกระจกใสของร้านค้าข้างทางเดิน เป็นร้านขนมหวานหลากสีสัน ตาของเด็กน้อย
    วาววับเป็นประกายเมื่อได้มองลูกอมสีสันสดใสที่ถูกจัดวางไว้ข้างในตู้กระจก มือเล็กสองข้างแปะอยู่บนกระจกใสเหมือนอยากจะไขว่คว้าสิ่งนั้นมาให้ได้ ยืนจับจ้องอยู่นานเด็กชายจึงมองหาคุณพ่อของเขาโดยหวังว่าคุณพ่อจะซื้อเจ้าสิ่งสวยงามนั้นมาให้สักหน่อยนึง แต่แล้วเรื่องที่เด็กน้อยไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

     

     

       

          ดวงตาสีเทาเบิกกว้างพร้อมกวาดสายตามองหาคุณพ่อ แต่เพราะความสูงเป็นอุปสรรค เขาจึง
    มองเหนเพียงขายาวๆของผู้คนมากมายที่กำลังสับเท้าก้าวเดินกันอย่างเนืองแน่น เด็กน้อยพยายามแทรกตัวเข้าไปยังกลุ่มคนมากมายเพื่อหวังว่าจะเจอกับผู้เป็นพ่อซึ่งมีลักษณะเด่นๆคือ สวมสูทสีดำที่ตัดกับสีของเสื้อคลุมขนนกสีชมพูราคาแพง แต่ไม่ว่าจะสอดส่ายสายตาไปทางทิศไหนก็ไม่เจอกับคนที่มีลักษณะอย่างว่าเลย

     

     

     

       สุดท้ายเด็กน้อยก็ออกมาพ้นจากฝูงชนที่เบียนเสียดกันอยู่ ...ไม่พบร่องรอยของผู้เป็นพ่อ แม้จะเดินมาเป็นชั่วโมง ดวงตาเล็กๆเริ่มมีประกายที่เกิดจากการที่ดวงตานั้นชื้นมากกว่าปกติ ก่อนน้ำตานั้นจะคลอเบ้า
    และไหลผ่านแก้มสีแดงระเรื่อ หยดลงตามทางที่เดินไป ถึงแม้ในเมืองจะมีผู้คนมากมายแต่ไม่มีใครเลยสักคนที่จะมาสนใจเด็กตัวเล็กๆอย่างเขา เพราะต่างก็สนใจแต่เรื่องของตนเองนั่นแหละ
    !

     

     

        

         ตกเย็น...เด็กชายนั่งลงตรงข้างฟุตบาตอย่างหมดหวัง มองรถยนต์มากมายที่แล่นสวนไปมา จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืดลง เหลือเพียงแสงจากหลอดไฟข้างทางที่ให้ความสว่าง ร้านค้าทะยอยปิดลง ทางเดินที่ผู้คนพลุกพล่านตอนนี้โล่งสนิท

         โอกาสที่จะได้พบหนทางกลับบ้านเริ่มริบหรี่ลงทุกที เด็กชายเดินเลี้ยวเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่งที่มืดและชื้นมองหากล่องลังกระดาษสักกล่องเพื่อป้องกันความหนาวในตอนกลางคืน โชคดีที่กล่องนั้นมีขนาดใหญ่พอที่เด็กตัวเล็กจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้พอดี ค่ำคืนที่หนาวเหน็บผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่เคยได้หลับสนิทเพราะผวาทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแตรของรถยนต์และเสียงกระทบของเศษสิ่งของอื่นๆข้างนอกนั่น

     

        

     

     

     

     

    ...เช้าวันรุ่งขึ้น...

    โครม! เสียงกระป๋องเปล่าและเศษอื่นๆตกกระทบกันปลุกเด็กน้อยที่พึ่งจะได้นอนให้ตื่นขึ้น


    คุณเป็นใครกันน่ะ!”

         เด็กชายแสดงอาการตื่นๆ เมื่อเยื้องเข้าไปอีกหน่อยพบชายร่างสูงล้มหงายหลัง
    ลงมาต่อหน้าต่อตา ท่าทางเหมือนคนเร่ร่อน อยู่ๆชายคนนั้นก็เงยศรีษะขึ้นทั้งๆที่ตัวยังนอนอยู่อย่างนั้น
    สายตาของทั้งสองประสานกันพอดี ก่อนวินาทีต่อมาชายท่าทางแปลกๆจะยันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับหันมาบอกใบ้เป็นภาษามือบางอย่าง...เขาเป็นใบ้?...เด็กน้อยจ้องมองอย่างสงสัยก่อนเอ่ยถามออกมา

     

    “คุณหลงทางอยู่เหรอครับ?”

         ชายคนนั้นส่ายศรีษะเพื่อบอกว่าไม่ใช่แล้วประสานมือทั้งสองข้างเป็นรูปคล้ายหลังคา แล้วส่ายศรีษะอีกครั้ง ภาษามือง่ายๆทำให้เด็กน้อยสามารถเข้าใจได้ไม่ยากเย็น ...เขาไม่มีบ้านให้กลับไปงั้นสิ?...

     

    “แล้วคุณ...เขียนหนังสือได้รึเปล่า?”  
         คนถูกสัมภาษณ์พยักหน้า จากนั้นเด็กชายก็ควักสมุดโน๊ตกับดินสอแท่งสั้นแท่งหนึ่งออกมาจาก
    กระเป๋าเสื้อ

     

    “ถ้าจะคุยกันก็เขียนใส่ในนี้นะครับ...”  เด็กชายคิดว่าใช้วิธีนี้น่าจะสื่อสารกันได้ง่ายกว่า...    

     

        

         น่าแปลกที่เด็กชายตัวน้อยไม่ได้มีความหวาดกลัวผู้ชายท่าทางประหลาดๆนี้เลยแถมยังพูดคุยอย่างเป็นมิตรและเป็นธรรมชาติ ทั้งๆที่บนใบหน้าของชายคนนั้นแต่งแต้มสีบนใบหน้าต่างจากคนปกติทั่วไป บวกกับเนื้อตัวที่เปรอะเปื้อน ถ้าเป็นคนอื่นจะต้องเป็นพวกคนสติไม่ดีแน่ๆ ที่เด็กน้อยสนใจไม่ใช่ในส่วนนั้น แต่สดุดตากับเส้นผมสีทองที่ดูคุ้นตาของชายแปลกหน้าที่ดูคล้ายกับใครบ้างคนมากกว่า

     

    [เธอชื่ออะไรเหรอ? ชั้นชื่อโคราซอน]


    “ผม...ทราฟาลก้า ลอว์”


    [ยินดีที่ได้รู้จักนะ] ชายหนุ่มยิ้มให้

     

    ลอว์น้อยยิ้มตอบ...ยินดีที่ได้รู้จัก คุณโคราซอน...

    ...วินาทีต่อเสียงท้องของเด็กชายก็ร้องประท้วง...ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เด็กชายก้มหน้างุดด้วยความอาย ชายใบ้ลุกออกไปโดยไม่กล่าวอะไร เขาเดินออกไปนอกตรอก ทิ้งเด็กน้อยที่กำลังหิวให้อยู่เพียงลำพัง

        

        

         นั่งรออยู่พักใหญ่...
         คุณโคราซอนคงเห็นว่าผมเป็นตัวถ่วงเลยอาจจะหนีไปแล้วก็ได้ เด็กน้อยเริ่มคิดไปในแง่ลบ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกตรอก ถ้าอย่างนั้นผมจะไปตามทางของผมแล้วกัน
    !
         ...เพราะความรนรานเด็กน้อยจึงไม่ทันระวังจนไปชนเข้ากับกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่ง

     

    “เฮ่ยๆ รู้มั้ยพวกชั้นเป็นใคร”

     

    “อ๊ะ..ขอโทษด้วยครับ!” เด็กน้อยรีบก้มหัวขอโทษ

     

    “ขอโทษงั้นเหรอ? ไอ้เด็กจรจัด” สายตาเหยียดหยามส่งตรงมายังเด็กชาย

     

         เด็กชายที่เกิดในตระกูลผู้ดีตอนนี้แทบไม่เหลือเค้า... เนื้อตัวมอมแมมไปหมด...การใช้ชีวิตนอกรั้วคฤหาสน์เพียงหนึ่งวันทำให้อะไรๆพลิกผันได้ขนาดนี้เชียว? ไม่แปลกที่พวกชั้นต่ำพวกนี้จะดูไม่ออก
         แม้แต่เด็กตัวเล็กๆก็ไม่ละเว้น ชายฉกรรจ์คนหนึ่งง้างเท้ากะจะเตะเด็กชายที่ไร้ทางสู้เข้ามาสุดแรง รายรอบนั้นผู้คนมากมายต่างพากันมุงดู แต่ไม่มีเลยสักคนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเพราะกลัวจะถูกพวกนี้ทำร้ายไปด้วย เด็กน้อยมองดูคนเหล่านั้นก่อนจะถอดใจและหลับตาลงเตรียมรับชะตากรรม

     

     

    ปึก!
         ก้อนอิฐพุ่งเข้ามากระทบกลางแสกหน้าชายฉกรรจ์คนนั้นอย่างจังจนหมดสติไปพร้อมกับเลือดอาบบนใบหน้า เด็กชายรอดอย่างหวุดหวิด เขาเหลือบไปมองหาคนที่ปาก้อนอิฐเข้ามา...คุณโคราซอน!?
         ชายร่างสูงยืนอยู่ท่ามกลางชายฉกรรจ์อีก 3 คนอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว แม้จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่ก็จะปกป้องเด็กคนนี้ไว้ให้ได้!

     

     

     

    ...เปิดฉากการปะทะกันระหว่างโคราซอนกับกลุ่มชายฉกรรจ์ 3 คน...

     

     

     

         สุดท้ายโคราซอนก็เป็นฝ่ายชนะ เขาบาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเจ้าพวกนั้นก็หมดสติกันหมด เด็กชายที่ยืนดูอยู่ข้างสังเวียนอย่างใกล้ชิดจนจบรู้สึกเทิดทูนชายประหลาดที่ชื่อโคราซอนเป็นอย่างมาก

    ...คุณโคราซอน ผู้มีพระคุณของผม...

     

     

        เด็กน้อยน้ำตาคลอ โผเข้ากอดชายหนุ่มที่ช่วยเขารอดจากการโดนทำร้าย ฝูงชนที่มุงดูชั่วครู่นี้ต่างแยกย้ายกันไป ทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     

        

     

         ชายหนุ่มยื่นบางอย่างให้กับลอว์

     

     “ลูกอมนี่นา...” เด็กชายมองลูกอมหลากสีสันแบบเดียวกับที่เขาอยากได้ก่อนหน้านี้

     

    “ค...คุณไปขโมยมันมางั้นเหรอ? ของแบบนี้น่ะ ผมไม่เห็นอยากได้เลย!” มือเล็กบัดลูกอมนั้นตกลงพื้นแล้ววิ่งหนีไป

     

         ชายหนุ่มรู้สึกตกใจไม่น้อยก่อนจะเรียกสติแล้วรีบเก็บลูกอมที่ตกขึ้นมา...อา โชคดีที่ซองไม่ขาดมันยังกินได้อยู่ ...

     

     

         กลางคืนหวนมาอีกครั้ง...
         เขามั่นใจว่าลอว์น้อยจะต้องกลับไปที่เดิมแน่ๆ...และมันก็เป็นอย่างที่โคราซอนคิดจริงๆด้วย เด็กชายที่เขาตามหานอนขดอยู่ในลังกระดาษลังเดิม สภาพที่เห็นเหมือนลูกแมวที่ถูกทิ้งไร้ที่พึ่งพิง แถมยังขาดอาหาร
         ...โคราซอนจึงตัดสินใจถอดเสื้อคลุมขนนกสีดำเก่าๆของเขาห่มให้เด็กชายพร้อมกับวางลูกอมกองไว้ข้างๆ

     

     

        “หืม...”  เด็กน้อยรู้สึกหิวจนนอนไม่หลับจึงตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นลูกอมที่โคราซอนวางไว้ให้ก็รีบคว้ามาทันที จากนั้นก็ค่อยๆฉีกซองหยิบลูกอมรสหวานฉ่ำกล้ำกลืนกินทั้งน้ำตาเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ
    กอดอกตัวเองแน่นเพราะความหนาว...ทำไมคุณทำเพื่อผม...ถึงขนาดนี้ล่ะ...คุณโครา...

         เด็กชายดึงเสื้อคลุมขนนกนั้นมาคลุมให้โคราซอน จากนั้นตัวเองก็มุดตัวเข้าไปซุกอยู่ด้วยกัน...ลอว์ยังหยุดที่จะสะอื้นไม่ได้...เพราะรู้ว่าจริงๆแล้วคุณโคราแบ่งเอาส่วนของตัวเองเพิ่มเข้ามาเขาให้ด้วย...

     

    ยอมเสี่ยงเพื่อผม...

    ยอมอดเพื่อผม...

    เสียสละทุกอย่างเพื่อผม...

     

     

     

        

         เช้าวันรุ่งขึ้น ช่วงสายของวันชายหนุ่มเขย่าปลุกเด็กขี้เซาที่นอนหลับสนิทใต้เสื้อคลุมนั้นให้ตื่น

     

    [ชั้นรู้แล้วแหละว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน]

     

    “จริงเหรอครับ! คุณโคราซอน” ลอว์เริ่มมีสีหน้าสดใสขึ้นมาอีกครั้ง...

     

       

     

     ชายหนุ่มยิ้มให้ จากนั้นก็จูงมือเล็กพาเดินออกไปจากตรอก เดินมาเรื่อยๆจนถึงตึกสูงของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง ด้านหน้าเขียนว่า “ดอนกีโฮเต้ คอปเปอร์เรชั่น” ซึ่งตอนนี้ทั้งพนักงานทั้งผู้บริหาร รวมถึงเจ้าของบริษัทอย่าง ดอนกีโฮเต้ โดฟลามิงโก้  เองก็วุ่นวายกันยกใหญ่
     
         เหล่าพนักงานแถวล่างถูกใช้ให้ออกไปตามหาข้างนอกแทนที่จะได้นั่งทำงานในบริษัท พร้อมประกาศรางวัลเป็นเงินจำนวนมากสำหรับผู้ที่หาตัวลูกชายเจ้าของบริษัทที่หายตัวไปเจอ ...ลอว์มองเห็นพ่อของเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาโดยปล่อยมือออกจากโคราซอน

        

    “ลอว์! แกหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงแกมากเลยนะ...” คนเป็นพ่อรีบเข้ามากอดลูกชายตัวน้อย

     

    “ผมหลงทางครับพ่อ...แต่ไม่เป็นไร คุณโคราซอนคอยช่วยผมตลอดเลยฮะ”

     

    “ไหนๆ คนไหนลอว์ พ่ออยากจะขอบคุณเขาสักหน่อย”

     

    “เขาอยู่ตรงนั้นครับพ่อ” มือเล็กชี้ไปทางที่พึ่งเดินมาเมื่อกี๊แต่....

     

    “หืม?”

     

    “ไปไหนซะแล้ว...คุณโครา...”

     

     

     

    เวลาเช้าที่ผู้คนพลุกพล่าน  ในเมืองใหญ่ผู้คนต่างเร่งรีบเพื่อไปทำงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงที่มีอยู่รายรอบตามฉบับของความเป็นเมืองกรุง มือหนึ่งข้าง
    กำนิ้วมือของผู้เป็นพ่อไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง

     

     

     

        เด็กน้อยมองไปยังกระจกใสของร้านค้าข้างทางเดิน เป็นร้านขนมหวานหลากสีสัน ตาของเด็กน้อย
    วาววับเป็นประกายเมื่อได้มองลูกอมสีสันสดใสที่ถูกจัดวางไว้ข้างในตู้กระจก มือเล็กสองข้างแปะอยู่บนกระจกใสเหมือนอยากจะไขว่คว้าสิ่งนั้นมาให้ได้ ยืนจับจ้องอยู่นานเด็กชายจึงมองหาคุณพ่อของเขาโดยหวังว่าคุณพ่อจะซื้อเจ้าสิ่งสวยงามนั้นมาให้สักหน่อยนึง

     

    “พ่อครับ...ผมอยากได้ลูกอมสีนี้ ซื้อให้ผมหน่อยสิครับพ่อ”

     

    “ฟุฟุ ...ได้สิ”

     

         ลูกอมสีแบบนี้...รสชาติแบบนี้...เหมือนกับเมื่อตอนนั้นเลย...ความหวานของมันทำให้ผมนึกถึงคุณ
    ...คุณโคราซอน ผมอยากจะตอบแทนทุกอย่างที่คุณทำเพื่อผม...แต่ผมกลับทำได้แค่เพียงขอบคุณคุณ
    และเก็บคุณไว้ในใจของผม

     

     

     

    ...ผมจะไม่มีวันลืมคุณครับคุณโคราซอน...

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

         ...ทุกวันศุกร์หลังเลิกเรียนลอว์กับพ่อจะแวะมาที่ร้านขนมร้านเดิมทุกครั้ง...เป็นแบบนี้ตลอดเพราะมันเป็นสถานที่เดียวที่ลอว์จะได้หวนความทรงจำในตอนนั้นผ่านรสชาติของของหวานรสเดิม
            แต่วันศุกร์นี้กลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะร้านประจำร้านนั้นปิดไปแล้ว...

     

    “อา...นั่นสินะ ก็ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้วนี่นา...” มือของลอว์สัมผัสกับกระจกแผ่นเดิม รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย     

     

    “ไปกันเถอะลอว์...พ่อรีบอยู่นะวันนี้” พ่อที่ยืนข้างๆเรียก

     

    “ครับ” ตอบรับสั้นๆ ดวงตาสีเทาดูหม่นหมอง

     

     

     

     

    โครม!

         ดวงตาสีเทาเบิกกว้างขึ้น...คนคนนั้น ?

     

    “คุณโคราซอน!!” ...ไม่ผิดแน่ๆ แม้ว่าจะอยู่ห่างไปหน่อยก็เถอะ

     

    “หืม...คนที่ล้มลงนั่นเหรอโคราซอนที่แกเล่าให้ฉันฟัง?”

     

    “ครับพ่อ” เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปประคองร่างที่ล้มหงายหลัง

     

    “คุณโคราซอน เป็นคุณจริงๆด้วย...” ลอว์ถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่ได้เจอกับผู้มีพระคุณที่เขาอยากเจออีกครั้ง

     

    “ร...โรซี่!

     

    “พ่อรู้จักคุณโคราด้วยเหรอ!

     

    “เขา...เป็นน้องชายของพ่อเอง”

     

     

     

         ...หลังจากเหตุการณ์ในตอนนั้นโดฟลามิงโก้ก็ได้เล่าเรื่องของโคราซอนให้ลอว์ฟัง

    โคราซอนประสบอุบัติเหตุทำให้ความจำเสื่อมซ้ำยังเป็นใบ้ วันหนึ่งเขาหนีออกจากโรงพยาบาลเพราะเราสองคนพี่น้องมีปากเสียงกัน  ...จากนั้นโคราซอนก็หายสาปสูญไปหลายปีจนกระทั้งมาเจอกับลอว์

     

     

     

        ตระกูลดอนกีโฮเต้ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง ปัจจุบัน โคราซอนเข้ารับการบำบัดความจำจนเริ่มฟื้นเกือบจะเป็นปกติ โดฟลามิงโก้จึงได้แต่งตั้งให้โคราซอนเป็นผู้บริหารงานในบริษัทร่วมกับตนและคอยแนะนำหลายๆเรื่องให้กับทายาทธุรกิจอย่างลอว์อีกด้วย

     

     

    -END-


    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


    เว้นช่วงนานอีกแล้ว กว่าจะอัพฟิคแต่ละเรื่อง ช่วงหลังๆไรท์ติดเพจมากเลยอ่ะ 555 วาดการ์ตูนลงเพจก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ หุหุ
     


     

     

    CR.SHL
    CR.SHL
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×