คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [Short Fic] Prisoner (CoraLaw+DofLaw)
-Prisoner-
Pair : Corazon x Law /Doflamingo x Law
ตลอดเวลาของผม ผมรู้สึกว่าชีวิตของตัวผมดูไร้ซึ่งอิสระ สีของท้องฟ้าภายนอกนั้นเป็นสีอะไรกันนะ?
เด็กหนุ่มนั่งมองไปยังกระจกหลากสีสัน นั่นเป็นกระจกบนชั้นสูงสุดของวัง แน่นอนผมถูกสั่งให้เก็บตัวอยู่
บนนั้น บนห้องใต้หลังคาแต่เป็นห้องใต้หลังคาที่ดูหรูหราที่เดียว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้มีความสุขอะไร
เพราะผมไม่สามารถออกไปไหนมาไหนได้เอง มักถูกล่ามโซ่ไว้ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
ผมพยายามจะหนีไปข้างนอกวัง
นับตั้งแต่วันนั้นผมเลยกลายเป็น ‘นักโทษ’ ของเขา
วันๆของผมหมดไปกับการอ่านตำราแพทย์เล่มหนา ซึ่งนั่นแหละนะเป็นความบันเทิงอันน้อยนิดที่ผมจะหา
ได้จากห้องกว้างๆแต่ว่างเปล่าเช่นนี้ ผมหวังว่าสักวัน ‘เขาคนนั้น’ จะยกโทษให้ผมหากผมยอมทำตัวดีๆ และ
เชื่อฟังเขา บางคืนเขาก็จะเข้ามาหาผม ไม่ต้องถามต่อนะผมไม่อยากเล่า เพราะมันไม่ใช่เรื่องน่าฟังเท่าไหร่
เพราะผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ผมนึกถึงมัน
นานวันเข้าผมเริ่มเบื่อกับชีวิตแบบนี้เต็มทน ผมอยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ ไปให้พ้นจากผู้ชายที่ชื่อ
‘โดฟลามิงโก้’นั่น ถ้าสวรรค์ยังเมตตาได้โปรดส่งใครสัก...ใครก็ได้...ที่จะพาผมออกไป
ดวงตาสีเทาที่ไร้แวว มองอย่างเลื่อนลอยไปยังประตูไม้บานใหญ่ที่ถูกล็อกจากด้านนอก
ก๊อกๆ...
อ๊ะ! ใครกันหนะ? ปกติโดฟลามิงโก้จะไม่เคาะประตูหรอกนะ...
“ชั้นขอเข้าไปนะ”
เสียงที่ไม่คุ้นหูทำให้ผมกลัวมาก เขาจะมาดีหรือมาร้ายก็ไม่รู้... และแล้วเขาก็ไขกุญแกเข้ามาจนได้
มองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ร่างสูงผิดมนุษย์กับเฟอร์ขนนกนั่นน่าจะเป็นโดฟลามิงโก้แต่ไม่ใช่ หลังจากเขา
เดินเข้ามาใกล้ เขาดูเป็นคนพิลึกๆเพราะสีดำบนใบหน้ากับลิปติกส์สีแดงแปร๋นที่ที่ถูกทาเลยจากริมฝีปาก
ไปถึงแก้ม
“ไง...เธอคือลอว์สินะ”
“ครับ คุณเป็นใคร?”
“ชั้นชื่อ ‘ดองกี้โฮเต้ โรซินันเต้’ หรือเรียก ‘โคราซอน’ก็ได้”
“ดองกี้โฮเต้? คุณเป็นอะไรกับโดฟลามิงโก้?”
“เป็นน้องชายของเขาหนะ”
ผมได้ยินชื่อของเขาก็ปฏิเสธแทบจะทันที ผมไม่อยากจะคุยกับคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนคนนั้น
ถึงจะพยายามทำแบบนั้น แต่ชายร่างสูงที่ชื่อโคราซอนนั่นก็ยังจะคุยกับผมให้ได้ แล้วเขาก็เล่าเรื่อง
เกี่ยวกับโดฟลามิงโก้แล้วก็เรื่องของผมให้ฟัง
เขาเล่าว่า...ได้ยินโดฟลามิงโก้ว่าจะส่งผมไปอยู่ที่อื่นเพื่ออบรมผม เพื่อไม่ให้ผมทำตัวไม่ดี ซึ่งคุณโคราซอนก็เชื่อว่า
โดฟลามิงโก้ส่งผมไปอบรมกับใครสักคน คงไม่ต้องห่วงอะไร แต่ทุกทีที่คุณโคราซอนพยายามถามเรื่องของ
ผม ก็จะโดนบ่ายเบี่ยงไปคุยเรื่องอื่นแทน เหมือนว่าเขาต้องการจะเก็บผมไว้ไม่ให้ใครรู้
แล้วคุณโคราซอนก็ถามผมว่า อยู่ที่นี่ผมเป็นยังไงบ้าง ท่าทางของเขาดูเป็นห่วงผมมากๆ สุดท้ายผมก็
ยอมเล่าสิ่งที่โดฟลามิงโก้ทำกับผม...ทุกอย่าง เพราะถึงแม้เราพึ่งจะได้พบกันแต่ผมรู้สึกไว้ใจผู้ชายคนนี้ขนาด
ที่ยอมเล่าอย่างเปิดเผย เขารับปากกับผมว่าจะหาทางพาผมหนีไปเพราะไม่อยากเห็นผมโดนโดฟลามิงโก้
ทำแบบนั้นกับผมอีกแล้ว
...คนคนนี้อาจจะเป็นคนที่ผมรออยู่ก็ได้...
หลังจากวันนั้น คุณโคราซอนก็มาหาผมแทบจะทุกวัน ชวนผมคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีก
ต่อไปแล้ว นานวันเข้าผมก็รู้สึกชอบคุณโคราซอน เพราะเขาใจดี ไม่เหมือนกับพี่ชายของเขา ทุกครั้งที่เขา
พูดให้กำลังใจผม เขามักจะยิ้มให้ผม ทำแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกเขินมาก คงเพราะไม่เคยมีใครจริงใจกับผมขนาดนี้มาก่อน
และแล้วคืนหนึ่ง...
“ลอว์...” คุณโครามานั่งข้างๆเตียงของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาเขย่าปลุกผมให้ตื่น
“มีอะไรเหรอ คุณโคราซอน นี่มันดึกแล้วนะครับ” ผมยันตัวเองขึ้นมานั่ง
“เราหนีไปกันเถอะ ตอนนี้เลย” เขาใช้มือทั้งสองข้างจับที่ไหล่ของผม
“คุณโครา....” ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาพูดจริงเหรอ? เขาจะพาผมออกไปจากที่นี่จริงๆแล้วสินะ
ผมเผลอสวมกอดผู้ชายตรงหน้าผมไปซะแล้ว! ทำยังไงได้ก็มันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ผมกำลัง
จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ชีวิตอิสระ...ที่ไร้ซึ้งสิ่งใดมาพันธนาการ... ทั้งกายและหัวใจของผม ตอนนี้
ผมรู้แล้วว่าคนที่ผมอยากจะให้อยู่ด้วย คือคุณโคราซอน คนที่ผมรอมาตลอด
“เอาหละๆ เราไปกันเถอะ” เขาดึงผมลุกขึ้นจากเตียง จัดเสื้อของผมก่อนจะจับมือผมไว้แน่น
ขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกไปนอกกรงขังนี้ ดันต้องเจอกับผู้คุมขังเข้าจนได้
“ดอฟฟี่ ปล่อยเด็กคนนี้ไปเถอะ !” คุณโคราซอนเอาตัวเขาบังผมไว้
“เด็กนี่เป็นของชั้น โรซี่อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องไปหน่อยเลย”
“ดอฟฟี่....-“ ผมมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณโคราซอน ผมเห็นแค่เลือดที่สายกระเซ็นออกมาจากร่างของเขา
“คุณโคราซอน!!” ผมทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นคุณโคราซอนทรุดลง
คุณโคราซอนพยายามพูดกับโดฟลามิงโก้เพื่อขอให้ปล่อยผม นั่นมันยิ่งเหมือนไปยั่วให้ฝ่ายนั้นโกธรมาก และยิ่งลงมือกับคุณโคราซอนมากขึ้น ผมไม่อยากให้ใครมาเสียสละเพื่อผมขนาดนี้เลย...
“พอได้แล้ว! โดฟลามิงโก้ชั้นยอมแล้ว! หยุดทำร้ายคุณโคราซอนซะที”
“ฟุฟุฟุ แกรักมันสินะ ลอว์”
สัตว์ร้ายกระหายเลือดเดินมุ่งตรงมาที่ผม กระซากคอเสื้ออย่างแรง
“ชั้นไม่ยอมให้แกรักคนอื่น...ลอว์”
มือของเขาสั่น และเริ่มคลายออก ผมพึ่งจะสังเกตเห็นสีหน้าของเขาที่มองผม แววตาที่มักซ่อนอยู่หลังแว่น
นั้นผมรู้ในทันทีว่า มันเต็มไปด้วยความเศร้า...ที่ไม่น่าสงสาร ผมเกลียดที่เขาเอาตัวเองเป็นใหญ่
ถ้าเขารู้จักเห็นใจคนอื่นมากกว่านี้ผมอาจจะรักเขาขึ้นมาบ้างก็ได้
สัมผัสต่อมาที่ผมได้นับจากเขากลับกลายเป็น’กอด’ผมไม่ชอบสัมผัสทุกสัมผัสของคนคนนี้เลย แต่เขายิ่งกอดแน่นผมรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจทั้งเขาและผม ร่างของเขาสั่นเหมือนว่ากำลังสะอื้นนิดๆนะ
สุดท้ายเขาก็พูดเบาๆขึ้นมาข้างๆหูของผม ‘ขอโทษ’...คือสิ่งที่ผมได้ยิน อย่าบังคับให้ผมต้องสงสารเลย ผมเองก็หนักใจ
ท้ายที่สุดผมก็รู้ถึงเจตนาทั้งหมดของเขา สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะไม่อยากให้ผมหนีจากเขาไป มันดูเอาแต่ใจมากๆผมรู้สึกไม่ชอบเลย แต่มันเป็นการแสดงออกในแบบของเขาว่าเขา’รัก’ผม วันเวลาที่ผ่านมาทำให้ผมได้รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ลึกๆในใจของผม ...โดฟลามิงโก้เป็นคนแรกที่ทำให้ผมได้รู้ถึงรสชาติของความรักรูปแบบหนึ่ง ที่ไม่ได้หวานล้ำแต่ก็ไม่ได้ขมจนกลืนไม่ลง
สรุปแล้วผมคงไม่จากเขาไปแล้วหละ...เพราะเขาตกลงกับผมแล้วว่าจะไม่ขังผมอีกต่อไป บวกกับคำขอโทษของเขาในตอนนั้นทำให้ผมยอมแพ้เลยจริงๆ จากนี้ผมยังคงใช้ชีวิตในวังที่แสนใหญ่โตนี้ต่อไป ด้วยความหวังว่าคนคนนั้นอาจจะมอบความรักรสชาติใหม่ๆกับผมก็ได้นะ ...
-END-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Short สมชื่อจริงๆเลยแฮะ *0*" \\โหย จะเป็นยังไงบ้างน๊า เรื่องนี้ไรท์แต่งมันมาจากอารมณ์อันแสนแปรปรวนของไรท์นั่นเองแหละค่า (= =")
ความคิดเห็น