คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Fic]Love-Hate (KidLaw + SmoLaw) ตอนที่ 1
เอาหละ ...ในที่สุดเรื่องก็เข้าสู่ช่วงใหม่ซะที แต่... ว้ายๆตายละ บางคนเลื่อนอ่านตรง Pair แล้วจะรู้สึกๆแปลกๆบ้างมั้ยน๊า ?
สารภาพว่าไรท์ชอบ สโม้คเกอร์ลอว์ ไม่แพ้ คิดลอว์กับดอฟฟี่ลอว์ แอ่... แบบว่าสโม้คเกอร์เค้าน่ารักดีอะ (?) ...
\\ตอนนี้มันอารมณ์พาไปมากเลย แทบอยากจะวาดเป็นโดจิน >3<
\\ยาวอีกแล้ว เอ้าเริ่มเลยดีกว่า ...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Love-Hate 1-
Pair : KidxLaw \ SmokerxLaw
“ทราฟาลก้า ! ถึงเกาะต่อไปแล้วนะ...” คิดเคาะประตูเรียก
“อืม...” ร่างเล็กเปิดประตูออกมา ท่าทางเพลียๆไม่เหมือนทุกที
“ไม่สบายหรอ ทราฟาลก้า?”
“แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย” ท่าทางไม่นิดเท่าไหร่...
“ชั้นจะลงไปสำรวจหน่อย นายรอชั้นอยู่นี่ก็ได้นะ” พยุงร่างเล็กไปหาที่นั่งพัก ก่อนเดินลงจากเรือไป
พร้อมลูกเรือของเขา พูดทิ้งท้ายว่า...
“แล้วชั้นจะรีบกลับมา”
ร่างเล็กนั่งสลึมสลือ แทบจะหมดสติ
“ไข้ขึ้นสูงมากเลย กัปตัน...!” เปโปะวัดไข้ให้กัปตัน
“ชิ!...บ้าจริง ตัวเองเป็นหมอ แต่กลับมาป่วยซะเอง” หอบเหนื่อย
“กะ...กัปตัน นอนพักก่อนเถอะ ผมจะเฝ้าให้เองนะ”
“ฝากด้วยนะ เบโปะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
…ในเวลาเดียวกัน...
เรือของทหารเรือหน่วย G-5 ก็เข้าเทียบท่าที่เกาะเดียวกันกับคิดและลอว์
“เห็นเรือโจรสลัดลำนั้นรึเปล่า! ดูสิ!” ทหารเรือคนหนึ่งตะโกน
“ไหนๆๆ” หทารเรือคนอื่นวิ่งกลูกันมา
“สโม้กเกอร์ซัง นั่นค่ะ!” ทาชิงิเรียกหัวหน้า พร้อมกับชี้ไปทางเรือโจรสลัดลำหนึ่ง
“เรือกลุ่มโจรสลัดคิดนี่! พวกมันมาอยู่ที่นี่ด้วยเรอะ!”
“ยูสทัส’กัปตัน’คิด ค่าหัว 315 ล้านเบรี จะให้ทำยังไงดีคะ สโม้คเกอร์ซัง?”
“ก็ไม่เห็นต้องถาม...”
“ในนามของความยุติธรรม ชั้นจะไม่ยอมให้เจ้าพวกตัวร้ายนั่นลอยนวลหรอกนะ...”
“ทาชิงิ บอกเจ้าพวกนั้นเตรียมตัว!”
“รับทราบค่ะ!”
.
.
.
.
.
เรือ G-5 เข้าประชิดเรือของกลุ่มโจรสลัดคิด
“แปลกแฮะ...ยังไม่เห็นพวกโจรสลัดโผล่หัวออกมาเลย”
“พวกแกรออยู่นี่ คอยดูด้านนอกไว้...ชั้นจะลองเข้าไปดูเอง”
สโม้คเกอร์บุกเข้าไปที่เรือของกลุ่มโจรสลัดคิดเพียงลำพัง
“ฮื่ม....ไม่มีใครอยู่เลยสักคน...”
“หรือว่านี่จะเป็นกับดัก...คิดจะเล่นกับชั้นงั้นเรอะ!” *พ่นควัน
“อะจ๊าก!!!”
หมีขาวพุ่งออกมาจากมุมหนึ่งของเรือ กระโดดแตะผู้บุกรุกสุดแรง แต่ไม่เป็นผลเพราะร่างนั้นสลายกลายเป็นควันไปซะก่อน
“ง่ะ !?” เจ้าหมีเสียหลัก
“เฮอะ! หมีขาวงั้นหรอ?”
การต่อสู้ระหว่างเปโปะกับพลโทสโม้คเกอร์ได้เปิดฉากขึ้นแล้ว!!
.
.
.
.
“แอร๊ยยยยยยยยย “ *ปิ้ง
การต่อสู้ปิดฉากลงอย่างรวดเร็ว สโม้คเกอร์เป็นฝ่ายชนะ โดยที่ไม่ต้องออกแรงมาก
ส่วนเปโปะตอนนี้ไม่ทราบชะตากรรม เพราะกระเด็นออกจากเรือไปแล้ว...~~~
“จะว่าไป เจ้าหมีขาวเมื่อกี๊ มันเป็นลูกเรือกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทนี่!?”
เขาครุ่นคิดว่า โจรสลัด2กลุ่มนี้มีความเกี่ยวข้องกันยังไง ทำไมเจ้าหมีนั่นถึงได้มาอยู่ที่นี่
ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วเขาอาจจะได้พบใครบางคนก็เป็นได้...
ร่างหนาปล่อยความคับข้องใจนั่นไว้ ก่อนจะเดินสำรวจเรือโจรสลัดลำนี้ต่อ
สักพักเขาก็ได้ยินเสียงออดแอดที่เกิดจากพื้นไม้บนเรือ เหมือนว่ามีใครบางคนอยู่แถวนี้ๆ ไม่รอช้าเขาเดินเข้าไปใกล้เพื่อค้นหาที่มาของเสียงจนมาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องพักลูกเรือ
ปัง!!
"เสร็จชั้นล่ะ เจ้าพวกโจรสลัด!"
สโม้คเกอร์พังประตูเข้าไป เขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ แต่แล้วเขากลับต้องชงัก เมื่อพบกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า...
"ทราฟาลก้า ลอว์...?"
'ท่าทางของเจ้านี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เจอกัน มีอะไรผิดปกติแน่ๆ' สโม้คเกอร์มองไปยังร่างเพรียวที่ตอนนี้โงนเงน เริ่มจะยืนไม่อยู่ แต่อีกฝ่ายพยายามที่จะตั้งท่าต่อสู้กับเขา
"รูม!!" ลอว์ฝืนใช้พลัง แต่ไม่เป็นผล เพราะสภาพร่างกาย
"ชั้นจะไม่สู้กับแกในตอนนี้หรอกนะ ลอว์..."
ถึงแม้จะเป็นโจรสลัดแต่ ตอนนี้ไม่คงไม่ใช้เวลามาคิดเรื่องมิตรหรือศัตรู ร่างหนาเข้าไปพยุงร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงด้วยความสงสาร แต่ไม่ทันระวัง ร่างเล็กจึงใช้ดาบฟันเข้าที่กลางอก
"ลอว์ ! อึก..." แผลที่เกิดขึ้นเป็นแค่แผลตื้นๆเท่านั้น แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี...
"ทหารเรืออย่างแก สงสารโจรสลัดงั้นหรอ? เฮอะ!" ร่างเล็กยังคงโงนเงน
"............." เจอคำถามแบบนี้ เขาก็พูดไม่ออก
โจรสลัดคือความชั่วร้าย ทหารเรือคือความยุติธรรม นี่คือสิ่งที่เขาเชื่อเสมอมา .....สุดท้ายการกระทำของเขากลับขัดแย้ง
"ชั้นไม่นึกว่าแกจะมาอยู่ที่นี่ ทำไมกัน?"
"เรื่องนั้นก็ไม่เห็นเกี่ยวกับแกเลยนี่ ไวท์ฮันเตอร์..."
"ฮึ่ย! ถ้าแกไม่ป่วยชั้นคงลากคอแกไปตั้งนานแล้ว"
ทั้งสองจ้องหน้ากันเชิงหาเรื่อง ก่อนที่ร่างหนาจะอุ้มเจ้าตัวร้ายนี่ไปดื้อๆลอว์พยายามดิ้นแต่มันยิ่งกลับทำให้ปวดหัว สุดท้ายจึงต้องยอมอยู่นิ่งๆปล่อยให้ตัวเองถูกอุ้มไปไหนต่อไหน รู้สึกแย่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ไม่นานก็มีการติดต่อจากเรือG-5เข้ามาผ่านแมลงโทรสาร
"สโม้คยัน! พวกเราเจอพวกโจรสลัดแล้ว "
"เออ...ทางนี้ยุ่งอยู่ พวกแกจัดการกันเองก่อนก็แล้วกัน"
"เอากำลังเสริมไปให้หมดเลย ยื้อพวกมันไว้จนกว่าชั้นจะไปถึง"
จากนั้นสโม้คเกอร์ก็วางสาย มืออีกข้างยังคงอุ้มลอว์ไว้ เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนจากร่างกายของลอว์
ที่ลามมาถึงร่างกายของเขาด้วย พร้อมกับเสียงหอบเบาๆที่ได้ยินข้างหู เหมือนว่ากำลังทรมานเพราะพิษไข้
ไม่กี่อึดใจเรือG-5ก็ไม่มีใครประจำการอยู่เพราะทหารทั้งหมดถูกส่งไปเป็นกำลังเสริมหมดแล้ว
จึงได้โอกาสพาลอว์ขึ้นไปบนเรือ ก่อนจะตรงไปที่ห้องพยาบาล เขาคิดว่าอย่างน้อยๆก็น่าจะมียามากกว่าบนเรือของพวกโจรสลัดนั่น
นี่ถือเป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่งของลอว์ที่ดันทิ้งเรือของตนที่มีทั้งยาและอุปกรณ์การแพทย์ไว้ที่เกาะ
ก่อนหน้านี้ เพื่อเพียงตามยูสทัสมา นี่เขาต้องโดนพวกทหารเรือจับซะแล้วเหรอ?
"เอ้า นั่งตรงนี้ก่อน"
สโม้คเกอร์ปล่อยให้ลอว์นั่งอยู่บนเตียงในห้องตรวจ ส่วนเขาก็เดินไป
ที่ชั้นหนังสือที่อยู่ในห้อง หยิบตำรา 2-3 เล่มที่เขียนเกี่ยวกับไข้หวัดมา
เปิดดู อย่างเคร่งเครียด เพราะเขาไม่มีความรู้ด้านนี้เลย
สักพักลอว์ยันตัวเองลุกจากเตียงก่อนจะคว้าหนังสือเล่มหนึ่งจากมือหนา
มาอ่าน
"ไม่ใช่! มันไม่ได้รู้สึกแบบนี้"
ลอว์พูดขึ้นก่อนกุมขมับ รู้สึกว่าอาการปวดหัวจะแย่ลงอีก
"สโม้คเกอร์ หยิบเล่มริมล่างซ้ายให้ที" พูดพรางชี้ไปที่ชั้นหนังสือ
ร่างหนาหยิบหนังสือส่งให้อย่างรวดเร็ว และคอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"นี่มันไม่ใช่ 'ไข้'แต่เป็น 'พิษ' !" ลอว์สังหรณ์ว่าจะโดนเข้าระหว่างเดินทาง
ตอนนี้พิษคงเริ่มลามไปพอสมควร เขาจึงแทบจะขาดสติ
"แล้วต้องทำยังไง ?"
"เอาแท่งแคปซูลตรงนั้นมา... แฮ่ก" ลอว์พูดก่อนจะพาตัวเองกลับไปที่เตียง
สิ่งที่ลอว์พูดถึงคือยาแก้พิษชนิดออกฤทธิ์โดยฉับพลัน เหมาะมากสำหรับสถานะการณ์คับขันเช่นนี้ แคปซูลมีขนาดประมาณครึ่งหัวแม่มือผู้ใหญ่ มีความแข็งพอสมควร
หากจะให้ยาออกฤทธิ์ต้องกัดมันให้แตก แล้วค่อยกลืน
.....แต่โชคร้ายที่ลอว์ในตอนนี้แค่พูดได้ก็เต็มที่แล้ว......
มือหนาพยายามป้อนยานั้น แต่อีกฝ่ายได้เพียงใช้ลิ้นดุน ก่อนจะคายออกมา แรงที่จะกัดให้แตกนั้นไม่ต้องพูดถึง...
"ถ้าไม่ได้ยานี่ แกจะเป็นอะไรรึเปล่า?"
สโม้คเกอร์ถามเพื่อหาทางเลือกอื่นแทน
"...ชะ...ชั้นคง...ตาย...แน่ๆ" ลอว์พูดอย่างหมดหวัง
"บ้าจริง!" ร่างหนาสบถออกมา
วินาทีต่อมาสโม้คเกอร์จึงตัดสินใจหยิบแคปซูลนั้นเข้าปาก...
ลอว์ตกใจมาก นี่เขาไม่รู้ผลข้างเคียงของยา?
ถ้าคนปกติได้รับมันเพียงนิดเดียวก็อาจจะเกิดอาการผิดปกติได้
ริบฝีปากของทั้งคู่ประสาน ...
อ๊ะ!นี่เขากัดมันให้แตกแล้วป้อนมันด้วยปากของเขางั้นหรอ!? ลอว์ได้แต่คิดวนไปวนมา ลิ้นของฝ่ายตรงข้ามพยายามดันแทรก เพื่อส่งยานั่นเข้ามา... ลิ้นร้อนแลกสัมผัสกัน
รู้สึกถึงกลิ่นควันจากซิการ์ เคล้ากลิ่นรสของยา เป็นรสที่ไม่ชวนให้ชิมเลยจริงๆ ถ้านี่เป็นการจูบละก็เขาคง
รู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่ก็พอจะทำให้เคลิ้มไปชั่วครู่
อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออก...สีหน้าดูเขินๆ ลอว์เองก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เขาเบือนหน้าหนีคนตรงหน้า จะรับได้ยังไงที่ถูกพวกทหารเรือช่วยชีวิตไว้ ทั้งที่มันไม่ควรเป็น
ลอว์รู้สึกว่าสโม้คเกอร์มีใจให้เขา เพราะปกติทหารเรือหน่วยG-5ไม่ใช่
พวกที่จะเจรจาหรือคุยกับโจรสลัดอย่างสันติวิธีเท่าไรนัก ออกจะเป็นพวกที่เกลียดโจรสลัด แต่นี่เขายอม ทำขนาดนี้งั้นเหรอ?....
ลอว์เผลอสบตาสโม้คเกอร์โดยไม่รู้ตัว ซึ่งอีกฝ่ายก็มองมายังเขาเช่นกัน
"ฮื่อ! ดีขึ้นแล้วสินะ ยานี่มันได้ผลเกินคาดจริงๆ" สโม้คเกอร์สังเกตเห็น
ดวงตาของคนตรงหน้าเริ่มสุกใส ต่างจากก่อนหน้านี้
ไม่นานร่างกายของลอว์ก็เริ่มฟื้นตัวขึ้นระดับหนึ่ง พอที่จะเดินและพูด
ได้มากขึ้นจนเกือบจะเป็นปกติ
"กลับไปซะ ..."
"หมายความว่ายังไง? สโม้คเกอร์"
"รีบไปสิ! " เขาปล่อยโจรสลัดตัวร้ายของเขาไปง่ายๆ
นั่นเพราะเขาเป็นทหารเรือ จึงต้องการเว้นระยะห่างของเขากับเจ้าตัวร้าย
นี่ แม้ว่าเขาจะรู้สึกชอบในตัวลอว์แค่ไหนก็ตาม
"ไม่เห็นเข้าใจเลย ชั้นไม่อยากเป็นหนี้ชีวิตนายแบบนี้นะ"
"ช่างเหอะ มันเป็นเรื่องของมนุษยธรรมหนะ..."
สโม้คเกอร์เบี่ยงประเด็นไม่ค่อยเก่งนักเพราะเขาเองก็ออกจะเป็นคนซื่อๆ
ดวงตาคู่สวยเหลียวมองร่างหนาอย่างชั่งใจ ก่อนจะหันหลังให้ แล้วเดินจากไป...
หลังจากที่ลอว์กลับไปแล้ว เสียงจากแมลงโทรสารก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ว่าไง พวกแก?" สโม้คเกอร์รับสาย
"พวกเราต้านไม่อยู่แล้ว สโม้คยัน!! "
"ถอนกำลังกลับมาให้หมด!!"
"เห? จะให้เราปล่อยพวกโจรสลัดนั่นไปงั้นเหรอ สโม้คยัน...?"
"เออน่า เราต้องไปสมทบกับกองทัพอื่น รีบกลับมาได้แล้ว!"
ไม่บ่อยนักที่เขาจะโกหก
สุดท้ายทหารเรือทั้งหมดก็กลับมาตามคำสั่ง หลังจากที่ทุกอย่างพร้อม สโม้คเกอร์จึงสั่งให้ออกเรือไปยังเกาะต่อไป ลูกเรือของเขาถามถึงสิ่งที่เขาเจอมาบนเรือของพวกโจรสลัดคิด แต่เขาก็บอกว่าไม่พบอะไร
ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องของลอว์แม้แต่น้อย
....เขารู้อยู่เต็มอกว่าความรู้สึกนี้มันเป็นรักข้างเดียว ที่ไม่มีทางสมหวัง
แค่การที่ได้เห็นลอว์ผ่านใบประกาศ หรือข่าวในหนังสือพิมพ์ อาจได้แปลกใจกับค่าหัวที่เพิ่มขึ้น แค่นั้น
ก็เพียงพอแล้ว และเขาจะไม่ขออะไรมากไปกว่านี้
...กลับมาทางด้านลอว์...
ผ่านไปหลายชั่วโมงร่างกายของลอว์ก็ฟื้นตัวเต็มที่ เขาเดินวนไปวนมาทบทวนอะไรหลายๆอย่าง หลังจากกลับมาที่เรือของคิด นิ้วเรียวสัมผัสที่ริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ
.....ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ.....
ถึงแม้นั่นจะไม่ใช่การจูบแต่กลับรู้ใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก ....
ลอว์มองผ่านหน้าต่างบานเล็ก แสงที่ลอดผ่านเริ่มเปลี่ยนจากสีส้มเข้ม เป็นสีน้ำเงินปนดำ นั่นทำให้เขาต้องหาตะเกียงสักดวง แต่สิ่งที่เจอในห้องพักกลับกลายเป็นขวดยาพิษที่ถูกเปิดฝาทิ้งไว้ รู้สึกว่าเจ้ายาพิษนี้จะเป็นอันตรายแม้ได้รับเพียงไอระเหย เขารีบปิดฝามันให้สนิทก่อนหยิบขวดนั่นวางไว้บนโต๊ะ
ไม่ใช่เขาไม่รู้นิสัยของคิด เขารู้ดีว่าคิดหนะเป็นโจรสลัดพวกที่ชอบทรมานคนอื่น โดยเฉพาะพวกที่ชอบนินทาลับหลัง แต่ความสะเพร่าจนเกือบทำให้เขาต้องตายนี่มันน่าโมโห...
"กลับมาเมื่อไหร่เรามีเรื่องต้องคุยกัน ยูสทัส!"
...to be continued...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกหนึ่งตอน สโม้คเกอร์ซัง!!! .+*+. แอร๊ยยย .+*+. แทบจะติ่ง แต่ดอฟฟี่หล่อกว่า \\*โดนตบ
ความคิดเห็น