คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : HM - CHAPTER 6
06
ไลน์! ไลน์! ไลน์! ไลน์!
โห ใครไลน์มาแต่เช้าวะ คนจะหลับจะนอน!!
เสียงโปรแกรมไลน์มันดังต่อเนื่องจนคยองซูที่กำลังนอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วพลิกตัวไปมา ด้วยความที่ยังคงแฮ้งก์จากเมื่อคืนนิดหน่อยมันเลยทำให้ต้องยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองไปด้วย
“ แจ๊บๆ ฮ้าววว ตื่นแล้วครับผม ใจเย๊นน! ” ทนไม่ไหวครับ กวาดมือไปทั่วเตียงแล้วยังไม่เจอโทรศัพท์เลย ก็เลยต้องลืมตาตื่นขึ้นมาหา
เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวนะ ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ย
สะบัดหัวไล่ความมึนออกให้เสร็จจึงมองไปรอบๆตัว ห้องนอนห้องใหญ่หรูหราอลังการที่ถูกตกแต่งในสไตล์ยุโรปโรมันทำให้ตากลมๆที่ยังไม่ตื่นดีเบิกกว้างขึ้น นี่เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่าวะเนี่ย จำได้ว่าเมื่อคืนอยู่ในรถจงอินนี่หว่า
หะ หรือกูตายแล้ววะ
นี่กูอยู่บนสวรรค์? หรือกูฝันหรอ ก็ไม่น่าใช่ป่ะ เนี่ยหยิกแขนตัวเองจนเนื้อจะหลุดติดมือกูก็ยังไม่ตื่น
หันรีหันขวางคว้าโทรศัพท์ของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาปลดล็อกแล้วเข้าไลน์ทันที เรื่องนี้แบคฮยอนต้องมีคำตอบให้กู ไหนดูดิ้ว่ามันไลน์มาว่าอะไร
ไอเหรี้ยยยย ค…คลิปอะไรวะ
นี่เมื่อคืนเขาทำอะไรคุณจุ๋มเปล่าวะเนี่ย แต่แน่ใจว่าไม่ได้ทำ แล้วทำไมไอ้แบคฮยอนต้องบอกว่าสงสารคุณจุ๋มวะ เชรดแม่!
โอ้ยยย อยากรู้โว้ยยยย กดดูเลยแล้วกัน
‘ กร้าบบบบบบ สวีดัดทุกคนคร้าบผ๋มมมมม! เอิ้กกส์ ’
โห นี่หรอกู เมาเหมือนหมาเลย
แล้วนี่อยู่บ้านใคร หรูชิบหายเลย
‘ ตอนนี้ เอิ้กส์ อยู่บ้านไอ้คุณหนูคับบบ! แล้วเจอคนจ๋วยคับบ
น้องจาววๆๆ จ๋วยจังเลยอะค้าบบบบบ
ไหนหันหน้ามาเข้ากล้องหน่อยเร้ววว ’
แล้วกล้องก็แพลนไปหาสาวชุดเดรสสีแดงที่ตอนนี้เห็นแต่แผ่นหลังและผมสั้นๆประบ่า โหห มองแค่นี้กูยังมองออกเลยว่าเป็นคุณจุ๋มมมม อิชิบหายยยยยย!!
‘ ถ้าหันไปแล้วจุ๋มจะได้อะไรล่ะฮ้าาาาา ’
โห ไอ้คุณจุ๋มมันก็เล่นกับกูซะงั้น กูเมาอ่ะยูโน้วววววว!!!
‘ ไม่บอกก อึก หร้อกกก! เอิ้กกกส์ ’
‘ งั้นไม่หันน้าาา ’
เยอะ!
‘ หันเหอะนะคับบ เร้ว! สุดหล่ออมีอะไรจาห้ายน้าาาาาา เซอร์ไพร์ทททึ ’
กูเนี่ยเยอะ!!
‘ อาเชช จะหันไปแล้วน้าาฮ้าาาา ’
‘ อาา หันมาเร้วคับบ …อึก ’
‘ หนึ่ง สอง ซั่ม!! … ไหนเซอร์ไพร์ทฮ้าา คุณคยองซูมีอะไรจะให้จุ๋ม ’
‘ อ…อุ๊บบ โอ่กกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ’
เชี่ยยยยย โอ้โห เซอร์ไพร์ทพอมั้ยล่ะครับคุณจุ๋ม!
แกงกะหรี่ไก่เต็มหน้าเลย
ตายยยย แล้วแบบนี้กูจะมีหน้าไปเจอไอ้คุณจุ๋มมั้ยยยยยย!!!
“ คยองซูครับ ตื่นแล้วหรอ ” ยังไม่ทันจะได้เอาหมอนกดหน้าตาย ร่างสูงๆของไอ้จงอินก็เดินเข้ามาในห้อง
“ มึง เมื่อคืนกูอ้วกใส่คุณจุ๋มหรอวะ ”
“ ครับ ตอนนั้นผมเปลี่ยนเสื้อให้คยองซูเสร็จ ออกไปอาบน้ำแปบเดี๋ยวกลับมาคุณจุ๋มก็มีแกงกะหรี่ไก่อยู่ทั่วหน้าเลย ” โหเป๊ะเว่อร์! แล้วมึงหายไปไหนมา ทำไมไม่คิดจะห้ามกูหน่อยหรอ กูอายมากบอกเลย เรื่องที่มึงเปลี่ยนเสื้อให้กูมันเป็นเรื่องเล็กจิ๋วลิ๋วไปเลยเว้ย!
“ เชี่ย แย่ว่ะ กูไม่รู้ตัวเลย ”
“ ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ลงไปทานข้าวดีกว่า
ผมให้คุณจุ๋มเตรียมอาหารเช้าไว้รอแล้ว ” จริงๆ จะว่าข้าวเข้าก็ไม่ถูกหรอก นี่มันบ่ายแล้วโว้ยยยยยยย
“ เดี๋ยว แล้วทำไมมึงไม่พากูกลับไปนอนหอวะ พามาบ้านเพื่อ!”
“ ก็ตอนนั้นมันดึกแล้ว แล้วอีกอย่าง บ้านผมก็เหมือนบ้านคยองซูแหละครับ ”
“ จ้า! บ้านแฟนก็เหมือนบ้านตัวเองโน้ะ! ให้กูไปสวัสดีพ่อกับแม่มึงด้วยเลยสิ แหม๋!! ”
“ อ้าวได้หรอครับ ”
“ กูประชด! ถามจริง พ่อแม่มึงจะรับได้หรอวะที่ลูกตัวเองหนีไปอยู่กับแฟนที่เป็นผู้ชายเนี่ย ”
“ คงได้มั้งครับ ท่านจะจำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้สิครับว่าผมออกมาอยู่ข้างนอกแล้ว ” จงอินเดินมานั่งข้างเตียง รอยยิ้มที่เหมือนกับฝืนๆมันทำให้คนเข้าใจอะไรง่ายอย่างคยองซูรับรู้ได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างจงอินกับพ่อแม่เป็นอย่างไร
“ โอ๋ไม่เอาดิ ไม่ดราม่านะ ไหนกูหิวแล้ว พากูไปกินหน่อย ดีนะวันนี้กูไม่มีเรียน ” คว้ามันมาซบอกแล้วตบหลังเหมือนโอ๋เด็ก จะว่าไปก็เคยเห็นแต่ในละครนะที่ครอบครัวคนรวยมักจะไม่ได้อบอุ่นเสมอไป พอมาเจอจริงๆก็อดสงสารมันไม่ได้ ความรักที่ลูกต้องการมันไม่ได้มาจากเงินของพ่อแม่หรอก มันคือเวลาที่อยู่ด้วยกันต่างหาก
“ ถ้าหิวงั้นกินผมก่อนมั้ยครับ ”
“ ลามปามและ เอามือมึงออกไปจากเอวกูเลย ”
“ เมื่อคืนคยองซูแค่เช็ดตัว เองนี่ครับ ”
อ…อะไรของมัน
“ ทำไมถึงหอมขนาดนี้….หิวเลย ”
“ หิวข้าว? ”
“ ฮึ! หิวคยองซู กินได้ไหมครับ ทำไมดูน่าอร่อย ”
พ่องงง!! ถ้าเป็นเวลาปกติโดนเขาต่อยปากแหกไปแล้ว
แต่จะละเว้นไว้วันหนึ่ง เพราะ….เพราะอะไรวะ ไม่รู้อะ สงสารคนพ่อแม่ไม่รัก
พอไอ้จงอินมันนำทางลงมาห้องอาหารก็ต้องคอยจับเสื้อหลบหลังมันตลอดเลยครับเพราะกลัวหลง นี่บ้านหรืออะไร นึกว่าอยู่สนามหลวง กว้างใหญ่อะไรเบอร์นี้
เชื่อแล้วว่ามันรวย
กูก็รวยนะเว้ยจงอิน …รวยแต่เขืออะมึง (อย่าผวนเลยครับเดี๋ยวจะหาว่าเป็นคนทะลึ่ง)
“ คุณคยองซูตื่นแล้วหรอครับ ” โห ตูดยังไม่ทันจะได้นั่งกับเก้าอี้เลี่ยมทองเสียงคุณจุ๋มที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ ก่อนจะรวบรวมสติแล้วหันไปหาคุณจุ๋มเพื่อสะสาง
“ ขอโทษนะครับคุณจุ๋ม เอ่อ…เรื่องเมื่อคืน ”
“ เอ๋? ”
“ ที่…อ้วก ” ก็ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคคุณจุ๋มก็ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาพูดต่อซะก่อน
“ ทำตัวตามสบายเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงจุ๋ม ”
“ … ”
ทำไมคุณจุ๋มดีจังวะ อ้วกใส่หน้าไปขนาดนั้นยังไม่นึกรังเกียจด้วย โหซึ้ง! สงสัยคงต้องมองคุณจุ๋มในแง่มุมใหม่ ว่าจริงๆแล้วคุณจุ๋มก็เป็นที่น่าคบหาคนหนึ่งเลยทีเดียว เขาจะมองข้ามความเพี้ยนความแปลกประหลาดไปก็แล้วกัน
“ จุ๋มแค่เลิกกินข้าวแกงกะหรี่ไปสักพัก ” ไอ้คุณจุ๋มไม่พูดเปล่า วางอาหารบนโต๊ะเสร็จก็เดินจากไปด้วยหน้าตาเหยเกพร้อมท่าทางโอ้กอ้ากเหมือนคนจะอ้วกอีกรอบเต็มสองลูกลูกกะตากูเลย
ว้อทเดอะ!? กูขอถอนคำพูด
ทำแบบนี้มาอ้วกใส่หน้ากูคืนเลยดีกว่าครับคุณจุ๋ม -_-
แล้วขอโทษเถอะ ใครมันจะไปรู้ว่ะว่าจะอ้วก ถ้ารู้ก่อนก็กะจะแดกน้ำหอมสักสี่ห้าขวดให้อยู่หรอก ไม่แดกข้าวแกงกะหรี่มาให้ใครเหยียดหยามเล่นหรอกโว้ยยยยย
ไม่ใช่อะไรนะ กูอายยยยยยย
“ คุณจุ๋ม ถึงจะรู้สึกไม่ดีแต่ก็อย่าทำหน้ารังเกียจให้คยองซูเห็นสิครับ มันไม่ดี ”
เออออ นั่งเงียบๆไปก็ไม่มีใครเขาว่านะจงอิน พูดตอกย้ำเหลือเกินว่าเมื่อคืนการกระทำของกูมันหยาบช้า ไอ้คุณหนู ไอ้รวยยยย
“ แล้วอีกจานของใครอ่ะ พ่อแม่มึงไม่อยู่ไม่ใช่หรอ ” เปลี่ยนเรื่องดีกว่าหว่ะ ก่อนที่เขาจะได้เอาหน้ามุดลงดินจริงๆ เห็นจานอาหารพร้อมทานทั้ง 3 จานก็เลยสงสัยนิดหน่อยเพราะเมื่อกี้ลองถามๆจงอินก็ได้ความว่าพ่อกับแม่มันไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไรตามภาษาคนใหญ่คนโต ที่น่าเศร้าคือมันบอกว่าจำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่ากินข้าวกับพวกท่านครั้งสุดท้ายเมื่อไร
“ ของผมเองครับ ”
เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นจากประตูห้องอาหาร ร่างบอบบางราวนางฟ้าตัวน้อยๆที่สวมชุดนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียนอินเตอร์ชื่อดังก็เดินเข้ามาและนั่งลงตรงข้ามจงอินกับคยองซู ใบหน้าหวานหันไปยิ้มทักทายแขกแปลกหน้าแล้วถึงลงมือจับมีดหันไส้กรอกในจานตัวเองเข้าปาก
" ทำไมไม่ไปโรงเรียนแต่เช้า "
" วันนี้เรียนครึ่งวันบ่ายครับ "
“ ใครอะ ” คยองซูไม่รีรอกระทุ้งศอกใส่จงอินก่อนจะกระซิบถามทันที
“ ลู่หานนี่คยองซู คยองซูนี่ลู่หาน…น้องผมเองครับ ”
พระเจ้าจอร์ดด
เด็กอะไรหน้าโคตรหวาน ผิวงี้ก็ขาวจั๊วไปทั้งตัวเลยจริงๆ นี่มันเด็กผู้ชายแน่หรอ ทำไมโคตรน่ารัก ถ้าไม่เห็นว่าใส่กางเกงนักเรียนนะ คิดว่าผู้หญิง
ข๊าวขาว ขาวววววววผิดกับพี่มัน
“ ได้ยินแต่ชื่อ วันนี้เห็นตัวจริงแล้วน่ารักกว่าที่คิดอีกนะฮะ ” ยิ้มอีกแล้ว ใจมันหายละลายละลายละไหลไปกับเธอมากตอนนี้
ว่าแต่แล้วไปได้ยินชื่อพี่มาจากไหนล่ะครับเนี่ย
นี่ชื่อเสียงและหน้าตาอันหล่อเหลาของพี่มันดังกระจอนกระจายไกลขนาดนั้นเลยหรือไร
“ อ่อ ก็พี่จงอินบอกว่ามีแฟนชื่อคยองซูน่ะครับ ”
“ อ่อครับ T-T ” สงสัยเขาคงทำหน้าตาสงสัยเกินไปมั้งน้องมันเลยตอบ นั้นน่ะสินะ จงอินมันให้เขามาเป็นแฟนเพื่อหลอกที่บ้านนี่หว่า กูคงมั่นหน้ามั่นโหนกไปเอง
ก็หัวเราะแห้งๆใส่น้องลู่หานเขาไปครับเพราะวางตัวไม่ถูกกับคนเพิ่งเคยเจอครั้งแรก ก็หวังให้ไอ้จงอินมันต่อบทสนทนาตามภาษาพี่น้องต่อแต่ก็เหมือนว่าบทสนทนามันจะจบลงไปตั้งแต่ที่เขาหัวเราะนั่นแหละ เพราะหลังจากนั้นก็ไม่มีใครคิดจะเปิดปากคุยกันเลยแม้แต่นิดเดียว ได้ยินก็แต่เสียงมีดส้อมกระทบจานเพียงเท่านั้น ไอ้จงอินบทอยู่ๆจะเงียบก็เงียบซะงงเลย นี่สองพี่น้องคู่นี่ใจคอจะไม่ทักทายกันหน่อยเลยหรือไงครับ นี่มีอะไรกันหรือเปล่า รู้สึกได้ว่าใครกดเพิ่มแอร์ในห้องให้อากาศติดลบ หรือไม่ก็คงจะเป็นไอเย็นจากความมึนตึงของสองพี่น้องคู่นี้
“ เอ่อ จะไม่คุยกับน้องมึงหน่อยหรอวะ ” กระซิบถามไอ้จงอินมันไปอีกรอบ เป็นพวกไม่ชอบความเงียบครับ ยิ่งกับคนหน้าหวานๆ สวยๆ ยิ่งต้องคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมแต่ครั้นจะชวนคุยแบบที่พี่ชายมันไม่พูดอะไรเลยก็จะดูน่าเกลียดเกินไปหน่อย
“ อย่าเล่นโทรศัพท์เวลากินข้าว! ลู่หาน ” แล้วอยู่ๆเสียงของจงอินก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ ตาคมจ้องไปยังน้องชายตัวน้อยที่มือหนึ่งจับส้อมจิ้มไส้กรอกอีกมือก็ยกมือถือขึ้นมาเล่นไปด้วย
“ ขอโทษครับ ”
“ เชี่ย มึงคุยกับน้องมึงดีๆดิวะ…ไม่เอาแบบนี้ ” พอไอ้คุณหนูมันพูดจบเท่านั้นแหละเขาแทบเกี่ยวคอไอ้จงอินมากระซิบไม่ทัน เชี่ยย กูให้ชวนคุยโว้ยย จงอินมึงดุน้องอะไรเบอร์นี้อะ น้องมันจะร้องไห้อยู่แล้วเว้ย
“ ที่ขอโทษเนี่ย ขอโทษเรื่องที่เมื่อคืนกลับดึกด้วยหรือเปล่า ” มึงฟังกูบ้างไหมจงอิน ตอบ!
“ ทีเมื่อคืนพี่ยังกลับบ้านดึกได้เลย ”
“ อย่าย้อนพี่นะลู่หาน! กลับดึกๆ มันอันตราย ”
โอ้ยยยยย ดราม่ากันเฉยเลย
ใจเย็นเย๊นนนนนนนน
“ พี่ไม่เข้าใจ! ”
“ ที่พี่ไม่ยุ่งแต่ก็ใช่ว่าพี่จะให้มันเลิกสอนไม่ได้นะ ”
“ พี่จงอิน! ”
“ เหลวไหลใหญ่แล้ว อย่ากลับดึกอีก แล้วอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน ”
เคร้ง!!
“ พี่ห้ามลู่ไม่ได้หรอก ชีวิตลู่ ลู่คิดเองได้!! ” คนน้องทิ้งมีดลงจานอย่างไม่ใยดี ไม่สนว่ามันจะเป็นมรรยาทที่ดีหรือไม่ดีก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ ลู่หาน!! ลู่หานกลับมาก่อน! โธ่เว้ยย!! ”
เพล้งง!
จงอินจงใจปัดแก้วน้ำบนโต๊ะให้ตกลงมาสู่พื้นด้วยเสียงที่ดังก้องไปทั่วห้องจนคนรับใช้และคุณจุ๋มรีบวิ่งเข้ามาดู เศษแก้วที่แตกละเอียดเต็มพื้นบ่งบอกอารมณ์ของร่างสูงได้เป็นอย่างดี
จงอินรู้ตัวดีว่าเวลาที่ตัวเองโมโหของใกล้ตัวมันก็มักจะพังโดยไม่รู้ตัว
“ คุณหนู!! เป็นอะไรมากมั้ยครับ ” เสียงคุณจุ๋มดูเป็นห่วงมากแต่ก็ไม่กล้าเข้ามานอกจากยืนอยู่ตรงประตู
“ เชี่ยเอ้ย! ” ไอ้จงอินมันก็จะลุกตามน้องลู่หานไปอยู่แล้วล่ะถ้าไม่ติดว่าเขาไม่รีบจับให้มันนั่งลงสงบสติอารมณ์ซะก่อน
ก็เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันเวลาที่จงอินมันโมโห ปกติก็เห็นมันจะนิ่งๆกวนตีนๆ ลุคคุณชายทั่วไป แต่ที่รู้เพิ่มมาวันนี้ก็คือมันเป็นคนอารมณ์ร้อน
“ มึง! ปล่อยน้องมันไป แล้วมึงอ่ะหันหน้ามาหากู สัด! ” เขาก็พูดให้คนเย็นลงไม่ค่อยจะเป็นด้วยดิ พอเห็นว่าไอ้คุณหนูมันจะลุกตามน้องอีกรอบก็เลยใช้มือสองข้างดันหน้ามันให้กลับมาจ้องหน้าตัวเองแม่งเลย
“ มึงแม่งร้อน น้องมันก็ร้อน แล้วแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องหรือไงวะตอบกูดิ้ ”
“…”
“ ใจเย็นดิ อย่ามองไปที่อื่น มองตากูนี่! ”
“ … ”
“ เออ ให้มันว่าง่ายๆแบบนี้แหละ ” จะว่าไปจ้องตากับไอ้จงอินแบบนี้ก็เพิ่งรู้อีกอย่างว่าตามันก็สวยดีเหมือนกัน #ถุยย อะไรของกูเนี่ย
“ หายใจเข้าลึกๆ ออกด้วยนะมึง! เดี๋ยวตาย ”
“ หึหึ ครับ ” แหน่ กูแอบเห็นนะว่ามึงแอบขำ ขำอะไรกูแค่พูดตามความเป็นจริง เพื่อมึงซื่อเกินทำตามกูบอก หายใจเข้าอย่างเดียวไม่หายใจออก ก็ได้โดนคุณจุ๋มตีกะบาลแตกอะดิ
“ คนเราอะนะ เวลาทะเลาะกันคนที่เย็นได้ก่อนจะเป็นคนชนะรู้หรือเปล่า ”
“ … ”
“ ดูจากเมื่อกี้กูก็รู้แล้วว่าน้องรักมึงมาก ส่วนมึงก็รักน้องมากเหมือนกัน ”
“…”
“ กูไม่รู้หรอกว่ามึงทะเลาะอะไรกัน แต่เอาเวลาทะเลาะกันมานั่งคุยว่าน้องต้องการอะไรแล้วมึงต้องการอะไรไม่ดีกว่าหรอ อย่าใช้อารมณ์ดิ แล้วมึงดูนะว่าที่มึงทำลายข้าวของแบบนี้ใครจะเป็นคนลำบาก ไม่ใช่มึงอยู่แล้วแต่คนต้องเก็บกวาดน่ะ มันคือคุณจุ๋ม หรือไม่ก็แม่บ้าน เข้าใจหรือเปล่าครับคุณหนู ”
“ …เข้าใจแล้วครับ ” รู้สึกว่าที่เขาพูดไปมันจะทำให้จงอินมันเย็นลงจากเมื่อครู่หน่อย นี่ขนาดเขาปลอบคนให้เย็นลงไม่ค่อยเก่งนะเนี่ย พูดอะไรไปไม่รู้ตัวเลยครับ ออกมาจากใจล้วนๆ รู้สึกภูมิใจนิดๆ
“ เย็นลงยัง ”
“ ครับ ”
“ เย็นแล้วมึงก็เก็บแก้วน้ำที่มึงทำแตกด้วย ”
“ (O_o) ม..ไม่เป็นไรครับคุณคยองซู!! เดี๋ยวจุ๋มเรียกแม่บ้านมาแล้ว… ” รู้สึกว่าพอทุกคนได้ยินว่าเขาให้ไอ้คุณหนูนี่เก็บเศษแก้ว ทุกคนก็ตาโตตาเหลือกกันยกใหญ่ โดยเฉพาะคุณจุ๋มที่วิ่งเข้ามาหาแทบไม่ทัน
อ่อ ลืมไปว่าไอ้คุณหนูมันมีคนใช้ทำให้ตลอด ไม่เคยต้องได้ทำเองสินะ
โอเคได้
“ ไม่ต้องครับ ใครทำแตกก็ต้องเป็นคนเก็บ ”
“ คุณคยองซูครับ แต่ว่า.. ”
“ ไม่เป็นไรครับคุณจุ๋ม เดี๋ยวผมทำเอง ” จงอินมันยกมือห้ามไม่ให้คุณจุ๋มเข้ามามากไปกว่านี้แล้วค่อยๆเดินไปเก็บเศษแก้วขึ้นมาวางไว้บนมือทีละชิ้น
เดี๋ยวก็ได้เศษแก้วบาดมือหรอกมึง
“ โอ้ย! ”
นั่นไง พูดผิดซะเมื่อไหร่
“ โอ้ย เบาๆสิครับคยองซู ”
“ เออ ก็พยายามทำอยู่นี่ไง ”
“ อ่า เจ็บจัง ”
“ มึงอย่าครางดังดิ้ เดี๋ยวคุณจุ๋มมันได้ยิน ”
“ ครับ ...ซี๊ดด ”
“ ไอ้คุณหนู ไอ้ห่า! ไปซี๊ดไกลๆหูกู ขนลุก! ”
“ ก็มันเสียวนี่ครับ ”
โอ้โห ประโยคสนทนาของกูกับมันติดเรทกันไปอี๊กกกกก
ทำแผลมั้ยล่ะมึง แค่ทำแผลที่มึงโดนแก้วบาดเนี่ย!
“ ขอบคุณนะครับ ”
“ เรื่อง? ”
“ ที่เป็นห่วงผม ”
“ เหอะ! โทษที กูไม่ได้ห่วงมึง กูห่วงน้องมึง น้องมึงโคตรน่ารัก ”
“ ชอบหรอครับ ”
“ ครับ ข๊าวขาวว ” แหม๋เห็นไอ้คุณหนูมันทำหน้าหงิกแล้วตลกชะมัด สงสัยคงหวงน้องเลยแกล้งมันซะหน่อย
“ น้องผมมีคนที่ชอบแล้ว ”
“ แต่ยังไม่มีแฟนนี่? ”
“ แต่คยองซูไม่ว่างแล้วนะครับ ”
“ ว่าง! ตอนนี้กูโสดสนิท ”
“ ไม่ว่างแล้วครับ ”
“ เอ๊า! มึงจะมารู้ดีกว่ากูได้ยังไง ตอนนี้กูว่าง! ”
“ ไม่ว่าง! ”
“ ทำไมจะไม่ว่างวะ! ”
“ ก็ผมจองแล้วอะ ” หน้ามึงนี้เหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแล้วพ่อแม่ไม่ซื้อให้อ่ะ สัด!
“ จองอะไรของมึง! ”
“ จองจะจีบไงครับ …โอ๊ย! เบาครับ มันแสบ ” แม่ง พูดจาไม่รู้เรื่อง! กูเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์แล้วจิ้มแผลที่มือมันแม่งเลย
เลอะเทอะชิบหายเลย
“ ห่า เลิกพูดได้และ! เบาสุดของกูแล้วเนี่ย กูไม่เคยทำแผลให้ใคร ”
“ ครั้งแรกหรอครับ ”
“ เออดิ! ครั้งแรกของกูเลยเนี่ย ”
แล้วอยู่ๆไอ้คุณหนูมันก็นิ่งไปก่อนจะตอบกลับด้วยหน้าตามีเลศนัยขั้นสิบ
“ ไม่ต้องกลัวครับ ครั้งแรกแบคฮยอนบอกว่าจะเจ็บหน่อยแต่ครั้งต่อไปเดี๋ยวก็ชินเองครับ ”
โป๊ก!
“ พ่องงง! กูหมายถึงทำแผลไหม ไอทะลึ่ง! ” ตบเหม่งแม่งเลยครับ แม่งวกเข้าเรื่องใต้สะดือตอนไหนวะ กูนี่ตามไม่ทันเลย
“ รู้ครับ แต่เมื่อกี้ที่ผมบอกก็แค่พูดไว้เผื่อวันนั้นมันมาถึง ”
“ บอกตัวเองไป มึงอะเมียกู พี่โดสิบเมียอ่ะมึงจำได้หนิ ”
“ ครับ ” จงอินยิ้มก่อนจะพยักหน้า
ยิ้มชอบใจเบอร์นี้ทำไม
“ อ่ะเสร็จและ ยิ้มอะไร เป็นบ้าหรอวะ ” ติดพลาสเตอร์ให้มันเสร็จก็ถามเลยครับ มันค้างคาใจ
“ ครับคงงั้น ”
“ กวนตีน! ทำมะ! แค่กูบอกว่ามึงเป็นเมียกู มึงฟินขนาดนั้นเลยรึไง ”
“ ครับ 
“ เออ! ห้องน้ำอยู่ทางโน้นใช่ไหม กูจะไปล้างมือ ” แม่งบ้านคนหรือห้างพารากอนวะเนี่ย
“ ครับ ถึงตอนนั้นเดี๋ยวก็รู้ว่าใครผัวใครเมีย ”
“ หะ มึงพูดว่าอะไรนะ กูไม่ได้ยิน ”
“ ผมพูดว่าถึงตรงนั้นเดี๋ยวก็เลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาอีกทีก็ถึงครับ
.
.
.
พอเห็นร่างเล็กของแฟนคุณหนูเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น คุณจุ๋มพร้อมคนรับใช้ก็รีบหลบกันเป็นการใหญ่ จะให้คุณหนูกับคุณคยองซูรู้ไม่ได้ว่าพวกเขาจ้องมองอยู่
“ คุณจุ๋มคะ ป้าว่าคุณหนูใหญ่เจอคนปราบแล้วล่ะค่ะ ” ก็เห็นตั้งแต่แฟนคุณหนูใหญ่บอกให้คุณหนูเก็บเศษแก้วนั่นแหละ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีสักครั้งที่พวกเธอจะให้คุณหนูใหญ่ทำอะไรด้วยตัวเอง คุณหนูใหญ่ไม่พอใจอะไร พังข้าวของแค่ไหนก็ไม่มีใครว่ามันเลยเป็นนิสัยติดตัวมาตั้งแต่เด็ก
ก็เพิ่งจะเคยเห็นคนที่ทำให้คุณหนูใหญ่เชื่อฟังได้ขนาดนี้เหมือนกัน
“ คุณหนูโตขึ้นแล้วจริงๆนะครับป้าแม้น อึกก ฮื่ออ ”
“ ตายแล้ว! คุณจุ๋มร้องไห้หรอคะเนี่ย?! ”
“ ฮึก เปล่านะครับ ฮื่ออออ แค่ฝุ่นมันเข้าตา ”
“ คยองซูจะรอผมเรียนเหรอครับ ไม่ให้ผมไปส่งหอก่อนแน่นะ ” จงอินหันมองคยองซูขณะที่ตาก็ต้องจ้องสลับกับทางข้างหน้าไปด้วยเพราะเขากำลังขับรถอยู่ ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่กำลังจะไปมหาลัย โชคดีที่วันนี้คยองซูไม่มีเรียนแต่ไม่ใช่กับจงอิน เขามีเรียนตอนบ่ายสี่โมงครึ่งและโชคไม่ดีที่วิชาวันนี้มันโดดสายตายขาดไม่ได้เสียด้วย
เมื่อคืนกว่าจงอินจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบเช้า เพราะเมื่อคืนเขาต้องดูแลคยองซูให้หลับสนิทเสียก่อน
เดี๋ยวค่อยไปหลับเอาในห้องก็แล้วกัน
“ เออ มึงจะได้ไม่ต้องขับรถวนไปวนมาหลายรอบ อีกอย่างมึงเรียนสี่ครึ่งไม่ใช่หรือไง นี่มันสี่โมงสิบห้าแล้วครับคุณหนู ” จงอินเห็นคยองซูยกนาฬิกาในจอมือถือของตัวเองให้เขาดู เอาจริงๆถ้าไม่ติดว่าวิชานี้มันเช็คชื่อก่อนเรียนเขาก็คงไปส่งคยองซูที่หอก่อนได้โดยไม่มีปัญหา แต่มันก็ดีที่คยองซูเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ ถ้าเกิดว่าเป็นหญิงสาวที่เขาเคยคบมาก่อนหน้าก็คงจะเหวี่ยงหรือวีนให้เขาตามใจไปแล้ว
แต่ทั้งหมดทั้งมวลคือตอนนี้เขาง่วงเสียเหลือเกิน
หาวบ่อยโคตรเลยให้ตายสิ
“ หาวบ่อยขนาดนี้เปลี่ยนให้กูขับแทนไหม ”
“ คยองซูขับรถเป็นเหรอครับ ”
“ ฮึ ไม่เป็นอะ ”
“ ไว้วันหลังผมสอน ”
“ จริงดิ! มึงพูดแล้วนะ กูเป็นคนความจำดีนะมึง ” คยองซูคงไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองน่ารักมากแค่ไหน ตาโตๆที่เหมือนมีประกายระยิบระยับออกมาดึงดูดสายตาเขาตลอดเวลากำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ริมฝีปากรูปหัวใจเผยรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของจงอินแทบหยุดเต้น
“ ชอบหรอครับ ”
“ เออดิ! มึงรู้เปล่ากูอยากขับรถเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แล้วยิ่งมาดู fast and furious นะ โห ยิ่งรู้สึกเลยว่าคนขับรถเป็นอ่ะเท่โคตรๆ ”
“ ภาคใหม่มันกำลังจะมาแล้วไปดูกันไหมครับ ”
“ เห้ยไปดิๆ กำลังหาเพื่อนดูเลย ”
“ จองตัวนะครับ ”
“ จองตัวไปดูหนัง? ”
“ ฮึ! ไม่ครับ จองตัวจะจีบ ”
“ สัด! มึงขับรถไปเลยไป ”
“ ฮ่าๆ ”
ก็ไม่รู้คยองซูจะว่าเขาทำไม ทั้งๆที่เจ้าตัวก็เป็นคนเปิดให้เขาหยอดได้ตลอดเองแท้ๆ
Mercedes Benz คันหรูถูกจงอินถอยจอดก่อนจะดับเครื่องแน่นิ่งอยู่บนตึกจอดรถของคณะ ร่างสูงที่สวมชุดนักศึกษาลงมาจากรถพร้อมคนตัวเล็กที่ใส่ชุดเดิมชุดเดียวกันกับเมื่อวานแต่ถูกนำไปซักแห้งแล้วเรียบร้อย จงอินใช้รีโมทกดล็อครถก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือรุ่นลิมิเตดของตัวเองขึ้นดูเวลาอีกรอบ
“ จะไปยัง ”
“ ครับ อีก 5 นาทีจะเริ่มเรียนแล้ว ”
“ งั้นมึงมากับกูเดี๋ยวดิ ”
“ คยองซูจะไปไหนครับ ”
“ เออน่า ตามมาเหอะ ” ตอนนี้คิ้วของจงอินคงขมวดกันเป็นปมจนคลี่ไม่ออก รู้สึกสงสัยที่อยู่ๆคยองซูก็คว้าข้อมือของเขาให้เดินตาม ทั้งๆที่เขาก็บอกอยู่ว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มเรียนแล้ว
ความสงสัยถูกตอบด้วยร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหน้า ร้านตั้งอยู่เยี่ยงจากคณะของเขาและคยองซูไปนิดหน่อย แต่จงอินก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคยองซูต้องการจะให้เขาทำอะไรกันแน่
“ กินอะไรดีวะ ” คยองซูพาจงอินมาหยุดอยู่ตรงโซนเครื่องดื่ม ใบหน้าหวานไล่ตามองไปตามชั้นวางขวดเครื่องดื่มหลากหลายยี่ห้อ
“ อยากกินอะไรคยองซูก็ซื้อเลยครับ เดี๋ยวผมจะเข้าเรียนไม่ทันเอา ”
“ เออ! รีบอยู่ …ก็กูเลือกไม่ถูกนี่หว่า ”
คยองซูเงียบไปสักพักเหมือนกำลังใช้ความคิดโดยที่มีสายตาไม่เข้าใจของจงอินจับจ้องอยู่
“ กาแฟดำหรือกาแฟใส่นมช่วยเลือกหน่อย ”
“ ครับ? ”
“ มึงเลือกมาระหว่างสองขวดนี้ เร็ว! ” ในมือเล็กๆของคยองซูมีขวดกาแฟเย็นอยู่สองขวดและคยองซูกำลังยื่นมันมาให้จงอินตัดสินใจ
อย่างคยองซูก็คงจะชอบ….กาแฟใส่นมล่ะมั้ง
กาแฟดำมันอาจจะขมไป กาแฟใส่นมเนี่ยแหละเขาว่าคยองซูน่าจะชอบ
เพราะเขาก็ชอบ
“ กาแฟใส่นมครับ ”
“ เออ ก็แค่นั้นแหละ อ่ะนี่เงิน มึงเอาไปจ่ายตังให้หน่อย รอข้างนอกนะ”
แล้วคยองซูก็ทิ้งให้เขายืนงงอยู่ในร้าน ถึงจะงงแค่ไหนแต่จงอินก็เดินตรงไปจ่ายเงินตามที่คยองซูบอกอยู่ดี
“ ซื้อเสร็จแล้วหรอวะ ไปๆ งั้นมึงขึ้นไปเรียนได้แล้ว ”
“ แล้วกาแฟของคยองซูล่ะครับ ” ชูถุงพลาสติกที่ข้างในมีกาแฟกระป๋องให้อีกคนดู
“ ความจริงกู… ”
“ …?? ”
“ กูไม่ได้จะซื้อแดกเอง คือกู… ”
“ ครับ อะไรนะครับ? ” เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าคยองซูดูพูดเสียงเบาๆ
“ สัด ก..กูบอกว่ากูซื้อให้มึง เห็นว่ามึงง่วงอ่ะเลยไม่อยากให้ไปหลับในห้อง เดี๋ยวมึงเรียนไม่รู้เรื่อง ”
“….”
“ กินด้วยอะ กูเลี้ยงเลยนะเว้ยจะได้ไม่ง่วง กูไปนะ เสร็จแล้วให้แบคฮยอนไลน์มาหากูแล้วกัน ”
กูบอกว่ากูซื้อให้มึง
กูบอกว่ากูซื้อให้มึง
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เชี่ย โคตรน่ารัก!
แม่ง! เขาแค่ซื้อกาแฟให้จำเป็นต้องอมยิ้มแรงอะไรเบอร์นั้น
ประสาท!
ตอนนี้เขาอยู่ในโรงอาหารคณะตัวเอง ไม่ใช่อะไรครับมันเย็นดีเขาเปิดแอร์ให้ใช้ฟรี เขาก็ต้องเข้ามานั่งตากแอร์เพื่อไม่ให้ไอเย็นมันลอยไปในอากาศเสียเปล่าๆ
ความโชคดีของวันนี้คือเขาไม่มีเรียนและงานพิเศษก็ไม่ได้รับทำ เพราะงั้นเขาเลยนั่งรอไอ้จงอินได้สบายใจ เอาดีๆบ้านมันกับหอคนละทางกันเลยครับเลยไม่อยากให้มันขับวนไปวนมา แล้วถ้าถามว่าทำไมเขาไม่กลับหอเอง จริงๆวันนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่และ กลับหอไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี สู้มามอมาหาเพื่อนหาพี่หาน้องข้ามเวลาดีกว่า
วันนี้ไอ้เซฮุนมีเรียนเลยกะจะแวะมาทักทายเสียหน่อย แต่โทรไปมันก็ไม่รับโทรศัพท์เลยพาร่างของตัวเองมานั่งรอที่โรงอาหารติดแอร์ซะเลย ระหว่างรอก็ขอท่องโลกโซเชียลไปพลางๆ
คยองซูกดเข้ามาในแอพอินสตราแกรม โปรแกรมโซเชียลยอดฮิตของวัยรุ่นวัยแรงที่ต้องมีกันทุกคน เลื่อนดูรูปของเพื่อนๆที่อัพลงพร้อมแคปชั่นไปก็กดหัวใจให้บ้าง เม้นกวนตีนบ้างตามภาษา เล่นไปเล่นมาก็เกือบครึ่งชั่วโมงได้ก็เห็นว่าไอ้แบคฮยอนมันอัพไอจีเป็นคลิปวิดีโอพร้อมแคปชั่น
มันเป็นคลิปวิดีโอสั้นๆ ในนั้นก็เห็นว่าแบคฮยอนมันกำลังจะแย่งขวดกาแฟมาจากไอ้จงอินที่กำลังหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่ก็เหมือนว่าไอ้แบคฮยอนมันจะหวืดเพราะไอ้จงอินมันตื่นซะก่อน ขำสัด ในคลิปไอ้แบคฮยอนมันบอกว่าอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำเลยลั้นล้าได้ ไม่ใช่อะไรหน้าไอ้จงอินอย่างจี้
คนอะไรหวงของชิบหายเลย ไอ้คุณหนูเอ้ย
► 290 likes
BaekBunny ‘ คิมจงอิน ยอมรับหวงขวดกาแฟจริง วอนอย่าด่าเยอะเพราะกำลังมีความรัก ’
View 15 comment
jinaeiei พี่จงอินน่ารักจังเลยอ่าาาา หวงของเหมือนเด็กเลย
ET002 อยากเป็นขวดกาแฟ
DOMAN @BaekBunny สัด! มึงก็ไปแกล้งมัน เด็กกูยิ่งตั้งใจเรียนอยู่ ตื่นเลย555555
เม้นกัดไอ้จงอินมันซะหน่อยครับ ขำๆ ที่เห็นในคลิป กาแฟยังเต็มขวดอยู่เลยมั้งนั้นน่ะ บอกให้กินไม่กินเป็นไงล่ะ หลับในห้องยาวเลยมึง
นั่งขำกับคอมเม้นของไอ้จงแดกับอี้ชิงที่เพิ่งตามมาสมทบไปได้สักพัก...
ตึ่งดึ้ง!
JonginKrub started following you. 2s
เอ้า ไอ้จงอินมันมีไอจีกับเขาด้วยหรอวะ แบบนี้ต้องแซว!
DOMAN @JonginKrub หวงของนะมึงอะ นิสัยไม่ดี
เมื่อกี้ยังฟอลโล่อยู่เลย ทีงี้ตอบช้าเชียวนะมึง
ตึ่งดึ้ง!
JonginKrub took a photo of you.
เดี๋ยวๆ อะไรวะ
เปิดเข้าไปมันเป็นรูปมือไอ้คุณหนูมันถือขวดกาแฟอยู่ มันถ่ายตอนไหนวะไม่เห็นรู้เลย
แต่รูปไม่เท่าไหร่ครับทุกคน ที่ทำให้ขนตูดกูลุกแทบเป็นไฟคือแคปชั่นแม่งตั้งหาก
► 30 likes
JonginKrub ไม่อยากให้หวงของ…งั้นหวงคนซื้อของแทนได้ไหมครับ @DOMAN
3s
เหยดดดดดด!
ปุ่มกด Report อยู่ไหนวะ กูจะกดรีพอร์ทไอจีมึงเดี๋ยวนี่เลยจงอิน!!
WHAT THE FXXK!!
ช่วยด้วยเว้ยยย โดนลามปามทางคำพูด แม่งเอ้ยยยยย
271259
ฮี่ๆ มาอัพให้ครบแล้วเด้ออออออ
ทุกคนยังไม่ลืมเรา เราซึ้งใจมากมายยย
ฉากที่สปอยด์ไปก่อนหน้านี่ได้โปรดรอไปก่อน
แต่แล้วมันยาว เพลินมือเลยยังไม่เข้าฉากจับมือสักที
ใจเย๊นนนนนนน ไม่ต้องรีบหรอก เชื่อเถอะมีคนรีบกว่า
อิคุณหนูใหญ่ของเรานั้นเองจะใครล่ะ
โอเคนะ ไม่รีบนะ
ไปล่ะ คอมเม้น&เล่นแท้กให้กำลังใจเราหน่อยเ้ด้อ
แล้วเจอกันนนน
คืออยากจะบอกว่าไม่คิดว่าตอนนี้มันจะยาวขนาดนี้
นี่ยังไม่จบนะ น่าจะมี 130% ไรงี้เลยอะ
555555555555555555555555555
แก รอฉากสวีทของสองคนแมนอยู่ล่ะสิ
รอกันไปก่อนนะ จงอินนางกำลังเต๊าะอยู่นะใจเย็นๆ
*มีคำผิดทักได้เลยเด้อออ
คิดถึงทุกคนจัง
ปี 4 มันทำให้เราไม่มีเวลาแม้แต่จะนอน!!
ยังไงก็ปิดเทอมแล้ว หวังว่าจะได้มาอัพถี่ขึ้น
ขอบคุณที่คิดตามกันนะคะ
งั้นตอนนี้ขอให้พวกนางจีบกันซักเล็กน้อยแล้วกันเน้อะะะะะ
จากตอนที่แล้วที่แบคฮยอนบอกว่าจะจีบคยองซูน่ะไม่ง่าย
เราก็จะแอบกระซิบเหมือนกันว่า...แต่ก็ได้ไม่ยากนะ
5555555555555555555555555
จุบุจุบุ
เล่นแท็กได้นะคะ
#ฟิคฮาร์ทเมทKD
ความคิดเห็น