คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : HM - CHAPTER 10
10
“ เลิกสูบได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้ตายห่าพอดียิ่งไม่สบายอยู่ ”
“ งั้นมาแย่งไปสิครับ ”
“…”
“ เอาปากของคยองซูมาแย่งบุหรี่จากปากผมไปแค่นั้น ”
“ … ”
“ พูดเล่นน่ะครับ คยองซูคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้หรอก
”
จงอินยิ้มนิดๆเมื่อเห็นหน้าของคยองซูที่ดูจะอึ้งกับคำพูดของเขาไปแล้ว ที่พูดก็ไม่ได้หวังอะไร ราวกับโยนหินถามทาง ถ้าคยองซูยอมทำจริงๆเขาก็คงได้กำไรแต่พอเห็นว่าอีกคนเงียบจงอินก็แค่ทำให้มันเป็นเรื่องล้อเล่นก็แค่นั้น “ เข้าไปข้างในเถอะ เดี๋ยวผมตามไป… ”
หมับ!
ชั่วพริบตาต้นคอแกร่งก็ถูกมือของอีกคนคว้าเข้ามาใกล้ สติสุดท้ายของจงอินจบลงเมื่อใบหน้าและริมฝีปากรูปหัวใจสีสดนั่นตรงเข้ามาแย่งบุหรี่จากริมฝีปากเขาไปโดยการคาบที่ด้ามราวกับมันเป็นเรื่องปกติ วินาทีที่ลมหายใจอุ่นร้อนกับปากนิ่มๆนั่นเฉียดมาใกล้ไม่มีใครเดาได้หรอกว่าจงอินคลั่งมันแค่ไหน
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“ !!! ”
“...รีบตามเข้ามาอะ ” คยองซูพูดก่อนจะหยิบบุหรี่ที่คีบมาจากเขา เอามันไปขยี้ตรงที่เขี่ยอย่างไม่ยินดียินร้ายก่อนมุมปากของคยองซูจะค่อยๆยกยิ้มขึ้น
“ อ๋อแล้วก็…ที่หลังอย่าท้าอ่ะ ”
“…”
“ กูบ้าจี้ 
คิมจงอิน KNOCK OUT!!
“ เดินยิ้มมาแบบนี้หมายความว่าไงวะเฮีย ” พอเห็นร่างเล็กๆของพี่รหัสตัวเองเดินเข้ามาจากระเบียงอยู่ไหวไหว เซฮุนก็ถือวิสาสะจูงมือลู่หานเข้ามาในห้องเพื่อถามข่าวคราวแต่ก็ต้องสะดุดกับใบหน้าอมยิ้มของคยองซูเสียก่อน ก่อนออกไปหน้าโคตรเครียดไหงออกมาหน้าตาสดชื่นเบิกบานขนาดนั้น แสดงว่ามันต้องมีอะไรดีๆ
“ ยุ่งไรวะ มึงพาลู่หานไปนั่งที่โซฟาก่อนไปเดี๋ยวหาน้ำหาท่ามาให้ ” โบกมือไล่ให้เซฮุนกับลู่หานไปนั่งให้เรียบร้อยก่อนคยองซูจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปที่ตู้เย็น
“ ท่าไหนอะ ท่าพระจันทร์? ”
“ ท่าจะได้แดกตีนกูเนี่ย สัด! ” คยองซูไม่วายหันไปชูนิ้วกลางใส่ไอ้เด็กดอกมันไปหนึ่งที เพราะแม่งกวนตีน
“ แล้วพี่จงอินล่ะครับพี่คยองซู… ” เป็นลู่หานที่มองตามและเอ่ยถามออกมาอย่างอยากรู้ ความจริงก็กลัวอยู่เหมือนกันว่าพี่จงอินจะทำอะไรพี่เซฮุน จริงๆเรื่องทั้งหมดพี่เซฮุนไม่ผิดเลยด้วยซ้ำ เขาเองต่างหากที่เป็นคนดื้ออยากอยู่กับพี่เซฮุนเอง
“ เดี๋ยวมาครับน้องลู่หาน ในตู้เย็นมีนมสตอเบอร์รี่กินได้ไหมครับ ”
“ เฮีย อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่นม ” เซฮุนเอ่ยขัดก่อนที่น้องลู่หานจะได้เปิดปาก
“ เออหว่ะ กูลืมไปเลยว่าน้องลู่หานแพ้ เกือบแล้วไหมล่ะ ” เออ จำได้แล้วว่าไอ้เซฮุนมันบอกว่าน้องไม่กินนม จะรีบหันไปขอโทษลู่หานแต่พอหันมาก็พบว่าคยองซูได้กลายเป็นธาตุอากาศสำหรับที่แห่งนี้ไปเสียแล้วเมื่อลู่หานกำลังขยับเข้าไปกอดแขนเซฮุนแล้วพยายามเอาคางเกยไหล่กว้างๆนั่นอย่างน่ารัก “ พี่เซฮุนจำได้ด้วยหรอว่าหนูแพ้นม ”
“ อืม จำได้ดิ ”
“ หื้มมม รักหนูแล้วอะดิ! ” ลู่หานส่งยิ้มแฉ่งไปให้จนเซฮุนต้องยกมือเขกหัวอีกคนไปหนึ่งที เซฮุนก็เพิ่งเคยเจอเด็กแบบลู่หานเนี่ยแหละที่กล้าจีบเขาก่อนตรงๆจนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าเด็กสมัยนี้มันแก่แดดแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า
จุดเริ่มต้นของเซฮุนกับลู่หานก็คือครูสอนพิเศษคณิตศาสตร์กับนักเรียน มันจะไม่แปลกเลยถ้าตอนเริ่มเรียนตัวต่อตัวครั้งแรกลู่หานไม่พูดออกมาว่าจะจีบเขาแบบไม่มีแววตาของความล้อเล่น แต่เออก็ยอมรับอะแหละว่าเด็กแบบลู่หานอะสเป็กของเซฮุนเลย ตัวเล็กๆ ขาวๆ น่าตาน่ารักๆเหมือนตุ๊กตา แต่มันก็ไม่ใช่หรือเปล่า
ครูสอนพิเศษกับนักเรียนแม่งจะเป็นไปได้ยังไง
แต่ก็นะก็โดนตื้อมาจนถึงจุดนี้แล้ว
จุดที่…..ได้กันไปแล้ว
“ มาขนาดนี้แล้วก็คิดเอาเอง ”
“ หนูรักพี่นะ ”
“ เออ พี่รู้แล้วว่าหนูรัก… ”
“ เอ่อ…โทษนะ กูยังอยู่อีกคนครับน้องรัก ” ประทานโทษ ขอขัดหน่อยครับ ต้องแสดงตัวว่ายังมีตัวตน แต่จะว่าไปน้องลู่หานก็ดูจะขี้อ้อนอยู่พอตัวเลยนะครับเนี่ย เรียกแทนตัวเองว่าหนูกับไอ้เซฮุนด้วย น่าเอ็นดูว์เฟ่อร์
จะว่าไปคู่นี้ดูไปดูมาก็เหมาะกันอยู่นะ ไม่แปลกหรอกที่น้องลู่หานจะดูชอบเซฮุนขนาดนี้ ไอ้เซฮุนน้องเขามันก็ใช่ว่าจะหน้าตาบ้านๆธรรมดาๆที่ไหน ว่าที่เดือนคณะนะครับผม แต่ไอ้เซฮุนมันไม่สนใจไงเลยไม่ได้ลงประกวดตามคำขอของรุ่นพี่ในคณะ เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก มันไม่มีเวลาครับต้องทำงานพิเศษ
“ ไรเฮีย ในตู้เย็นมันมีอะไรให้เลือกมากมายหรือไง ช้าชิบ เร็วดิ้! ” แหม พอโดนกูขัดก็ทำมาว่ากูกลบความเขิน ห่าา กูรู้ทันนะ!
“ เขินแล้วโวยวายนะไอ้เหี้ย! ควายตัวไหนมันบอกกูว่ากลัวคุกวะ ”
“ ขอข้าวผัดกับโอเลี้ยง ”
“ ถุย! เด็กดอกอย่างมึงกูปล่อยให้เน่าตายในคุกนั้นแหละ ..นี่ครับน้องลู่หาน ” อ้าปากด่าเซฮุนก่อนจะเดินเอาน้ำผลไม้ใส่แก้วแล้วมาวางไว้ตรงหน้าลู่หานที่หัวเราะกับการกัดกันของเขากับเซฮุน
“ มึง ” เป็นคยองซูที่เรียกเซฮุนจนคนน้องต้องเลิกคิ้วตอบ
“ ถ้าไอ้จงอินไม่โอเคอะ มึงจะทำยังไง ”
ก็เห็นอยู่ว่าจงอินมันดูหงุดหงิดพอสมควร แล้วดูมันรักน้องมันยิ่งกว่าอะไรดี คยองซูก็อดคิดแทนเซฮุนไม่ได้ ถึงจะไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันแต่กับเซฮุนคยองซูก็รักเหมือนเป็นน้องแท้ๆคนหนึ่ง
“ เฮีย ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบน้อง ”
“…”
“ …ก็ได้กันแล้วเปล่าวะ ”
“ ได้กันแล้ว? ”
เสียงทุ้มที่ดังมาจากคนที่เพิ่งเข้ามาจากระเบียงทำให้คนในห้องทั้งหมดตัวแข็งทื่อ ร่างสูงกอดอกพิงขอบประตูด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย กลิ่นบุหรี่จางๆลอยเข้ามาพร้อมกับตัวของจงอินด้วยเลยรู้ว่ามันคงอัดบุหรี่ไปอีกม้วนก่อนที่คยองซูจะเข้ามา
เข้ามาตอนไหนไม่เข้านะไอ้คุณหนู
ชิบหายแล้ววว
“ เอ่อ….เอ่ออ…ไอ้เซฮุนมันหมายถึงที่ได้กันแล้ว..ค..คือ… คือ ได้มีความรักให้กันแล้วเว้ยจงอิน!! เน้อะ...เซฮุน ” ปาดเหงื่อก่อนจะขยับไปกระทุ้งศอกใส่ไอ้น้องรหัสตัวสูง
อิเหี้ย นี้ดีนะที่กูมีสมอง แถไปก่อนกลัวไอ้เซฮุนมันมีมื้อเย็นเป็นลูกปืน
มึงต้องขอบคุณกูนะเซฮุน
“ ครับฟังไม่ผิดหรอก ผมกับน้องพี่มีอะไรกันแล้ว ”
พรึ่บ! พลั่กก!!
“ ไอ้เซฮุน!! / พี่เซฮุน!!! ” ทันทีที่เสียงหมัดหนักๆตรงฮุกเข้าที่ใบหน้าของเซฮุนทำให้ร่างโปร่งล้มลงจากโซฟาทันที เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากขอบปากจนคนโดนยกมือขึ้นปาดแต่ก็ไม่คิดจะสวนกลับแต่อย่างใด
ลู่หานรีบเข้าไปดูคนรักของตัวเองด้วยท่าทีตกใจรวมทั้งคยองซูด้วย แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไปมือของจงอินก็จับหมับเข้าที่ข้อมือของคยองซูเสียก่อน เสียงเข้มดังรอดไรฟันมากระซิบอยู่ที่ข้างหูจนทำให้อีกคนหยุดการกระทำลง
“ ถ้าอยากให้มันโดนอีก คยองซูก็ลองเข้าไปหามันอีกคนดู ”
แม่งเอ้ย ได้ยินอย่างงั้นแล้วเขาจะทำอะไรได้วะ ก็ต้องยืนนิ่งๆให้จงอินมันจับมืออยู่นี่ไง!!
“ มีพี่ไม่มีมัน มีมันไม่มีพี่ ”
“…”
“ เลือกเอา ”
“ มันจะไปกันใหญ่แล้ว มึงใจเย็นก่อนได้ไหมจงอิน ” อะไรคือต้องซีเรียสกันเบอร์นี้วะ คุยกันดีๆไม่ได้เหรอวะ โวยยย
ในตอนนี้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอย่างที่จะหายใจยังยากลำบาก คยองซูหันไปมองลู่หานที่ค่อยๆประคองให้เซฮุนลุกขึ้นมาแล้วพยายามเช็ดคราบเลือดจากริมฝีปากที่แตกของเซฮุนไปด้วยก่อนที่น้องจะหันมาเผชิญหน้ากับจงอิน
“ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง! ทำไมต้องทำร้ายพี่เซฮุนด้วย!! ”
“ ลู่หาน…พูดกับพี่จงอินดีๆ ” เป็นเซฮุนที่กล้าพูดดุลู่หานขึ้นมาภายในห้องที่เงียบสนิทแต่มันก็ทำให้คนตัวเล็กเม้มปากฉับอย่างเด็กโดนขัดใจ ดูเหมือนในตอนนี้จะมีก็แต่เซฮุนที่ลู่หานเลือกยอมฟัง ร่างสูงของเซฮุนเดินมาก่อนจะดึงให้ลู่หานก้าวไปยืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง
“ ที่ผมมาวันนี้ผมแค่มาบอกให้รับรู้ว่าต่อไปนี้ผมจะดูแลน้องพี่เอง พี่จะไม่ยอมรับวันนี้ก็ไม่เป็นไร เชื่อในตัวผมกับลู่หานก็พอ ”
“ …พี่เซฮุน ”
โห เซฮุนน้องพี่ เท่สัดๆ ขอกูกรี๊ดในใจได้ไหม
ไม่ได้กรี๊ดที่มึงพูดนะ จงอินมันบีบข้อมือกูอยู่เนี่ย! เจ็บโว้ย!
“ ไม่ได้ยินที่พี่พูดหรือไงลู่หาน ”
“….”
“ พี่บอกให้เลือก!! ”
ราวกับคำพูดของเซฮุนเป็นธาตุอากาศลอยผ่านหู จงอินส่งเสียงถามน้องชายของตัวเองดังลั่นจนคยองซูต้องสะดุ้งตามไปด้วย แรงบีบรัดตรงข้อมือที่ถูกส่งมาจากจงอินมันเป็นภาษากายที่ทำให้คยองซูรู้ว่าแท้จริงแล้วคนตัวโตข้างๆเขากลัวกับคำตอบของลู่หานมากแค่ไหน
“ …พี่เซฮุน ”
“...”
“ ผมเลือกพี่เซฮุน ”
“ ไงล่ะ ให้น้องเลือกเองแล้วจะมานั่งหงอยอะไร ” คยองซูที่ไปหยิบนมสตอเบอร์รี่มาเจาะกินเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างสูงของจงอินที่นั่งทำหน้าเป็นหมีหัวเน่ามานานนับชั่วโมงหลังจากที่เซฮุนกับลู่หานกลับไป ก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ตัวเองก็รักน้องจะตายแต่ดันมีทิฐิไง ให้น้องเลือกเลยว่าจะเอาใคร สุดท้ายแล้วเป็นไง น้องไม่เลือก
แล้วพออารมณ์เริ่มเย็นลงก็มานั่งเศร้าแบบนี้ก็ได้เหรอ
“…”
“ ยังไม่พอนะ ยังไปไล่น้องอีก กูล่ะเชื่อมึงเลยจงอิน! ” ก็จะอะไรล่ะครับ หลังจากที่ไอ้จงอินมันได้ยินว่าลู่หานไม่ได้เลือกตัวเองก็ไล่ให้ทั้งลู่หานแล้วก็เซฮุนมันออกจากห้องไปทันที และด้วยความที่ร้อนกันทั้งพี่ทั้งน้อง น้องลู่หานเลยรีบลากไอ้เซฮุนมันออกไปจากห้องโดยไวโดยมีเสียงของไอ้จงอินดังไล่หลังไปอีกว่า
‘ ดื้ออยู่กับมันให้ได้ตลอดแล้วกัน! แล้วพี่จะรอดูวันที่มันทิ้งเรา!! ’
นั่นปะไร รอสมน้ำหน้าน้องไปอีกว่ะคนเรา
“…”
“ แทนที่จะคุยกันดีๆ ยังดีที่เป็นเซฮุน กูยังติดต่อกับมันให้มึงรู้เรื่องน้องได้ ถ้าสมมุติน้องไปกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เซฮุน มึงจะทำยังไง ”
“ ก็… ”
“ ก็อะไร ถ้าอยากให้ลู่หานเตลิดไปอีก มึงก็จ้างนักสืบตามน้อง หรือไม่ก็ให้คุณจุ๋มจับน้องมาขังไม่ให้ออกจากบ้านเลยดิ ”
“…”
“…”
“ นี่จะอยู่ข้างกันหน่อยไม่ได้เลยเหรอครับ ”
เถียงไม่ได้ก็เริ่มพาล ก็ทำไมล่ะครับ คนมันอยู่ในโหมดร้อนในตอนนั้นมันก็ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังดีๆ แล้วยิ่งคยองซูพูดเหมือนว่าที่เขาทำไปมันผิดไปเสียหมดทุกอย่าง มันเลยยิ่งห่อเหี่ยวเข้าไปอีก
เขาพูดไปคยองซูก็เลือกที่จะนิ่งซะอย่างนั้น
ใช่สิครับ ก็ซีนเมื่อกี้ไอ้เซฮุนมันแย่งเขาเป็นพระเอกไปเต็มๆ
คยองซูคงไม่คิดจะเข้าข้างเขาอยู่แล้ว…
แม่ง รู้สึกเฟล บุหรี่เขาก็สูบไปหมดแล้วด้วยดิ
“ ก็ที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้มันไม่เรียกว่าอยู่ข้างมึงอีกหรือไงวะ…”
หืมมมมม
“ อะไรนะครับ ”
“ แม่งต้องให้กูบอกมึงทุกเรื่องเลยหรือไง! เมียมึงก็ไม่ใช่ แต่ที่กูบ่นเหมือนเมียมึงไปเมื่อกี้ก็เพราะอยากให้คราวหน้ามึงใจเย็นๆ คิดดีๆก่อนพูด เก็ท?!! ”
“ อยากเหมือนกันครับ ”
“ อยากเป็นคนใจเย็นๆ คิดก่อนพูด? ”
“ ฮึ! อยากได้คยองซูเป็นเมีย ”
“ สัด!!! มึงไปเล่นตรงโน้นเลยไป!! ”
“ ขอบคุณมากนะครับผม โอกาสหน้าเชิญที่ร้านใหม่นะครับคนสวย ” คยองซูขยิบตาพร้อมส่งรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ไปให้ลูกค้าสาวสวยจนหล่อนเดินแทบจะชนประตู และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับเขาได้เป็นอย่างดี เกิดมาหน้าตาหล่อก็แบบนี้แหละครับ หุหุ
ตอนนี้คยองซูกำลังทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟแถวมอของเขาเอง แล้วร้านนี้ก็ไม่ใช่ของใครที่ไหน ของรุ่นพี่ที่จบไปแล้วเนี่ยแหละ ก็ถ้าใครจำได้ ร้านเหล้าที่เขาไปร้องเพลงในวันเสาร์อาทิตย์ก็คือร้านของเฮียแกด้วยนั่นแหละ เป็นร้านเล็กๆครับ เฮียมันทำอยู่คนเดียวตอนเปิดใหม่ๆ พอคนเริ่มรู้จักก็เลยชวนให้เขามาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ด้วย
ตอนเช้าเปิดร้านขายกาแฟเล็กๆ ตอนดึกเปิดร้านขายเหล้า
ดีจริงๆ
เอ้อลืมบอก เฮียแกชื่อคริสครับ นั่นไง พูดถึงก็เดินตัวสูงออกมาจากหลังร้านเลย
“ ไงล่ะเรา เก็บทิชชู่แถมเบอร์ไปได้กี่ผืนแล้ว ” หน้าตาหล่อเหลาของคริส ชายหนุ่มวัย 25 ปี ส่งสายตากวนๆไปแซวรุ่นน้องอย่างขี้เล่น คยองซูน่ะเนื้อหอมจะตาย ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านคริสก็คือสาวๆที่มาแอบตามมองไอ้คยองซูทั้งนั้น วันไหนที่รุ่นน้องของเขาคนนี้มาทำงานแล้วกระดาษทิชชู่ที่ใช้ห่อแก้วไม่มีเบอร์โทรหรือไอดีไลน์ถือว่าไม่ถูกต้อง
“ ของตัวเองก็ไม่ได้น้อยไปกว่าผมหรอกเฮีย ทำมาเป็นแซว! ” คยองซูส่ายหน้าเอือมระอากับสายตาที่ยังคงส่งมาล้อเลียนเขาไม่เลิก ทั้งร้านก็มีกันอยู่สองคนเนี่ย ใช่ว่าสาวๆจะมาเพราะเขาคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เฮียคริสมันก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ สาวน้อยสาวใหญ่นี่ติดกาแฟร้านนี้กันเพียบเพราะเจ้าของร้านเนี่ยแหละ
Rrrrrrrrr R
แล้วก็ต้องหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดรับเมื่อมันส่งเสียงร้อง ดีหน่อยที่ตอนนี้ก็เป็นช่วงสายๆแล้วลูกค้าเลยไม่ค่อยเยอะ จะมาเยอะอีกทีก็ช่วงเที่ยงๆ
“ เออ ว่าไงวะจงแด ”
[ มึงอยู่ไหน ]
“ อยู่ร้านกาแฟไอ้เฮียอะ ”
[ คงไม่ลืมนะว่ากูนัดมึง 11 โมง ]
“ เออ กูขอเฮียคริสแล้วว่าจะไปช่วยมึงถ่ายงาน ”
[ ดีมาก มึงเอาเมมการ์ดมาแล้วถูกมะ? ]
“ กูลืมอะ ”
[ เอ้า! ไอ้คยองซู!!! ]
“ ไอ้เหี้ย มึงอย่าเพิ่งด่า กูบอกให้จงอินมันเอามาให้ที่สตูแล้วโว้ย!! ”
[ เออ! เรื่องของมึง มึงจะให้ผัวมึงเอามาให้หรือจะอะไรก็ตามแต่ แต่กูต้องมีเมมโมรี่การ์ด เก็ท?! ]
“ สัด!! มึงไม่คิดว่าจงอินมันจะเป็นเมียกูมั้งหรือไง ”
[ ไม่หว่ะ กูวางนะ เจอกันมึง! ]
โห ไอ้เพื่อนเหี้ย น้ำเสียงไม่มีลังเลเลยสักนิดเดียว
ไอ ว้อน นา ครายยยย T-T
วันนี้ไอ้จงแดมันเรียกตัวเขาไปเป็นผู้ช่วยถ่ายภาพ ก็ที่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมันบอกนั่นแหละว่าจะต้องถ่ายคู่รักดังๆในมอเพื่อลงนิตยสารของมอเพื่อต้อนรับวันวาเลนไทน์ วันนี้เขาเลยขอเฮียคริสทำงานแค่ 3 ชั่วโมง (ปกติวันจันทร์ พุธ ศุกร์ จะทำตั้งแต่ 8 โมง - บ่ายสองเพราะมีเรียนตอนเย็น ) และด้วยความที่ว่านอนน้อยและต้องตื่นเช้า เขาดันลืมเมมโมรี่การ์ดที่ไอ้จงแดขอยืมไปอีกก เลยต้องลำบากจงอินมันเอามาให้เลย
นี่ก็ผ่านไปหลายอาทิตย์แล้วที่ไอ้จงอินมันยังก็ไม่ได้คุยกับน้องลู่หาน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นมันก็ยังให้เขาถามเซฮุนให้บ่อยๆว่าน้องเป็นยังไงบ้าง เรียนเป็นยังไง บลาๆ ซึ่งไอ้เซฮุนมันก็ดีครับพยายามติวเข้มให้น้องลู่หาน จัดตารางอ่านหนังสือเพื่อให้น้องมันสอบติด ทั้งหมดนี้จงอินมันก็รับรู้ แต่มันก็ยังไม่ชอบหน้าไอ้เซฮุนอยู่ดี
ถ้าถามว่าใช้ชีวิตเป็นรูมเมทกับไอ้คุณหนูมันดีไหมน่ะหรอครับ ก็ไม่ได้แย่อะไรนะ แต่จากที่ตื่นเช้ามาก็มีอาหารที่ไอ้แบคฮยอนมันทำให้กินก็ต้องเปลี่ยนไปทำให้จงอินมันแทน เอาง่ายๆว่าเหมือนได้ลูกเพิ่มอีกคน แต่ก็เข้าใจว่าคุณหนูแบบมันที่เคยมีคนรับใช้ทำให้ทุกอย่างพอมาอยู่หอก็คงจะปรับตัวลำบาก
ส่วนใครที่กำลังคิดถึงคุณจุ๋ม ไม่ต้องคิดถึงหรอกครับ ถึงจะไม่ได้ออกมาให้เห็นแต่คุณจุ๋มเขาก็มาวนเวียนอยู่รอบตัวคุณหนูของตัวเองตลอดเวลา นี่ล่าสุดเพิ่งแอบสะเดาะกุญแจเข้ามาเติมถุงยางให้พวกเขาอยู่เลย ฟังไม่ผิดหรอก พอเห็นถุงยางที่ตัวเองซื้อมาหายไปจากห้อง คุณจุ๋มมันก็เลยนึกว่าเขากับไอ้จงอินใช้เลยไปซื้อมาเติมเพิ่ม (= =)
“ มึงแสงโอเคยัง ”
“ คยองซูมึงขยับไฟไปทางซ้ายหน่อย ”
“ งี้อ่อ? ”
“ เออโอเคแล้วๆ …พี่ผู้ชายหันไปมองน้องผู้หญิงหน่อยครับ ส่วนน้องผู้หญิงก็ก้มมองช่อดอกไม้นะ…นั่นแหละครับ ดี ”
เสียงรัวชัตเตอร์เมื่อได้ตำแหน่งภาพที่เหมาะดังก้องภายในสตูดิโอถ่ายภาพของชมรม นี้ก็เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว คู่รักทั้งหมด 6 คู่ที่ทางชมรมวารสารนัดให้มาถ่ายภาพนิ่งลงนิตยาสารที่จงแดถ่ายอยู่เนี่ยก็คือคู่ที่ 4 แล้ว โดยที่มีคยองซูเพื่อนรักคิวทองคอยช่วยจัดแสงปรับโน่นปรับนี้
“ คยองซู จงอินมันเอาเมมกล้องมาให้มึงหรือยัง? ” จงแดพูดในขณะที่ก็ยังคงจับกล้องถ่ายคู่รักตรงหน้าไปด้วย จริงๆเมมที่มีอยู่ตอนนี้มันก็ยังไม่เต็มหรอก แต่ก็เผื่อเอาไว้ถ้าเต็มจะได้เปลี่ยนได้ทันทีไม่เสียเวลา
“ เออๆ มันกำลังมาครับเพื่อน ”
“ จัดไป อ้าวไอ้อึนวูมาพอดีเลย เลิกเรียนแล้วหรอมึง ” จงแดหันไปมองประตูสตูดิโอที่เปิดออก ร่างสูงของรุ่นน้องที่เขาเรียกมาช่วยงานเดินส่งยิ้มหล่อมาแต่ไกล แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อไม่ได้มีแต่จงแดคนเดียวที่เขาต้องมาช่วยในวันนี้
“ ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ ” คยองซูส่งยิ้มทักทายตามสไตล์คนอัธยาสัยดี เขาจำได้ว่าอึนวูเป็นเด็กปีหนึ่งในชมรมของจงแด เคยเจอกันครั้งสองครั้งแต่ก็รู้สึกว่าเด็กมันนิสัยดีใช้ได้ สงสัยช่วยกันถ่ายสองคนคงจะไม่พอจงแดมันเลยเรียกคนมาช่วยอีก
“ ค..คือ สวัสดีครับพี่คยองซู ส..สบายดีหรอครับ ” ทักไปแล้วเห็นเด็กมันเขินๆก็ตลกดีครับ
“ ฮ่าๆ มึงนี่ตลกดีหวะ ไม่ต้องเกร็งเว้ย สบายๆ ” คยองซูตบไหล่อึนวูก่อนจะเดินไปเซ็ทฉากอื่นต่อโดยที่ไม่รู้เลยว่าสายตาของเด็กน้อยได้มองตามไปจนสุดตา จงแดที่ละกล้องออกจากหน้าหันมองก่อนจะยิ้มขำแล้วเรียกให้อึนวูมาช่วยจัดเสื้อคู่รักให้ แต่ก็ไม่วายเอ่ยแซวจนเด็กหนุ่มตัวสูงลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ
“ เห็นบ่นว่าอยากเจอไอ้คยองซูอีก เป็นไง ชอบเลยสิมึง หน้าแดงอย่างกับมะเขือเทศ ”
อึนวูไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็แค่ยิ้มรับไม่ปฎิเสธจนจงแดต้องหัวเราะออกมา อึนวูมันก็เป็นเด็กในชมรมคนหนึ่งที่เคยเจอคยองซูเพราะถูกเขาเรียกมาช่วยงานแล้วมันก็คงปลื้มไอ้คยองซูนั่นแหละ ที่สำคัญมันก็เป็นเพื่อนกับน้องมินซอกแฟนเด็กของเขาอีกต่างหากเลยสนิทกันจนไอ้อึนวูมันชอบบ่นอยากเจอคยองซูบ่อยๆ
เนื้อหอมจริงโว้ยเพื่อนกูเนี่ย
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ คู่รักคู่ที่ห้าจบไปจงแดก็เอ่ยบอกให้ทุกคนไม่ว่าจะเป็นสไตล์ลิสหรือช่างแต่งหน้าทำผมให้พักงานก่อนเพื่อเตรียมตัวเซ็ทฉากสำหรับคู่ต่อไป
คยองซูที่นั่งเช็คแสงรูปอยู่หน้าคอมเมื่อได้ยินเสียงว่าพักเบรกก็ยังคงนั่งเช็ครูปต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีใครบางคนวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้าเขา
“ พักหน่อยเถอะพี่ ผมเห็นพี่นั่งจ้องคอมนานแล้วนะ ” คำพูดที่ทำให้คนตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟร้อนๆที่อึนวูเอามายกดื่มโดยที่ไม่ลืมเอ่ยขอบคุณอีกคนที่ก็มีแก้วกาแฟอยู่ในมือไปด้วย
“ ไม่เขินกูแล้วหรือไง ”
“ โห่พี่ ก็ผมตกใจ พี่จงแดไม่เห็นบอกว่าพี่จะมาด้วย ” นึกไปถึงเมื่อกี้ตอนพูดทักทายพี่คยองซูด้วยเสียงตะกุกตะกักอึนวูก็แทบอยากจะตีอกชกหัวตัวเองที่แสดงอาการว่าเขินจนอีกคนดูออกได้ขนาดนี้
“ ฮ่าๆ เออๆ กูแซวเล่นไปงั้นแหละ ”
“ ช่วงนี้ยุ่งเหรอพี่ ”
“ ? ”
“ ก็ไม่ค่อยเห็นพี่ที่ชมรมเลยอะ ”
“ อ๋อเออ ช่วงนี้มันก็มีเรื่องวุ่นๆนิดหน่อย ” เอาจริงๆก็ไม่นิดหรอก มากอยู่อ่ะ แต่ถ้าบอกไปก็ใช่เรื่อง
“ ถ้าว่างแล้วก็มาที่ชมรมบ่อยๆสิครับ มาสอนผมถ่ายรูปหน่อย ”
“ เออได้ดิ เดี๋ยวกูเข้าไปชมรมวันไหนจะบอก ”
“ งั้นผมขอเบอร์พี่… ”
“ คยองซู! ผัวมึงมาแล้ว รออยู่ข้างหน้าสตูโน่นน่ะ ”
!!!
“ สัด! มึงพูดเสียงเบาๆไม่เป็นหรือไงวะจงแด! ได้ยินกันทั้งสตูแล้วมั้งไอ้เหี้ย แล้วไอ้จงอินก็อีกตัว มาแล้วไม่โทรมาหากูวะ แม่ง! ”
ยังไม่ทันจะได้ให้เบอร์อะไรกันคยองซูก็ต้องรีบเดินตรงไปหาผู้ชายร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงประตู อึนวูมองตามจนได้รู้ว่าผู้ชายคนที่พี่จงแดพูดว่ามาหาคนที่ตัวเองชอบนั่นดูดีมากแค่ไหน ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มทันทีที่พี่คยองซูเดินเข้าไปหา ทั้งสองดูสนิทสนมกันจนเขาอิจฉาจนเขาได้แต่หันไปมองจงแดเพื่อถามหาคำตอบที่ในใจมันรู้แล้วแต่อยากได้รับคำยื่นยัน
“ พี่คนนั้น... ”
“ ไม่ต้อง งง คนตัวสูงๆหล่อๆแต่น้อยกว่ากูนั่นอ่ะแฟนไอ้คยองซูมัน กูลืมบอกมึงไปหว่ะว่าเพื่อนกูมีแฟนแล้ว ”
โห ยังไม่ทันได้เริ่มก็เหมือนว่าจะแพ้เสียแล้ว ไอ้อึนวูเอ้ย
“ ใครจะตอบคำถามกูได้บ้างว่าคู่รักคู่สุดท้ายมันหายไปไหน!?! ” นี่มันก็ผ่านไปนานแล้วเหมือนกันที่จงแดยังไม่ได้ข่าวจากช่างหน้าช่างผมว่าคู่รักคู่ที่ 6 มาถึงแล้ว ฉากก็เซ็ทแล้ว ไฟก็จัดเรียบร้อยเตรียมถ่ายแต่ตัวนายแบบนางแบบกลับไม่โผล่หัวมาเสียที
และไม่นานคำตอบก็จงแดอยากรู้ก็ทำให้เขาแทบอยากจะปากล้องลงพื้น
“ เลิกกันแล้ว?!! ”
“ ครับ..สดๆร้อนๆ ”
“ สดๆร้อนๆด้วย!!? ให้มันได้อย่างงี้ดิ! ขาดอีกคู่หนึ่งแล้วจะไปหาจากไหนวะ!! ” คำพูดของรุ่นน้องที่วิ่งมาบอกว่าคู่รักที่จะเข้าถ่ายเซ็ทต่อไปแม่งเลิกกันกะทันหัน ทำเอาประธานชมรมถ่ายภาพถึงกับลมจับ นี่มันเรื่องบ้าอะไรนักหนาเนี่ย
แล้วเขาจะทำยังไงดีวะเนี่ย…
“ หมดธุระแล้ว ก็ไปที่ชอบที่ชอบได้เลยครับคุณชาย ”
“ ครับ ”
“ ครับ? ครับแล้วก็ไปดิ มายืนชิดกูทำไม ร้อนน!! ”
“ ก็คยองซูบอกให้ไปที่ๆชอบ… ”
“ เออ! ก็ไปดิ! แล้วมึงจะมายืนกับกูทำไมล่ะ! ”
“ ก็นี่แหละครับ...ชอบ ”
เสียงคุยกันของเพื่อนรักแว่วมาให้จงแดได้ยินจนต้องหันไปมอง ร่างสูงของจงอินกำลังถูกเพื่อนของเขาผลักออกแบบติดรำคาญแต่ไม่รู้ทำไมรังสีสีชมพูมุ้งมิ้งแบบฮาร์ทคอร์กลับแผ่กระจายไปทั่วร่างของคยองซูและจงอิน เห็นแล้วก็เกิดความคิดอะไรบางอย่าง ความเครียดของปัญหาที่ยังไม่โดนแก้ของจงแดกำลังจะเบาบางลง
เข้าท่าดีนี่หว่า…
เอาวะ! ยังไงไอ้สองคนนี้มันก็เป็นแฟนกันอยู่แล้ว คงไม่มีอะไรเสียหายหรอก
“ อึนวู มึงเตรียมเซ็ทฉากต่อไปได้เลย กูหาอีกคู่หนึ่งมาแทนได้แล้ว ”
Happy Valentine นะคะ
ว่าจะลงในตอนนี้ทีเดียวเลย
แต่มันยาวมากไปแล้วเลยขอตัดไปตอนหน้า
พรุ่งนี้การถ่ายแบบของพี่โดคนแมนกับจงอินคนรวยจะมาแล้วจริงๆค่ะ
หลังจากที่ได้สปอย์เอาไว้นานมากกแล้ว
แต่เห็นใจเก๊าหน่อยนะ เก๊าไม่ค่อยมีเวลาจริงๆ T^T
ขอยืมตัวน้องชาอึนวูมาเข้าฉากหน่อยนะคะ
น้องแค่มาแล้วก็ไปค่ะ ไม่ได้มีบทบาทมากอะไร
แต่ไม่ต้องกลัวค่ะ น้องยังมีบทบาทอีกนิดหน่อยให้พี่จงอินเขาได้หึงหวงพิโดคนแมน
5555555555555555555555555555
เล่นแท้กได้นะคะ แท้กเงี๊ยบเงียบ
ฮ่าฮ่าฮ่า (หัวเราะแห้ง)
#ฟิคฮาร์ทเมทKD
ความคิดเห็น