คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 14
14
“ จะนอนแล้วฮะหม่าม๊า ..เรียบร้อยแล้วครับ อ..เอ่อ ครับเดี๋ยวลูกบอกให้…ฝันดีนะฮะหม่าม๊า ”
ตอนนี้ทั้งจงอินและคยองซูอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยกำลังจะเตรียมเข้านอนแต่หม่าม๊าโทรมาคนตัวเล็กเลยกดรับสายและคุยโน่นคุยนี้ตามภาษาแม่ลูกอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งเอาไว้อยู่ไม่ไกลกับเตียงนอนคิงไซส์ที่มีร่างสูงนอนตะแคงเท้าแขนมองอยู่
“
คุยเสร็จก็มานอนบนเตียงมา ”
ตบมือปุ๊ๆลงบนเตียงเพื่อให้รู้ว่ายังไงจุดประสงค์ในตอนนี้คืออยากให้คนตัวเล็กยอมขึ้นมานอนบนเตียงกับตัวเองให้ได้
“ เราบอกจงอินไปหลายรอบแล้วนะว่าเรานอนโซฟาได้ ”
บอกตั้งแต่เดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้องว่าจงอินจะให้เขานอนโซฟาก็ได้แต่ก็ดูเหมือนว่าจงอินจะไม่ยอมฟังคยองซูเลยสักที ถึงเตียงของจงอินจะใหญ่แต่ยังไงคยองซูก็ไม่อยากจะให้ความเป็นส่วนตัวของจงอินลดลง การที่เขาไปนอนแย่งที่บนเตียงจากที่ปกติจงอินนอนคนเดียวเตียงกว้างๆสบายใจมันอาจจะทำให้จงอินอึดอัดก็ได้ ยังไงโซฟาในห้องนอนมันก็ไม่ได้เล็กอะไร คยองซูน่ะนอนที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว
ถึงจงอินจะคอยพูดตลอดก็เหอะว่ายังไงก็จะให้นอนบนเตียงแต่คยองซูก็ไม่สะดวกใจอยู่ดีที่จะนอนเพราะความเกรงใจมันมีอยู่เต็มอกเลยทำให้คนตัวเล็กยึดมั่นในความคิดตัวเองว่ายังไงก็จะไม่ไปแย่งที่บนเตียงของจงอินแน่นอนจนจงอินยื่นข้อเสนอมาว่าจะนอนโซฟาเองให้คยองซูไปนอนบนเตียง ซึ่งมันแย่ยิ่งกว่านอนบนเตียงด้วยกันซะอีก คยองซูทำไม่ได้หรอก
จนตอนที่แบคฮยอนกลับไปจงอินก็เหมือนจะไม่พอใจจนคยองซูต้องพยายามถามว่าจงอินเป็นอะไรแต่ก็ไม่ได้คำตอบหรอก ได้แต่คำพูดที่ว่า ‘ถ้าไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็นอนบนเตียงด้วยกัน’
“ เอาหมอนกันก็ได้ นี่ไงมาเร็ว ”
ไปๆมาๆจากคนที่ทำตัวหงุดหงิดไม่พอใจก็กลายเป็นว่าคอยพูดหว่านล้อมคอยให้คยองซูตกลงปลงใจในการไปนอนบนเตียงให้ได้ คยองซูคิดว่าเขาเริ่มตามอารมณ์ของจงอินไม่ค่อยทันเท่าไหร่เมื่อกี้ยังบึ้งตึงกันอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับพยายามพูดให้ไปนอนบนเตียงด้วยกันไม่รู้ทำไมจงอินถึงอยากจะให้เขานอนบนเตียงด้วยกันนัก จงอินชอบหรือไงกันที่จะต้องให้คนมานอนเบียดด้วยบนเตียงดีกว่านอนสบายๆคนเดียว
“ เมื่อกี้หม่าม๊าฝากเราบอกจงอินด้วยว่าฝันดี ” ต้องทำเป็นไม่ได้ยินที่จงอินบอกแล้วเปลี่ยนเรื่อง เพราะจะยังไงก็แล้วแต่ตามที่บอกนั่นแหละ คืนนี้คยองซูจะนอนโซฟา
“ จะฝันดีกว่านี้…ถ้ามึงขึ้นมานอนบนเตียงด้วย ”
“ … ”
“ หม่าม๊าต้องอยากให้กูฝันดีแน่ๆ มาเร็วมิมานอนบนเตียง ” ไม่ว่าเปล่า เอามือตบๆไปที่ว่างข้างตัวอย่างมีความหมายอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มแบบที่ไม่ได้รู้เลยว่าเจ้าเล่ห์สุดๆ
“ เรานอนดีกว่า จงอินพูดอะไรไม่รู้เรื่องอ่ะ ” ร่างเล็กกอดตุ๊กตาหมีมู้เอาไว้แน่น ดวงตากลมโตจ้องมองจงอินแบบที่ยังไงก็ไม่เดินไปแน่ๆ ก่อนจะตะแคงข้างหันหน้าเข้าพนักพิงของโซฟาแบบที่ตัดบทให้จงอินเลิกพูด
“ เออ อยากนอนนั่นก็นอนไปเลย กูแค่ชวนไปงั้นแหละไม่ได้ให้มึงมานอนจริงๆซักหน่อย… ”
โดนเขาทำอย่างนั้นใส่แล้วก็ไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอีก ด้วยความที่ฟอร์มเยอะเลยทำให้จงอินยอมเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวนอนอย่างจำใจ
โธ่ คิดว่าเขาอยากให้มานอนด้วยกันมากหรือไง
บอกเลยว่าจงอินไม่เคยต้องง้อใครหรอก…
.
.
.
.
.
“ ไอ้มิ.. ” ก็ไม่ได้อะไรหรอก ตั้งแต่ปิดไฟจงอินก็ผลิกตัวแล้วผลิกตัวอีก ขัดใจที่ทำไงเขาก็เอาไอ้มิมานอนบนเตียงด้วยกันไม่ได้ คิดขุ่นใจไปพักใหญ่ๆโดยมีความเงียบยามค่ำคืนและเสียงเครื่องปรับอากาศที่คอยอยู่เป็นเพื่อนและก็เหมือนว่าจงอินจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ … ”
“ หลับแล้วหรอวะ ” ไม่ได้ยินเสียงตอบจากคนตัวเล็กที่อยู่บนโซฟา พึมพำกับตัวเองว่าไอ้มิมันคงหลับไปแล้วแน่ๆ จงอินค่อยๆขยับตัวลุกจากเตียงท่ามกลางความมืด พยายามให้เสียงมันเงียบมากที่สุด สาวเท้าเดินไปยังตำแหน่งที่ตั้งของโซฟาที่คยองซูนอนอยู่
พอชะโงกหน้าไปก็พบว่าเป็นไปตามที่คิด ดวงตากลมโตไร้กรอบแว่นหลับพริ้ม ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ร่างเล็กซุกหมอนผ้าห่มแทบจะปิดไปเกือบครึ่งหน้า ถึงโซฟาของเขาจะใหญ่แค่ไหนก็เหอะ แต่มันก็ยังดูไม่สบายอยู่ที่ถ้าเทียบกับเตียง ที่ให้ไอ้มิมันหลับไปก่อนแบบนี้เวลาจะทำอะไรจะได้สะดวกขึ้นไงล่ะ
“ มิ... ”
“…ไปนอนบนเตียงกัน ”
คล้ายๆจะพูดเองเออเองก่อนร่างสูงค่อยๆก้มลงไปสอดมือเข้ากับก้อนกลมๆของผ้าห่มที่ห่อร่างของคนตัวเล็กที่หลับใหล กระชับให้อยู่มือก่อนจะยกขึ้นช้าๆ จุดหมายที่จะพาไปคือบนเตียง สาบานว่าจงอินไม่ได้คิดเรื่องต่ำกว่าสะดือลงไปแม้แต่น้อย ก็แค่อยากให้ไอ้มิมันได้นอนสบายๆเท่านั้นเอง เห็นว่ามันน่ารักแบบนี้แต่เรื่องความดื้อนี้ก็ไม่แพ้ใคร ก็บอกว่าเตียงมันใหญ่จะตายนอนสิบคนก็ยังเหลือที่ ยังจะมาเกรงใจอะไรอยู่นั่นแหละ คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดชะมัด คิดไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะไอ้มิก็ยังคือไอ้มิอยู่วันยังค่ำ
เหมือนว่าเสียงกระซิบและร่างที่ถูกยกขึ้นจะทำให้คนตัวเล็กที่กำลังจมดิ่งสู่ห้วงนิทราได้กลับมาอีกครั้ง คยองซูขยับตัวกระชับผ้าห่มแน่นและพยายามลืมตาขึ้นมาแต่ด้วยความง่วงที่มีอยู่มันมีมากเหลือเกินมันเลยทำให้ตอนนี้คยองซูเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น
“ จ..จงอิน ” เสียงแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาจากนกฮูกน้อยในอ้อมกอดที่สลึมสลือก่อนคนตัวเล็กเริ่มขยับดิ้นนิดๆ เรียกยิ้มจากคนอุ้มได้ไม่ยาก นึกขำเมื่อมองไปที่ไอ้มิ เหมือนว่าง่วงก็ง่วงอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรก็อยากรู้ มันดูน่ารักเสียเหลือเกิน
นั่นไงไอ้มิของเขาเริ่มดื้ออีกแล้ว
“ ชู่ว อย่าเพิ่งดื้อ บนเตียงมันอุ่นกว่า นอนโซฟาเดี๋ยวไม่สบาย ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไอ้มิมันอยากนอนหรืออะไร พอเขาพูดก็หยุดดิ้นดวงตาคู่สวยที่ไม่มีแว่นให้หงุดหงิดตาค่อยๆปิดลงอีกครั้งยอมให้เขาพาไปที่เตียงแต่โดยดี ร่างสูงค่อยๆวางคนตัวเล็กลงไปบนเตียงอย่างเบามือ คลี่ก้อนผ้าห่มที่พันอยู่ที่ตัวไอ้มิเหมือนดักแด้ออกก่อนจะเอาผ้าห่มบนเตียงมาห่มให้แทน
พอเห็นว่าไอ้มิได้รับความอบอุ่นพอแล้วก็อ้อมไปอีกฝั่งของเตียงแล้วสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มขยับเข้าไปชิดกับคยองซูที่ขยับผลิกตัวตะแคงข้างมาหาจงอินพอดี นิ้วเรียวยกขึ้นปัดผมหน้าม้าของอีกคนเล่นไปมา ตาก็ไม่อาจละไปจากใบหน้าน่ารักนั่นได้ จ้องมองไอ้มิไปก็ฟังเสียงหัวใจของตัวเองที่ดึกป่านนี้แล้วยังทำงานได้ดีจนเสียงมันดังออกมาให้ได้ยินไปด้วย ตอนนี้จงอินไม่อยากจะหลับตานอนซะแล้วจะให้มองหน้าไอ้มิมันไปยันเช้าก็ทำได้สบายๆ
ไอ้มิรู้ตัวหรือเปล่าจงอินไม่รู้ รู้แต่สุดท้ายไอ้มิมันก็ต้องมานอนบนเตียงกับเขาอยู่ดี
คงไม่มีใครเดาได้หรอกว่าตอนนี้จงอินมีความสุขแค่ไหน แค่ได้นอนมองหน้าไอ้มิเวลาหลับใกล้ๆแบบนี้มันก็ทำให้จงอินอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ให้นานที่สุด
ความสุขของจงอินมันไปอยู่กับคยองซูตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
อ่า~ ตอนนี้คยองซูควรจะทำยังไงดี
คยองซูเริ่มรู้สึกตัวตื่นเมื่อประมาณ 5 นาทีก่อนแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเขากลับตื่นมาบนเตียงของจงอินแทนที่จะเป็นโซฟาที่นอนเมื่อคืน พยายามปรือตาสู้แสงยามเช้าขึ้นมาก็เห็นว่าจงอินนอนอยู่ข้างๆโดยที่แขนแกร่งก็พาดมาที่เอวของคยองซู จนสมองเริ่มประมวลผลตีกันไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคยองซูถึงได้มานอนอยู่กับจงอินแบบนี้
นี่คยองซูคงไม่ได้นอนละเมอเดินมาแย่งจงอินนอนบนเตียงหรอกนะ
หรือจะใช่…
“ อ่าา แย่แล้ว ” ถึงจะยังไงก็เถอะ ตอนนี้คยองซูต้องรีบลุกออกจากเตียงก่อนที่จงอินจะตื่นขึ้นมาเห็นว่ามีเขานอนอยู่บนเตียงด้วย เพราะเมื่อคืนจงอินก็บอกกับเขาเองว่าแค่ชวนตามมารยาทไม่ได้จะให้มานอนจริงๆสักหน่อย แล้วถ้าจงอินตื่นมาแล้วเห็นเขามาแย่งที่นอนจงอินแบบนี้จงอินคงไม่พอใจเขาเป็นแน่ ก่อนอื่นต้องค่อยๆจับแขนของจงอินที่อยู่บนตัวออกก่อนแบบเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ คยองซูก็ได้แต่ภาวนาว่าจงอินจะยังไม่ตื่นมาเห็นคยองซูตอนนี้
“ ทำอะไรน่ะ ”
ตุบ!
ด้วยความตกใจมันทำให้คนตัวเล็กหล่นลงมานั่งจุมปุกอยู่ที่พื้น ตอนนี้คยองซูรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าจงอินยังไงก็ไม่รู้ เมื่อตาก็มองเห็นไม่ชัดแถมยังซุ่มซ่ามกลิ้งตกลงมาจากเตียงแบบนี้อีก แบบนี้จงอินก็รู้หมดพอดีว่าเมื่อคืนเขามาแย่งที่นอนจงอิน
อู้ยย! เจ็บจัง
“ เห้ย ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ ” เสียงคยองซูตกลงมากระทบกับพื้นมันดังจนจงอินในสภาพตื่นนอนแต่มันก็ยังดูดีอยู่ดีต้องลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้ามาจับตัวคยองซูให้ลุกขึ้นมาแบบที่คนตัวเล็กก็ได้แต่ก้มหน้าชิดอกตัวเองอยู่แบบนั้น
ความจริงแล้วจงอินน่ะตื่นก่อนที่ไอ้มิมันจะขยับตัวตื่นขึ้นมาซะอีกแต่ก็แค่แกล้งทำเป็นหลับต่ออยากรู้ว่าคยองซูจะทำยังไง แต่มันก็อดตลกและแอบหลุดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อพอคยองซูตื่นมาเห็นเขานอนอยู่ข้างๆแบบนี้คนตัวเล็กก็ดูจะตัวแข็งไม่กระดุกกระดิกขึ้นมาทันทีจนสัมผัสได้ถึงฝ่ามือเล็กที่จับเข้ากับแขนของเขาอย่างเบามือเหมือนไม่อยากจะทำให้จงอินตื่นและนั่นมันก็ทำให้เขาอยากแกล้งไอ้มิมันขึ้นมาด้วยการพูดออกไปแบบนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าคยองซูจะตกใจจนตกเตียงไปแบบนั้น
“ ซุ่มซ่ามจริงๆ ”
จงอินเดินไปเอาแว่นที่โต๊ะข้างโซฟามาแล้วส่งให้คยองซูที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองหน้ากันดี
“ ระ..เรามานอนนี่ได้ไงหรอ ”
“ …ไม่รู้ดิ กูจำไม่ได้เลย ” เหมือนว่าไอ้มิมันจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าเมื่อคืนเขาเป็นคนอุ้มร่างเล็กมานอนที่เตียงเองกลับมือ แต่เรื่องอะไรเขาจะบอกไปตรงๆหล่ะ ไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
“ จงอินโกหก ”
“ โกหกอะไร ? ”
“ จริงๆแล้วจงอินรู้ว่าเรามานอนบนเตียงกับจงอินได้ไง ใช่หรือเปล่า ”
“….” จงอินรีบกลืนน้ำลายลงคอไปหนึ่งอึกใหญ่ๆ เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่เงยขึ้นมาจ้องเขา แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะพูดอะไรออกไป อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้มิมันจะพูดว่าอะไรต่อ เสียวเหมือนกันว่าคยองซูจะรู้และจำได้ว่าเขาเนี่ยแหละไปพามันมาบนเตียง ไม่อย่างนั้นคยองซูจะบอกหรอว่าเขาโกหก…
จะรู้หรือยังวะ
“ วันหลังถ้าเราละเมอก็ปลุกเราสิ อย่าให้เรามาแย่งจงอินนอนแบบนี้ ”
“….”
ดีแล้วล่ะที่จงอินเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไปก่อน
เพราะไอ้มินี่มันไอ้มิจริงๆ
วันนี้วันอาทิตย์และก็เป็นอีกวันที่จงอินไม่รับงานให้วุ่นวายได้นอนตื่นสายบ้างอะไรบ้างตามที่ใจต้องการโดยไม่มีใครปลุกแถมที่สำคัญยังได้อยู่กับไอ้มิทั้งวันอีกตั้งหากตอนนี้จงอินกำลังนอนเหยียดขาอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับในมือก็ถือหนังสือการ์ตูนเล่มล่าสุดที่เพิ่งได้มาสดๆร้อนจากชานยอลเพื่อนรักที่สั่งออนไลน์แล้วให้คนเอามาส่งให้เขาถึงคอนโดแบบที่เขาไม่ต้องเดินออกไปซื้อให้เสียเวลา จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ จงอิน ”
“ อะไร? ”
เสียงของไอ้มิทำให้จงอินทำแค่เหลือบตาลงไปมองคนตัวเล็กที่นั่งหันข้างให้เขาอยู่บนพื้นและหันหน้าเข้าหาโต๊ะรับแขกที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นโต๊ะเรียนที่มีกองหนังสือวางเต็มไปหมด ใบหน้าบูดบึ้งของอีกคนทำให้จงอินรู้ทันทีว่าไอ้มิมันกำลังไม่พอใจอยู่แน่ๆที่เขาเอาแต่นอนอ่านหนังสือการ์ตูนแบบนี้ทั้งๆที่วันนี้ตกลงกันไว้แล้วว่าคยองซูจะติวหนังสือให้จงอิน
“ แปปดิ จะจบแล้วเนี่ยอีกสองเล่ม ” ไม่ว่าเปล่าหยิบการ์ตูนอีกสองเล่มที่นอนกองอยู่บนตัวให้ไอ้มิมันดู แล้วแต่ละเล่มเขาใช้เวลาอ่านไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำแล้วการ์ตูนเรื่องนี้มันค้างเกินกว่าที่จงอินจะปล่อยเอาไว้ได้ ไม่งั้นเขาคงติวไม่รู้เรื่องแน่
“ จงอินบอกแบบนี้มาตั้งแต่สองเล่มที่แล้วแล้วนะ …เออจริงสิ จงอินๆ ”
“ ว่า ? ”
“ โปรแกรมไลน์มันเล่นยังไง เราอยากเล่นกับหม่าม๊าบ้าง ” รีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาให้จงอินดูเมื่ออยู่ๆก็เกิดนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตอนที่โทรคุยกับหม่าม๊า หม่าม๊าบอกว่าให้คยองซูเล่นไลน์จะได้เอาไว้คุยกับหม่าม๊าได้แต่พอถามว่าเล่นยังไงหม่าม๊าก็บอกว่าให้ไปถามจงอินให้จงอินสอนแทน
เรื่องพวกที่เกี่ยวกับโซเชียลหรือเทคโนโลยีกับคยองซูถ้าให้คะแนนได้คยองซูคงได้คะแนนติดลบ นอกจากปุ่มกดโทรเข้าและกดโทรออกคยองซูก็แทบจะทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง โทรศัพท์เครื่องนี้หม่าม๊าซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ความจริงคยองซูก็บอกหม่าม๊าแล้วว่าโทรศัพท์ของเขาแค่เอาไว้รับกับโทรแค่นั้นแต่หม่าม๊ากลับซื้อรุ่นใหม่มาให้โดยบอกว่าอยากให้คยองซูมีเอาไว้ใช้เหมือนเด็กวัยรุ่นคนอื่นๆบ้าง แต่ถึงยังไงคยองซูก็ยังใช้อะไรไม่เป็นอยู่ดี
“ อยากรู้? ”
“ อื้อ เราว่าถ้าหม่าม๊าไปเที่ยวแล้วโทรคุยมันแพง อยากไลน์กับหม่าม๊าบ้าง ”
“ …มานั่งนี่ดิ ” พูดจบก็ลุกขึ้นนั่งวางหนังสือการ์ตูนที่อ่านค้างเอาไว้ข้างตัวก่อนจะตบลงที่หว่างขาของตัวเองที่มีช่องวางตรงกลางพอให้นั่งได้หมายจะให้คนตัวเล็กที่อยู่ที่พื้นลุกขึ้นมานั่งลงในที่ๆอยากให้นั่ง โดยที่คยองซูก็ทำตามอย่างว่าง่ายไม่ได้ฉุกคิดแต่อย่างใดว่าตำแหน่งที่จงอินอยากให้นั่งตัวเองจะโดนเอาเปรียบหรือเปล่า เรื่องการ์ตูนเอาไว้ก่อน อ่านตอนไหนก็ได้ หึหึ
พอไอ้มิมานั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงระหว่างขาได้แขนยาวก็เนียนคล้องไปที่เอวอย่างที่ไอ้มิก็เหมือนจะไม่รู้ตัว มืออีกข้างที่ว่างก็จับแนบไปที่มือเล็กที่กำลังจับโทรศัพท์อยู่ กดเข้าไปโหลดโปรแกรมไลน์รอสักพักจนตัวไอคอนของโปรแกรมขึ้นมาบนหน้าจอก่อนจะกดเข้าไปแล้วรอให้โปรแกรมขึ้นมาที่หน้าล็อกอิน
แทนที่จงอินจะกดตรงปุ้มที่สร้างไอดีไลน์ใหม่แต่เจ้าตัวกลับล็อกอินไอดีไลน์ของตัวเองอย่างรวดเร็วอย่างที่คนในอ้อมกอดก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะเล่นโซเชียลอะไรแบบนี้ไม่ค่อยจะเป็นสักเท่าไหร่
“ จงอินน นี่มันไลน์ของจงอินนี่หน่า เราไม่ต้องสมัครใหม่หรอ ”
“ ไว้ก่อนก็ได้ เล่นไลน์กูเนี่ยแหละ นี่ไงหม่าม๊า ” กดเปิดหน้าต่างแชทที่คุยกับหม่าม๊าค้างเอาไว้ให้ดู คยองซูไม่จำเป็นที่จะต้องสร้างไอดีใหม่ ลองเล่นยูสเขาก่อนแล้วค่อยสมัครให้ไอ้มิใหม่ก็ไม่เสียหายเพราะปกติจงอินก็ไม่ค่อยได้เล่นมันมากอยู่แล้ว
“ อ๊ะ จริงด้วย แล้วเราต้องทำยังไงต่อ ”
จงอินต้องคอยบอกคอยสอนสักพักจนคนในอ้อมกอดเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้วเขาเลยปล่อยให้คยองซูลองหาลองค้นเองดูโดยที่เขาก็เอื้อมมือไปหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านต่อแบบที่ก็นั่งกอดคนที่นั่งอยู่ตรงหว่างขาไปด้วย
“ จงอิน อันนี้อะไรหรอ ” คนด้อยเทคโนโลยีหันมาถามทำให้จงอินละสายตาจากหนังสือการ์ตูนแล้วก้มลงเอาคางไปเกยกับไหล่เล็กอย่างเนียนๆ กลิ่นสบู่ที่ร้อยวันพันปีจงอินใช้แล้วทำไมมันไม่รู้สึกหอมเท่ากับคยองซูใช้ทำให้จงอินอยากเข้าไปสูดกลิ่นหอมๆนั้นใกล้ๆ
“ รูปโปรไฟล์ รูปประจำตัวน่ะ ”
“ แล้วเรากดเปลี่ยนได้ด้วยหรอ ”
“ ได้ดิ ”
“ รูปอะไรก็ได้หรอ ”
“ อืม ”
“ รูปหมีมู้ก็ได้หรอ โหห! ”
“ หึหึ อืม ได้หมดเลย รูปกล้องคือกดถ่ายแล้วมันจะเอารูปที่เราถ่ายตั้งเป็นโปรไฟล์เลย ” เสียงตื่นเต้นของคยองซูทำให้จงอินต้องหัวเราะออกมา ทำไมไอ้มิมันถึงน่ารักขนาดนี้ เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้
“ อ๋อ กดตรงนี้ก็คือถ่ายรู...”
ฟอด!
แชะ!
“ !!!! ”
น่ารัก
“ ข้างนี้ค่าสอน ”
พอจงอินกดจมูกลงไปที่แก้มของคยองซู ตอนนี้มือของคนตัวเล็กถูกยกขึ้นมาปิดเอาไว้ที่แก้มข้างที่โดนหอม แก้มนิ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจนจงอินอยากกดจมูกฝังลงไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้ทำไมแก้มไอ้มิมันถึงได้หอมและนิ่มขนาดนี้
อยากหอมอีก
ฟอด!
“ อ๊ะ! จงอิน!! ”
“ ข้างนี้….ให้เดาเอง : ) ”
รูปโปรไฟล์ของจงอินได้เปลี่ยนใหม่ซักที ดีจัง
เห้ยยยแกรรรรร มาแล้ววววว
555555555555555555555555555555555555
เราหายไปนานเลย เราขอโทษเรายอมรับผิดทุกประการ
เพราะเราไปเปิดเรื่องใหม่ไว้อีกสองเรื่อง แต่คิดว่าถ้าอยากอัพก็อัพ
และประเด็นคือมัวแต่ไปติดพันอยู่ในบ่วงโซ่ตุ๊กตา
เราสั่งไปหลายตัวมากแกร! หมีดโย หมีดโยริ ไคพุดเดิ้ล คอลมีเบบี้ และอื่นๆ
อีกมากมายยยยยยยย!! ใครเป็นทาสตุ๊กตาแสดงตัวหน่อยเร็วววววว!
ปล. หลายคนยังไม่อยากเห็นงอินกับน้องมิมีดร่ามากัน โอเค ตอนนี้เรายังไม่มีก็ได้
ไปเรื่อยๆแล้วกันเน้อะะะะะ หายไปนานคิดถึงจังงงงงงง จุ๊บบบบบๆ
เข้ามาคุยเข้ามาทักทายเราได้ที่ทวิตนะ
@michoseo
แฟนเพจ
ใครอยากติดตามว่ามิชจะอัพอะไรยังไงเมื่อไหร่
กดเข้าไปที่แฟนเพจเลยจ้าาาาา ><
อย่าลืมอ่านแล้วเม้นท์&สกรีมในแท๊กให้เราด้วยนะคะ
เพราะหนึ่งคอมเม้นหรือหนึ่งแท๊กของคุณคือหนึ่งกำลังใจของเรา
รักจากมิชชช
ความคิดเห็น