ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แต่งงานกันนะ Part 7
-----บ้านยูโตะ—-----
ตอนนี้ผมอยู่บ้านของยูโตะ แต่ไม่ใช่หลังเดียวกับพ่อแม่ของยูโตะ พ่อแม่ของเค้าสร้างไว้ให้อีกหลังเพื่อลูกๆ
แน่นอนว่าริวทาโร่น้องชายของยูโตะก็อยู่ด้วยเช่นกัน ห้องหอหรือห้องนอน กว้างขว้างมีห้องน้ำในตัวห้อง
บนเตียงมีดอกกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจ ทำให้ผมไม่กล้านอนเลยทีเดียว
“นายไปอาบก่อนสิ”
ยูโตะ เดินเข้ามาในห้องถอดเสื้อคลุมออก แล้วไล่ผมไปอาบน้ำ ผมก็เลยต้องเข้าไปอาบแต่โดยดี
ห้องน้ำที่หรูและดูกว้าง แม้แต่อ่างอาบน้ำก็ยังเป็นแบบกุชชี่ ผมอิจฉาคนรวยจริงๆ
ผมลงอ่าง อาบน้ำได้สักพัก อยู่ๆประตูห้องน้ำก็เปิดออก ผมมั่นใจว่าผมล็อคประตูไว้แล้ว แล้วทำไมถึงเปิดได้
ผมแปลกใจปนอึ้งๆเพราะคนที่เข้ามานั่นคือยูโตะ สามีของผม ทำไมเข้ามาได้ละ-*-
ยูโตะอยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่คลุมส่วนร่างเอาไว้ เค้าเดินเข้ามาจนผมตกใจ ผมพยายามจะบอกให้เค้าออกไป แต่เสียงในใจบอกว่า อย่าไล่ อยากให้เค้าเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน
“เราเป็นสามี ภรรยากันอาบน้ำด้วยกันก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ยูโตะว่าเมื่อเข้ามาในอ่างอาบน้ำแล้ว อ่างที่ดูกว้างขวางตอนนี้กลับเล็กเพียงนิดเดียว เพราะมี 2 ร่างที่นั่งเบียดเสียดกันอยู่ข้างใน
จู่ๆยูโตะก็เข้ามาใกล้แล้วโอบไหล่ผม ผมจึงต้องห่อตัวเล็กน้อย ผมอยากไล่เค้าออกไป แต่ในใจกลับอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆ ทำไมกันนะ
“เป็นอะไรไป อายเหรอ”
ยูโตะดึงผ้าเช็ดตัวที่เปียกชุ่มออกไปจากส่วนที่ปกคลุมอยู่ ทำให้ผมเห็นส่วนที่ดุนดันนั่นเต็มตา
ผมรีบหลบตาไม่อยากเห็นมัน แถมตอนนี้ผมก็กำลังหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
“อายที่เห็นของของฉันเหรอ ของของนายก็มีนี่”
อยู่ๆยูโตะก็จับขาผมแยกออกแล้วจับส่วนนั้นของผมทันที จากที่มันห่อเหี่ยว แต่ตอนนี้มันกลับฟิตปั๋งภายในมือของยูโตะ ยูโตะไม่รอช้า กำส่วนนั้นของผมแน่นแล้วลูบขึ้นลงอย่างช้าๆ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
มันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“มีอารมณ์แล้วเหรอ เราไปที่เตียงใหม่”
ผมเคลิบเคลิ้มไปกับความรู้สึกนี้ ยูโตะจะพาผมไปไหนผมก็ยอม
และแล้วยูโตะก็อุ้มร่างของผมจากอ่างแล้วพาไปที่เตียงวาสงผมเบาๆอย่างนุ่มนวลแล้วประกบปากของผมอย่างเร่าร้อน แน่นอนมันให้ความรู้สึกเหมือนตอนอยู่ห้องพยาบาล แต่ว่ามันอ่อนโยนกว่านั้น
ริมฝีปากของยูโตะไล่ไปตามแก้มนุ่มๆ ซอกคอขาวๆ จนไปถึงยอดอกสีชมพูที่กำลังชูชัน เพื่อให้ยูโตะได้โลมเลียมัน ร่างกายของผมตอนนี้ร้อนผ่าวและรู้สึกดีเมื่อยูโตะกำลังใช้ลิ้นนุ่มๆโลมเลียไปตามซอกคอ
“ยามะจัง ฉันรักนายนะ”
ยูโตะกระซิบบอกข้างๆหูผม จนตอนนี้ผมรู้เสียวไปหมด
“เราเพิ่งรู้จักกันแค่ 2 อาทิตย์นะ”
“นายยังจำฉันไมได้สินะ”
O_O ยูโตะพูดถึงอะไร ผมไม่เข้าใจ
แล้วยูโตะก็ถอนกายที่คร่อมร่างของผมออกไป ยูโตะเดินไปหยิบเสือ้คลุมอาบน้ำมาใส่
“ฉันจะอาบน้ำ นายนอนพักสักหน่อยเถอะ”
สิ้นคำพูดยูโตะก็เข้าไปห้องน้ำทันที
ผมไม่เข้าใจที่ยูโตะพูด อะไรคือ เรื่องที่ผมจำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม แล้วทำไมผมถึงจำเค้าไม่ได้ละ
เรื่องที่พี่โอโนะพี่ชายยูริพูด นั่นก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมใช่ไหม แล้วผมจะทำยังไงถึงจะรู้ความจริงละ
“.....ยูโตะเรา..เคยรู้จักกัน..ใช่ไหม ...นายรักฉันจริงๆ....เหรอ”
เสียงละเมอของเรียวสุเกะ ทำให้ยูโตะที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำสะดุ้งทันที ยูโตะมองร่างที่เปลือยเปล่ากำลังนอนอย่างมีความสุขบนเตียงของเค้า ยูโตะเดินมาห่มผ้าให้แล้วลูบหัวของคนตรงหน้าเบาๆ
“ฉันรักนายนะ ยามะจัง แม้นายจะจำฉันไม่ได้ก้ตาม”
คำพูดของยูโตะที่มิอาจจะส่งไปถึงคนที่กำลังหลับตรงหน้าได้ แต่สักวัน คำพูดนี้จะส่งผ่านไปถึงคนตรงหน้าได้อย่างแน่นอน
---รุ่งเช้าวันหยุด---
แน่นอนวันหยุดแบบนี้ ผมยามาดะ เรียวสุเกะ ต้องนอนพักผ่อนอยู่บ้านอยู่แล้ว เอ๊ะ นาคาจิม่า เรียวสุเกะเหรอ
ผมยังไม่อยากใช้ตอนนี้หรอก เพราะว่า ผมจะใช้ก็ต่อเมื่อความรู้สึกของผมพร้อมและความจริงที่ผมควรรู้
ใช่ ความจริงที่พี่โอโนะพี่ชายยูริพูดและเมื่อคืน คำพูดที่ยูโตะพูดนั่นมันหมายถึงอะไร ผมกับยูโตะเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นรึ
ไม่รอช้าผมรีบกินข้าวเช้าพร้อมกับยูโตะ และริวทาโร่ ยูโตะขอออกไป บ้านยูริ เพื่อยืมหนังสืออังกฤษ
และนี่เป็นโอกาสดีที่ผมจะได้แอบไปค้นหาความจริง
“พี่เรียวสุเกะจะออกไปข้างนอกเหรอครับ”
ริวทาโร่เห็นผมรีบเร่งกินข้าว เหมือนคนจะรีบไปไหน
“ใช่แล้วละ ริวทาโร่ละ”
“ผมก็คงอยู่บ้านน่ะครับ”
ริวทาโร่ตอบอย่างเศร้า สงัสยคงอยากให้ผมอยู่บ้านเป็นเพื่อนแน่ๆเลย ก็เจ้าพี่ชายของริวทาโร่มันออกไปหายูรินี่
“พี่ลืมของไว้ที่บ้านพี่น่ะ ถ้าพี่กลับมาแล้ว เราไปเที่ยวกันดีไหม”
“เอ๋!!จะพาผมไปเที่ยวเหรอครับ”
“อืมไปสิ พี่ไปก่อนนะแล้วจะรีบกลับมา”
สงสัยท่าจะอยากไปเที่ยวมากเลยสินะ ดูสิแค่บอกว่าจะชวนไปเที่ยวก็ยิ้มหน้าบานเลย อิจฉายูโตะจริงๆมีน้องน่ารักอย่างงี้
เอาละผมต้องรีบกลับบ้านเพื่อค้นหาความจริง
พอผมมาถึงบ้านแล้ว ก็รีบตรงดิ่งเข้าไปทันทีแน่นอนว่า พ่อกับแม่วิ่งเข้ามาหาผม แล้วร้องใหญ่ที่ผมกลับมาหา
“แม่ นี่เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานนะ ทำท่าอย่างกับไม่ได้เจอกันนาน”
“นั่นสิ ไดกิ เราเพิ่งเจอลูกมาเมื่อวานนะ”
พ่อร่วมผสมโรงกับผมด้วย ท่าจะให้ผมขำผมก็ขำได้เลยนะ มันฮาจริงๆ
“พี่เคย์ละก็ ฉันคิดถึงลูกนี่”
แล้วแม่ก็กอดผมอีกครั้ง-*- นี่แม่ระวังผมเฉาตายนะ กอดบ่อยๆเดี๋ยวก็หายนุ่มหมดหรอก
“แล้วมาทำอะไรละลูก คิดถึงแม่ใช่ไหม”
“ป่าว แค่มาหาของ”
ดูหน้าพ่อแม่แล้วฮาจริงๆสงสัยคงคาดหวงัว่าลูกชายคนนี้จะคิดถึงเลยมาหาแต่จริงๆผมมาหาของต่างหาก
แล้วแม่ก็ปล่อยผมทันทีที่ผมบอกว่ามาหาของ นั่นละโอกาส ผมก็เลยเข้าไปในห้อง หาอนุสรณ์สมัยอนุบาล
หนังสืออนุสรณ์เล่มหนาเก่ากึก อยู่ในชั้นริมสุดและลึกสุดของตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน
มันเปื้อนฝุ่นและแอบมีปลวกมากินทำให้หน้ากระดาษหนังสือขาดไปบางส่วน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะที่ขาดๆไปมันก็เป้นแค่มุมกระดาษเท่านั้น ผมรีบเปิดหนังสือทันที พบว่า ห้องที่ผมเคยอยู่คือ ห้องซากุระ แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อภายในหนังสือนั้น มีปากกาเมจิกสีดำ ระบายหน้านักเรียนร่วมชั้น 2 คน
ผมเอาปากกาเมจิกมาระบายหน้า 2 คนนี้เหรอ แล้วเค้าเป็นใคร
ผมพยายามจะนึกให้ออก แต่ทำยังไงก็นึกไม่ออก ตอนอนุบาลผมทำอะไรกับหนังสืออนุสรณ์ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้เอาปากกาเมจิกมาระบายหน้าเพื่อนร่วมชั้น
ผมครุ่นคิดแต่ก็ไม่สำเร็จทำยังไงก็นึกไม่ออก ได้แต่เปิดดูหน้าอื่นๆห้องอื่นๆแต่ก็ไม่พบวี่แววชื่อและหน้าของยูโตะแม้แต่น้อย ผมสงสัยอยู่แค่ คน 2 คนในหนังสือเท่านั้น 2 คนนี้เค้าคือใคร กันแน่แล้วผมเอาปากกามาระบายหน้าเค้าทำไม
ผมไม่อยากคิดต่อไป เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งนึกไม่ออก จึงทำได้เพียงแต่นำหนังสืออนุสรณ์ใส่ถุงเพื่อเอากลับบ้านยูโตะ
ผมคิดว่า ผมอาจจะต้องถามพ่อกับแม่เอา เพราะคิดด้วยตัวเองคงคิดไม่ออกหรอก
“พ่อครับแม่ครับ”
“ว่าไงจ๊ะ ลูก”
แม่ขานรับเสียงของผมขณะกำลังล้างจานในห้องครัว ส่วนพ่อกำลังนั่งจิบกาแฟพลางอ่านหนังสือพิมพ์แล้วจ้องมองผม
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพ่อแม่ครับ”
ผมยิ้มให้พวกท่านแล้วนั่งลงบนโต๊ะ
“ว่ามาสิ”
พ่อบอกแล้วก้มลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“ผมเคยสูญเสียความทรงจำรึเปล่า”
“เคร้งงง”
เสียงจานในครัวแตก ทำให้พ่อและผมสะดุ้ง
แม่เป็นคนทำจานแตกนั่นเอง ทำไมเหรอ เรื่องที่ผมถามมันเกิดอะไรขึ้น
แม่เดินออกมาจากห้องครัว นั่งข้างๆผมแล้วกอดผมแน่น
“เรียวสุเกะ ความทรงจำของลูกฟื้นคืนกลับมาแล้วเหรอ”
“เอ๊ะ!!!”
ผมตกใจ อะไรนะสูญเสียความทรงจำ ใช่แน่ๆเลยผมสูญเสียความทรงจำแน่ๆ
“ท่าทางแบบนั้น ความทรงจำยังไม่ฟื้นคืนมาสินะ”
พ่อว่าแล้วจิบกาแฟต่อไป
“พ่อแม่บอกผมสิครับ ผมเสียความทรงจำได้ยังไง”
ผมแกะมือแม่ออกแล้วถามคำถามที่อยากรู้
“ไม่มีใครรู้”
พ่อตอบอย่างเฉยเมย
“อะไรกัน ผมเป็นลูกพ่อนะ พ่อบอกผมสิ”
ผมโมโห ใช่ผมอยากรู้ความจริง แล้วพ่อมาบอกว่า ไม่มีใครรู้ ได้ไง
“ใจเย็นๆเรียวสุเกะ ไม่มีใครรู้จริงๆนะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงเสียความทรงจำ”
“พ่อจะเล่าให้ฟัง พ่อรู้แค่ว่า สมองลูกได้รับความกระทบกระเทือนเท่านั้น จนสูญเสียความทรงจำ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูก พ่อถามยูจังเพื่อนของลูกแล้ว แม้แต่ยูจังก็สูญเสียความทรงจำเช่นกัน”
“ยูจังใครครับพ่อ”
“นาคาจิม่า ยูโตะไงละ”
O[]Oผมอึ้งและตกใจ ยูโตะเคยเป็นเพื่อนกับผมงั้นเหรอ ทำไมผมนึกไม่ออก ทำไม อ๊ะ!!เจ็บ ปวดหัววว
และแล้วเรียวสุเกะก็ล้มลงสลบไป ทำให้พ่อกับแม่ต้องพยุงช่วยกันไปที่เตียง รอคอยลูกชายสุดที่รักฟื้นขึ้นมา
“อะ..อืม ปวดหัวจัง”
ผมจำได้ว่าผมคุยกับพ่อแม่ที่โต๊ะอาหาร แล้วไหงอยู่บนเตียงได้ละ รึว่าเพราะผมปวดหัวเลยสลบไป
“เรียวสุเกะ แม่เป็นห่วงแทบแย่ อย่าไปคิดมากเลยนะลูก”
แม่กอดผมด้วยความเป็นห่วง
“แม่ตอบคำถามของผมได้ไหมครับ”
“จ๊ะ”
“ผมสูญเสียความทรงจำทำไมถึงจำพ่อกับแม่ได้ละ”
แม่ผมอึกอักคงไม่อยากตอบคำถามผมแน่ๆ
“สมองของลูกถูกกระทบกระเทือนก็จริง แต่ ลูกยังจำพ่อกับแม่ได้ ยกเว้นเพื่อนของลูก 2 คน”
“ใครครับ!!”
ผมอยากรู้จริงๆจึงตะโกนเสียงดัง
“นาคาจิม่า ยูโตะและจิเน็น ยูริจ๊ะ”
เดี๋ยวนะo-O ยูโตะนั่นผมรู้จากปากพ่อแล้ว แล้วว ยูริเคยเป็นเพื่อนผมด้วยเหรอ เฮ้ย!!นี่มันอะไรกันนี่
ใช่ซิ ที่พี่โอโนะพี่ชายยูริพูดนั่น ใช่แน่ๆเลย ผมลืมพวกเค้า 2 คน เหรอเนี่ย แล้วอนุสรณ์อนุบาลนั่น
ถ้า 2 คนนั้นคือยูโตะกับยูริแล้วผมจะเอาปากกาเมจิกระบายหน้าพวกเค้าทำไม
ผมกลับมาบ้านด้วยอาหารซึม ๆอึนๆ นั่นเพราะเรื่องที่ผมรู้มากจากปากพ่อกับแม่
“พี่เรียวสุเกะ กลับมาแล้วเหรอครับ”
ริวทาโร่กำลังนั่งดูทีวีอยู่พอเห็นผมก็ทักทันที
“อ๊ะ ริวทาโร่ อืมจ๊ะ อืม...เราไปเที่ยวกันเลยไหม”
ผมรู้สึกอยากผ่อนคลาย แถมสัญญากับริวทาโร่ไว้แล้วไม่ไปก็ไมได้
“ครับ งี้นเราก็ไปกันเลย”
ริวทาโร่ ดูเหมือนจะดีใจที่ได้ไปเที่ยวนะ^_^
ผมพาริวทาโร่ไปเที่ยวแถวๆชินจูกุ พาไปร้านอาหารประจำที่ผมชอบไป แล้วก็ไปร้านคาเฟ่ร้านประจำที่ผมชอบ
“มากับพี่เรียวสุเกะก็ดีเหมือนกันนะครับ หนุกดี”
ริวทาโร่ยิ้มแป้น บ่งบอกถึงความสนุกที่ได้มา
“ยูโตะไม่เคยพามาแบบนี้บ้างเหรอ”
“ไม่เลยครับ!!พี่ชายผมไม่เคยทำแบบนี้กับน้องชายตัวเอง เอาแต่เที่ยวกับเพื่อนซะมากกว่า”
อืมนี่ก็ทำให้ผมได้รู้ข้อมูลของยูโตะมากขึ้น มิน่าละ ริวทาโร่ถึงได้ดูสนุกที่มากับผม คงเห็นผมเป็นพี่ชายแท้ๆสินะ
“อ๊ะ พี่ยูริ”
ริวทาโร่มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดเสียงดังเมื่อพบกับยูริที่กำลังเดินอยู่คนเดียว
“ผมขอออกไปตาม พี่ยูริแป๊ปนะครับ”
ริวทาโร่ขอตัวแล้ววิ่งออกนอกร้าน แล้วลากยูริเข้ามาในคาเฟ่
“ยามะจัง!! นี่ไม่ได้ไปฮันนี่มูนกับยูโตะเหรอ”
ยูริเมื่อเห็นผมก็รีบเข้ามากอดพร้อมกับแซวผมไปด้วย
“นี่ๆอย่าแซว”
ผมบอกปัดแล้วพยายามแกมือปลาหมึกของยูริออกไป
“แหม ก็นึกว่าจะไปฮันนีมูนกับยูโตะนี่ แล้วไหงมากับริวจังได้ละ”
ยูริถามมองหน้าผมกับริวทาโร่สลับไปมา
“ผมไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวก็เลยชวนพี่เค้ามาด้วยน่ะครับ”
ริวทาโร่เป็นคนตอบคำถามแทน ทำให้โล่งใจ
“เหรอ นี่ๆระวังนะมากับยามะจัง ระวังยูโตะจะหึงยามะจังนะ”
คำแซวของยูริทำผมสะดุ้งเฮือก ผมละตกใจจริงๆ-*- แซวงี้ได้ไงยูริ ตกใจหมด เป็นจริงขึ้นมาทำไงนั่น
“พี่ยูริอย่าพูดยังงี้สิครับ เดี๋ยวพี่ยูโตะเข้าใจผิดจริงๆจะทำไง”
ริวทาโร่หัวเราะแห้งๆ
“ก็แหม ยามะจังกับยูโตะจะได้เลิกกัน แล้วพี่ก็จะได้เสียบไง”
ยูริพูดได้อย่างหน้าตาเฉย ไม่รู้เลยว่าทำเอาผมกับริวทาโร่หน้าเสีย แล้วความเงียบก็บังเกิด
“นี่ๆ อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังไป พูดเล่นตะหาก อ๊ะ!! ต้องไปซื้อของมาทำอาหารแล้ว ไปก่อนนะบายยามะจัง ริวจัง”
แล้วยูริก็เดินออกไป พอยูริเดินไปจนลับตาแล้ว ผมรู้สึกค่อยโล่งอก คำพูดนั้น ผมจะไม่คิดเป็นจริงเป็นจังเลยถ้ายูริไมได้ชอบยูโตะ พูดมาแบบนี้มันทำให้ผมใจหายจริงๆ
ริวทาโร่ดูท่ายังคงอึ้งกับคำพูดของยูริ นั่งซึมๆไม่พูดไม่จา
“พี่ยูริยังรักพี่ยูโตะอยู่อีกเหรอ”
คำพูดเบาๆของริวทาโร่แต่ผมกลับได้ยิน นั่นทำให้ผมตกใจแม้แต่ริวทาโร่ก็รู้ด้วยเหรอ
“ริวทาโร่ รู้เหรอว่ายูริชอบยูโตะ รู้จากไหน ยูริบอกเหรอ”
ผมอยากรู้จึงถามไปตรงๆ
“เอ่อ...ครับ แต่ผมรู้ด้วยตัวเองน่ะครับ จากสายตาที่มอง...”
จากสายตาที่มองงั้นแสดงว่า ริวทาโร่แอบมองยูริมาตลอดถึงได้รู้ว่ายูริชอบยูโตะ งี้นริวทาโร่ก็ชอบยูริน่ะสิ
“ริวทาโร่ พี่ถามหน่อย ชะ...ชอบยูริเหรอ”
ผมลองถามไปอย่างงั้นแต่ผลลัพธ์กลับเกินคาด เพราะริวทาโร่หน้าแดงและอายมากๆจนแทบจะมุดดินหนีได้ นี่ถ้ามีหลุมสักหลุมริวทาโร่คงได้รีบวิ่งแจ้นเข้าไปแน่ๆ
“ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตะ..ตั้ง..แต่..วะ..วันแรกที่พี่ยูโตะ..แนะนำให้รู้จักครับ”
ริวทาโร่ยังคงก้มหน้าตอบคำถามของผม
“กี่ปีมาแล้วละ”
“เอ่อ.....2ปีครับ”
อืม 2 ปีเหรอก็ถือว่านานพอดู ข่าวเด็กข่าวใหม่เลยนะนี่ ริวทาโร่ชอบเพื่อนพี่ชาย ฮิ^_^
นี่ถ้าทำให้ความรักริวทาโร่สมหวังกับยูริ มันจะดีขนาดไหนน๊า อ๊ะ!!ผมลืมถามยูริไปเลยเรื่องสูญเสียความทรงจำ แม่บอกว่ายูริเคยเป็นเพื่อนผมงั้นแสดงว่ายูริต้องรู้เรื่องของผมแน่ๆ
แต่ยูริไปแล้วนี่สิงั้นเอาไว้ถามที่โรงเรียนก็ได้นิเนอะ
แต่ยูริไปแล้วนี่สิงั้นเอาไว้ถามที่โรงเรียนก็ได้นิเนอะ
---------------------------------
ตอน 7 แล้วเหรอเพิ่งรู้ตัว-*-
ฮ่าๆๆอย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะ
แผนผังตัวละคร-*- ทำไปเพื่ออะไร- - คิดว่าจะเอาลงตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
แต่.........ลืม วันนี้นึกได้ เอามาลงมันสายเกินไปแล้วใช่ป่ะ กร๊ากกก
ทำและลงเพื่อความสะใจเล่น จิบ้าไปละ-*-
ตอน 8 คิดว่าจะลงตอนวันเกิดยามะจัง น่าน พร้อมกับ HBDยามะจังลงบล็อคเด็กดีแอนด์ลง
OPV NAKAYAMA(รู้สึกOPV ฉันจะพูดหลายรอบมาก) OPVมี 2 อัน อันแรกทำไว้ตอนHidarime SP ออกใหม่ๆ (เพื่อนเคยลงไว้ในบอร์ดheiseiclub ถ้าใครเคยดูแล้วไม่ต้องโหลดก็ได้นะ)อันที่2 เป็นของขวัญวันเกิดยามะจัง เนื้อหาในOPV และภาพแค๊บแน่นอนว่าไม่บอกและไม่แค๊บ เพื่อความสะใจเล่น OPVที่ทำ ไม่ใช่OPV ที่เอารูปมาใส่ๆ คลิปมาใส่ๆ แต่มันเป็นเรื่องเป็นราว อ้าว!!เป็นยังไง เตรียมรอดูกัน วันที่ 9 พฤษภาคม 2553 ในบล็อคเด็กดีของจิ ฮ่าๆๆ
ปล.1 แผนผังตัวละคร มีอันของชี่และยามะจังลูกศรไม่ขึ้นแต่จิจะละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจ หวังว่าคงไม่งง ถ้างงบอกก็ได้ ยามะจังไม่รู้ว่ารักโตะอะเปล่า ส่วนของชี่ก็คือ แอบรักโตะ ไม่งงนะ-*-
ปล.2 จิจะพูดOPV ทำไมถึง2-3 รอบทั้งหน้ามายด์ไอดี และฟิค นั่นเพราะตอกย้ำ น่านนนน
ไม่ใช่ไงคืออยากให้รู้ จะได้โหลดไปดูกัน 555+ วันนี้บ้ามากไปหน่อย เพราะงานเยอะ เอิ๊กๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น