ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แต่งงานกันนะ Part 6
“ไงเจ้าตัวเล็ก”
ชายหนุ่มที่เป็นพี่ชายเอาหน้ายื่นเข้าใกล้ จนทำให้เจ้าตัวต้องสะบัดหน้าหนี
“พี่..กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
คนตัวเล็กถามพี่ชายของตนขณะที่พี่ชายกำลังลูบหัวเค้า
“ก็เมื่อกี้เอง พี่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ”
พี่ชายเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์แล้ว หยิบกระเป่าของเจ้าตัวเล็กเดินนำหน้าไป
พี่ของผมเท่เสมอเลยน๊า.....
“ไงยังชอบเจ้าเสาไฟฟ้าอยู่ไหม”
โอโนะถามเจ้าตัวเล็กขึ้นขณะกำลังทำอาหารให้เจ้าตัวเล็กตรงหน้าทาน
“พะ...พี่โอโนะ..หมายถึงใคร”
จิเน็น ยูริถึงกับต้องเสียงสั่น เพราะพี่ชายไม่รู้นึกยังไงถึงถามขึ้นมาได้
“เอ้า!!ก็เจ้ายูโตะไง ยังชอบอยู่ไหมละ”
โอโนะนำข้าวห่อไข่เทใส่จาน หยิบช้อนส้อมเตรียมพร้อมรับประทาน
“ก็..ยะ.”
“ก็ยังชอบอยู่”
ยังไม่ทันที่เค้าจะตอบ พี่ชายก็ตอบแทนเค้าแล้ว จิเน็น ยูริ จึงทำได้แต่พยักหน้า
“เลิกชอบได้แล้วมั้ง ยูริ นายก็ไม่ไปสารภาพกับเจ้าเสาไฟฟ้าซะที มันนานมากแล้วนะ”
“แต่ผมก็ชอบเค้านะครับ”
“แล้วทำไมไม่บอกเค้าไปละว่าชอบ”
“ก็ผม!!.......ไม่กล้านิน่า”
ยูริก้มหน้าก้มตา ที่จริงเค้าก็อยากบอกยูโตะว่าชอบ แต่ก็กลัวว่าความเป็นเพื่อนจะหายไป
โอโนะส่ายหัวกับความรักของคนตัวเล็ก จึงเดินเข้ามานั่งข้างๆเพื่อปลอบปะโลม
“ยูริ พี่รู้นะว่ายูริ รักเจ้าเสาไฟฟ้ามาก แต่ถ้าไม่บอก เค้าก็ไม่รู้หรอกนะ”
“พี่โอโนะ.....แต่ตอนนี้ยูโตะกำลังจะแต่งงาน”
สิ้นสุดคำพูด โอโนะถึงกับลมออกหูด้วยความโกรธ เค้ารู้ว่าน้องชายตัวเล็กของเค้าชอบยูโตะมากเพียงใด แต่อยู่ๆเจ้านั่นกำลังจะแต่งงานกับคนที่ไม่ใช่น้องชายของเค้า
“พี่...พี่จะไปฆ่ามัน!!!”
ยูริร้องไห้ พยายามหยุดยั้งพี่ชายไม่ให้ทำอะไรเกินเลย
“พี่โอโนะอย่านะ อย่า..... ยูโตะกำลังแต่งงานกับเพื่อนรักของผมนะ”
แล้วทุกอย่างก็เงียบลง โอโนะแกะมือของยูริที่กำลังกอดเค้าแน่น
“ยูริ ปล่อยพี่ได้แล้วน่า”
“ไม่!!ถ้าปล่อยพี่โอโนะไป พี่ก็คงไปฆ่ายูโตะ”
โอโนะส่ายหัวกับความคิดของยูริ
“เพื่อนรักที่ว่า คือใครเหรอยูริ”
ยูริเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย แล้วปล่อยมือที่กอดแน่นออกไป
“เรียวสุเกะ. ยามาดะ”
“ใช่......คนที่ยูริเรียกว่ายามะจังรึเปล่า”
“ใช่ครับ”
“คนที่พี่เคยพายูริไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล เพราะเค้าสูญเสียความทรงจำใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
ตอนนี้ผมกลับมาบ้านแล้ว ผมบอกพ่อกับแม่ว่าผมย้ายโรงเรียนแล้ว พ่อกับแม่ว่าผมใหญ่ว่าทำไมผมไม่บอกเรื่องสำคัญแบบนี้ แต่จนแล้วจนรอดพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรผมอีก และได้รู้มาว่า โรงเรียนที่ผมย้ายไปเรียนนั้น
พ่อแม่ยูโตะและพ่อแม่ผมเคยเรียนที่นั่น-*- ถือเป็นข่าวใหญ่เลยจริงๆ พ่อแม่ผมคงเคยเป็นคุณหนูสินะ เอาเถอะวันนี้ผมมานึกๆดูแล้ว ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศที่อยู่กับยูริและก็ยูโตะนะ ผมก็ไม่เข้าใจ แต่ความรู้สึกที่คิดถึง โหยหา นี้มันคืออะไรนะ
และแล้วผมก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ผมรู้ว่า ตัวผมนั้นยิ้มทั้งคืนกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดที่ผมมีให้ยูโตะและยูริ
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกเหลืออีกแค่ 1 วันที่ผมจะต้องแต่งงาน ผมรีบแต่งตัว กินข้าวไปโรงเรียนคุณซาวาดะและยูโตะมารับผมตามเคย ตอนนี้ผมก็คุ้นเคยกับกิจวัตรประจำวันแบบนี้แล้วแหละ
“พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เราจะต้องแต่งงานกัน”
ยูโตะพูดขึ้นขณะที่เรากำลังอยู่ในรถ
“อืม...ไวดีเนอะ”
แล้วเราก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมอยากบอกว่าผมไม่อยากแต่งงาน เพราะผมรักยูโตะแค่เพื่อนเท่านั้น ผมไม่คิดว่าเรา 2 คนจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นแฟนกันได้ แต่จนป่านนี้แล้ว มันไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว
“ยูตี้!!!ยามะจัง!! มาแล้วเหรอ มานี่ๆ”
ขณะที่ผมกับยุโตะกำลังเดินมา เจ้ายูริก็รีบวิ่งมาลากแขนพวกเราไปหน้าบอร์ดติดประกาศ
ในประกาศที่ติดอยู่ในบอร์ดนั้นมีภาพของผม ยูโตะ และยูริ ผมอ่านหัวข้อใหญ่สีดำนั่นบนภาพมันอ่านได้ว่า “ 3 หนุ่มหล่อของโรงเรียนใครกันจะเป็น หนุ่มที่หล่อที่สุดในงาน Ikemen”
อะไรคือIkemenวะ-*- ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจ
“ฉันว่าเราเข้าห้องกันเถอะ”
ยูโตะไม่สนใจป้ายประกาศนั่นแล้ว ชักชวน ผมกับยูริเข้าห้อง ท่าจะไม่สนใจจริงๆละนะ
“อะไรคืองานIkemenเหรอ ยูริ”
ผมถามยูริขึ้น โดยเดินตามหลังยูโตะอยู่ห่างๆ
“มันเป็นงานที่ผู้หญิงทุกคนสามารถให้ดอกกุหลาบแก่หนุ่มคนไหนก็ได้ในโรงเรียน และคนที่ได้ดอกกุหลาบเยอะที่สุดในปีที่แล้วก็คือ ฉันกับยูโตะ”
ยูริยืดอก กำลังเบ่งรัศมี-*-ที่ตัวเองได้เป็นถึงหนุ่มหล่อของงานIkemen
“แล้วทำไมฉันถึงได้ไปอยู่ในใบประกาศนั่นละ”
“ก็เพราะนายอยู่กับคนที่หล่อที่สุดไง”
ยูริหัวเราะ แล้ววิ่งไปหายูโตะ
ผมละไม่เข้าใจ เจ้าเพื่อนหน้าหวานคนนี้ จะบอกว่าน่ารักก็น่ารักแต่ถ้าจะบอกว่าหล่อ
-*-ผมยังมองไม่ออกเลยว่าเจ้านี่มันหล่อตรงไหน
ผมละไม่เข้าใจ เจ้าเพื่อนหน้าหวานคนนี้ จะบอกว่าน่ารักก็น่ารักแต่ถ้าจะบอกว่าหล่อ
-*-ผมยังมองไม่ออกเลยว่าเจ้านี่มันหล่อตรงไหน
“ยามะจัง พรุ่งนี้ก็ถึงวันแต่งงานแล้วใช่ไหม”
ยูริเดินมาที่โต๊ะผม ถามถึงวันแต่งงาน
ผมก็เลยได้แต่พยักหน้าไป
“พรุ่งนี้ฉันจะพาพี่ชายฉันไปด้วยนะ”
“พี่ชาย!! มีด้วยเหรอ”
ผมนึกไงถามไปแบบนั้นน่า
“มีสิ ยามะจัง พี่ชายฉันนะทั้งหล่อ ทั้งเท่เลยละ ถ้ายามะจังเห็นจะต้องหลงรัก”
แล้วยูริก็เข้าสู่โหมดเพ้อฝัน ถ้าจะรักพี่ตัวเองมากเลยนะนั่น
แล้ววันงานก็มาถึง
ผมอยู่ในชุดเจ้าสาว ผมมองยังไงก็ดูเหมือนหมูห่อใบตอง-*- ยูโตะมันมองยังไงของมันวะ ว่าสวย
แม่กับพ่ออยู่ในห้องแต่งตัวเจ้าสาว แม่ร้องไห้ซบอกพ่อ พูดแต่ว่า ลูกจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
เป็นฝั่งเป็นฝาก็เพราะ สัญญาลมปากของพ่อกับแม่นั่นละ*-* ผมละอยากพูดจริงๆ
พอถึงเวลา พ่อก็พาผมเข้าไปสู่โบสถ์สถานที่แต่งงาน
ผมเกาะแขนพ่อแล้วเดินไปอย่างช้าๆ เพื่อส่งผมให้กับยูโตะ
“พ่อภูมิใจนะที่เห็นลูกแต่งชุดเจ้าสาว”
“สวยใช่ไหมละพ่อ”
“ก็ดีนะ ถึงจะเหมือนหมูห่อใบตองก็เถอะ”
“โฮ พ่อไม่ให้กำลังใจเลย ผมยิ่งคิดมากอยู่”
ผมอยากจะเอาสากกะเบือฟาดหน้าพ่อจริงๆนี่ถ้าทำได้ทำไปแล้ว แต่ตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างพิธี ผมก็เลยต้องอดทน คอยก่อนนะพ่อเสร็จงานเมื่อไหร่จะเอาสากเหล็ก กระทะ ตะหลิว ฟาดหน้าพ่อเลย
และแล้วพ่อก็ส่งผมให้กับยูโตะ ผมกับยูโตะอยู่ต่อหน้าบาทหลวง และก็เริ่มพิธี
“นาคาจิม่า ยูโตะเจ้าจะรับยามาดะ เรียวสุเกะเป็นภรรยาหรือไม่”
“รับครับ”
ยูโตะตอบรับคำ เสียงดังฟังชัดและในทันที แถมยังยิ้มแป้นหน้าบานอีก
“ยามาดะ เรียวสุเกะเจ้าจะรับนาคาจิม่า ยูโตะเป็นสามีหรือไม่”
“รับครับ”
“ทั้ง 2 จุมพิตซึ่งกันและกัน ขอให้พระเจ้าเป็นสักขีพยาน”
แล้วยูโตะก็เปิดผ้าคลุมเจ้าสาว ก้มลงมาจูบผมเบาๆ มันไม่ร้อนแรงเหมือนกับตอนห้องพยาบาลแต่มันให้ความรู้สึกอ่อนโยนและตราตรึงใจ
ผมกำลังจะโยนช่อดอกไม้ให้กับผู้คนที่มาร่วมงาน และแล้วผู้ที่ได้รับมันก็คือ ยูริ เพื่อนของผม
ยูริลากผู้ชายข้างๆที่ผมคาดว่าต้องเป็นพี่ชายแน่ๆมาหาผมทันทีที่ได้รับช่อดอกไม้
“ยามะจัง นี่พี่ชายฉัน พี่โอโนะ”
ยูริแนะนำให้ผมรู้จัก พี่โอโนะดูอายุจะห่างจากยูริมากสักนิดนึง แต่ก็ยังคงความเท่ตามที่ยูริบอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่โอโนะ”
“เช่นกันยามะจัง หายดีแล้วเหรอ ความทรงจำกลับมารึยัง”
= =พี่โอโนะพูดไรน่ะ หายดี??ผมก็ไม่ได้ป่วยนะ ความทรงจำ???อะไรกันเนี่ย
“พี่โอโนะ พูดไรของพี่เนี่ย”
“อ้าว ความทรงจำยังไม่กลับมาเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ พี่อย่าพูดอะไรอย่างงี้สิ”
แล้วผมก็มองสองพี่น้องยืนเถียงกัน ผมยังไงก็ไม่เข้าใจเรื่องที่พี่โอโนะพูด
“ขอตัวก่อนนะยามะจัง พี่ชายฉันท่าจะมึนๆสงสัยเมื่อคืนคงจะดื่มหนักไปหน่อย”
“พี่ไม่ได้ดื่มนะยูริ”
แล้วยูริก็ลากพี่ชายไปที่อื่น โดยที่พี่โอโนะก็ยังเถียงยูริกลับ
“เราไปหาแขกกันเถอะ”
ยูโตะชักชวนผม แล้วก็ยื่นมือมาให้ผมจับ ผมรู้สถานการณ์ดีตอนนี้ผมกับยูโตะเป็นสามีภรรยากันแล้ว ผมยื่นมือไปวาง แล้วเราก็เดินไปหาแขกที่มาร่วมงาน
ด้านยูริและพี่โอโนะ
“พี่โอโนะ ตอนนี้ยามะจังยังไม่รู้เรื่องว่าเค้าสูญเสียความทรงจำนะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกเค้าไปละ”
“จะบอกได้ยังไงละ ในเมื่อยามะจังลืมผมกับยูโตะ”
“ทำไมลืมนาย 2 คนได้ละ”
“ผมก็ไม่รู้ วันแรกที่ยามะจังเข้ามาผมก็ไม่คิดว่าเป็นยามะจัง ตอนแรกผมตั้งตัวเป็นศัตรูกับเค้าเพราเค้าเป็นคู่หมั้นของยูโตะ แต่ยูโตะบอกผมว่า นั่นคือยามะจัง ผมก็เลยรู้ว่ายามะจัง ยังจำผมและยูโตะไม่ได้”
“เจ้าเสาไฟฟ้าก็สูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับยามะจังหมดไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงจำได้ละ”
“จากที่ผมฟังจากยูโตะ ผมรู้ว่า ยูโตะไปเห็นรูปสมัยอนุบาลเข้า ความทรงจำจึงฟื้นคืนมา ความทรงจำที่เกี่ยวกับยามะจังทุกอย่าง ฟื้นคืนกลับมาหมดแล้ว แม้แต่ความรู้สึกที่เคยมีก็กลับมาเช่นกัน...”
โอโนะจับเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดเพื่อปลอบปะโลม เค้ารู้ว่า ยูริรักยูโตะมาตั้งแต่เด็ก แต่ยูโตะกลับรักยามะจัง
นี่จึงทำให้ยูริ เจ็บปวดมาตลอด คิดว่า เมื่อไม่มียามะจังยูริกับยูโตะจะได้มีความสุขสักที แต่จนแล้วจนรอด ทั้งยูโตะทั้งยามะจังก็กลับมาพบกันอีกจนได้
------ อดีต----------
“ยูริ หายไปไหนนะ”
ผมโอโนะอายุ 19 ปี กำลังตามหาน้องชายอายุ 5 ขวบ ใกล้ค่ำแล้วก็ยังไม่กลับบ้าน ไม่รู้หายไปไหน
แต่แล้วผมก็เห็นเจ้าน้องชายเดินมา ด้วยเนื้อตัวมอมแมมที่เปื้อนไปด้วยทราย และใบหน้าที่เหม่อมลอย เศร้าๆนั่น
ผมรู้สึกประหลาดใจที่น้องชายทำหน้าแบบนั้นทั้งที่ปกติมักจะยิ้มแย้มเสมอ
“ยูริหายไปไหนมา พี่เป็นห่วงมากแค่ไหนรู้ไหม”
ผมวิ่งเข้าไปหาเจ้าน้องชาย ที่ยังไม่รู้ตัวว่าผมอยู่ตรงหน้า จนกระทั่งผมจับเจ้าตัวเล็กเขย่าเบาๆนั่งยองๆเอาหน้าเข้าไปใกล้
“พะ...พี่โอโนะ”
เจ้าตัวเล็กเมื่อเห็นหน้าผมก็กอดผมแน่น ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทำไมถึงได้เป็นเป็นแบบนี้
“ยูริเป็นอะไรไป ไหนบอกพี่สิ”
“ยะ....ยู..ริ....ฆ่า.......ยูจัง....กับ...ยา...มะ..จังไป.แล้ว”
น้ำเสียงสั่นเครือของเจ้าตัวเล็กกับคำสารภาพที่ผมไม่อาจคิดได้ว่ายูริจะทำ
ผมพายูริกลับบ้านอาบน้ำแต่งตัวให้ใหม่ แต่สีหน้าของเจ้าตัวเล็กก็ยังเป็นเช่นเดิม
ผมยังสงสัยกับคำสารภาพของเจ้าตัวเล็ก จนแม่วิ่งมาบอกว่า ยูจังกับยามะจังเพื่อนรักของยูริอยู่โรงพยาบาล ยังไม่ได้สติ ยูริยังนั่งเหม่อ และร้องไห้อยู่ตรงมุมห้องครัว ผมจึงจำต้องพายูริไปที่โรงพยาบาล
เด็กทั้ง 2 อยู่ในห้อง ICU ยังไมได้สติ พ่อแม่ของเด็กทั้ง 2 ร้องไห้หนักเป็นห่วงลูกของตน ส่วนยูริก็กอดขาผมแน่น จนกระทั่งหมอเดินออกมาจากห้องICUแล้วบอกว่า เด็กทั้ง 2 ปลอดภัยแล้วแต่ว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือนเป็นไปได้ว่า จะสูญเสียความทรงจำ แค่นั้นครอบครัวของเด็กทั้ง 2 ก็รีบวิ่งเข้าห้องICU เพื่อดูหน้าลูกๆของตน
“ยูริเข้าไปหาเพื่อนกันเถอะ”
ผมบอกเจ้าตัวเล็กที่ยังกอดขาผมแน่น แต่เจ้าตัวเล็กไม่ขยับเขยื้อน
“ทำไมรึ”
“ผะ...ผมฆ่าพวกเค้าไปแล้ว”
คำพูดนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดี ผมไม่เชื่อว่ายูริจะฆ่าเพื่อนรักของตัวเองได้ลงคอ แถมอายุยังแค่ 5 ขวบเท่านั้น
“ยูริ ยูจังกับยามะจังยังไม่ตายนะ ยูริไม่ได้ฆ่าพวกเค้าหรอกนะ เราไปกันเถอะ”
ดูเหมือนยูริจะเชื่อที่ผมพูดจึงยอมเข้าไปหาแต่โดยดี
ผมเห็นเด็กทั้ง 2 นอนไม่ได้สติออยู่บนเตียง พ่อแม่ของเด็กทั้ง 2 ยังร้องไห้ไม่หยุด ผมเองก็รู้สึกสงสารมาบ้างแล้ว ถึงร่างกายจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือน สูญเสียความทรงจำ นี่มันยากจะรับไหว
“ยูริไปบอกเพื่อนสิ ว่า หายเร็วๆนะ”
ผมบอกเจ้าตัวเล็กแล้วผลักให้ไปหาเพื่อนทั้ง 2ที่กำลังนอนไม่ได้สติ
ยูริเดินเข้าไปหายูจังคนแรก
“ยูจัง หายเร็วๆนะแล้วเราจะได้มาเล่นกันต่อ”
จากนั้นก็เดินไปหายามะจัง
“ยามะจังขอโทษนะ..หายเร็วๆนะ”
เมื่อพูดเสร็จแล้ว ยูริก็วิ่งเข้ามาหาผมทันที ผมจึงถือโอกาสลาพ่อแม่ของเด็กทั้ง 2
“ยูริบอกพี่ได้ไหมทำไมถึงบอกว่า ฆ่ายามะจังกับยูจังละ”
ผมยังสงสัยกับคำพูดของยูริ มันรุนแรงและร้ายแรงเกินไปสำหรับเด็ก 5 ขวบ
“ก็ผม ผลักพวกเค้าให้ตกลงไป ตอนเล่นสไลดเดอร์”
ผมอึ้งกับคำพูดของยูริ ไม่น่าเป็นไปได้ ทำไมยูริถึงทำ ผมไม่เข้าใจแต่เด็กไม่เคยโกหก
“ทำไมยูริทำแบบนั้นละ”
“ผมรักยูจัง แต่ยูจังรักยามะจังมากกว่าผม ผมเลยผลักพวกเค้าลงไป”
ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ยูริมีแรงริษยาและความหึงหวงตั้งแต่เด็กเลยเหรอ
“แต่ยูจังกับยามะจังไม่เป็นไรแล้ว ผมก็ไมได้ฆ่าพวกเค้าใช่ไหมครับพี่”
ผมอือออไปกับยูริ ผมยังคิดไม่ออกว่า ถ้ายูริโตขึ้นและความริษยาเพิ่มมากขึ้น แล้วมันจะเป็นยังไง
ไม่ได้มากล่าวทักทายเลย
ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาตามอ่าน ฟิคHSJเป็นฟิคเรื่องแรกของจิเลยก็ว่าได้
ตอน 6 คิดดูชี่แรงตั้งแต่ยังเด็กเลยนะเนี่ย สุดยอดมาก ฮ่าๆๆ
แล้วติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น