ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แต่งงานกันนะ Part 5
พอหมดคาบ ทุกคนก็มารุมล้อมผม โดยถามว่า ‘เป็นแฟนกับยูโตะเหรอ’
‘เป็นคู่หมั้นแล้วจะแต่งกันเมื่อไหร่’ ‘ยามาดะซังปรากฏตัวแบบนี้ จิเน็นท่าจะแย่เนอะ’
ผมขี้เกียจตอบคำถามอื่นๆยกเว้น คนที่พูดว่า ‘ยามาดะซังปรากฏตัวแบบนี้ จิเน็นท่าจะแย่เนอะ’
ผมอยากรู้มากเลยว่า จิเน็นที่ว่าคือใคร แล้วจู่ๆ เจ้าหน้าหวานนั่นก็ปรากฏตัว ทุบโต๊ะดัง ปัง!!
“ฉัน จิเน็น ยูริ”
เจ้าหน้าหวานกล่าวแนะนำตัว และยิ้มหวานให้ แต่ยิ้มแบบนั้นผมรู้เลยว่าจะต้องมีอะไรแอบแฝง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ผมกล่าวออกไปแบบนั้น เพื่อสร้างมิตร แต่จิเน็น ยูริคงเห็นผมเป็นศัตรู= =
“เราไปคุยกันข้างนอกกันไหม ยามาดะซัง”
จิเน็น ยูริ ยิ้มหวานให้แล้วลากผมออกไปข้างนอก ท่ามกลางเสียงซุบซิบที่ว่า
‘สงสารยามาดะซังจริงๆ โดนจิเน็นเข้าให้แล้ว’ ‘จิเน็นจะทำอะไรกับยามาดะซังรึเปล่าน่ะ’
“ยามาดะ เรียวสุเกะ นายเป็นคู่หมั้นของยูโตะจริงๆเหรอ”
จิเน็นเข้าเรื่องถามตรงประเด็น= =ฟิคเรื่องนี้ไม่คิดจะมีใครถามอ้อมๆเลยเหรอ
(ก็คนแต่งมันขี้เกียจ เปลืองแรงพิมพ์::michinori)
“ก็ตามที่ยูโตะบอกเมื่อเช้านั่นแหละ”
ผมก็ตอบไปตรงๆเช่นกัน เหอะแฟนกับคู่หมั้นดูซิว่าใครจะเก่งกว่ากัน
“ฉันเป็นแฟนเค้า”
“ฉันเป็นคู่หมั้นเค้า”
ทั้ง 2 คน ตะโกนขี้นเสียงใส่กัน แต่แล้วก็บังเกิดความเงียบ
“หึ จริงๆเลยนะ ถามหน่อยเหอะนายรัก ยูโตะรึเปล่า”
จิเน็น ยูริ ถามผมตรงๆจนผมไม่รู้จะตอบยังไง
“เอ่อ....ความรู้สึกของฉันยังไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก”
ผมตอบไปข้างๆคูๆ
“งั้นฉันก็ยังมีโอกาสสินะ”
จิเน็น ยูริถอนหายใจเหมือนโล่งอก
“เดี๋ยวสิ ที่นายพูดว่า เป็นแฟนยูโตะจริงๆเหรอ”
ทำไมผมถึงถามไปแบบนั้นนะ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ว่าผมคงอยากรู้ละมั้ง เอ๊ะ!!แล้วจะอยากรู้ไปทำไม
“ฮิ หึงรึยังไงกัน ไม่ใช่หรอกฉันกับยูโตะไม่ได้เป็นแฟนกัน เรา 2 คนเป็นเพื่อนสนิทกันจนใครหลายๆคนคิดว่าเป็นแฟนกัน ฉันแอบชอบยูโตะมานานแล้ว พอเค้าล้อกันแบบนี้ฉันก็เลยดีใจ ยูโตะเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ฉันก็เลยแกล้งเล่นว่า ยูโตะเป็นแฟนฉัน”
จากคำให้การ เอ้ย คำพูดของจิเน็น ทำให้ผมรู้สึกว่า นายนี่ถ้าจะชอบยูโตะมาก ถึงขนาดทึกทักว่ายูโตะเป็นแฟน
จะสุดยอดไปไหนเนี่ย เจ้าหน้าหวาน อ๊ะ!!แต่ทำไมผมถึงพูดว่าร้ายคนอื่นได้ขนาดนี้เนี่ย
“ฉันอิจฉานายนะ เมื่อเช้าที่ฉันถามนาย แล้วจู่ๆยูโตะก็ตอบแทนให้ ทั้งที่ฉันกับยูโตะถูกล้อว่าเป็นแฟนกันเค้ายังเฉยๆเลย นายนี่น๊าน่าอิจฉาที่สุด”
จิเน็น ยูริ หัวเราะออกมาแล้วยิ้มให้ผม ผมรู้สึกว่าการหัวเราะและยิ้มครั้งนี้ไม่ได้เป็นการเสแสร้ง
“ที่นายอิจฉาก็เพราะว่า นายรักยูโตะน่ะสิ ฉันกับยูโตะรู้จักกันแค่ 3 วันเองนะ ฉันก็คิดว่าเค้าเป็นคนที่ดีคนนึง”
“วู้ๆ นายเริ่มชอบยูโตะแล้วละซิ”
จิเน็น ยูริ ล้อเลียนผม
“เฮ้ยๆพอเลย”
ผมแกล้งปัดๆไปเพื่อไม่ให้เห็นหน้าแดงๆของผม
“นายนี่ตลกจัง เอาเป็นว่าเรามาสงบศึกกัน มาเป็นเพื่อนกัน โอเคมะ”
จิเน็น ยูริยื่นมือมาเพื่อประกาศสงบศึกผมจึงยื่นมือไปจับทันที
“นายเรียกฉันว่า ยูริก็ได้นะ ชื่อนี่ฉันให้แค่ยูโตะกับนายเท่านั้นเรียกได้”
ยูริยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร นายยิ้มแบบนี้แล้วน่ารักดีน๊า
“เรียกฉันเรียวสุเกะ หรือ ยามะจังก็ได้นะ”
ผมบอกชื่อเล่นให้กับเพื่อนคนใหม่เป็นคนแรก ไม่มีใครเรียกผมว่ายามะจังเลยตั้งแต่ประถม เพราะว่าผมไม่เคยมีเพื่อน ชื่อเรียก ยามะจังนี่ ใครเป็นคนตั้งให้กันน๊า~
“โอเค ยามะจัง งั้นกลับห้องเรียนกันเถอะ”
แล้วยูริก็ลากผมไปที่ห้องเรียน พอเข้ามาในห้องทุกคนก็อึ้งกันเป็นแถว ต่างคนต่างซุบซิบกัน
ผมรู้ว่าทุกคนต่างคิดว่าผมจะถูกจิเน็นตบ แต่ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเพราะตอนนี้เรากลายเป็นเพื่อนกันแล้ว
ผมแอบอมยิ้มแล้วชำเลืองมองไปทางยูริที่กำลัง เล่นเป่ายิ้งฉุบกับยูโตะ
จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่กล้าสบตากับยูโตะ เพราะว่าทั้งเรื่องในห้องพยาบาลกับตอนที่เค้าประกาศว่าผมคือคู่หมั้น
ผมไม่คิดเลยว่าเค้าจะพูดออกมา ทั้งที่วันแรกที่เจอกันเค้าดูจะเป็นเดือดเป็นแค้นผมจะตาย
“นี่ยามะจัง นายจะแต่งงานกับยูโตะเมื่อไหร่เหรอ”
ยูริเดินมาที่โต๊ะของผมแล้วก็นั่งบนโต๊ะของยูโตะ
“เห็นว่าเป็นอาทิตย์หน้าวันเสาร์”
ผมบอกยูริไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะยูริแอบชอบยูโตะ ผมว่าเค้าคงไม่ค่อยพอใจ
“เอ๋!!ทำไมเร็วจังเลย ยามะจัง ถึงนายจะแต่งกับยูโตะของฉัน แต่นายห้ามยุ่งกับยูโตะของฉันเด็ดขาดนะ ฉันหวง”
ยูริ= =พูดคำว่า ‘ของฉัน’ ได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ นี่คู่หมั้นฉันนะนี่-*-
“ยามะจังงั้นรึ”
แล้วยูโตะก็หันมาทางผมกับยูริ ทำไมเค้าต้องพูดว่า ‘ยามะจังงั้นรึ’ ด้วยละ
“ชื่อเล่นน่ะ ใช่ไหมยามะจัง”
ยูริหันไปบอกยูโตะแล้วก็หันมาหาผมเพื่อสมทบ
“อื้อ ชื่อเล่นของฉันน่ะสมัยอนุบาลได้”
ผมรื้อฟื้นไปยังสมัยอนุบาล ผมจำได้เลือนรางว่ามีคนเรียกผมว่า ‘ยามะจัง’ แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าคนที่เรียกชื่อนี้เป็นใคร ผมจำได้แค่เพียงว่า คนคนนั้นพิเศษสำหรับผม
“ชื่อน่ารักดีนะ งั้นฉันเรียกบ้างได้ไหม ยามะจัง”
ยังไม่ทันจะบอกว่าเรียกได้ นายนี่ก็เรียกไปก่อนแล้วละ ทำไมนายคนนี้ถึงดูแตกต่างจากคนที่ฉันเคยเห็นนะ
ผู้ชายหน้าบึ้งตึงที่เจอกันวันแรก แต่วันนี้กลับเข้าหาเพื่อนชาย คุยกันอย่างสนุกสนาน จนแปลกตาเลยทีเดียว
“กำลังสงสัยอะไรยูโตะเหรอ ยามะจัง”
ยูริคงสังเกตว่าผมเอาแต่จ้องยูโตะ ก็เลยเรียกผมให้คืนสติ
“ก็สงสัยว่า ทำไมยูโตะแตกต่างจากวันที่เจอกันน่ะ”
ผมตอบคำถามของยูริไป ยูริมองผมกับยูโตะสลับกันไปมาจนผมชักแปลกใจในท่าทีของยูริ
“ทำไมรึ ยูริ”
“ยูโตะจริงๆแล้วน่ะเป็นคนที่สนุกสนานเฮฮานะ ถ้าไม่ไปทำอะไรให้เค้าโกรธ”
ผมอือออไปตามที่ยูริพูด แสดงว่า เรื่องแต่งงานคงทำให้เค้าโกรธจริงๆละมั้ง
วันที่เจอกันถึงได้ดูเย็นชา
~เลิกเรียน~
“ยูตี้ เราไปกินไอศกรีมกันไหม พายามะจังไปด้วย”
ยูริลากผมไปหายามะจัง นั่งใกล้กันแค่นี้ทำไมต้องลากด้วยก็ไม่รู้= =
“อืม ก็ได้”
ยูโตะตอบตกลง
“แล้วคุณซาวาดะละ”
ผมถามกลับ เพราะคุณซาวาดะบอกว่าพอเลิกเรียนจะมารับ
“ค่อยโทรไปบอกก็ได้นิ ไปกันเถอะยูริ”
ยูโตะว่าอย่างนั้น แล้วเดินออกไป
“ไปกันเถอะยามะจัง”
ยูริว่า แล้วรีบวิ่งไปเดินข้างๆยูโตะ ผมมองพวกเขาสองคนแล้วรู้สึกว่า ผมไม่สามารถไปแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้เลย ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นนะ
“ยามะจัง มาเร็วๆสิ”
ยูริหันมาเรียกผม ผมก็เลยต้องวิ่งไปหา ผมเพิ่งรู้จักพวกเขา แต่ทำไมมันถึงให้ความรู้สึกว่า เรารู้จักกันมานานแล้วนะ
ณ ร้านไอศกรีม
“วันนี้กินให้เต็มที่ฉลอง วันที่ยามะจังเข้ามาเรียนวันแรก~”
ยูริยกแก้วน้ำเปล่า ป่าวประกาศให้ยูโตะและผมร่วมฉลอง ทั้งที่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้
“ปากพูดว่าฉลอง แต่จริงๆก็ต้องจ่ายเองสินะ”
ยูโตะว่าพลางเอาไอติมรสเชอร์เบทมะนาวเข้าปาก
“แหมไม่เห็นต้องพูดยั้งงั้นเลย แต่ว่ายูโตะนี่ชอบกินแต่รสมะนาวละไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
ยูริว่าแล้วเท้าคางมองยูโตะตาไม่กะพริบ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่ายูโตะชอบไอติมรสเชอร์เบทมะนาว
ส่วนผมน่ะเหรอ ผมเป็นคนบ้าสตอเบอร์รี่ ไอติมรสสตอเบอร์รี่ก็เป็นรสโปรดของผม แล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนด้วย
“แล้วยามะจังละ ชอบไอ้ติมรสอะไรเหรอ”
ยูริหันมาถามผม
“ฉันเหรอ สตอเบอร์รี่ไง รสโปรดของฉันเลยไม่เคยเปลี่ยนด้วย”
“อะไรกันนี่ 2 คนนี้นิสัยเหมือนกันเลยแหะ ชอบอะไรแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนรสที่ชอบ นี่ถ้ามีคนที่ชอบก็คงไม่เปลี่ยนใจไปชอบคนสินะ”
ยูริพูดเหมือนคนเพ้อฝัน ผมรู้ว่า ยูริคงอยากจะเป็นคนในใจของยูโตะแน่นอน ก็ยูริออกจะรักยูโตะซะขนาดนี้
“ก็คนเค้าไม่เหมือนนายนี่ เปลี่ยนรสชาติไปเลยไหนบอกชอบรสวานิลาไง”
ยูโตะว่าแถมยังแขวะยูริเล็กๆ
“กินแต่รสชาติจำเจ มันก็ต้องเบื่อกันบ้างสิ”
ยูริหันไปทะเลาะกับยูโตะ จนทั้งร้านมีแต่เสียงทะเลาะของ 2 คนนี้
ผมเริ่มอายเพราะคนเริ่มมองมากขึ้น
“นี่ๆหยุดทะเลาะกันก่อนได้ไหม คนมองแล้วนะ”
ผมต้องห้ามศึกไว้ก่อน ไม่งั้นผมก็ต้องมุดดินหนี
“นี่เห็นว่ายามะจัง ขอนะ หยุดทะเลาะก็ได้”
ยูริเชิดหน้าใส่ยูโตะแล้วนั่งลงทันที
ผมละอยากจะบ้าตายกับ 2 คนนี้
“เออนิ ได้ยินว่าพ่อแม่ยามะจังกับพ่อแม่ยูโตะ เป็นเพื่อนกันเหรอ”
ยูริตั้งคำถามขึ้น
“ก็เห้นว่าอย่างนั้นนะ”
ยูโตะที่กำลังกระดกน้ำเข้าปาก ตอบแทนผมที่กำลังจะอ้าปากตอบ
“น่าอิจฉาจัง ทำไมพ่อแม่ฉันไม่เป็นเพื่อนกับพ่อแม่ยูโตะพ่อแม่ยามะจังบ้างนะ”
น่าอิจฉาตรงไหนเนี่ยยูริ -*- เป็นเพื่อนกันจนทำให้ฉันกับยูโตะต้องแต่งงานกัน แต่จะว่าไปยูริมันชอบยูโตะนี่หว่าเรื่องแต่งงานยังไงมันก็คงดีใจละมั้ง
“เรากลับกันเถอะ”
ยูโตะลุกพรวด แล้วออกจากร้านไป-*-คน ยันกินไม่เสร็จแล้วก็จะให้ไป ผู้ชายอะไรเนี่ย ไร้มารยาท
ผมก็เลยต้องจำใจยัดไอติมรสโปรดเข้าปากอย่างรวดเร็วแล้วตามยูโตะไป
“แล้วเจอกันนะยูริ”
ผมลายูริแล้ววิ่งตามไป
“น่าอิจฉายามะจัง จังเลย ถ้าเราเป็นยามะจังก็คงดี”
ยูรินั่งเท้าคางกับโต๊ะ นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความอิจฉาเล็กๆของตัวเอง
“นั่งเหม่ออยู่เหรอ ยูริ”
แล้วคนที่ยูริไม่คาดฝันก็เดินเข้ามาตบบ่าจนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ
“พี่โอโนะ!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น