ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แต่งงานกันนะ Part 4
เช้าวันต่อมา~
รถลีมูซีนคันใหญ่สีดำจอดหน้าบ้านของผม ผมรู้ทันทีว่าต้องเป็นคุณซาวาดะแน่นอน เรื่องย้ายโรงเรียนพ่อกับแม่ผมคงยังไม่รู้ เมื่อคืนผมก็อยากจะบอกพวกท่านอยู่หรอก แต่ตอนนั้นมันไม่มีอารมณ์
ผมขึ้นรถทันทีเจอยูโตะที่นั่งทางริมหน้าต่างอยู่ก่อนแล้ว ผมทักทายคุณซาวาดะและหันมาทักทายยูโตะ
“ยูโตะคุง อรุณสวัสดิ์”
“อืม”
ยูโตะไม่หันมามองผมเพียงแค่ส่งเสียงอืมมาให้เท่านั้น
“ไร้มารยาทจริงเชียว คนเค้าอุตส่าห์ทักทายนะ”
ผมเดินไปนั่งข้างๆต่อว่าแล้วจับหน้ายูโตะหันหน้ามามองผม
“เอ่อ..ขอโทษ อรุณสวัสดิ์”
สุดท้ายยูโตะก็ทักทายผมกลับ แต่หน้าตานี่สิอายแดงเลย
“เป็นอะไรไปดูนายแตกต่างจากเมื่อวานที่เราเจอกันเลยนะ”
“ปะ..ป่าวสักหน่อย นี่นายเขยิบไปหน่อยสิ นั่งใกล้แล้วอึดอัดนะ”
ยูโตะไล่ผมให้ไปนั่งไกลๆ นายคนนี้ก็แปลกประหลาดนะ ทีวันแรกกับเมื่อวาน ตวาดใส่ผมทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมแต่วันนี้กลับอายหน้าแดง เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก= = สงสัยจริงเชียวว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ทำไม นั่งใกล้ๆไม่ได้รึไง อาทิตย์หน้าก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว นี่!!นายฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย”
ผมตวาดใส่ แล้วจับหน้ายูโตะให้หันมาแต่ผมคงจะดึงแรงไปหน่อยเพราะตอนนี้หน้าเราสองคน อยู่ใกล้กันมาก จนหายใจรดกันได้
แล้วยูโตะก็เป็นคนกระเถิบหนีเอง ผมเองก็ตกใจ เราสองคนก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จากันจนกระทั่งถึงโรงเรียน
“แล้วตอนเย็นผมจะมารับนะครับ”
คุณซาวาดะบอกแบบนั้นแล้วก็ขับรถออกไป
พวกเราเดินเข้าโรงเรียนมา ป้ายหน้าโรงเรียนเขียนว่า โรงเรียนม.ปลาย โฮริโคชิ ผมรู้จักโรงเรียนนี้ที่ว่า พวกคุณหนู คนรวยมักจะมาเรียนที่นี่กัน แม้แต่ดารา นักร้องก็ยังมาเรียน เพราะว่ามีการรักษาความปลอดภัยสูง และหรูหราโอ่อ่าอย่างมาก
“นายเป็นเด็กใหม่ยังไม่รู้จักที่ทาง เพราะฉะนั้นอยู่ข้างๆฉันไว้ละกันเดี๋ยวหลง”
ยูโตะหันมาบอกผมแล้วเดินนำหน้าไป หมอนี่ก็เป็นห่วงผมสินะ แต่คงไม่มั้ง-*-ผมว่าเค้าก็คงจะทำตามที่พ่อแม่เค้าสั่ง
“เฮ้ย!!”
อยู่ๆก็มีลูกบอลกระแทกใส่หน้าผมเต็มๆ ผมก็เลยล้มลงอยู่ตรงนั้น แต่แล้วยูโตะก็วิ่งเข้ามาหาผมทันที
“เป็นอะไรรึเปล่าเรียวสุเกะ เจ็บไหม”
ดูท่ายูโตะคงจะเป็นห่วงผมนะดูท่าร้อนรนเหลือเกิน
“มะ..ไม่เป็นไรแค่บอลกระแทกเอง”
ผมพยายามพยุงตัวลุกขึ้น แล้วเก็บลูกบอลคืนคนพวกนั้น
“ไปห้องพยาบาลเถอะฉันว่า”
“เฮ้ย ไมได้เจ็บขนาดนั้นซะหน่อย”
“ไปเถอะ”
แล้วยูโตะก็ลากผมมาที่ห้องพยาบาล ทั้งที่ผมไม่ได้เจ็บอะไรมากมายซะหน่อย
แต่ว่ายูโตะลากผมมาแล้วเอาเป็นว่า ก้ต้องมาละนะ
ในห้องพยาลไม่มีใครอยู่มีแค่เตียงว่างๆ 5 เตียง โต๊ะของครูพยาบาลว่างเปล่า และตู้ยา
“นายไปนั่งตรงนู่นก่อนนะ เดี๋ยวฉันเซ็นชื่อก่อน”
ยูโตะให้ผมไปนั่งลงบนเตียง เค้าจัดการเซ็นชื่อแล้วก็นำผ้าสีขาวห่อน้ำแข็งมาทำเป้นลูกประคบ
ยูโตะเดินมานั่งข้างๆผมบนเตียง พร้อมกับประคบน้ำแจ็งใส่ที่หน้าผากของผม
“โอ้ย!!”
“ขะ..ขอโทษมือฉันแรงไปหน่อย”
ถ้าจะบอกว่าเจ็บก็ไม่ถึงขนาดนั้นแต่มันก็ปวดอยู่นิดๆ ยูโตะอาจจะมือแรงไปนิดจริงๆก็ได้มั้ง
ผมว่านะ เค้าดูเป็นห่วงผมมากเหลือเกินนะ
“หายเจ็บรึยัง”
“อืม”
แล้วเค้าก็เอาห่อผ้าไปวางไว้บนโต๊ะบ้างเตียงแล้วก็กลับมานั่งข้างๆ
เค้าเสยผมหน้าม้าของผมขึ้นแล้วจับหน้าผากของผมเบา ตอนนี้หน้าเราใกล้กันมาจนผมหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียว
มือของยูโตะเลื่อนจากหน้าผากมาเป็นแก้มของผมเค้าลูบที่แก้มเบาๆ แปลกที่ผมไม่มีทีท่าขัดขืนอะไรเลย
จนกระทั่งเค้านำริมฝีบางอันร้อนผ่าวจู่โจมบดเบียดริมฝีปากของผมอย่างร้อนแรง ยูโตะเลียริมฝีปากล่างของผมจนแดงเจ่อ มือของเค้าข้างนึงจับที่เอวของผม ส่วนอีกข้างก็โอบคอผมเพื่อให้หน้าเข้าไปใกล้ๆ ผมรู้สึกหายใจไม่ทันจูบของยูโตะร้อนแรงมาก จนทำให้หน้าของผมร้อนผ่าวพอผมเผยอปากขึนเล็กน้อยเพื่อจะได้มีโอกาสหายใจ ยูโตะก็สอดลิ้นอุ่นๆเข้ามาในโพรงปาก เหมือนกับจะควานหาความหวานในปากของผม ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มจึงแลกลิ้นกับยูโตะไปโดยไม่รู้ตัว ลิ้นของเราสอดส่ายกอดก่ายกันไปมา ผมเคลิบเคลิ้มมากจนอยากให้หยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ และแล้วยูโตะก็ถอนริมฝีปากออก เมื่อผมเริ่มจะหายใจไม่ออก ยูโตะและผมนั่งเงียบกันไปชั่วครู่
แล้วยูโตะก็พูดออกมา
“ขอโทษนะ เราไปห้องเรียนกันเถอะ”
“อะ..อืม”
เราสองคนเดินออกมาจากห้องพยาบาล เราทั้งคู่ต่างเดินก้มหน้า ไม่มีใครกล้าเงยหน้ามอง เพราะตอนนี้หน้าของทั้ง 2 กำลังแดงกันอยู่ทั้งคู่ เหตุการณ์นี้ถ้าใครมาเห็นเข้า ละก็ ผมจะต้องมุดดินหนีแน่ๆ
~ห้องเรียน~
ยูโตะเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียว
คงคิดว่าผมเป็นใครกัน ไม่เคยเห็นหน้า แล้วทำไมมาพร้อมกับยูโตะ
“ยูตี้!! อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”
ผู้ชายหน้าหวานที่มองแล้วยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิง วิ่งเข้ามาทักทายยูโตะหน้าประตูอย่างยิ้มแย้ม แต่พอเค้าเห็นผม กลับมองผมด้วยสีหน้าแปลกๆ= = เหมือนกับจะบอกว่า ‘แกเป็นใครมาอยู่กับยูโตะของฉันได้ไง’
“อ้าวๆๆนั่งที่ได้แล้ว”
อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาในห้อง บอกให้นักเรียนนั่งประจำที่ ทุกคนยกเว้นผม= = ผมยืนเอ๋ออยู่หน้าประตูทำอะไรไม่ถูกจน อาจารย์เรียกให้ไปหน้าชั้น
“ครูจะแนะนำให้รู้จักกับเด็กใหม่ ยามาดะ เรียวสุเกะ เอ้าแนะนำตัวสิ”
“ผมยามาดะ เรียวสุเกะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ผมกล่าวทักทายและยิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร
“นายเป็นอะไรกับยูโตะของฉัน”
หนุ่มหน้าหวานที่มาทักทายยูโตะเมื่อกี้ อยู่ๆก็ตะโกนถามผมขึ้นมา ทุกคนเหมือนจะฮือฮาอย่างมาก แต่ผมแปลกใจกับคำว่า ‘ของฉัน’ นี่ละ ทำเหมือนยูโตะเป็นของของตัวเอง
“เค้าเป็นคู่หมั้นของฉัน”
เฮ้ย!!ยูโตะ ตอบไปโต้งๆงี้เลยเหรอ จะไม่ให้ฉันเตรียมใจหน่อยเลยรึไง บ้าปะเนี่ย-*-
“คู่หมั้นงั้นรึ”
คราวนี้อาจารย์กลับสนใจแทน แต่แล้วก็คงจะเรียกสติกลับมาได้ แล้วก็ให้ผมไปนั่งทางด้านหลังโต๊ะยูโตะ
และแล้วเราก็เริ่มเรียนกันได้ ผมไม่มีหนังสือเรียน เพราะเพิ่งเข้ามา แต่แล้วเจ้าหน้าหวานนั่นก็โยนหนังสือมาให้ผม
แถมมีกระดาษข้อความเขียนไว้บนนั้น ข้อความมันเขียนว่า
‘ฉันเป็นคนใจดี เห็นไม่มีหนังสือก็เลยให้ยืม ใช้ดีๆด้วยละ’
ผมรู้สึกขอบใจเจ้าหน้าหวานมากเลย เพราะนอกจากจะหน้าหวานเหมือนเด็กผู้หญิงแล้ว ยังใจดีให้ผมยืมหนังสือแต่แล้วผมก็เหลือบไปเห็นข้อความอีกอันที่เขียนไว้ด้านล่างสุดของกระดาษมีใจความว่า
‘P.S. ยูโตะเป็นแฟนฉัน ถึงนายจะเป็นคู่หมั้นฉันก็ไม่ยกให้’
O[]O~!! อึ้งไปเลยทีเดียว แม่เจ้า เห็นหน้าหวานๆอย่างกับผู้หญิงแบบนี้ แต่จริงๆก็โหดไม่ใช่เล่น
นี่สินะถึงได้พูดว่า ‘ของฉัน’ ได้เต็มปากเต็มคำ
แล้วเจ้าหน้าหวานก็กระเถิบเก้าอี้ไปนั่งข้างๆยูโตะ โดยบอกว่า ‘เราให้ยามาดะซัง ยืมหนังสือไป เราก็ไม่มีหนังสือแล้วขอนั่งด้วยคนนะ’
แล้วยูโตะก็ให้เจ้านั่นนั่งข้างๆ แถมยังชมเจ้านั่นว่า ‘ใจดี’ อีกตะหาก
ไม่รู้เลยนะว่าเห็นหน้าอย่างงั้น ก็ตอแหลเก่งจริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น