ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แต่งงานกันนะ Part 3
“ผมไปแล้วนะครับ”
ผมยามาดะ เรียวสุเกะ เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ผู้ที่ถูกกำหนดต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จัก ในเดือนหน้า ผมจะกลายเป็นเจ้าสาวของผู้ชายคนนั้นจริงๆสินะ
“เฮ้อ!!”
“เอี๊ยยดดดดดดด”
อยู่ๆรถลีมูซีนสีดำก็เข้ามาตัดหน้า ทำให้ผมสะดุ้งเฮือกทันที แล้วจู่ๆก็มีคนเปิดกระจกมองดูหน้าผม ผมจำได้ทันทีนั่นก็คือพี่ชายริวทาโร่ ที่ชื่อว่า ยูโตะ
“นายเรียวสุเกะ ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะโมโห”
ยูโตะออกคำสั่ง แถมยังขึ้นเสียงใส่ ผมไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้หรอกนะ
“นี่นายน่ะ มาพูดแบบนี้ได้ยังไง ไร้มารยาทจริงๆเป็นถึงลูกคนรวยแต่นิสัยต่ำทราม”
ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอก แต่ปากมันไปเอง...
“นายปากกล้าดีนี่ คนจนเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยรึเปล่า ฝีปากกล้า ไร้สกลุรุนชาติ”
“นาย!!!!!”
“คุณหนูครับ นายหญิงบอกให้มารับคุณเรียวสุเกะ เพื่อไปลองชุดแต่งงานนะครับ”
“เชอะ!!”
แล้วนายยูโตะก็สะบัดหน้าหนี
ต้องขอบคุณคุณซาวาดะจริงๆที่ช่วย
“คุณเรียวสุเกะขึ้นรถเถอะครับ”
คุณซาวาดะเชื้อเชิญ ผมขึ้นเข้าไปนั่งรถลีมูซีนคันใหญ่ ที่โอ่อ่ามากๆ
“ว่าแต่คุณซาวาดะครับ แล้วโรงเรียนของผมละครับ”
ผมนึกขึ้นมาได้ผมเป็นคนห่วงเรื่องการเรียน วันนี้ที่จริงผมต้องไปโรงเรียน แต่มีคำสั่งมาจากแม่ของริวทาโร่ จะทำไงได้ละ
“ผมได้ทำการลาออกจากโรงเรียนที่คุณเรียวสุเกะเรียนอยู่แล้วนะครับ นายหญิงต้องการให้คุณไปเรียนโรงเรียนเดียวกันกับคุณหนูยูโตะครับ”
“O_O”
อึ้งเลยทีเดียวก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ลาออก ให้ไปเรียนที่เดียวกับนายปากร้าย เหอเหอ= =ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
คนรวยทำได้ทุกอย่างเลยแหะ
“ถึงแล้วละครับ ทั้ง 2 คนเชิญเลยนะครับนายหญิงจัดคอนเซปของงานและเลือกชุดที่เหมาะกับทั้ง 2 ไว้ให้แล้วนะครับเหลือแค่วัดขนาดของไซส์เท่านั้น เชิญครับ”
ผมกับยูโตะเดินเข้าไปในร้าน ร้านชุดแต่งงานที่สวยหรู ผมไม่คิดว่าผมจะได้เข้ามาและลองชุดแต่งงานด้วยอายุแค่17 ปี
“คุณหนูยูโตะกับคุณหนูเรียวสุเกะสินะคะ เชิญทางนี้ค่ะ”
พนักงานร้านพาเราเข้าไปด้านในสำหรับลองชุด
“นี่ชุดของคุณหนูเรียวสุเกะ และนี่ของคุณหนูยูโตะค่ะ”
พนักงานยื่นชุดเจ้าสาวให้ผมและชุดเจ้าบ่าวให้ยูโตะ ผมว่าชุดนี้มันสวยมากๆเลยนะ ผมกลัวว่าผมใส่แล้วมันจะปริ เพราะตอนนี้ผมอ้วนจะตาย(รู้ตัวด้วยเรอะ ยามะจังว่าตัวเองอ้วนอะ::michinori)
พอเข้าไปในห้องลองแล้วใส่ชุดเจ้าสาวผม เห็นตัวเองในกระจกแล้วอายมากๆ มันดูไม่เหมาะกับผมยังไงไม่รู้
ผมอ้วนแล้วดูไม่ดีอย่างมาก ผมไม่อยากจะออกไปข้างนอกให้ยูโตะดูเลย
“ช้าจริงๆ เรียวสุเกะนายจะออกมาได้รึยัง”
ยูโตะเร่งผมให้ออกมา แต่ผมอายหุ่นตัวเอง>///<
“ฉันอาย รอก่อนได้ไหม”
ผมพูดออกแอย่างงั้น
“นี่นาย!! ออกมาได้แล้ว ถ้าไม่ออกฉันจะบุกเข้าไปนะ”
เฮ้ยจะบ้าเหรอ อย่าบุกเข้ามานะเว้ย วุ้ยออกไปก็ได้
ผมปรากฏตัวต่อหน้ายูโตะและพนักงานทุกคนอึ้งกิมกี่ มองดูผมด้วยตาไม่กระพริบ ผมว่าเค้าต้องตกใจกับหุ่นของผมแน่ๆก็มันเมหือนหมูห่อใบตองแบบนี้
“มะ...มันน่าอายใช่ไหม ฉันว่าแล้ว ฉันว่าฉันไม่ใส่ดีกว่า ผมขอชุดที่มันปกปิดร่างกายมากกว่านี้ได้ไหมครับ”
ผมกล่าวกับพนักงาน อย่างเก้งๆกังๆอายก็อายแถมยูโตะยังมองตาค้าง สงสัยต้องขำกับหุ่นของผมแน่ๆ
“ไม่ต้องหรอกชุดนี้ดีแล้วละ ผมขอดูแบบของชำร่วยได้ไหมครัย”
ยูโตะหันมาบอกกับผม แล้วให้พนักงานไปหาแบบของชำร่วยมา
“เอ่อ ยูโตะ นายไม่ว่าอะไรฉันเหรอ”
“ว่าอะไร”
ยูโตะหันมาถามขณะกำลังนั่งดูแบบคอนเซปแต่งงานที่แม่เป็นคนเลือก
“ก็ชุดเจ้าสาวที่ฉันใส่น่ะสิ มันดูไม่ดีเลยนะนายไม่คิดว่ามันไม่ดีเหรอไง”
“ไม่นิ สวยออก ฉันว่านายใส่แล้วเหมาะดีนะ”
ยูโตะก้มดูหนังสือไม่เงยหน้ามองผมเลย ถึงแม้จะชมผมก็เถอะ แต่อยู่ๆมาชมแบบนี้ก็อายเป็นนะ>////<
“นี่แบบของชำร่วยนะคะ เชิญดูตามสบายเลย”
พนักงานขนหนังสือหลายเล่มมาให้พวกเราดู แล้วก็เดินจากไป
ผมแอบมองหน้ายูโตะที่กำลังนั่งดูแบบชำร่วย ผมว่าเค้าก็ดูดีนะ ^_^
หลังจากที่เราเลือกของชำร่วยเสร็จแล้ว คุณซาวาดะกับยูโตะก็ไปส่งผมถึงบ้านแล้วบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมารับไปโรงเรียนแห่งใหม่พร้อมกับยูโตะ
ผมเดินเข้าไปในบ้าน พ่อกับแม่ของผมนั่งอยู่ในห้องอาหาร ผมเห็นทั้ง 2 นั่งกุมหัวเหมือนคนกำลังคิด
“กลับมาแล้วครับ”
ทั้งสองคนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงผม ผมว่าพ่อกับแม่ต้องคิดเรื่องของผมแน่ๆ
“เรียวสุเกะ กลับมาแล้วเหรอ”
แม่ออกมาต้อนรับผม แล้วพาไปนั่งที่โต๊ะ
“พ่อกับแม่คิดอะไรกันอยู่เหรอครับ เรื่องของผมใช่ไหม”
ผมถามออกไปตรงๆ ดูจากสีหน้าทั้ง 2 แล้ว ใช่แน่นอน
“พ่ออยากถามลูกว่า ลูกอยากแต่งงานหรือเปล่า”
ผมคงได้เชื้อมาจากพ่อแน่ๆ เพราะพ่อมีอะไรก็จะถามแบบตรงๆผมก็เช่นกัน
“ผมไม่ได้คิดอยากแต่งงานกับคนเพิ่งรู้จัก แต่เพื่อครอบครัวของเราผมจำเป็นต้องทำ”
ผมรู้สึกยืดอกได้ และโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก มันแน่นอนอยู่แล้วเพื่อครอบครัวถึงตายยังไงผมก็จะทำ
“เรียวสุเกะ แม่รักลูกนะ”
แม่ร้องไห้โอบกอดผมไว้แน่น ผมรู้ว่าแม่รักผม ผมก็อยากให้แม่รู้ว่าผมเองก็รักแม่เหมือนกัน
“ขอบคุณนะลูกที่ทำเพื่อครอบครัว ทางนั้นเค้าบอกว่าถ้าแต่งกันแล้ว แล้วไปไม่รอดจะหย่าก็ไม่ใช่ปัญหา”
พ่อพูดถึงข้อเสนอที่ครอบครัวฝ่ายนั้นบอกมา ผมว่าก็ดีเหมือนกันถ้าผมกับยูโตะไปไม่รอดหย่าซะก็จบ
“ตอนนี้ทางนั้นเค้ากำหนดวันแต่งงานเร็วขึ้นอีกจากเดือนหน้า เป็นอาทิตย์หน้าวันเสาร์”
“O_O”
อาทิตย์หน้างั้นเหรอผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ อาทิตย์หน้าพวกเค้าคิดอะไรกันทำไมถึงเลื่อนมาเร็วขนาดนี้ไม่อยากจะเชื่อเลย
“เรียวสุเกะ เพื่อครอบครัวของเรา แม่ขอร้องละนะ”
แม่กุมมือผมไว้แน่น ผมรู้ว่าผมควรจะทำอะไร
“ครับแม่ ผมจะแต่งงาน”
คำตอบของผมคงทำให้พ่อแม่มีความสุขมากขึ้น สีหน้าของทั้ง 2ดีขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของผม แต่พ่อกับแม่คงไม่รู้หรอกว่าผมขมขื่นแค่ไหน ที่ต้องแต่งงานกับคนที่เพิ่งรู้จักแค่ 2 วัน!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น