ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แต่งงานกันนะ Part 2
“พี่ยูโตะ อย่าเพิ่งไปสิ ขอโทษนะครับพี่ผมก็เป็นแบบนี้ละครับ พอมีเรื่องไม่พอใจ”
ริวน้องชายของยูโตะ กล่าวขอโทษ
“มะ..ไม่เป็นไร”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เอ่อ ผมว่าเราไปเดินเล่นกันตรงหนองน้ำดีกว่านะครับ”
แล้วริวน้องชายของยูโตะก็พาผมเดินไปยังสถานที่ที่ว่า โดยไม่มีบทสนทนาขึ้นระหว่าง 2 คน
“เอ่อ..ขอโทษนะครับที่แนะนำตัวช้าไปผม ริวทาโร่ครับ เรียกริวเหมือนแม่ของผมก็ได้”
ริวกล่าวแนะนำตัว
“อา ผม ยามาดะ เรียวสุเกะ ครับ”
ผมก็ต้องกล่าวแนะนำตัวเช่นกัน
“เอ่อ ขอถามหน่อยได้ไหม ที่..พี่ชายนายพูดเป็นความจริงเหรอ”
ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะ คำกล่าวของแม่ที่พาผมเข้ามาที่นี่
“เรียวสุเกะ ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรานะจ๊ะ”
ผมยังสงสัยกับคำกล่าวของแม่ แต่คำที่แม่พูดสอดคล้องกับเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นพูด
“ใช่แล้วครับ ก็ตามที่พี่ยูโตะ พี่ชายผมพูด พี่ชายผมเค้าปากร้าย แต่ว่าก็ใจดีนะครับ”
ริวทาโร่พยายามให้ผมร่าเริงขึ้น แม้ว่าผมจะไม่ดีขึ้นก็ตาม
“คุณหนูครับ นายหญิงเรียกพบขอรับ”
พ่อบ้านกล่าวบอกริวทาโร่
“ครับ ผมจะตามไป”
“ผมว่าแม่คงจะเรียกพวกเราไปแล้วละครับ ไปกันเถอะ”
ริวทาโร่พาผมเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ผมเห็นแม่ของผมกับแม่ของริวทาโร่ กุมมือกัน แม่ของผมร้องไห้ซบอกแม่ของริวทาโร่ ผมอยากรู้ว่าแม่ร้องไห้ทำไม แต่ตอนนี้ผมอยากรู้เรื่องของผมมากว่า
“คุณซาวาดะ ช่วยพาคุณอาริโอกะและลูกชายไปส่งบ้านด้วยนะ”
แม่ของริวทาโร่ว่า แล้วยังโอบกอดแม่ของผมอยู่
“ฮิคารุ พาไดกิไปที่รถเถอะ”
“ค่ะโค ไดจังไปกันเถอะ”
แล้วแม่ของริวทาโร่ของพาแม่ของผมไป
“ขอบคุณนะ ฮิคารุจัง ขอบคุณนะโคตะ”
แม่ของผมกล่าวขอบคุณแล้วก้มหัวให้
“อย่าทำแบบนี้เลยไดจัง พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ อีกอย่างเราสัญญากันแล้วนะอย่าลืมสิ”
“ไดจัง ขอบคุณมากเลยนะ”
แม่ของผมกอดแม่ของริวทาโร่อีกครั้ง แม่ของผมกับแม่ของริวทาโร่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนสินะ
แม่ของริวทาโร่ส่งผมกับแม่ขึ้นรถ แล้วให้คุณวาซาดะ ที่ผมรู้มาจากริวทาโร่ว่าเป็นเลขาของพ่อเค้าไปส่งผมถึงบ้าน
ระหว่างทาง~
“แม่ครับ เค้าเป็นเพื่อนแม่เหรอครับ”
ผมถามคำถามที่เป็นการถามอ้อมๆก่อน
“ใช่แล้วละ นอกจากเป็นเพื่อนแม่แล้วยังเป็นเพื่อนของพ่อด้วยนะจ๊ะ เรา 4 คนเป็นเพื่อนสนิทกันเลยก็ว่าได้”
“จริงเหรอครับ ผมถามหน่อย บ้านเราตอนนี้กำลังลำบากเหรอครับ”
ผมถามไปตรงๆ ทำให้สีหน้าของแม่ตื่นตระหนกตกใจกับคำถามของเจ้าลูกชาย
“ละ..ลูกไปรู้มาจากไหน”
“ผะ..ผม..”
ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ถ้าบอกว่ารู้มาจากพี่ชายของริวทาโร่ก็คงไม่ดี
“เรื่องนี้เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะ”
แม่หันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วเบนหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อหลบสีหน้าเศร้าโศก เพื่อไม่ให้ผมเห็น เรื่องนี้ผมรู้ดีเพราะแม่มักจะทำแบบนี้เสมอ เวลามีเรื่องทุกข์ใจ
~ที่บ้าน~
เรา 3 คนพ่อแม่ลูก นั่งอยู่ที่ห้องอาหาร ไม่มองหน้ากัน ไม่พูดคุยกันเอาแต่นั่งก้มหน้า
“ลูกรู้ได้ยังไงว่า บ้านเรากำลังลำบาก”
แม่เป็นคนเปิดประเด็น
“ผะ...ผมรู้มาจากพี่ชายของริวทาโร่ครับ”
ผมนั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาพ่อกับแม่
“งั้นลูกก็รู้เรื่อง แต่งงานด้วยสินะ”
พ่อถาม
“O_Oมันเป็นความจริงเหรอครับ ที่ว่าผมต้องแต่งงาน”
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมสนใจที่สุดเพราะมันเกี่ยวกับความเป็นไปของผม ผมไม่อยากจะเชื่อที่พี่ชายริวทาโร่พูด
แต่พอได้ยินแบบนี้มา ผมก็อยากรู้ความจริง
~ภายในห้องนอน~
เรื่องราวอันสุดแสนข่มขื่น จบลงตรงโต๊ะอาหาร
พ่อกับแม่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง
ผมรู้ว่า พ่อกับแม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนรวมทั้งพ่อแม่ของริวทาโร่ด้วย
ทั้ง 4 คนสนิทกันมาก เรียนม.ปลายที่เดียวกัน พอจบแล้วก็ต่างคนต่างไปแล้วก็มาเจอกันอีกทีในที่ทำงานทั้ง 4 สนิทกันแล้วก็บังเกิดคู่รัก 2 คู่ นั่นก็คือพ่อแม่ของผมกับพ่อแม่ของริวทาโร่ พอทั้ง 4 แต่งงานแล้วก็สัญญาว่า ถ้ามีลูกก็จะให้แต่งงานกัน
ที่จริงพ่อกับแม่เห็นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องล้อเล่น เป็นแค่สัญญาลมปาก แต่แล้วครอบครัวของผมกลับมีหนี้สิ้น 100ล้านเยน ที่ให้ตายก็ใช้ไม่หมด แม่จึงไปขอความช่วยเหลือพ่อแม่ของริวทาโร่ แต่พ่อแม่ของริวทาโร่กลับพูดถึงเรื่องแต่งงานของลูกๆขึ้นมา พ่อกับแม่ก็เลยจำใจ เพื่อให้ครอบครัวอยู่รอด
ที่จริงผมก็เศร้าใจอยู่นิดนึงนะ เพราะว่า พ่อกับแม่ขายผม แต่พอนึงถึงครอบครัว ผมก็รู้ว่าผมต้องทำแม้จะต้องจำใจก็ตาม ผมคิดเรื่องนี้อยู่นานแต่แล้วก็หลับไป โดยมีน้ำตาสายนึงไหลออกมา
“เคย์ ฉันไม่อยากให้ลูกต้องแต่งงานเลย”
ไดกิร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ไดจัง ผมก็ไม่อยากให้ลูกต้องไปแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก แต่เราไม่มีทางเลือก”
“เคย์ ฉันไม่อยากทำแบบนี้เลย”
ไดกิโผเข้ากอดเคย์ผู้เป็นสามี เธอเศร้าเสียใจอย่างมากไม่อยากให้เรื่องต้องเป็นแบบนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น