ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แต่งงานกันนะ Part 1
“แม่ครับแม่จะพาผมไปไหน”
เด็กหนุ่มตัวน้อยถูกพาไปสถานที่ที่ไม่รู้จัก ไม่รู้ว่าที่แห่งนี้ที่แม่พามา แม่จะพามาทำไม
“เรียวสุเกะ ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรานะจ๊ะ”
แม่ผู้ใสซื่อยิ้มกว้างให้แก่ลูกน้อยที่กำลังตื่นตระหนกกับสถานที่ที่ไม่รู้จัก
สถานที่นี้เป็นบ้านทรงยุโรปที่ดูก็รู้ว่าคนมีกะตังค์เท่านั้นที่จะอยู่ แม่พาผมเข้ามาภายในบ้าน
ตรงห้องโถงมีสาวใช้และพ่อบ้านเรียงแถวเข้ามาต้อนรับอย่างดี
ผู้ชายสูงวัยที่ดูก็รู้ว่าเป็นพ่อบ้านแน่แท้เดินเข้ามาหาแม่ของผม
“สวัสดีครับ นายท่านกำลังรอพวกคุณอยู่พอดี เชิญทางนี้ครับ”
แล้วพ่อบ้านก็เชื้อเชิญแม่กับผมเข้าไปซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องนั่งเล่น
พอผมเข้าไปก็เจอกับคน 4 คนที่ดูแล้วคงจะเป็นนายท่านที่พ่อบ้านพูดถึง
นายท่าน นายหญิงและคุณหนูทั้ง 2 สินะ ผมคาดว่าอย่างนั้น แต่มีคนคนนึงที่สะดุดตาผมเป็นพิเศษ ผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม นั่งทำหน้าบึ้งตึง กอดอกแล้วมองผมเหมือนเคียดแค้นอะไรกันมาตั้งแต่ปางก่อน
แต่ถ้าให้ดูรวมๆแล้วผมก็ว่าเค้าหล่อดีนะ -*- ตะ..แต่ไม่ใช่ว่าผมชอบเค้าหรอก เพียงแค่มองโดยรวมเท่านั้น
“ไดจัง ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ”
คนที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นนายหญิงวิ่งเข้ากอดแม่ของผมในทันทีที่พบ เหมือนกับว่า 2 คนนี้ไม่ได้พบกันมาตั้งนาน
“หนู เรียวสุเกะคุงใช่ไหมจ๊ะ ฉันดีใจที่ได้เจอเธอนะ”
แล้วคนที่ผมคาดว่าเป็นนายหญิงของบ้านก็เข้ามาโอบกอดผม เหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันมานาน
ผมก็คิดนะว่าแม่ไปรู้จักกับพวกมีกะตังค์พวกนี้ได้ยังไงกัน
“ขอบคุณนะจ๊ะที่เชิญเรามาที่นี่”
แม่ผมหันไปขอบคุณกับนายหญิงของบ้าน
“ชงเชิญอะไรกัน ไดจังเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะ เราไม่ได้เจอกันมาตั้ง 10 ปี มามานั่งก่อน”
แล้วนายหญิงก็เชื้อเชิญเราให้นั่ง แต่ประหลาดอยู่นิด นายหญิงให้แม่ผมนั่งข้างๆตัวเธอ แต่กลับให้ผมไปนั่งข้างๆผู้ชายที่ทำหน้าบึ้งตึง ผมคิดว่าเค้าน่าจะเป็นลูกชายของเธอ
“นี่ยูคุง ริวจัง พาเรียวสุเกะคุง เดินเที่ยวเล่นก่อนสิจ๊ะ แม่มีเรื่องหลายเรื่องที่จะคุยกับแม่ของเรียวสุเกะคุง”
พอนั่งปุ๊ปก็ไล่ปั๊ปอะไรกันนี่= = แล้วผมก็ต้องจำใจเดินตาม 2 หนุ่มออกมาข้างนอก
พวกเค้า 2 คนพาเดินผ่านสวนดอกไม้ บ่อปลา ข้ามสะพานบึงเล็กๆ ผมคิดว่าสวนบ้านเค้าสวยเลยทีเดียว อิจฉาคนมีกะตังค์จังแหะ
“นี่!!”
หนุ่มหน้าบึ้งตึงที่แม่เค้าเรียกว่า ยูจัง หันมาเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อผม นี่เป็นคำทักทายงั้นรึ= =
“นายชื่อเรียวสุเกะสินะ นายรู้จุดประสงค์ที่แม่นายพานายมารึเปล่า”
เค้าเริ่มถามผมแปลกๆ= = ผมมองหน้าเค้าแบบอึ้งๆ ประมาณว่า “อะไรของเค้าวะนั่น”
“ไม่รู้สิ นายรู้เหรอ”
ผมก็ตอบไปตามความจริง
“เรา 2 คนจะต้องแต่งงานกัน”
“O_O”
ตะ..แต่ง..งาน เฮ้ยไม่มีทาง
“นายพูดเล่นเหรอ”
ผมถามกลับไปอย่างงั้น ไม่มีทางหรอกที่จะมาแต่งงานกับผู้ชายที่เพิ่งเห็น เพิ่งรู้จักกัน
“พี่เค้าไม่ได้พูดเล่นหรอก คุณต้องแต่งกับพี่ชายของผมจริงๆ”
เด็กหนุ่มข้างๆที่คาดว่าเป็นน้องชายที่ชื่อ ริว ย้ำคำกล่าวของพี่ชายตัวเองเพื่อให้รู้ว่ามันเป็นความจริง
“ทะ...ทำไม”
“นายไม่รู้เหรอ ก็บ้านของนายมีหนี้สิ้นถึง 100 ล้านเยน แล้วไม่มีปัญญาชดใช้ แม่ฉันกับแม่เธอเป็นเพื่อนกันพอรู้เรื่องนี้เข้า ก็เลยจับเรา 2 คนแต่งงาน เฮอะ! พอแต่งงานกับฉันก็อย่าหวังเลยว่าจะมาฮุบสมบัติ”
ผู้ชายที่ชื่อยูโตะ ทำหน้าบึ้งตึง ตวาดใส่แล้วเดินหนีไปด้วยความโกรธ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น