...........รักสั้นๆ...กับ....เรื่องเศร้าๆ...........

ลำดับตอนที่ #4 : เราเป็นพี่น้องกัน

ตอนนี้เราออกเปอร์เซ่ราคายี่สิบล้าน กว่า สี่คัน เอารุ่นเดี่ยวกันหมดเลยอะ ตอนซื้อพนักงานมองหน้าแบบงง คงอึ้งอะ ซื้อรถราคายี่สิบล้านภายในเวลาสองนาที แถมคนที่ซื้อยังเป็นเด็กอายุ 17 ฮึ บ้านรวยโว๊ย

เราขับไปที่บ้านอี่นังแมวนั้น

" โอ๊ 0_0  นี้ บ้านหรอ ห้องน้ำบ้านฉันยังใหญ่กว่าเลยอะ "อั้มพูดขึ้นมา

" บ้านน้องจิโร่ฉันยังใหญ่กว่าเลยอะ " จิโร่ คือหมาของยัยผักบุ้ง

" สมเพศ " ตบท้ายด้วยหญิง

" บ้านหรือรังหนูเนี้ย " เราสี่คนพูดพร้อมกัน

เราโทรไปให้ยัยแคทและพี่สองออกมาจากบ้านเพราะไม่อยากเข้าไปมันคงจะแคบมากๆเลยอะ ถ้าฉันเข้าไปต้องหอบแล้วก็ภูมิแพ้ขึ้นแน่ๆเลยอะ

" นังแมว ออกมาได้แล้ว เอาพี่สองมาด้วย " ผักบุ้งพูดอย่างโมโห

" ฉันชื่อแคท"

" ฉันไม่สนใจว่าแกจะชื่ออะไร นังแมว รีบๆออกมาเร็วๆฉันไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะยะ " อั้มแย่งโทรสัพไปแล้วพูดอย่างเซงๆ

ห้านาทีผ่านไป นังแมวต้องอึ้งเพราะเห็นรถราคาหลายล้านสี่คันจอดอยู่ที่หน้าบ้านซำซ้อ

"ยืนทำซากไรยะ ขึ้นรถ ฉันไม่เข้าไปคุยที่บ้านแกหรอกนะ เดี๋ยวขาดออกซิเจนตาย " ผักบุ้งพูดขึ้นมา

" จะให้ขึ้นคันไหนยะ " มันพุดอย่างสั่นๆ

" ไปนั่งกับยัยอั้มโน้น ส่วนพี่สองไปนั่งกับมิชิ " หญิงพูดอย่างจัดแจก

" ฉันจะนั่งกับสอง " เอ๊ อี่นังนี้หนิ ไม่รู้เรื่องรึไงยังมาเรื่องมากอีก

ระหว่างที่อยู่ในรถฉันกับพี่สองเงียบสนิทเงียบจนได้ยินเสียงแอร์ เรากำลังขับรถไปที่โรงแรมของคุณพ่อของฉัน

รถ เปอร์เช่ สีแดง สี่คันถูกจอดที่โรงแรม nakashima hotel เป็นโรงแรมที่อยู่ใจกลางเมืองกรุงเทพ

" ลงมาได้แล้ว นั่งนานๆรถฉันตกราคาหมด " อั้มพูดอย่างเย้ย อั้นที่จริง นังแมวมันอยู่ม.6 โรงเรียนไรฉันไม่ได้สนใจ และพวกฉันอยู่ม.5 ที่โรงเรียน American school

เราทั้งหมดเดินเข้าไปที่ห้องระหว่างทางพนักงานต่างก้มเพื่อเป็นการสวัสดีอันที่จริงบ้านฉันหนะจนๆๆๆๆๆจนมากมาย เชื่อม๊ะ เล่าให้ใครฟังมันก็ไม่เชื่อซักคนเซง อย่างงี้เหละราศีคนรวยมันเปล่ง 55+

" เอาหละ นี้พี่คะ เปิดห้อง vip ให้มิชิด้วยนะคะ " ฉันพูดแล้วยิ้มแบบแห้งๆ ฉันเหนื่อย เหนื่อยกับผู้ชายคนนี้เหลือเกินฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ได้ยังไง

" ครับคุณหนู " พนักงานพูดแล้วก้มๆเดินนำทางไปเปิดห้อง

เราเดินมาถึงห้อง ในห้องไม่ขอบรรยายละกันนะ เพราะกำลังเสียใจอยู่ เอาเป็นว่า ห้องมันหรู มากถึงมากที่สุดละกาน

" เอาหละเสียเวลามามากแล้วรีบๆเคลีย ฉันจะได้รีบบินไปหายัยอีฟ" ผักบุ้งพูดเซงๆ อันที่จริงพวกเราจะไปประเทศจีนกันวันนี้ตอน5ทุ่ม ตอนนี้2ทุ่มแล้วอะ

" พี่สองบอกมาซิว่าพี่ไม่ได้คบกะพี่แคทนั้นหนะ " ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา เพราะกลัวว่าคำตอบมันจะเป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด T_T

" .........." พี่สองเงียบ

" สองบอกมันไปดิว่าเราเป็นอะไรกัน "นังแคท

" คือ สองกับมิชิ เรา " พี่สองพูดแล้วหยุดไว้แค่คำว่า เรา.....

" เราอะไรก็รีบๆพูดมาซิ " ผักบุ้งพูดแทรกขึ้นมา

" เรา เราเป็นพี่น้องกัน ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น " พี่สองพุดขึ้นทำเอาฉัน

" ฟืบ~ " เป็นลมไปแล้ว ฉันไม่อาจทนฟังคำพูดนั้นได้ ฉันไม่อาจทนดูหน้าคนโกหก ฉันไม่อาจดูหน้าผู้หญิงคนนั้น

" มิชิๆๆๆๆๆมิชิเป็นไร ๆ" อั้ม หญิง ผักบุ้ง พี่สอง พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นฉันล้มลง

" มิชิ สงสัยหอบมันขึ้นวะ เอายามาดิ เปิดดุในกระเป๋ามันดิ มิชิ มิชิ " หญิงบอกให้อั้มหายามาพ่นให้ฉัน

" ไม่มีวะ สงสัยมันรีบลืมเอามาแน่เลยอะ จะทำไงว๊ะ มิชิ มิชิ ตื่น " อั้มพูดไปร้องไห้ไปเพราะกลัวว่าฉันจะตาย

" มิชิ มิชิ พี่ขอโทษนะ  พี่ขอโทษ " พี่สองเข้ามาหาฉันแต่ทว่า

" หยุด เอามือของพี่ออกไป อย่ามายุ่งกะเพื่อนหญิงอีก เสียแรงที่อุส่าช่วยให้พี่ได้คบกับมัน แต่ดูซิ ดูซิ ว่าสิ่งที่พี่ให้กลับมามันคืออะไร มันคืออะไร T_T พี่ดูสภาพมิชิซิว่ามันเป็นไงดูซิดูผลงานขอพี่ "

" สำออย" นังแคทที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมา

" มรึงว่าอะไรนะ มรึงพูดว่าอะไรนะ กรูถามมรึงไม่ได้ยินรึไง " ผักบุ้งตะโกนอย่างเหลืออด

" อีสั*อีดอกทอง มรึงๆมรึงทำให้เพื่อนกรูเป็นอย่างงี้มรึงอย่างอยู่เลย  ตุ๊บ  ตุ๊บ เพี๊ย เพี๊ย " หญิงด่าเส๊จก็ชกทั้งตบจนนังแคทมันสลบ

" หยุด หยุด เดี๋ยวนี้นะ พวกเธอมากเกินไปแล้ว หยุดทำแคทซักที ฉันอยากบอกมานานแล้วว่าฉันไม่ได้รักเพื่อนเธอเลยซักนิด เพื่อนเธอก็แค่ ทางผ่าน แถมทางนั้นยังโปรยด้วยเงินทอง เพื่อนเธอมันโง่ โง่ที่ให้ฉันหลอก เพื่อนเธอก็เหมือนหมาตัวหนึ่งเท่านั้นเหละ ก็แค่สัตว์เลี้ยง  เพี๊ย "พูดจบ มือเรียวของอั้มหญิง ผักบุ้ง ก็ฟาดลงที่หน้าของพี่สอง