คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Cp : 1 > ปฐมบทแห่งความซวย > ตอนที่3
ิ ่า ม ไ้ามสะวน้อ
_______________________________________
Cp 1 : Part : 4
๊อ..๊อ..๊อ...
เสียเาะปาาั่อเนื่อทำลายวามเียบภายในห้อ ่อนะามมา้วยเสียถอนหายใอผู้ถือปาา
บรรยาาศรอบัวอเราเย็นยะเยือ เป็นเพราะเรื่อปรับอาาศเย็นเียบ...และห้อว้าๆให่โหรูหรานี่ล่ะมั้ ทำให้เารู้สึร้อนๆหนาวๆลอเวลา...
“เเรีย เล อาเทียส” ายวัยล่าหัวสะท้อนแสล่าวับเา้วยน้ำเสียเบื่อหน่าย “ทำให้ึเรียน 3 ึหายไปไม่พอ ยัทำเลเบรอสอสวนสัว์ Zoo หายไปอี” ผู้อำนวยารุมหัวเหม่ๆอนอย่าิหนั “ผมะทำอย่าไรับุี..”
“เอ่อ..แหะๆ.. อโทษ้วยรับ...” เเรีย้มหน้าุ พยายามอย่ายิ่ที่ะไม่มอใบหน้าอวบอิ่มไป้วยไมันอผู้อำนวยารโรเรียน “แบบว่า..เอ่อ..อุบัิเหุ..”
“อุบัิเหุ???” ายวัยลาหายใเสียัฟืฟา ูท่าเส้นประสาทะาผึในทุวินาที “อธิบายให้ผมฟัไ้ไหม? เเรีย เล อาเทียส เพราะเหุใุึบอว่าระเบินั่นเป็นอุบัิเหุ”
เ็หนุ่ม้อนวาสีน้ำาลลมโึ้นมามอหน้าผู้อำนวยารเล็น้อย ่อนะหรี่าลเพราะแสบาเหลือเิน “แหม..็อุบัิเหุ ผมะไปรู้ไ้ยัไรับ”
…รู้อยู่เ็มอ่าหา...
...แ่..พูไป..ใระเื่อันเล่า...
“ทำอาารเรียนหายสาบสูไป 3 แห่ ผมไม่ว่า เพราะถือว่าเป็นสมบัิอโรเรียน ทาเราะออใหุ้ทั้หม” ผู้อำนวยัฟันพูนเเรียแทบหัวเราะ๊า
...ะเสียายเินล่ะสิ
”แ่รู้มั้ย?? เลเบรอสัวหนึ่ราา 50 ล้านอล”
“ทราบรับ”
…ทราบเ็มทรวอเลยละรับ...
“50 ล้านอล เียวนะ เเรีย เล อาเทียส ไม่ใ่เินำน้อยน้อยๆที่ะหามาไ้อย่า่ายายนะ..”
“...ทราบรับ”
...อย่าย้ำมาสิโว้ย!!..แ่ไ้ยินำนวนเินรั้แร็ะุายอยู่แล้ว...
“ันั้น..ทาสวนสัว์ึส่หมายมาหาุ” ผู้อำนวยารยื่นมือที่เ็มไป้วยไมันไปรับเอสารารอผู้อำนวยารสุสวย “อบในะยาหยี..”
เเรียเบิ่าโเท่าไ่มัร ่อนที่ะโนวา่ำเยิ้มสะบัมามอ้อนวับ ทำให้้อ้มหน้าุลไปอีรั้ ่อนะสบถพึมพำในใ..
...มีเินนี่ีแฮะ..นาอีาผู้อำนวยารหัวเหม่นี่ยัไ้สาวสวยอย่ารอผู้อำนวยารมาเป็นิ๊... ิเสร็็ลืนน้ำลายเอื๊อ เลียริมฝีปาเพราะรู้สึันๆอยาโพล่วามิเมื่อะี๊ออไป ...เพราะถ้าไม่มีเิน..นาเมียหลวแ็ยัไม่มอเลยมั้...
...ถึอนนี้ ใระบอว่าอีาลุนี่เป็นบุลปริศนาละ็..เาไม่เื่อริๆแล้วล่ะ..็แ่าแ่ี้เียพุย้วยเท่านั้นเอละว้า...
“เรียนเเรีย เล อาเทียส” เ็หนุ่มสะุ้เฮือทันทีที่ไ้ยินเสียอผู้อำนวยาร ึ่ายวัยลาำลัอ่านเนื้อวามในหมายให้เาฟั “ทาเรา สวนสัว์ Zoo ไ้เสียใเป็นอันมาเมื่อทราบว่า เลเบรอสอทาเราหายสาบสูไป...”
…แะ...ผม็ใสเียเหมือนันรับที่้อ่ายเินใหุ้น่ะ...
“ทาเราไม่อมาวาม อย่าทีุ่ทราบ เลเบรอสัวหนึ่หายามา ทาเราไม่สามารถหามาไ้เป็นรั้ที่สอ เราึอเรียเ็บเินเป็นำนวน 50 ล้านอล...”
…โอยอย่าย้ำมารับ..ำนวนเินะทับัวผมายอยู่แล้ว...
“โยุ้อหาเินมาใ้เราทั้หมในระยะเวลา 10 ปี…”
“ฮะ!! 10 ปี” เเรียเอ่ยั รู้สึหูอื้อาลาย ...10 ปี ปีละ 5 ล้านอล เือนหนึ่็ประมา 4แสนอล!!..อ๊อ!!...เ็หนุ่มสำลัน้ำลายในใ... “10ปี แหะๆ.. ผมหาเินมาใ้ไม่ไหวมั้รับ..ือ..เพิ่มเวลาหน่อยไ้เปล่า”
ผู้อำนวยลาหรี่วา่ำเยิ้มมอเเรีย ึ่หมายวามว่าให้เียบ ่อนะระแอมหนึ่รั้แล้วล่าวเนื้อหาในหมายนั่น่อ
“ทาเรารู้ีว่าเเรีย เล อาเทียสเพิ่เรียนบาโรเรียนเน์ูรี่ ึไม่สามารถหาเินมาใ้หนี้อเราไ้หมภายในระยะเวลาอันสั้น…”
อยู่ๆายวัยลา็หยุอ่านไป ่อนะลี่ริมฝีปาบาอนออมาเป็นรอยยิ้ม และเริ่มลั้นหัวเราะเ็มที่...
...มีอะไรน่าำนัหรือไฟะ????...
“และเนื่อาทาเรายัาบุลารมาพันาสวนสัว์ ทาเราึอว่า้าเเรีย เล อาเทียส มาทำานในสวนสัว์เป็นระยะเวลา 10 ปีเ็ม ในานะ ‘ภารโรประำสวนสัว์’…”
“ฮะ!! ไม่ริ!!! แอแหลไอ้หัวหมะ...เอ่.. อุ๊บ!!!...” เเรียปิปาัวเอแทบไม่ัน ่อนะียิ้มแห้ๆเมื่อผู้อำนวยารโรเรียนส่าวามาให้ “แหะๆ หมายถึ ไม่ริ เป็นไปไม่ไ้น่ะรับ...”
…แม่เอ๊ย..ภารโร.. สิบปี... 50 ล้าน... ภาพอนาอันสใสอเเรียับวูบ พร้อมหายวับไปับหัวเหม่ๆอผู้อำนวยาร...
าววัยลาไม่สนใอาารา้าอเ็หนุ่ม ยัอ่านเนื้อหาในหมาย่อไป...
“หาเเรีย เล อาเทียสปิเสธ้อล ทาเราะฟ้อศาลทันที เพราะถือว่าุไ้ทำลายทรัพย์สินส่วนบุลอทาเรา”
“หา????” เเรียทำหน้า ..อะไรันวะเนี่ย??.. แทนที่ะให้ทำานใ้ 10 ปี ันมาฟ้อศาลบ้าบออแอะไรเนี่ย?
...ไม่ยุิธรรมะเลย!! ให้ายเถอะ!!...
…เาไม่มีเินสำหรับ้าทนายวามมาสู้ีอี่าหา..้อยอมแล้วล่ะ...
เเรียหลุบาล่มโทสะที่เือพล่านอยู่ในาย...
“โยทาเราใหุ้มีระยะเรียมาร 7 วัน เพื่อหาที่อยู่อาศัยและเินทุนสำหรับ 10 ปีนี้ เพราะทาเราไม่มีเินเือน ที่พั และอาหารใๆให้...โยรายละเอีย ะแ้อีรั้ในวันทำาน” พอผู้อำนวยารอ่านบ ็เยหน้าึ้นมามอเเรียอย่าเยาะๆ
เ็หนุ่มัหน้ามื ให้เวลา 1 อาทิย์สำหรับหาเินเลี้ยัวเอ 10 ปีเนี่ยนะ????
ไม่ไหว..ไม่ไหวแน่ๆ...
…แล้วะทำยัไ??...
..หนี...
ำหนึ่ำผุวาบึ้นมาในหัวอเา
...หนีเหรอ??..นอย่าเาเนี่ยนะะหนี...
...ไม่หรอ..เาไม่หนีหรอ..แ่ 10 ปีเอ ถึอนนั้น็เพิ่ะ 35 ปี...
...ยัเหลือเวลาอีั้แยะสำหรับานใหม่ๆับอนาที่ี...
“แ่ 10 ปี ผมไม่ลัวหรอ” เ็หนุ่ม้อนวาลมโึ้นมาสบวา่ำเยิ้มอผู้อำนวยาร “เวลาเรียมาร 7 วัน.. ผมะใ้เวลา 7 วันนี้หาเินสำหรับ 10 ปีใหู้”
ผู้อำนวยารพยัหน้ารับ
“ี...ผมะไ้ไปพัร้อนไ้หายห่วสัที เฮ้อ… เบื่อริๆโรเรียนนี้...”
อ้อ...ที่ลุแไม่โผล่บาลเหม่ๆมาเยี่ยมนัเรียนเลย ็เพราะว่าแพัร้อนลอาิั้นเรอะ!!!!...
ใรอย่ามาบอเาอีเียวนะว่าผู้อำนวยารโรเรียนนี้เป็นบุลลึลับบ้าบอพรร์นั้นน่ะ!..
....เาไม่เื่อโว้ย!!!!....
ความคิดเห็น