คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไปเที่ยวทะเล....
เมื่อคืนฉันหลับเป็นตายเลยล่ะ มารู้ตัวอีกที่ก็ตอนเรเรปลุกตอนตี 5 ฉันก็บ่นกระปอด กระแปดว่าไปกินข้าวตั้ง 6 โมงเช้าตื่นตี5 ครึ่งไม่ได้หรอแต่โดนยัยัมีมีบ้องหัวเจ็บมากส์พออาบน้ำเสร็จจะกลับมานอนอต่อก็ไม่ได้อีกอ่ะ เพราะมันหิวท้องมันร้องจ๊อกๆๆๆฉันก็บ่นหิวๆอีก มีมีเลยบอกให้พวกเราจัดของส่วนตัวก่อน แล้วค่อยไปกินขนมตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าโรงอาหาร ยัยมีมีหาว่าฉันเป็นคนแก่ขี้บ่นด้วยเชอะ ตอนนี้ฉันอยู่ในรถเตรียมตัวไปพัทยาที่ชลบุรีกันค่ะ แล้ะเดี๋ยวเราจะได้กลับบ้านวันนี้ล่ะ เชื่อได้เลยว่าวันนี้ฉันต้องซวยอีกครั้ง
“นี่ยัยเตี้ยเธอนั่งเข้าไปนั่งด้านในสิ ฉันจะนั่งด้านนอก”นายเวฟไล่ฉันไปนั่งข้างใน ใช่แล้วค่ะคิดไม่ผิดเข้าต้องนั่งเหมือนเมื่อวานเลยฉันเลยต้องนั่งข้างตานี่อีกครั้ง T_T
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะนอกฉันจะได้คุยกะเพื่อนฉัน”ฉันไม่ยอมยืนเกาะเก้าอี้ตัวนอกแน่นนับวันฉันยิ่งเหมือนจิ้งจกขึ้นทุกวันแล้วล่ะค่ะเพราะฉันเกาะนู้น เกาะนี่ตลอดเวลาเลยเมื่อวานก็เกาะไมค์หน้าห้องประชุม T_T อย่าขำสิคะ
“ไม่ต้องฉันไม่ชอบนั่งข้างนอกเวลาดูออกไปนอกรถแล้วมันมึนหัว”ตานั่นโวยวายไม่ยอมเช่นกัน
“ฉันก็ไม่ยอมนะ”ฉันแหวว แต่ตานั่นหลังจากที่พยายามแกะตัวฉันออกจากเก้าอี้ไม่สำเร็จเลยจี้เอวฉันแล้วอุ้มไปนั่งด้านใน
“ไอ้บ้าฉันจะนั่งนอก”ฉันโวย
“นั่งข้างในนั่นแหละ”เข้าพูดอย่างไม่แยแส ฉันนั่งหย้ายุ่งเหมือนยุงตีกันแต่ก็ประเดี๋ยวเดียวแต่….ฉันก็หายเพราะฉันร้องเพลงลั่นเลย หนุกมากส์ตานั่นก็ร้องเหมือนกันเสียงก็เอ่อ…พอใช้ได้นะ ไม่ดีเท่าไร่หรอกนะ ฉันร้องเพลงแล้วก็เหนื่อยเลยเปิดน้ำกินแล้วตานั่นก็แย่งไปกินเฉยเลย
“น่าเกลียด”ฉันพึมพำเบาๆแล้วเอาน้ำมากินอีกครั้ง เมื่อคืนนอนไม่ค่อยเต็มอิ่มเท่าไร่อ่ะนะฉันเลยเปิดเอมพีสามแล้วนอนหลับปุ๋ยตื่นมาอีกทีหัวฉันก็พิงไหล่นายเวฟอยู่หัวตานั่นก็พิงหัวฉันอีกทีฉันเลยปลุกตานั่นเบาๆเพราะเพื่อนๆทั้งรถหลับหมดเลย
“เวฟๆตื่นดิตื่น”ฉันสะกิดแล้วเรียกเบาๆ
“แม่หรือคร้าบเดี๋ยวเวฟนอนอต่อแป๊บนะ”ว่าแล้วนายนี่ก็ดึงตัวฉันมากอดเป็นหมอนข้างแทนซะนี่ ///><///
“ป้าบ!!!”ฉันตบเพี้ยะเข้าไหล่ตานี่แล้วนายเวฟก็สะดุ้งโหยงเข้าลืมตาทำท่าจะด่าฉันแต่เห็นว่าตัวเองกอดฉันอยู่เลนเลยหน้าแดงแล้วปล่อยฉันอย่างรวดเร็ว ตานี่ก็อายเป็นแฮะ
“หึๆๆๆ^.^”ฉันหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์
“อะไรยัยบ๊อง”
“นายก็แสดงสีหน้าอื่นนอกจากสีหน้าเฉยๆเป็นด้วยแฮะ”ฉันพูดแต่พยายามกลั้นหัวเราะไว้
“มันน่าตลกนักหรอฉันก็คนนะยัยบ๊องใครจะมีสีหน้าเดียวได้กันเล่า”เค้าทำหน้าหงุดหงิด อิๆ ตลกชะมัด
“ก็นายไงพ่อคนไร้จิตใจ”ฉันพูด
“ขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว”นายเถียงไม่ออกต่างหากล่ะ เขาเหลือบมองฉันแป๊บนึงแล้วเอาเอมพีสามมานั่งฟัง เชอะฉันก็ไม่สนใจนายหรอกนะตางี่เง่าเต่าตุน ฉันหยิบคุกกี้ในกระเป๋ามานั่งกินมั่งแล้วตานั่นก็จ้วงคุ้กกี้ฉันยัดเข้าปากเฉยเลย น่าเกลียดมาก
“น่าเกลียดจังใครให้นายกินอ่ะ”ฉันทำว่าไปแบบนั้นแหละฉันให้กินอยู่แล้วไม่งกหรอกก็แค่คุกกี้
“ก็หิวนี่ เธอจะใจร้ายต่อเพื่อนร่วมโลกได้ลงหรอ”เข้าทำหน้าตาหหน้าสงสาร น่ารักจังเอ๊ะนายมีสีหน้าเพิ่มแล้วล่ะนอกจากหน้าบูด555
“ก็กินดิฉันไม่ว่าหรอก 555 หมาน้อย”
“โป๊ก!หนอยเล่นด้วยแล้วทำเหลิง”เขาเขกหัวฉันดังโป๊ก เจ็บมากส์
“ฮึ”เรานั่งฟังกันคนละข้างเพราะฉันฟังของตัวเองจนเบื่อแล้ว ทะเลาะกันบ้างจนถึงทะเล
“เฮ้อ!สดชื่นจังเลย”ฉันยืนบิดขี้เกียจซักพักหลังจากเดินลงจากรถ
“ไปกันเร็วมิ้นอาจารย์เรียกรวมแล้ว”เรเรเร่ง
“จ้าๆ”ฉันสวมหมวกแล้วรีบไปตามเรเรกับมีมีไป
“เดี๋ยวเราจะให้นักเรียนไปเดินเล่นหรือเล่นน้ำกันนะคะเราจะจับบัดดี้กันแล้วจะไปเฉลยกันวันเปิดเทอม จับเป็นห้องๆนะคะเสร็จแล้วไปเดินเที่ยวได้นะคะ เราจะมาเจอกันตอน11.00น.นะคะ”อาจารย์นัดเวลาอีกครั้งตอนนี้ 10 โมงแล้วล่ะ
“มิ้นๆไปเดินเล่นกันเถอะ ถ่ายรูปกันด้วยนะ”เรเรชวน
“อืม ดีเหมือนนะฉันก็อยากไปเดินเล่นเหมือน”ฉันพูดแล้วไปเดินเล่นแถวๆชายทะเล อา..สดชื่น
“ถ่ายรูปกันเร็ว”เรเรชวน
“มา เดี๋ยวฉันจะถ่ายให้เรเรกับมีมีก่อนนะ”
“จ๊ะ”ฉันรับกล้องมาถ่ายรูปวิวสวยมากส์เราถ่ายแต่รูป สองคนเหลี่ยนที่เรื่อยๆตอนนี้เราอกำลังหาคนถ่ายรูปเจอนายเวฟนายเรย์แล้วก็นายแก็บผ่านมาพอดี
“เอ่อ ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยสิจ๊ะ”เรเรเข้าไปขอความช่วยเหลือจากนายเวฟ คนมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นพวกนี้ด้วย
“ได้ครับ”นายแก็บออกลายความเจ้าชู้ทันที
“1..2..3 แชะ”
“พวกเราถ่ายด้วยดิ”นายแก็บบอก
“ได้สิจ๊ะ”
“ไม่ได้”ฉันกับมีมีพูดพร้อมกัน
“ไม่รู้นะเรเรอณุญาตแล้วเนอะ เวฟนายไปถ่ายดิ”เราถ่ายรูปกันเยอะแยะจาน 10 โมงครึ่ง
“ขอบคุณนะจ๊ะ”เรเรยิ้ม นายเวฟดูเขินๆนะ ชอบเพื่อนฉันแล้วล่ะสิ
“เดี๋ยวสิมีแต่รูปเรเกับมีมีคู่เวฟไม่เห็นมีเธอเลยมานี่”นายแก๊บอุ้มฉันมายืนข้างนายเวฟแล้วจะถ่าย
“ไม่เอาย่ะ”นายเวฟดึงฉันเข้ามากอดชู 2 นิ้วแล้วถ่าย
“555 น่ารักมาก บ๊ายบายนะครับสาวๆ”นายแก๊บเอากล้องตัวเองเก็บแล้วก็พากันเดินไป
“ฮึ่ม นายแก็บเดี๋ยวแม่ฆ่าหมกส้วมซะเลย”ฉันทำหน้าฮึดฮัดแป๊บนึงแต่พอเรเรชวนไปกินขนมฉันก็อารมณ์ดีทันที อิๆ
“ง่ำๆจะ 11 โมงแล้วเรานั่งเล่นใต้ต้นมะพร้าวฉันเอาเท้าเขี่ยทรายไปมา ไม่มีอะไรทำนี่”
“อ๊ะ เขาเรียกแล้วไปกันเหอะ”เรเรเก็บของแล้วเรียกฉันกับมีมีไปเข้าแถว
“ตรงเวลากันดีมากนะคะ เดี๋ยวเราจะจับบัดดี้กันเลยนะคะ”แล้วอาจารย์คนนึงก็ให้เอากล่องมาให้ฉันจับฉันจับออกมาแล้วก็ดูชื่อด้วยความตื่นเต้น
“หา ทำไมอ่ะไม่อยากได้เลย”ฉันพึมพำคนเดียว
“ได้ใครอ่ะตาเวฟชะโงกหน้ามาดู”
“เสียมารยาท”ฉันผลักหน้าตานั่นออกแล้วฉีกทิ้งอยากไม่มีชิ้นดี
“โห ใจร้ายบอกก็ไม่ได้”ที่บอกไม่ได้ก็เป็นนายน่ะแหละตาบ๊องเอ๊ย!
“เรื่องแบบนี้เค้าเป็นความลับย่ะ”ฉันเชิดใส่เขาสุดยอดเลย บอกให้โง่หรอยะ
“เออๆก็ได้ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกไม่เห็นอยากรู้เลย ยัยเตี้ยเอ๊ย!”ตาบ้าทำงอนให้น่ารักเหมือนคนอื่นไม่ได้รึไงฮะ อะไรกันมีแว้งกัดฉันด้วย ชิ - -+++
“ย่ะรู้แล้วก็ดี”ฉันเลยบัดหน้าเชิดใส่ซะเลย
“โอ๊ย!ผมเข้าตาฉัน ยัยบ้า” ตานั่นโวยวายเมื่อผมอันสลวยงดงามทิ่งแทงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขา
“ดีสมน้ำหน้า”ฉันพูดไม่สนใจแต่ก็แอบขำเหมือนกันนะเนี่ย อิๆ
“ตอนนี้ก็เป็นเวลา 11 โมงครึ่งนะคะเดี๋ยวเราจะเล่นเกมส์ร้องเพลงกันนะคะ เชิญฝ่ายนันทนาการค่ะ”
“สวัสดีค่าาาาาาาาาา”ฝ่ายนันทนาการยิ้มเรียกเสียงดังแสบแก้วหูแล้วเค้าก็ให้เราร้องเพลงรำวงอะไรก็ไม่รู้ฉันว่ายะเพลงรำวงด้าว ด่าวยังเพราะกว่าอีก เฮอะกว่าจะปล่อยเล่นเอาฉันใส้กริ่วเลยนะเนี่ย หิวจัง><
“เดี๋ยวอาจารย์จะนำข้าวกล่องไปแจกที่ตามห้องนะคะ”แล้วอาจารย์ก็ยำข้าวมาแจกเป็นข้าวผัดหมูสุดโปรด ยาหยีของช้าน………
“ขอบคุณค่ะ/ครับ”ฉันกะตาเวฟขอบคุณพร้อมกัน
“อ่ะของนาย”ฉันส่งให้แล้วจะหันมาเปิดข้าวของตัวเอง
“หิวมากละสิ”เขาถาม
“ไม่นี่ฉันยังไม่หิวซะหน่อยแต่กินๆไปงั้นแหละ”ฉันทำเป็นพูดแต่ในใจน่ะหิวมากส์
“โกหก “เขาทำหน้าจับผิด
“เปล่า ครอก…”ไอ้ท้องบ้าดันร้องซะได้ตานั่นหัวเราะใหญ่เลย>.;<
“นั่นแน่หิวจริงด้วย ยัยผู้ร้ายปากแข็ง”///><///
“มันเพิ่งหิวต่างหาก”ฉันเชิดหน้าใส่แล้วกินข้าว อับอายชะมัดตานั่นก็เอาแต่หัวเราะเหมือนคนบ้าขอให้สำลักทีเถิด เพี้ยง…
“แอะๆ แคกๆ”555 มนต์ฉันขังนะเนี่ย ว้ายตายแล้วไม่สิตอนนี้ฉันต้องส่งน้ำฉันรีบเปิดน้ำขวดของฉันที่ฉันกินไปนิดหน่อยเมื่อกี้ส่งให้อย่างลุกลี้ลุกลน
“อ่ะๆน้ำเร็วเดี๋ยวก็ตายหรอก”เขารีบรับน้ำมาดูด ฉันลูบหลังให้
“ขอบคุณ เกือบตายเลยนะเนี่ย”เขาสบถเบาๆ
“อ่ะน้ำขอบคุณ”เมื่อกี้เขาก็กินรอยปากฉันอ่ะดิ จูบทางอ้อมอะดิ อะไรกันอย่าคิดมากก็แค่กินน้ำน่า…ฉันไม่คิดอะไรแล้วกินข้าวต่อแต่เมื่อกี้นายนั่นหน้าแดงแจ๋เลย 555ฉันอมยิ้มน้อยเมื่อนึกถึงตอนเขาสำลักข้าว
“นี่ๆทำไมอ่ะ ดีใจมากเลยหรอที่ได้กินข้าวเนี่ย เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” ตานั่นถามขณะขาวเต็มปาก ซกมกที่สุด
“ไอ้บ้าเคี้ยวให้หมดก่อนสิข้าวในปากนายกระเดนใส่ฉันหมดแล้วนะยะ”หนอย..ยังไม่เข็ดเมื้อกี้นายเพิ่งสำลักเขานะยะ
“เชอะ”แน่ะ ทำเชิดหน้าใส่ฉันหรอไม่สนย่ะฉันก็ตักข้าวใส่ปากต่อแหมทะเลาะนานก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองก็หิวเหมือนกัน หลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็ให้ทำกิจกรรมอีกมากมายจนบ่าย 2 โน้นถึงจะพัก ฉันเรเร มีมีไปกินส้มตำปูม้ากันตรงร้านแถวๆนั้น
“อร่อยจัง แซ่บมาก”ฉันกินอย่างอร่อย
“อืม เผ็ดมากเลยนะ”เรเร กินเหมือนกะรู้รสชาติงั้นแหละกินที่ละเส้นสองเส้นเนี่ยนะ
“เรเรเธอกินหรือว่าเธอแทะหา”มีมีพูดตักส้มตำช้อนโตใส่จานเรเร
“แหม ก็เดี๋ยวมันจะดูไม่ดีน่ะ กินมูมมาม”แน่ะ ตอนกินยังมิวายสนใจความเรียบร้อยอีกเพื่อนฉัน
“ไม่เป็นไรนี่กินกันแต่เรา กินที่เหมือนฉันกะมีมีไม่เห็นดูซกมกแค่มันคำโตเท่านั้นเอง”ฉันอธิบาย
“ช่ายๆเรเรเธอน่ะกินข้าวช้าที่สุดในบ้านแล้วนะ”มีมีสมทบขณะจิ้มไก่เข้าแล้วจ้วงข้าวเหนียวตาม
“ก็ได้จ๊ะ”เรเรตอบแล้วตักส้มตำคำเท่าๆชาวบ้านเขามั่ง คำพอดีๆน่ะคุณเธอยังรักษามารยาทต่ออีก เรากินอิ่มแล้ว ก็จ่ายเงินและกำลังจะเดินออกจากร้าน
“โห เหลือเยอะแยะเลยนะเนี่ย”ฉันพูดแล้วลูบพุงน้อยๆของตัวเอง
“ไม่เห็นเหลืออะไรนี่จ๊ะ - - ?”เรเรถามอย่างสงสัย
“ก็นี่ไงกระดูกไก่ เศษส้มตำ จาน ช้อนเยอะแยะเรเรนี่”พอฉันพูดจบฉันก็ชี้ให้เธอดู เรเรก็หายงง แต่ มีมีหัวเราะก๊ากเลย จากนั้นเราก็ไปเดินเล่นแล้วเขาก็ถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึกฉันก็เข้าไปแจมด้วยแล้วก็กลับโรงเรียน ฉันหลับตลอดทางเลย พอมาถึง
“พ่อ พี่แม่ พี่แม้น เอ๊ย!แมน”ฉันเรียกแล้ววิ่งไปกอดพ่อกับแม่
“หวัดดีจ้า ไอ้ตัวเล็ก”พ่อก็หนูไม่ใช่บปังปอนด์กับนินจานะ
“สวัสดีค่ะ”ฉันกราบสวัสดีงามๆ
“จ้า เป็นไงน้องมิ้นสนุกมั้ย”พ่อถามยิ้มๆ
“สนุกมากเลยค่ะ”
“อ้าวไหนพี่เมย์ล่ะ”แม่ถาม
“อ๋อ อยู่บนรถอีกคันนึงค่ะเดี๋ยวน้องมิ้นไปเก็บของก่อนนะค”ฉันบอกเสียงใสแล้ววิ่งไปที่เต้นท์
“สวัสดีจีะเพื่อนๆ”ฉันทัก
“จ๊ะ แม่มาแล้วหรอมิ้น”ควีนถาม
“อื้ม”ฉันยิ้มตอบ
“กลับบ้านดีๆนะเจอกันเปิดเทอมเพื่อนๆ “ฉันยิ้มแลเวเดินออกจากเต้นท์
“จ้า มิ้นด้วยนะ”ทุกคนบอก
“อ้าว มีมี เรเรนึกว่ากลับไปแล้วซะอีก”ฉันดีใจเมื่อเจอกลับมีมี เรเร
“ยังจ๊ะแต่พ่อใกล้ถึงแล้วล่ะ นี่มิ้นเดี๋ยวเราแลกเบอร์กันนะ”เรเรกับมีมีให้เบอร์ฉัน ฉันก็ให้เบอร์ทั้งสอง
“กลับบ้านดีๆนะจ๊ะ เดี๋ยวเราไปก่อนเพราะพ่อ แม่แล้วก็พี่รออยู่”
“จ้า”แล้วฉันก็ ไปหาพ่อกับแม่
“เสร็จแล้วค่ะ”พี่แมนช่วยฉันถือกระเป๋า
“ไหนเล่าให้พ่อฟังหน่อยสิลูก”พ่อถามแล้วยิ้ม
“คืออย่างงี้นะคะ”แล้วฉันก็เล่าแถมพี่เมย์ก็เล่าเรื่องตาเวฟให้พ่อฟังอีกด้วย พ่อหัวเราะใหญ่เลยส่วนฉันหน้าบึ้งเป็นตูดหมึก
“555 พ่อก็มีเพื่อนมีลูกชื่อ เวฟเหมือนกันนะ”พ่อหัวเราะแล้วบอกค่ะ
“หนูหวังว่าลูกของเพื่อนพ่อคงจะนิสัยดีนะคะ”ฉันพูด
“ไม่รู้สินะ แต่ตอนเด็กๆลูกก็ไปเล่นกับเขาบ่อยนี่”
“ฮึ จำไม่ได้ค่ะ”พ่อหัวเราะอีกครั้ง แม่ก็พลอยยิ้มไปกับท่าทางของฉันพี่แมนก็เอามือมาขยี้หัวฉันเบา มื้อเย็นเราไปกินสุกี้ที่แคนตันกัน อร่อยมากเลยค่ะ อิจฉาฉันล่ะสิ 555
ความคิดเห็น