I loVE HaNdSoME BoY~ยัยตัวร้ายกับนายสุดหล่อ~

เนื้อเรื่อง

I loVE HaNdSoME BoY~ยัยตัวร้ายกับนายสุดหล่อ~

“โยยยยยยยยยยยยย แกๆๆๆ อย่าหนีน้าาาาาา~!”เสียงชั้นเองแหละ ชั้นกำลังวิ่งไล่เตะน้องอย่างบ้าคลั่ง เพราะน้องชั้นมันแอบอ่านไดอารี่ของชั้นแล้วตอนนี้มันก้อ ออกไปนอกบ้านแล้ว
“อ่าฮ่า แน่จริงก้อตามให้ทันเด้ 555”ดูๆๆ มันดิ ท้าทายชั้นมากนักนะ เห๊อะเดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่
ชั้นรีบใส่โรลเลอร์เบลดคู่ใจแล้ว วิ่งตามไป เห๊อะเสร็จแน่
“อ๊ะ แว้กกกกกกกก ริน อย่าเล่นแบบนี้เด้ ขี้โกงนี่หว่า”น้องชั้นเริ่มโวยวายที่ชั้นใช้เครื่องทุ่นแรง
“เห๊อะ ไม่สน ยังไง มันนี้ชั้นต้องเตะแกให้ได้” แล้วชั้นก็เพิ่มความเร็วขึ้น เร็วขึ้น ๆ ๆ ใกล้จาถึงแล้ว

คุ่กๆ กุก กัก กึกๆ

อ๊ะ ไมโรลเลอร์เบลดชั้นเป็นแบบนี้อ่ะ ล้อเสื่อมแล้วหรอเนี่ย
ในขณะที่ชั้นก้มลงดูล้อ สักแป็บนึง พอชั้นเงยหน้าขึ้นก้อ…..

โครม!!!!~~

โอ้ยยยย ตายๆๆ ชั้นตายแน่ๆๆ แต่อ๊ะ ไมชั้นไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่เลยอ่ะ แล้วพื้นถนนมันนุ่มจังอ่ะ ชั้นเลยค่อยๆลืมตาขึ้น
“โอยยย….”
กรี๊ดดดดดดดดด>////< หล่อจัง ใครกันน่ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย ปกติชั้นจะจำคนในละแวกบ้านชั้นได้นะ แต่หมอนี้ชั้นไม่เคยเจอเลยอ่ะ หล่อมากๆ ดีล่ะชั้นจะเรียกนายว่า นายสุดหล่อแล้วกันนะ แล้วตอนนี้ ว้ายยยย>///////////<ชั้นนั่งอยู่บนอกเข้า ตายแล้วๆๆ แต่ชั้นลุกไม่ได้อ่ะ ขามันไม่มีแรง
“พี่!! แฮ่กๆๆ”เออ มาแล้วหรอ น้องบ้า
“ช่วยพยุงชั้นหน่อยเซ่ จะยืนทำหน้าโง่อยู่ทำไมเล่า”ชั้นตลาดน้องไป
“เจ็บมั้ยอ่ะ”
“ใช้สมองถามหรอยะ เจ็บเซ่ ทีหลังทำอะไร ใช้สมองกลวงๆของแกคิดหน่อยนะ ฉอดๆๆๆๆ ”ชั้นเทศนาน้องอยู่สักพักก้อนึกได้ว่า ชั้นยังไม่ได้ขอโทษนายสุดหล่อเลยอ่ะ
พอชั้นหันไป อ้าว ไม่อยู่แล้วแฮะ เสียดายจัง ชั่งเหอะ ถ้าสวรรค์เหงชอบให้เรารู้จักกันก็คงให้เราเจอกันอีกนั้นแหละน่า

วันรุ่งขึ้น อากาศดีจัง เฮ้ออ….ชอบจริงๆเลยอากาศแบบนี้

“เฮ้ย โย เสร็จยัง เร็วๆเด้ ชักช้าอยู่ได้น่ารำคาญ”น้องชั้นชื่อโย อายุห่างชั้นปีนึง ตอนนี้น้องชั้นเรียน ม.ปลายปี1 ชั้นอยู่ม.ปลายปีสองแล้วล่ะ เออ ลืมแนะนำตัวเองชั้นชื่อ ริน
โรงเรียนมัธยมปลาย เซงากุ โรงเรียนที่ชั้นกะโยเรียนอยู่ตอนนี้แหละ ไม่อยากบอกเลยว่าโรงเรียนนี้ฟอร์มสวยมากเลยล่ะ เหมือนคุณหนูเลย ฮิๆๆ
“ไปล่ะนะ บาย”น้องชั้นพูดแล้วไปหาเพื่อนที่กวักมือเรียกอยู่ตรงหน้า
“หวัดดีฮะ พี่รินจี้”เพื่อนของโยทักชั้น
“อื้อ ดีจ้ะ”รินจี้ เปงชื่อเล่นของชั้นตั้งแต่ชั้นจำความได้ รินจี้เปงชื่อของ ปีศาจสาวจอมทำนายแล้วทำนายแบบ เจ็บแสบด้วยนะ ประมาณว่าเค้าเปรียบว่าชั้นปากร้ายกาจอ่ะ(ชั้นว่างั้นนะ) แต่ชั้นไม่ได้ร้ายขนาดนั้นนะ อย่าเข้าใจผิด
ปี 2 ห้อง A เป็นห้องประจำของชั้นตอนนี้ ล่ะ เฮ้ออ…เพื่อนใหม่ๆทั้งนั้นเลย ไม่ค่อยชินแฮะ
เอ๊ะ ไมโต๊ะข้างชั้นมันว่างอ่ะ มีคนมาใหม่หรอ เออ…ชั่งเหอะ

กิ๊งก่องๆ เข้าเรียนแล้ว เฮ้อออ…ง่วงจัง

อาจารย์คิตาโนะ เดินพุงป่องเข้ามาโฮมรูมแล้ว
“เอาล่ะวันนี้เรามีนร.มาใหม่ จัดที่ให้เค้าแล้วนะ เข้ามาสิ มาแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักหน่อย”
ทันทีที่คิโนะจังพูดจบชั้นก้อหูผึ่งทันที ใครหว้า คนที่มานั่งให้ชั้นลอกข้อสอบ 555
แล้วคนที่เดินเข้ามา…..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด>O< นายสุดหล่อนี่
“สวัสดีครับ ทานิอุจิ ชินยะครับช่วยชี้แนะด้วยครับ” นายสุดหล่อชื่อ ชินยะหรอ ชื่อเพราะดีนะ แต่ชั้นจะเรียกว่านายสุดหล่อนี่แหละ
“ที่นั่ง นายอยู่ตรงนั้นนะ ทานิอุจิ ไปนั่งซะซิ”
แล้วนายสุดหล่อก้อเดินมา อ๊ายยย>-< ไมถึงหล่อบวกเท่ขนาดนี้นะ สาวๆกว่าครึ่งอิจฉาชั้นหมดแล้ว
แต่เรามีคดีกะนายสุดหล่อนี่นา ตายแล้ว เอาไงดีๆๆ ไม่ได้ๆ เราจะปากร้ายไม่ได้ ต้องเรียบร้อยไว้
“เอ่อ สวัสดีนะ ชั้นทานิอุจิ ชินยะ ฝากตัวด้วยได้นะ”
“เออ ชั้นรินจี้ ยินดีที่ได้รู้จัก”กรี๊ดดดดดดดด ม่ายยยย ไมชั้นถึงพูดห้วนขนาดนั้นอ่ะ
“อืมมม…..”ยังจะยิ้มอีก หล่ออ่า ไม่ได้ๆเราต้องขอโทษ
“เรื่อง เมื่อวาน โทดทีนะไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก้อช่วยไม่ได้ที่นายเจือกมาขวางทาง”ชั้นพูดอะไรออกไปเนี่ยยยยยยย<ก้อพูดแบบที่เจ้พูดประจำไง>
”ไม่เป็นไรหรอก ขอโทษนะที่ชั้นไปขวางทางเธอ”
แง้งงงงงงงงงงงงงงง พระเจ้า แกล้งกันนี้ ไมต้องให้ชั้นสำแดงเดชตอนนี้ด้วย
“ยังไงก็ช่วยชี้แนะด้วยนะ” รอยยิ้มนั้นอีกแล้ว รอยยิ้มที่ทำให้ชั้นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่มันรู้สึกคุ้นๆกับรอยยิ้มนั้นยังไงไม่รู้แฮะ เหมือนมันอยู่ในสมองส่วนก้นบึ้งที่โคตะระลึกเลยอ่ะ

กิ๊งก่องๆ

เลิกเรียนแล้ว เย้ วันนี้เรียนแค่ครึ่งวัน ดีจังๆ กลับบ้านเลยดีกว่า
“รินจี้”
นายสุดหล่อเรียกชั้น ฝ่า วงล้อมยัยพวกgalที่ชวนนายสุดหล่อกลับบ้าน
“มีไรหรอ”ดีมากอันนี้แอ๊ปได้ ฮ่าๆๆ
“กลับบ้านด้วยกันนะ”
OoO ตอนนี้ในใจชั้นมัน ระเบิดแล้ว หูชั้นฝาดหรอ นายสุดหล่อชวนชั้น >////< เอ๊ะ แล้วไมเราต้อง ใจเต้นขนาดนั้นด้วยอ่ะ รึว่าชั้นชอบนายสุดหล่อ!!!!???<รู้จักรักแรกพบเป่าละเจ้>
“เออ ได้”เอาแล้วไง ดีแตกแล้ว -*- ชั่งมัน เหอะ จะแอ๊ปหาหอยไรล่ะ เปงตัวของตัวเองดีกว่า <เพิ่งคิดได้เร๊อะ>
ระหว่างทางกลับ เฮ้ออ…ไอ้นายสุดหล่อเงียบ ไมเงียบอย่างนี้นะ อายรึไง ก้มหน้าอย่างเดียวเลย
“ถึงบ้านชั้นแล้ว ไปนะ บาย”แล้วชั้นก้อ เดินหันหลังเข้าบ้านไป โฮ๊ะๆ <หยิ่งมากเด๋วห้อขึ้นคานหรอก>
“กลับมาแล้วค้า”ชั้นพูดแล้วเดินเข้าบ้าน ท่าทางน้องชายสุดที่รักชั้นยังไม่มานะ ดีล่ะ ไปเขียนไดอารี่ดีกว่า
เย้ เขียนเสดแระ ไปนอนล่ะ เด๋วค่อยมาทำการบ้านต่อ
“อืม…”ห๋าวววววววว มีแรงทามการบ้านล่ะ อ่ะ ใครน่ะ ฮึ้ย ตาโยบ้า ไอ้น้องสุดแสบ เด๋วได้เตะแน่

ป้าบ!!~

ฮ่าๆๆ โดนเต็มๆ สมน้ำหน้า
“นี่ เจ็บนะ!!~”
“ใครใช้ให้เข้าห้องคนอื่นโดยไม่รับอนุญาตเล่า ไอ้น้องบ้า”
“ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว แม่ให้มาตาม ผมไปล่ะ โอยยย”
ถึงเวลากินข้าวแล้วหรอ เร็วจังแฮะ ชั้นนอนนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
สักพักชั้นก้อเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะไปกินข้าว ตามที่คาดไว้เลย เค้านั่งล้อมโต๊ะกันหมดแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะมีแขกมาด้วยนะ
“นู๋รินจี้จัง หวัดดีจ้ะ จำป้าได้มั้ย”ใครกันหว่า ชั้นจำญาติชั้นไม่ค่อยได้ซะด้วยซิ แต่ดูเหมือนว่า คุณป้าจะลากมาทั้ง ครอบครัวเลยนะ แล้วบ้านชั้นก้อ ระดมเทตู้กับข้าว เลี้ยงเลยมั้งนั่น
“ชินนี่ นั่นไงรินจี้ จำกันได้มั้ย”แล้วอีตาชินนี่ ชื่อหยั่งกะกระเทยแน่ะ ก็หันมา กรี๊ดดดด>/////< นายสุดหล่อนี่นา
ชั้นยืนเอ๋อ อยู่ตรงที่เดิม ชินนี่=ชินยะ=นายสุดหล่อ อ๊ายยย ตายแล้ว แล้วเรารู้จักกันหรอ
“ฮ่าๆๆ ท่างทางจะจำไม่ได้ซินะรินจี้”พ่อ อะไรอ่ะ งงหมดแลวนะ
“พี่จะยืนเอ๋อ อีกนานมั้ย มานั่งแล้วกินข้าวได้แล้ว” ไอ้ๆๆ โยบ้า น้องบ้าๆๆ ว่าชั้นเอ๋อหรอ เดี๋ยตบกะโหลกโชว์แขกซะหรอก

ตุบ …

ชั้นนั่งลงด้วยอาการเซ็งๆนายสุดหล่อนั่งข้างชั้นด้วยอ่ะ เห๊อะ! ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
“รินจี้จัง แหวนนั่นยังอยู่รึปล่าวจ้ะ”แม่ของนายสุดหล่อถามชั้น
“แหวน?? แหวนอะไรหรอคะ”อะไรอีกอ้ะ แหวนอะไร เฮ้ออ.. อ๊ะ กุ้งเทมปุระของโปรดชั้นนี่นาต้องรับกินเดี๋ยวตาโยจะแย่งไป
“แหวนหมั้นของรินจี้จังกับชินนี่ไง”
ตุบ! ชั้นปล่อยกุ้มเทมปุระ ตกพื้นไป พร้อมกับอ้าปากค้าง
“ท่าทางจะลืมไปแหมดแล้วซินะ แม้แต่ชั้น…”นายสุดหล่อพูดขึ้น โว้ยย งงไปหมดแล้วนะเนี่ย แล้วไมรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเฉยๆอ่ะ
“ขอตัวค่ะ”ชั้นรีบลุกจากโต๊ะ เพราะตอนนี้ มันปวดหัวจังอ่ะ รีบไปนอนดีกว่า การบ้งการบ้าน ไม่ทำมันแล้ว เช๊อะ
ชินยะ ชินนี่ นายเป็นใครกัน แล้วแหวนนั่นมัน โฮ้ยยยย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว >;;< ถึงแม้จะรู้สึกคุ้นกันชื่อ และรอยยิ้มของนายก็เหอะ แต่ชั้นนึกไม่ออกเลย ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว
“ริน”
“แม่หรอ เข้ามาดิ โอยยย….”
“แม่มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
แล้วแม่ก็เล่าให้ชั้นฟัง แม่บอกว่า ชั้นกับนายสุดหล่อเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เกิด เราเกิดวันเดียวกันแถมบ้านใกล้กัน เราสองคนเลยสนิทกันมาก แต่จู่ๆนายสุดหล่อก็ต้องย้ายบ้านไปโดยที่ชั้นเพิ่งรู้ตอนนายสุดหล่อขึ้นรถไปแล้ว ชั้นเสียใจมาก บอกแม่ว่าจะลืมนายสุดหล่ออกจากหัวให้หมด แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป แต่ชั้นวิ่งพลาด ตกบันไดลงมาสมองกระทบกระเทือน หมอบอกว่าชั้นจะจำอะไรบางอย่างไม่ได้ แล้วชั้นก้อจำไม่ได้จริงๆ สิ่งที่จำไม่ได้เลยก็คือเรื่องของนายสุดหล่อ แม่เก็บรูปถ่ายสิ่งของทุกอย่างที่ จะทำให้ชั้น นึกถึงนายสุดหล่อไว้ไม่ให้ชั้นเห็นจนกระทั่งตอนนี้ นายสุดหล่อกลับมาแล้ว

“จะเชื่อรึไม่ก้อตามนะ แกน่ะ หมั้นกะชินยะแล้ว ตอนที่จะเอาของเข้ากรุนะ แม่ก็เก็บหมดแหละแต่แม่เก็บแหวนไว้<งกหรอป้า>”แล้วแม่ก็แบมือออกมา สิ่งที่อยู่ในมือแม่คือแหวนทองคำขาว วงนึง

ชั้นค่อยๆยื่นมือไปหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา มันสลัก ประโยคๆนึงว่า Sihinny Love Rinjy forever..

อึก ปวดหัวจัง.. อะไรนะ ภาพะไรต่างๆนานา ค่อยๆผุดขึ้นมา อึก…เจ็บ หัว

~ชินนี่รักรินจี้ ที่สุดเลย เพราะฉะนั้น รินจี้เป็นเจ้าสาวของชินนี่นะ~

ประโยคนั้น…ชั้นจำได้แล้ว จำได้ทุกอย่างแล้ว..!!

“แม่เดี๋ยวนู๋มานะ”
ชั้นกำแหวนแน่นแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอก
“ชินนี่ นายออกมานะ”ชั้นตะโกน เข้าไปในบ้านของนายสุดหล่อ อยากจะบอกนายว่าชั้นจำได้แล้ว จำได้ทุกคำพูดของนาย จำได้ทุกเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่เย็นชาต่อนายสุดหล่อ
“รินจัง ชินนี่ออกไปข้างนอกนะช่วยตามหาหน่อยได้มั้ย ชินนี่ดูเศร้าๆยังไม่รู้”ป้านัทซึ บอกกับชั้น นายจะไปไหนล่ะ ที่ไหนๆ คิดๆ สวนสาธารณะ!!!
พอชั้นคิดออกก็รีบวิ่งไปทันทีเลย
แฮ่กๆ ๆ ชั้นไม่รู้ว่าชั้นใช้เวลากี่นานทีที่วิ่งมาที่นี้สายตาของชั้นพยายามหานายสุดหล่อ
แล้วชั้นก็เห็นเหงาของคนๆหนึ่งนั่งอยู่ตรงกองทราย ชั้นจึงค่อยๆเดินไป

“ชินนี่…”

“อ..รินจี้ มาทำอะไรที่นี่น่ะดึกแล้วนะ อันตราย”
“แค่….อยาก…มา…เจอ…นาย…”
“รินจี้…ขอโทษนะที่ไปโดยไม่บอกและไม่ลาสักคำ ชั้นมันเห็นแก่ตัว ก็ควรโดนสวรรค์ลงโทษให้เธอลืมชั้น มันก็ถูกแล้วล่ะ…….. เอ่อ ขอโทษนะที่พูดอะไรออกไป ที่เธอไม่รู้ชั้นรู้แล้วล่ะว่าเธอจำอะไรเกี่ยวกับชั้นไม่ได้เลย”
“ทำไม ชั้นถึงไม่รู้ ชั้นจำได้หมดแล้ว จำได้ทุกอย่างจำได้ทุกคำพูดของนาย จำได้ทุกเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ชั้นจะยกโทษให้นายตอนนี้ก็ได้ แต่นายต้องอยู่กับชั้นตลอดไป…”นั่น…เป็นการ สรภาพรักนี่>///////< ตายแน่ ชั้นทำบ้าอะไรออกไปเนี่ย
“ฮะๆ ไม่เห็นเหมือนรินจี้เลย ปกติรินจี้จะปากร้ายกว่านี้นี่นา”
“>////////<”โดนปฏิเสธแน่เรา แต่ก่อนเรา เรียบร้อยกว่านี้นี่นา..
“ตกลง ทุกสิ่งที่ได้ยินเสียงผมเป็นพยาน ผมทานิอุจิ ชินยะ ขอสัญญาว่า ผมจะอยู่เตียงข้างรินจี้ เจ้าสาวของผมตลอดไป”
“ห๋า???”ชั้นหูฝาดรึป่าวเนี่ย
“ไม่ว่ารินจี้จะร้ายยังไง ชั้นจะอยู่เคียงข้างและก็จะรักรินจี้คนนี้ตลอดไป”
“….”ชั้นพูดอะไรไม่ออก มันรู้สึกสับสนเหมือนฝันไปหยั่งงั้นแหละ
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิบปีกว่าๆ นายยังจะให้ชั้นเป็นเจ้าสาวอีกหรอ”
“ชั้นคิดถึงเธอมาตลอด รอเวลาที่ชั้นจะมารับเจ้าสาวของชั้นไป เจ้าสาวคนนั้น ไม่ว่า เมื่อไหร่ ก็คือเธอ.. รินจี้”แล้วนายสุดหล่อก็ยื่นมือมาจับมือซ้ายของชั้นแล้วสวมแหวนให้ที่นิ้วนาง>//////<ไม่นะ หน้าชั้นแดงเป็นลูกตำลึงเรียกเจ้อีกมั้ง
“มันเหมือนวงเล็กทุกอย่าง แต่จะมีสิ่งที่เพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อยน่ะ”
“ขนาดนิ้วชั้น=”= ”
“ไม่ใช่ ความรักที่ชั้นมีให้เธอตะหาก นับวันมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”
เหมือนโดนบังคับแบบยินยอมเลยอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดด นายสุดหล่อ สถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็ต้องละลายแน่ๆ
“มาเป็นเจ้าสาวของชั้นนะ”นายสุดหล่อจ้อง ชั้นเหมือนจะอ้อนวอนขออะไรบางอย่าง
“อื้อ”คำพูดคำเดียวของชั้นที่สามารถหลุดออกมาได้ตอนนี่ ในใจมันแทบระเบิดอยู่แล้ว
แล้วนายสุดหล่อก็ก้มลงมาจูบหน้าผากชั้นเบาๆ>////<
“เขินจัง จะมีคนมาเห็นเรามั้ยน้า….”นายสุดหล่อหัวเราะแก้เขินออกมา
จะมีรึไม่มีก็ช่างเหอะ ชั้นไม่สนไรแล้ว นอกจากนายที่อยู่ตรงหน้าชั้น….
จากนี้ไป เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ นายสุดหล่อ ^^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

แฮ่ๆๆ จบแล้วค๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ  เปงงัยบ้างอ่า สนุกมั้ย?? เรื่องนี้เขียนวันเดียวเองอ่า ติชมมาได้เลยน้า  ขอบคุงทุกเมนท์เลยฮะ  แล้วจะพยายามพัฒนาแต่งไปเรื่อยๆน้า  แล้วเจอกันครั้งหน้า บะบายฮับ^O^