คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter *two
Just for u chapter 2
“ ไม่ได้..เหรออ...ฮึกก..เป็นชั้นไม่ได้เหรอยูชอน..”
น้ำตาที่กลั้นมานานกลับไหลรินออกมาไม่ขาดสายจากดวงตากลมโตคู่เดิม ร่างบางค่อยๆ ทรุดนั่งลงพิงกับผนังห้องอย่างอ่อนแรง เสียงสะอื้นนั้นถึงแม้ว่าจะเบาแต่ก็พอที่จะทำให้คนในห้องที่มีแต่ความเงียบนั้นหันมาให้ความสนใจได้
คนในห้องนั้นยังคงยืนนิ่งเงียบเหมือนๆ กัน แต่สิ่งที่แตกต่างกันออกไปคงจะเป็นเพียงความรู้สึก..ถึงแม้จะมีเพียงความเจ็บปวดที่รู้สึกได้ตอนนี้ แต่มันกลับต่างกันมาเหลือเกิน
คนนึงได้แต่มองออกไปยังหน้าต่างข้างๆ เตียงด้วยความรู้สึกผิด ส่วนอีกคนได้แต่หันไปมองทางประตูหน้าห้องก่อนจะหันมามองเพื่อนรักที่ยังยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“ ยูชอน..เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ว่าเสร็จฮันกยองก็ลากยูชอนออกจากห้องไป
สายลมเย็นพัดผ่านไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล ประตูเหล็กถูกผลักออกแรงก่อนที่ปิดลงอย่างแรงเช่นกัน
ร่างสูงผลักเพื่อนตัวเองให้ห่างจากประตูนั่น ก่อนจะรีบล็อคประตูเหล็กนั้นไว้ราวกับกลัวใครบางคนจะเข้ามา
‘ พลั่กก !! ’
“ ลืมสัญญาของจุนซูแล้วรึไง ?? ”
ร่างสูงที่เพิ่งปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของเพื่อนทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“ ..ชั้นขอโทษ”
“ มองคนที่รักแกบ้างจะได้มั้ย...ยูชอน”
“ ..ไม่ได้..ชั้นทำไม่ได้”
ยูชอนพูดออกมาด้วยความยากลำบาก
“ อาา..แกนี่มันแย่จริงๆ ฮะๆ”
“ ..เรื่องของแจจุง....ถ้าชั้นน่ะ..”
“ ....”
“ ถ้าชั้นเจอเค้าก่อนเจ้าตัวเล็กนั่น...ชั้นก็อาจจะรักแจจุงก็ได้”
“ ....”
“ แต่ตอนนี้คนที่ชั้นรักน่ะ..มันก็มีแค่จุนซูคนเดียวเท่านั้น”
‘ คนที่ชั้นรักน่ะ..มันก็มีแค่จุนซูคนเดียวเท่านั้น ’
ลมหายใจที่มีอยู่แทบจะมลายหายสิ้นไปเพียงเพราะประโยคๆ เดียว ประโยคที่ทำร่างบางหายใจออกมาอย่างยากลำบาก น้ำตาที่เคยกลั้นไว้กลับเอ่อล้นจนไหลรินออกจากขอบตา
“ พี่จะต้องทำยังไง. .จะต้องทำยังไง . . . ฮึกก . .จุนซู. . .ตอบพี่ที”
ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเห็นสภาพน้องชายที่รักของตัวเองนอนอยู่บนเตียงโดยไร้ปฏิกริยาโต้ตอบกลับแบบนี้
“ ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะ ฮืออ. . . แค่เพียงนายฟื้นขึ้นมาเท่านั้น. . .พี่จะยอมเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุดเอง . . .”
ร่างบางหลับตาลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะผล็อยหลับไป
- เอี๊ยดด !! ปึงง !!
“ จุนซู !!”
ร่างสูงที่วิ่งตามร่างบางมาตะโกนเรียกอย่างตกใจ
“ อ๊ะ !!” รถยนต์คันงามที่วิ่งมาด้วยความเร็วตรงเข้าปะทะกับร่างเล็กที่กำลังเดินออกจากตึกเรียนทำให้ร่างเล็กล้มลงกับพื้นแทบจะในทันที
เมื่อสายตาคมตวัดกลับไปหาเจ้าของรถคัน กลับไม่มีแม้แต่เงาของรถคันนั้นที่เป็นคนทำร้ายร่างเล็กนี่เลย..ไม่มี ทิ้งให้เหลือแค่ร่างเล็กที่นอนนิ่งหายใจอย่างรวยรินไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา
“ จุนซู !! จุนซู . . . ลืมตาสิจุนซู . .ฮึกก..ลืมตามองพี่หน่อยสิ” หยาดน้ำตาใสร่วงรดลงมาจากขอบตาคมของผู้ชายที่ไม่เคยมีแม้แต่น้ำตา
“ พ..พี่ชาย...ด..ดูแล...พี่..แจจุงด้วยนะครับ...ถ้..ถ้า..ผมไม่..อยู่...อย่า..นะ..สัญญา..กับผมสิ..”
“ จุนซู. .. นายต้องไม่ตาย เข้าใจมั้ย ?? !!”
“ พี่ชา..ย ขอร้..อง นะครับ”
“ สัญญา..พี่สัญญา.. พี่รักจุนซูนะ..อย่าหลับตานะ..ฮึกก”
“ ผม..ก็รั..ก พี่ชา. ..ย ..”
พูดได้เพียงแค่นั้นสติที่มีอยู่น้อยนิดก็เลือนหายไปพร้อมๆ กับเสียงของนักเรียนรอบข้างดังขึ้น บ้างก็ร้องไห้ตกใจ บ้างก็ช็อคจนพูดไม่ออก
“ จุนซู !!”
- * Just for U . .
“ จุนซู !!”
“แจจุงง...แจจุง”
น้ำเสียงนุ่มชวนฟังของยูชอนเรียกสติของร่างบางให้กลับคืน โดยมีฮันกยองยืนมองอยู่ห่างๆ โดยไม่พูดอะไร
“ สัญญา..พี่สัญญา.. พี่รักจุนซูนะ..อย่าหลับตานะ..ฮึกก”
“ ผม..ก็รั..ก พี่ชา. ..ย ..”
“ อาา. . .ยู..ชอน....ชั้นหลับไปเหรอ” แจจุงส่ายหัวเบาๆ เพื่อไล่ภาพความฝันที่ยังคงติดตาอยู่นั้นออกไปให้หมด
“ อืมม ม...ถ้าทางจะฝันร้ายด้วยสิเนี่ย ดูสิเหงื่อท่วมตัวหมดเลย . ..”
ว่าแล้วร่างสูงก็หยิบฝ้าเช็ดหน้าสีสวยขึ้นมาซับเหงื่อของร่างบาง พลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ ไหนมาเล่าให้ชั้นฟังซิ ว่าคนสวยของเราฝันว่าอะไรมั่ง ??”
น้ำเสียงที่อบอุ่น..
การกระทำที่อ่อนโยน
.. ..ทั้งหมดนั้น..ก็เพื่อ จุนซู
จำเอาไว้ให้ดีคิมแจจุง . . . ทั้งหมดก็เพื่อ คิมจุนซู น้องชายสุดที่รักของนาย..
“ พอเถอะยูชอน . . .อย่าฝืนทำตามสัญญางี่เง่าแบบนั้นเลยนะ . . .ชั้นจะกลับแล้วล่ะ ขอตัวนะ”
แจจุงพูดพลางยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างเจ็บปวด ไม่แม้แต่จะหันมามองคนที่เหลืออยู่ในห้อง
“ สัญญางี่เง่างั้นเหรอ ?? . .. . ชั้นไม่เคยคิดว่าสัญญาของจุนซูมันงี่เง่าเลยนะ...แจจุง”
ยูชอนที่อยู่ในห้องพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังเตียงสีขาวที่มีร่างเล็กนอนนิ่งอยู่
- * Just for U . .
“ จุนซู . .ขอโทษนะ.. .ขอโทษที่ทำให้พี่นายต้องเสียใจ.. .ชั้นมันแย่มากใช่มั้ย ?? ที่รักษาสัญญาของเราไม่ได้”
ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจก่อนจะบรรจงจุมพิตลงบนหน้าผากของร่างเล็กที่นอนนิ่งนั้นอีกรอบ ยามเมื่อมองร่างบอบบางบนเตียงความรู้สึกอาลัยยังคงมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม . .. . มันยากเกินกว่าจะก้าวออกห่างจากร่างนี้ได้
_______________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม๊น นะคะ :)
วันนี้เลยมาอัพต่อ โฮะๆๆๆๆ ๆ
ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามาดูนะคะ
ช่วยเม๊นช่วยติชมด้วยนะคะ
^^
ความคิดเห็น