คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter *one
ภาพๆ แรกที่ปรากฏต่อสายตาคือ แผ่นหลังของชายหนุ่มที่คุ้นเคยยืนมองออกไปยังท้องฟ้ายามเย็นด้วยความรู้สึกที่คละเคล้ากันไป ตรงริมระเบียงของคอนโดหรูกลางโซล
" อาา . . . ให้ตายสิ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบท้องฟ้าสีแบบนี้ . .." เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับจะพร่ำบอกกับใครบางคนที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเค้าเรื่อยมา
ไม่ใช่ไม่ชอบ .. .
แต่มันทำให้ชั้นคิดถึงนาย .. .
. .. . เจ้าตัวเล็ก
Flash black
" พี่ชาย ดูบนนู้นสิ ผมชอบท้องฟ้าสีนี้มากๆ เลย อ๊าา " ร่างเล็กที่สะกิดเรียกคนตัวโตกว่าให้หันไปมองในสิ่งที่ตน เองชี้ก่อนจะกางแขนรับลมเย็น ที่โบกพัดผ่านมายังผิวกาย
" ทำไรอะไรน่ะ ??"
" พี่ชาย ก็ลองทำดูสิฮะ"
ว่าแล้วร่างสูงก็ยกแขนขึ้นอย่างเงอะงะ ทำให้ร่างเล็กหัวเราะชอบใจก่อนจะหลับตารับลมเย็นราวกับเด็กน้อยที่รอรับอ้อมกอดอันอบอุ่นจากพ่อแม่
" นายทำแบบนี้บ่อยเหรอ เจ้าตัวเล็ก ??"
ภาพตรงหน้าเรียกรอยยิ้มบางให้ปรากฏบนใบหน้าหล่อได้ไม่ยากนัก
" .. . ครับ ผมทำมันทุกครั้ง..ที่คิดถึงแม่.. ."
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เอื้อมมือไปกุมมือเล็กนั้นด้วยความห่วงใย
ขอบคุณครับพระเจ้า.. .
ขอบคุณที่ทำให้ผมได้เจอเค้า .. . ถึงแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม
ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักกับความรัก .. . ถึงแม้ว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้ผมก็ตาม
ขอบคุณครับ . . . ขอบคุณจริงๆ ที่ยังทำให้เค้ายังอยู่บนโลกใบนี้
- * Just for U . .
“ ยูชอน”
น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้นจากด้านหลังบ่งบอกถึงการมาของเจ้าของเสียงทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ริมระเบียงหันมามองก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน
“ ตื่นแล้วเหรอ ? แจจุง...หิวแล้วล่ะ ! ไปทานข้าวกัน”
“ อื้มม !! เดี๋ยวชั้นทำให้ทานนะ”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ไม่รอช้ารีบไปยังห้องครัว หยิบวัตถุดิบที่จำเป็นต้องใช้ในการทำอาหารเย็นในครั้งนี้มาทำนู่นทำนี่อย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นตรงมุมปากร่างสูงเมื่อมองไปยังร่างเล็กที่กำลังง่วนกับการทำอาหาร เห็นแบบนี้แล้วมันพาลให้นึกใครบางคน
ร่างสูงที่ยืนอยู่เฉยๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปที่แห่งหนึ่งจึงเอ่ยเรียกร่างบาง ทำให้ทุกการกระทำหยุดลงอย่างฉับพลันก่อนจะยิ้มให้เป็นเชิงถามว่า ‘มีอะไร ?’
“ เดี๋ยวชั้นมานะแจจุง..มีธุระ”
พอพูดจบร่างสูงก็เดินออกไปพร้อมกุญแจรถโดยไม่ฟังเสียงเรียกของคนที่เหลืออยู่
“ ยูชอนเดี๋ยวสิ !! ...คงไปหาจุนซูสินะ” ร่างบางพูดประโยคหลังกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่างสมเพชตัวเองพร้อมกับน้ำตาหยาดใสไหลออกมาจากดวงตากลมคู่สวยที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นไปจนสุดสายตา
ทั้งๆ ที่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นจะเป็นรอยยิ้มที่ดูจะฝืนเต็มที...ก็ยังดีใจที่เค้ายิ้มให้ใช่มั้ย ?
ทั้งๆ ที่รู้ว่าน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนเมื่อกี๊จะเป็นเพียงแค่ความสงสาร..ก็คิดว่าเค้ารักเราอย่างงั้นใช่มั้ย ?
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่รัก..ก็ยังรักเค้าใช่มั้ย ?
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้ารักคนอื่น..ก็ยังทนฝืนอยู่ได้ ใช่มั้ย ? คิมแจจุง .....ทำไมถึงโง่อย่างนี้นะ
- * Just for U . .
“ วันนี้ เอาเหมือนเดิมนะ”
ร่างสูงหยิบกระเป๋าเงินแล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งเพื่อเตรียมจ่ายค่าดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์นั่น.
“ จะเอาไปให้ เค้า อีกแล้วเหรอ ??”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เจ้าของร้านขายดอกไม่ที่เค้ามาซื้อมันประจำ ทุกๆ วัน ก่อนจะยื่นมือมารับช่อกุหลาบที่มีเพียงไม่กี่ดอกเท่านั้น
.
.
‘ ติ๊ดด..ติ๊ดด..... ‘ เสียงเครื่องอีซีจียังคงดังออกมาไม่ขาดสายบ่งบอกถึงการมีชีวิตอยู่ของคนที่นอนอยู่บนเตียง ผมสีน้ำตาลทองที่เคยสั้นกลับยาวลงมาปรกใบหน้าน่ารักนั้น ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามา เกลี่ยปอยผมนั้นออกเผยให้เห็นหน้าใสนั้นมากขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงบรรจงจูบที่หน้าผากนั้นเบาๆ
“ จุนซู . .. รู้รึป่าว ว่าวันนี้เป็นวันอะไร ?? ”
“ วันนี้น่ะ . .. มันครบ 2 ปี แล้วนะ ที่ชั้นซื้อดอกกุหลาบสีขาวให้จุนซูทุกๆ วันแบบนี้น่ะ”
ร่างสูงวางดอกไม้ลงที่โต๊ะข้างๆ เตียง มือเรียวเอื้อมมือมากุมมือเล็กที่วางอยู่ข้างๆ ลำตัวผอมบางนั้น
“ จุนซู . .. แล้วชั้นน่ะ..ก็พับนกกระเรียนได้ทั้งหมดทั้งหมด 730 ตัวแล้วนะ..ชั้นทำมันทุกๆ วัน..”
“ ..ชั้นเคยได้ยินมาว่า .. . ถ้าพับมันครบหนึ่งพันตัวเมื่อไหร่ คนที่ไม่สบายจะหายเป็นปกติ....”
“ .. .. ...อีก 270 ตัว .. . ชั้นให้เวลานายอีก 270 วันนะ . .นายต้องตื่นขึ้นมานะ..ฮึกก ก”
“ เมื่อไหร่ลืมตาซักทีนะ เจ้าตัวเล็ก . . . นายจะทำให้ชั้นต้องร้องไห้ทุกๆ วันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ??”
น้ำตาหยาดใสร่วงลงกระทบกับมือเรียวเล็กของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง นิ้วเรียวขยับราวกับตอบรับสัมผัสเมื่อครู่ ทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจ
น้ำตาเม็ดเล็กร่วงรินออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิทของคนบนเตียงราวกับสื่อถึงการรับรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“ จุนซู !! จุนซู !! นาย....”
ร่างสูงเรียกร่างบางที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ก่อนที่ประตูหน้าห้องจะค่อยๆ เปิดออกมาพร้อมกับบุรุษหนุ่มร่างสูงอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมเล็กๆ น้อยๆ เข้ามาด้วย
“ เฮ้ยย !! ยูชอนจุนซูเป็นอะไร ??!!”
ร่างสูงอีกคนถึงกับสบทออกมาเมื่อเห็นอาการของเพื่อนรักตรงหน้า ..ไม่ได้แหกปากโวยวายเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเห็นร่างของเพื่อนรักทรุดนั่งอยู่กับพื้น น้ำตายังคงปริ่มล้นออกมาจากดวงตาไม่ขาดสายแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอในตัว ที่น้อยคนนักที่จะได้เห็น
“ ให้ตายสิ..ชั้นไม่อยากเป็นแบบนี้เลย..ฮันกยอง..”
ยูชอนเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบากก่อนจะค่อยๆ ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยมืออันสั่นเทา
“....จุนซูเค้าคงไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้หรอกนะ”
“ ถ้าวันนั้น ชั้นวิ่งไปหาเค้าให้เร็วกว่านี้..เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น..”
- * Just for U . .
__________________________________________________
ขอขอบคุณทุกท่านที่กดเข้ามาอ่าน นะคะ :)
ช่วยเม๊นช่วยติชมเรื่องนี้หน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น