ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เมืองแห่งการเริ่มต้น " ลูท่า "
ตอนที่ l: เมืองแห่งการเริ่มต้น "ลูท่า"
ราคาการซื้อขายไม่ว่าจะเป็นอาวุธหรืออาหาร พ่อค้าส่วนใหญ่ที่มีฐานะจะเช่าพื้นที่ที่อยู่ใต้ตึกที่ดูดีมีหลังคาบังแดดให้ ส่วนพ่อค้าที่ไร้ฐานะจะวางของขายตามพื้น ....
และในขณะที่ผู้คนกำลังว้าวุ่นอยู่กับการซื้อขายก็ ได้มีกลุ่มเด็กชายกลุ่มหนึ่งวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน พวกเขาวิ่งด้วยเท้าเปล่า ซึ่งดูแล้วพวกเขาคงเป็นเด็กอยากจน แต่แล้วจู่จู่ก็...
"เหวออออ ......" เท้าของเด็กน้อยสะดุดก้อนหินตัวเขาพุ่งไปยังข้างหน้า ที่เต็มไปด้วยกล่องอาหาร ...
น้อยตะโกนร้องลั่นพร้อมทั้งเอามือข้างซ้ายไปจับบริเวณบาดแผลที่ใต้ศอกแขนขวา นัยน์ตาของเด็กน้อยจ้องแผลของตนอย่างใจจดใจจ่อ ..
ขณะที่เด็กน้อยกำลังนั่งมองดูแผลของตนเองอยู่นั้น สายตาทุกคู่ในตลาดได้จับจ้องมองมาที่เด็กน้อยคนนั้น รวมถึงผู้ที่เป็นเจ้าของกล่องข้าวปลา ที่ ตกเลี่ยลาดนั้นด้วย ...
ชายร่างอ้วนอายุประมาณ 50 ปี แต่งตัวแบบพ่อค้า ไว้หนวดเล็กน้อย รีบวิ่งกรูเข้ามาที่กล่องข้าวปลา ของเขา และหันไปมองหน้าเด็กน้อยที่กำลังมองดูแผลของตนเองอย่างใจจด"โครม !" กล่องอาหารทั้งหมดล้มลง ฝาไม้ที่ปิดไว้ได้ไม่สนิทหลุดออก ข้าวและปลาที่อยู่ในกล่อง กระฉอกออกมาเรี่ยลาด ไปตามทางเดินหินอ่อนตรงนั้น...
"โอ๊ย เจ็บเป็นบ้า" เด็กเช้าวันนี้ เป็นวันที่อากาศดีลมเย็นสบายแสงแดดอ่อนอ่อนในยามเช้า สาดส่องลงมาท่ามกลางฝูงชนที่เดินจับจ่ายซื้อของอยู่ในตลาดใจกลางเมือง "ลูท่า" เสียงฝีเท้าของเหล่าชาวบ้านดังเป็นจังหวะ ทั้งตลาดเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและการต่อรองใจจ่อ...
"ไอเด็กบ้า !" ชายร่างอ้วนทำตาโตตะคอกใส่เด็กน้อย
"แกรู้ไหมกล่องข้าวปลา นี่มันตั้ง50เหรียญนะ ชั้นเสียเงินซื้อมันมา แต่แกกลับมาทำของชั้นเละเทะแกต้องชดใช้ให้ชั้นนะ.." ชายร่างอ้วนตะคอกใส่ไม่หยุด ..
ทว่า เด็กน้อยก็เงียบและยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นัยตาคู่นั้นยังคงจ้องมองที่แผลของตนเอง ไม่ละสายตาไปทางอื่น
ชายร่างอ้วนเริ่มมีอาการโกรธมากขึ้นเมื่อ ตะคอกใส่แล้วเด็กน้อยกลับไม่สนใจในคำพูดของตน ..
"หนอย ! ได้ชั้นจะจับแกส่งผู้ตรวจเมืองเดี๋ยวเนี้ย แกคงได้ถูกกักขัง เพื่อชดใช้กับความผิดของแกแน่...! "
สายตาของเด็กน้อยเริ่มดูเศร้าและน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตา พร้อมทั้งเสียงร้อง "แงงงงงง" เสียงของเด็กน้อยร้องไห้ ดังไปทั่วตลาด
ชายร่างอ้วนยังคงจ้องหน้าเด็กน้อยด้วยความโกธ และคาดหวังที่จะเอาผิดเด็กน้อยผู้นี้ให้ได้ ...
"เดี๋ยวช้าก่อน.... !" เสียงตะโกนดังออกมาจากทางเดินข้างล่างของตลาด ....
เสียงฝีเท้าของชายผู้หนึ่งวิ่งขึ้นมาตามทางบันได ดินทราย "ตึก ตึก ตึก !" "อย่าเพิ่งได้เอาผิดเด็กคนนี้นะท่าน ..."
"เจ้าเป็นใครกันกล้าขวางข้ารึ ? อ๋อแกคงเป็นพวกเดียวกับไอเด็กเวนนี่สินะ" ชายร่างอ้วนพูดขึ้นและกวาดสายตาของตนมองดูสภาพของผูที่กล่าวขึ้น
"ข้า "เรเซนเด้ นอติส" เด็กพวกนั้นข้าเป็นคนปกครองเองแหละ " เด็กหนุ่มชื่อเรเซนเด้พูดขึ้น รูปร่างของเขาดูเตี้ย แต่ก็ไม่เตี้ยมากนักผมของเขาเป็นสีทองดูสด เพราะเพิ่งไปย้อมมาเมื่อครู่ ตาของเรเซนเด้เป็นตาสีฟ้า หูของเขากางผึ่ง เพราะต้องใช้หูในการรับรู้ข้อมูลจำนวนมากและแยกแยะข้อมูลที่ตนต้องการ เครื่องแต่งกายของเรเซนเด้ดูยากจน เพราะมีรูขาดอยู่เป็นจุดจุด ......
"ฮ่า ฮ่า" ชายร่างอ้วนหัวเราะขึ้นเหมือนจะขันในรูปร่างของ เรเซนเด้... พอปากของเขาหุบลงก็ได้เอ่ยขึ้นต่อว่า "ดูถ้าแล้วเจ้าคงเป็นแค่ผู้ปกครองชั้นต่ำสินะ แต่งตัวไม่มีฐานะสิ้นดี พกมีดสั้นอีก1เล่มคงเป็นแค่โจรชั้นต่ำละนะ ..."
เรเซนเด้กัดฟันของเขาไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้าง แล้วตะโกนด่าออกไป ใส่หน้าของชายร่างอ้วนว่า "เป็นโจรแล้วมันผิดรึไงห้ะ ! ข้ามันต่ำตรงไหน" เด็กหนุ่มโกรธเต็มที่มือขวาของเขายื่นไปหยิบมีดที่เหน็บไว้ตรงบริเวณเอว
"โหไออันธพาลน้อย แกเอาเลยซี่แกก็แค่หมาตัวหนึ่ง ถ้าแกฆ่าฉันแกจะต้องโดนกักขังและประหารชีวิตเป็นแน่" ชายร่างอ้วน ทำท่าทางกริยา เย้ยหยัน เรเซนเด้ ว่าเป็นแค่พวกกระจอกธรรมดาธรรมดา ..
"ฟ้าววววววววว" เสียงธนูพุ่งมาด้วยความเร็วสูงและตัดผ่านไปตรงหน้าของ ชายร่างอ้วน "ฉึก !" ธนูที่พุ่งมาจากทิศตะวันตกของเมืองปักเข้าที่กำแพงหินแกรนิต ..
"ไหน ไออ้วนแกลองปากอีกทีสิ้" เสียงพูดแว่วมาตามสายลมจากทิศตะวันตก ...
"ขอบใจมาก"คิล" " เรเซนเด้หันหน้าไปทางทิศตะวันตกพร้อมทั้งส่งยิ้มเล็กเล็กให้
"ตุบ !" เสียงก้นของชายร่างอ้วน ตกลงกระแทกกับพื้นสายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างของเขาสั่นสะท้านไปทั่ว จนไม่อาจเคลื่อนไหวได้..
"ข้ายอมแล้ว เจ้าไม่ต้องชดใช้แล้วปล่อยข้าไปเทิญ" มือของชายร่างอ้วนประสานกันแน่นร้องขอชีวิตจากเรเซนเด้
"เชอะ ! แกมันยิ่งกว่าชั้นต่ำนักไออ้วน แค่เด็กทำของแกล้มเด็กเขาไม่ได้ตั้งใจ แกก็ยังจะเอาเรื่อง แกนี่มันแย่จริงจริง เด็กก็เป็นเด็กไม่มีความนึกคิดแต่แกคิดจะกักขังเขาแกต้องได้เจอดีแน่อย่าให้ข้าเห็นแกทำแบบนี้อีกละ" เรเซนเด้จ้องเขม็ง เป็นการเตือนว่าอย่าทำอีก ไม่อย่างงั้น อาจจะถึงชีวิต .....
ราคาการซื้อขายไม่ว่าจะเป็นอาวุธหรืออาหาร พ่อค้าส่วนใหญ่ที่มีฐานะจะเช่าพื้นที่ที่อยู่ใต้ตึกที่ดูดีมีหลังคาบังแดดให้ ส่วนพ่อค้าที่ไร้ฐานะจะวางของขายตามพื้น ....
และในขณะที่ผู้คนกำลังว้าวุ่นอยู่กับการซื้อขายก็ ได้มีกลุ่มเด็กชายกลุ่มหนึ่งวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน พวกเขาวิ่งด้วยเท้าเปล่า ซึ่งดูแล้วพวกเขาคงเป็นเด็กอยากจน แต่แล้วจู่จู่ก็...
"เหวออออ ......" เท้าของเด็กน้อยสะดุดก้อนหินตัวเขาพุ่งไปยังข้างหน้า ที่เต็มไปด้วยกล่องอาหาร ...
น้อยตะโกนร้องลั่นพร้อมทั้งเอามือข้างซ้ายไปจับบริเวณบาดแผลที่ใต้ศอกแขนขวา นัยน์ตาของเด็กน้อยจ้องแผลของตนอย่างใจจดใจจ่อ ..
ขณะที่เด็กน้อยกำลังนั่งมองดูแผลของตนเองอยู่นั้น สายตาทุกคู่ในตลาดได้จับจ้องมองมาที่เด็กน้อยคนนั้น รวมถึงผู้ที่เป็นเจ้าของกล่องข้าวปลา ที่ ตกเลี่ยลาดนั้นด้วย ...
ชายร่างอ้วนอายุประมาณ 50 ปี แต่งตัวแบบพ่อค้า ไว้หนวดเล็กน้อย รีบวิ่งกรูเข้ามาที่กล่องข้าวปลา ของเขา และหันไปมองหน้าเด็กน้อยที่กำลังมองดูแผลของตนเองอย่างใจจด"โครม !" กล่องอาหารทั้งหมดล้มลง ฝาไม้ที่ปิดไว้ได้ไม่สนิทหลุดออก ข้าวและปลาที่อยู่ในกล่อง กระฉอกออกมาเรี่ยลาด ไปตามทางเดินหินอ่อนตรงนั้น...
"โอ๊ย เจ็บเป็นบ้า" เด็กเช้าวันนี้ เป็นวันที่อากาศดีลมเย็นสบายแสงแดดอ่อนอ่อนในยามเช้า สาดส่องลงมาท่ามกลางฝูงชนที่เดินจับจ่ายซื้อของอยู่ในตลาดใจกลางเมือง "ลูท่า" เสียงฝีเท้าของเหล่าชาวบ้านดังเป็นจังหวะ ทั้งตลาดเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและการต่อรองใจจ่อ...
"ไอเด็กบ้า !" ชายร่างอ้วนทำตาโตตะคอกใส่เด็กน้อย
"แกรู้ไหมกล่องข้าวปลา นี่มันตั้ง50เหรียญนะ ชั้นเสียเงินซื้อมันมา แต่แกกลับมาทำของชั้นเละเทะแกต้องชดใช้ให้ชั้นนะ.." ชายร่างอ้วนตะคอกใส่ไม่หยุด ..
ทว่า เด็กน้อยก็เงียบและยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นัยตาคู่นั้นยังคงจ้องมองที่แผลของตนเอง ไม่ละสายตาไปทางอื่น
ชายร่างอ้วนเริ่มมีอาการโกรธมากขึ้นเมื่อ ตะคอกใส่แล้วเด็กน้อยกลับไม่สนใจในคำพูดของตน ..
"หนอย ! ได้ชั้นจะจับแกส่งผู้ตรวจเมืองเดี๋ยวเนี้ย แกคงได้ถูกกักขัง เพื่อชดใช้กับความผิดของแกแน่...! "
สายตาของเด็กน้อยเริ่มดูเศร้าและน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตา พร้อมทั้งเสียงร้อง "แงงงงงง" เสียงของเด็กน้อยร้องไห้ ดังไปทั่วตลาด
ชายร่างอ้วนยังคงจ้องหน้าเด็กน้อยด้วยความโกธ และคาดหวังที่จะเอาผิดเด็กน้อยผู้นี้ให้ได้ ...
"เดี๋ยวช้าก่อน.... !" เสียงตะโกนดังออกมาจากทางเดินข้างล่างของตลาด ....
เสียงฝีเท้าของชายผู้หนึ่งวิ่งขึ้นมาตามทางบันได ดินทราย "ตึก ตึก ตึก !" "อย่าเพิ่งได้เอาผิดเด็กคนนี้นะท่าน ..."
"เจ้าเป็นใครกันกล้าขวางข้ารึ ? อ๋อแกคงเป็นพวกเดียวกับไอเด็กเวนนี่สินะ" ชายร่างอ้วนพูดขึ้นและกวาดสายตาของตนมองดูสภาพของผูที่กล่าวขึ้น
"ข้า "เรเซนเด้ นอติส" เด็กพวกนั้นข้าเป็นคนปกครองเองแหละ " เด็กหนุ่มชื่อเรเซนเด้พูดขึ้น รูปร่างของเขาดูเตี้ย แต่ก็ไม่เตี้ยมากนักผมของเขาเป็นสีทองดูสด เพราะเพิ่งไปย้อมมาเมื่อครู่ ตาของเรเซนเด้เป็นตาสีฟ้า หูของเขากางผึ่ง เพราะต้องใช้หูในการรับรู้ข้อมูลจำนวนมากและแยกแยะข้อมูลที่ตนต้องการ เครื่องแต่งกายของเรเซนเด้ดูยากจน เพราะมีรูขาดอยู่เป็นจุดจุด ......
"ฮ่า ฮ่า" ชายร่างอ้วนหัวเราะขึ้นเหมือนจะขันในรูปร่างของ เรเซนเด้... พอปากของเขาหุบลงก็ได้เอ่ยขึ้นต่อว่า "ดูถ้าแล้วเจ้าคงเป็นแค่ผู้ปกครองชั้นต่ำสินะ แต่งตัวไม่มีฐานะสิ้นดี พกมีดสั้นอีก1เล่มคงเป็นแค่โจรชั้นต่ำละนะ ..."
เรเซนเด้กัดฟันของเขาไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้าง แล้วตะโกนด่าออกไป ใส่หน้าของชายร่างอ้วนว่า "เป็นโจรแล้วมันผิดรึไงห้ะ ! ข้ามันต่ำตรงไหน" เด็กหนุ่มโกรธเต็มที่มือขวาของเขายื่นไปหยิบมีดที่เหน็บไว้ตรงบริเวณเอว
"โหไออันธพาลน้อย แกเอาเลยซี่แกก็แค่หมาตัวหนึ่ง ถ้าแกฆ่าฉันแกจะต้องโดนกักขังและประหารชีวิตเป็นแน่" ชายร่างอ้วน ทำท่าทางกริยา เย้ยหยัน เรเซนเด้ ว่าเป็นแค่พวกกระจอกธรรมดาธรรมดา ..
"ฟ้าววววววววว" เสียงธนูพุ่งมาด้วยความเร็วสูงและตัดผ่านไปตรงหน้าของ ชายร่างอ้วน "ฉึก !" ธนูที่พุ่งมาจากทิศตะวันตกของเมืองปักเข้าที่กำแพงหินแกรนิต ..
"ไหน ไออ้วนแกลองปากอีกทีสิ้" เสียงพูดแว่วมาตามสายลมจากทิศตะวันตก ...
"ขอบใจมาก"คิล" " เรเซนเด้หันหน้าไปทางทิศตะวันตกพร้อมทั้งส่งยิ้มเล็กเล็กให้
"ตุบ !" เสียงก้นของชายร่างอ้วน ตกลงกระแทกกับพื้นสายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างของเขาสั่นสะท้านไปทั่ว จนไม่อาจเคลื่อนไหวได้..
"ข้ายอมแล้ว เจ้าไม่ต้องชดใช้แล้วปล่อยข้าไปเทิญ" มือของชายร่างอ้วนประสานกันแน่นร้องขอชีวิตจากเรเซนเด้
"เชอะ ! แกมันยิ่งกว่าชั้นต่ำนักไออ้วน แค่เด็กทำของแกล้มเด็กเขาไม่ได้ตั้งใจ แกก็ยังจะเอาเรื่อง แกนี่มันแย่จริงจริง เด็กก็เป็นเด็กไม่มีความนึกคิดแต่แกคิดจะกักขังเขาแกต้องได้เจอดีแน่อย่าให้ข้าเห็นแกทำแบบนี้อีกละ" เรเซนเด้จ้องเขม็ง เป็นการเตือนว่าอย่าทำอีก ไม่อย่างงั้น อาจจะถึงชีวิต .....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น