ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นายกินอ่ะไรอ่ะ
“สวัสดีนะทู้ก.......คน คิดถึงจังเรย” ดีใจจังได้ออกจากโรงพยาบาลซักที วันนี้ฉันก็เลยได้มาโรงเรียนซักที เมื่อวานก็จะมาแล้วแต่อีตาบุชไม่ให้มาบอกให้พักอีกวันนึงแล้วค่อยมา ก็เลยโดนล่ามโว่อยู่ที่คอนโดว
“นี่ ชา ในห้องเค้าเปลี่ยนที่นั่งประจำเดือนกันแล้วนะ”
“อ๋อใช่สิ ลืมไปเลย แล้วฉันนั่งไหนอ่ะ”
“แถวสุดท้ายติดประตูอ่ะ ข้างๆยัยเกรซ” - - โอ้ ยัยนี้เป็นศัตรูตัวฉกาจเลย อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ ป.1 และเกลียดกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
“นี้ ชา เธอไม่น่ารีบออกจากโรงพยาบาลเลยนะ”
“ทำไม”
“ก็ฉันจะได้นั่งโดยไม่มีเธอข้างๆไง”
“นี้เธอหนะ ลุกฉันจะนั่งตรงนี้” ตาบุช ??? เกี่ยวไรเนี่ย นายไล่ฉาน...เหรอ
“อ่อบุช ชาหูหนวกรึไงลุกสิบุชเค้าจะนั่งข้างชั้น”
“ฉันบอกเธอนั้นแหล่ะเกรซ”>^< นายพูดถูกใจมากเลยบุช เยส เยส เยส
“นาย.....”
“อ่าปากพะงาบพะงาบเป้นปลาขาดน้ำอยู่ได้ ลุกสิฉันจะนั่ง”
“55555555555555”
“ชิส์” แล้วยัยเกรซก็ลุกกระดกก้น สะบัดหน้าเดินทอดน่องไปจนชนโต๊ะเพราะมั่วแต่มองหางตามาทางฉันก็เลยเป็นที่หัวเราะของฉันอีกครั้ง
“5555555555555”
“เธอจะหัวเราะอ่ะไรนักหนาเนี่ย”
“ก็มันตลกนี่”
“รำคาญ”
“ใครใช้ให้นายมานั่งข้างฉันล่ะ”
“ก็ ......ก็...”
“เงียบได้แล้ว นักเรียน!”
“ชิส์”
“หิวข้าวจางเรยอ่ะบุช แต่ก็ง่วงอ่ะ” ง่วงจางเรยยย อ.สอนไรไปไม่รู้เรื่องเลย ง่าง่วง หมอนหนุน สาบาย
“2 คนข้างนั้นนะจะสวีทกันไปถึงไหนจ๊ะ”
“วีท..วิ้ว”ใครสวีทใครกานเหรอ
“นี้เธอจะซบฉันอีกนานมั้ยชา”
“หือฉันซบใคร อ่ะไร งง”พรึ่บ โอ้ว ฉันมาซบนายบุชตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ยังมีหน้ามาถามอีก”
“ก็คนมานง่วงอ่ะ”
“นี้ชา บุชไปกินข้าวกัน”
“เดียวบุชไม่สบายรึเปล่าหน้าแดงเชียว”ฉันพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนายนั้นที่สูงจังเลย
“ป่าวๆๆ”ตานั้นปฏิเสธเสียงแข็ง ปัดมือฉันแล้วก็เดินนำหน้าไปเลยอ่ะ
“เค้าเป็นอ่ะไรของเค้านะ”
“ไปกินข้าวเถอะชา”
“อือ”
“นี้ฉันซื้อนี้มา ก๊วยเตี๋ยวเลือดหมู พิเศษ”
“เธอสั่งยังไงนะชาเลือดหมูเต็มถ้วยเลย”
“นัทอยากกินบั้งอ่ะดิ”
“ป่าว ฉันเห็นว่ามันเยอะมากๆอ่ะ”
“นายอยากกินมั้ยบุช”พอถามเสร็จฉันก็หันไปตรงฝั่งตรงข้ามที่นายบุชนั้งอยู่แล้วฉันก็เห็นว่า ตานี้มองเลือดหมูตาเป็นมันเลย
“ชาฉันว่าเธอแบ่งให้บุชบ้างเถอะเหมือนเขาจะอยากกินนะ”
“อือมานก็เยอะไปเหมือนกันแหล่ะ”
“กินม่ะ”
“แฮ่ๆๆ”ตานั้นยิ้มเหมือนเด็กๆแล้วพงกหัวแทนคำตอบด้วยท่าทางระริกระรี้แต่ฟันมันทำไมยาวๆล่ะ สงสัยมีเขี้ยวหมามั้ง
“นี้นัทเธอสังเกตถึงรังสีอำมหิตแถวนี้มั้ยอ่ะ”
“เธอพึ่งจะรู้สึกเหรอยัยบ๊อง”ตาบุชเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน . . . (มือล่าง)
“พวกผู้หญิงมองเธอตั้งแต่ตอนกินข้าวเที่ยวแล้วนะ”นัทเสริม
“พวกนี้คงมองนายอ่ะบุช”
“มองเธอนั้นแหล่ะชา”นัทพูดขึ้นด้วยเสียงตำหนิ
“มองฉัน ทำไมอ่ะ”
“ก็เธอเล่นไปซบ ไปสวีทกับป๊อปปูล่าร์บอย กินข้าวถ้วยเดียวกันโชว์กลางที่สาธารณะอย่างนั้นใครก็คงมอง”
“พวกนี้คิดมากจังว่ามั้ยบุช”
“อ่าวหายไปไหนแล้วอ่ะ”
“นั้นดิชาไปตามหากันเถอะ”
“งั้นแยกกันไปแล้วไปเจอกันที่ห้องนะ”
“อือ”
“ตาบุชไปอยู่ที่ไหนนะ”
“เอ๊ะนั้นตาบุชนี้นาไปแอบงุบงิบทำอ่ะไรที่มุมตึกนะ” ต้องไปแอบดู หรือบุชแอบสูบบุหรี่ ?? ไม่ม้าง แอบไปจ้ะเอ๋ดีกว่า
“จ่ะเอ๋ !!!!”
“เฮ้ย!!! เธอทำอ่ะไรเนี่ย”
“นายกินอ่ะไรอ่ะ”มันเป็นขวดแก้วใบกลมเท่ากำปั่นมีของเหลวสีคล้ำๆอยู่ข้างในแล้วตานี้ก็กำลังดูดอยู่
“อ๋อยาหนะ ฉันคงไม่ค่อยสบายอย่างที่เธอว่า”
“เห็นมั้ยฉันบอกแล้ว ไปทำอ่ะไรมาถึงไปสบายอ่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ”
“งั้นรีบกินให้หมดแล้วไปเรียนกันเถอะ”
“ฉันไม่กินแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”
“อือ”
3 ชั่วโมงต่อมา
“เลิกเรียนแล้ว......”
“พรุ่งนี้วันเสาร์แล้ว วันจันทร์-ศุกร์ก็หยุด วันครบรอบโรงเรียน”
“เย้”ทุกคนในห้องกระดี้กระด๊าเป็นพิเศษเพราะว่าวันครบรอบโรงเรียน นอกจากนักเรียนจะไม่ต้องเรียนแล้ว วันจันทร์ตอนกลางวันก็จะมีกิจกรรมพิเศษ ตอนกลางคืนก็จะมีงานเต้นรำ ใส่หน้ากาก แล้วก็เลือก Prince & Princess ของงาน ส่วนวันอังคารโรงเรียนก็จะพาไปเที่ยวทะเลเฉพาะนักเรียน ม.4เท่านั้นส่วนชั้นอื่นต้องไปนั่งทำพิธีต่างๆ
“นี้ปีนี้ใครจะเป็นคู่รักของห้องเราล่ะทุกคน”
“ฉันว่าเรามาเสนอฝ่ายหญิงกับฝ่ายชายกันเถอะ”
“งั้นฝ่ายชายฉันเสนอบุช”
“อ่าๆๆๆๆๆๆงั้นบุชก็เป็นตัวแทนชายนะ”หัวหน้าห้องบอกเสียงดังๆให้ทุกคนได้ยิน
“งั้นฉันขอเสนอตัวเอง”ยัยเกรซพูดอย่างมั่นใจ ทุกคนจึงมองไปทางยัยนั้นโดยไม่ได้นัดหมาย
“ไม่ได้นะ”ไช่ถูกต้องไม่ได้ อ่าวนัทนั้นเองอย่าบอกว่าเธอจะเสนอตัววเองนะ
“คู่ของบุชก็ต้องเป็นชาสิ”
“ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ”ทุกคนคานรับอย่างพร้อมเพรียงทำเอายัยเกรซหน้าเหว่อไปเลยสะใจ
“งั้นตกลงตามนี้ บุชกับชาเป็นคู่รักประจำห้องเรา”
“เย้ๆๆๆๆ”
“งั้นเจอกันวันจันทร์ตอน 7 โมงนะทุกคน”
“บาย”
“บุชกลับกันเหอะ”
“นี้เดียวนี้เรียกบุชก่อนเลยนะ ไปไหนก็บุช บุชๆๆๆๆ”
“ขอโทษนะจ๊ะนัท ก็เรียกบุชเสร็จก็เรียกเธอไง”
“กลับกัน”
“ฉันก็พูดไปงั้นแหล่ะ ฉันจะไปส่งพี่บอลซ้อมบอลก่อนแล้วถึงจะกลับล่ะ”
“อีกล่ะ เอาเถอะแฟนกัน”
“บุชกลับกัน”
“นี้นายจะเดินไปไหน กลับบ้านฉันทางนี้นะ”
“ไปเอารถ”
“หือรถ นายเอารถมาเหรอ”
“รอตรงนี้นะ”สักแปปนึงฉันก็ได้ยินเสียงกรี้ดของสาวๆดังมาทางนี้เรื่อยๆที่ไหนได้ทุกคนกรีดตาบุชขับมอไซมานี้เอง แต่ตานี้ก็แอบเท่ห์นะเนี่ย
“ขึ้นมาสิยื่นมองอยู่ได้”เสียงตาบุชทำให้ฉันไสติเพราะเสียงกรี้ดเงียบไปแล้ว แต่สิ่งที่มาแทนคือแววตาของความอิจฉาไฟนี้แทบจะเผาหน้าฉัน
“เกาะแน่นๆนะ”
“ไม่จำเป็นย่ะ” ฉันจึงนั่งให้ห่างจากตัวบุชที่สุด แต่มันแต่มันเป็นรถคล้ยรถแข่ง เบาะรถมานเป็นระนาบเอียงลงไปถึงคนขับ ไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็ค่อยไหลไปติดนายบุชในที่สุด
“แน่ใจนะ”
“ย่ะ”
บรื้น.................
ตานี้ขับเร็วชะมัดยาก จนทำให้ฉันต้องหาที่ยึด นั้ก็คือเอวของตานี้นั้นแหล่ะ อุ่นจังเลย
“ถึงแล้ว”
“หาเร็วจัง”
“เธอนี้เกาะหรือกอดฉันเนี้ยแน่นชะมัดเลย”
“ก็คนมันกลัวนี้”
“โอเค ไปละนะ”
“ขอบจัยที่มาส่ง”
“อือ”
ตานั้นก้ค่อยๆขับรถออกไป ก่อนที่ฉันจะกลับขึ้นไปยังห้องเพื่อรอยัยนัทกลับบ้าน
[บุช says:]
ชาเธอจะบ้ารึเปล่ารู้มั้ยว่าการที่เธอมาซบฉันแบบนั้นมันห้ามใจลำบากแค่ไหนที่จะไม่กอดเธอ เกือบไปแล้วที่เธอจะมารู้ว่าฉันเป็น แวมไพร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น