ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ห้องเก็บของไฟแดง
ภายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์อีตาบุชก็สามารถ กลายเป็นหนุ่มหล่อ Top 5 ของโรงเรียนอย่างไม่ยากเลย แต่ฉันก็ไม่แปลกใจเลย แต่ที่หน้าแปลกก็คืออีตานี้ยังโสดและก็ไปไหนมาไหนกะฉันยังกะสนิทกันมาก ไปส่งฉันและนัทกลับบ้านทุกวันเลย ทำให้ฉันถูกสาวน้อยสาวใหญ่ในโรงเรียนหมายหัวไว้หมดแล้ว
“คิดไรอยู่หนะ ยัยบ๊อง” หืม...
“อีตาบ้า ว่าฉันอีกแล้วนะเดี๋ยวปัดเอาข้าวผัดราดหน้า”
“เธอกล้ารึไง”
“จะลองมั้ยล่ะ” ทั้งฉันและตาบุชไม่มีใครยอมกันเลยต่างฝ่ายต่างทะเลาะกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆจนในโรงอาหารเค้าหันมามองกันหมดแล้ว
“พอเถอะๆนะๆชานั่งลงซะ”
“ได้ยินมั้ยยัยบ๊องนัทเค้าบอกให้เธอนั่งลง”
“นายด้วยแหล่ะบุช”
“5555555555”
“เงียบไปเลย”
“55555555555”
“ชิส์”
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เห็นม่ะหมดเวลาพักแล้วมัวแต่เถียงกับนายกินข้าวไม่หมดเลย”
“เธอกินช้ายังกะเต่าเองหนิ”
“งั้นนายกับนัทขึ้นไปก่อนละกันเดียวฉันตามไป”
“รีบกินนะชา”
“อือ”
ซวบๆๆๆๆๆฮา
“หมดจะสายแล้วรีบไปดีกว่า”
แล้วจู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาขวางทางฉันไม่ให้ฉันเดินไป แต่ว่ายัยนี้น่าตาคุ้นๆยะ
“เธอชื่อชา ม.4 ห้อง 1 ไช่มั้ย”
“ใช่ ช่วยหลีกทางด้วยฉันต้องรีบไปเข้าเรียน”
“ง่ายไปมั้ง”
“มีอ่ะไร เธอต้องการอ่ะไรจากฉันล่ะ”
“เธอคิดว่าตัวเองสวยมากนักรึไงถึงไปยุ่งกะพี่บุชหนะ”
“นึกว่าเรื่องอ่ะไร”
“เราแค่เป็นเพื่อนกันนะ”
“เพื่อนเหรอ ชิส์ จัดการมัน” เพี๊ยะ ยัยนี้เรียกพวกมาจับตัวฉันไว้แถมยังตบฉันอีกเจ็บชะมัด
“เธอตบฉัน”
“ใช่”
“ย่าห์...”เพี๊ยะ เพี๊ยะๆๆๆๆ
ฉันสะบัดพวกนั้นจนหลุดแล้วก็คล่อมตัวลงไปตบยัยนั้นคืนไปหลายครั้งแต่ก็ถูกจับได้อีก
“เธอกล้ามากนะที่กล้าตบหน้าฉัน”
“อู้อี้อี้อู้”ไอ่พวกหมาหมู่ ถ้าฉันไม่ถูกปิดปากไว้นะจะกระโดกัดให้หูขาดเลย
“ลากมันไปที่ห้องเก็บของ”
พวกนั้นลากฉันเข้ามาในห้องเก็บของ ซ้อมฉันซะเจ็บไปทั้งตัว
“ไปเอาน้ำมันมาราดห้องนี้ให้ทั่วเลย” จะเผาสดฉันเหรอเนี่ย....ช่วยด้วยบุชช่วยด้วย
“จุดไฟแล้วเผ่นเลยไป”
พรึ่บ แค่แปปไฟก็ลุกท่วมไปทั่วเลยจะทำไงดีเนี่ย
“บุช บุชช่วยด้วย นายอยู่ไหนช่วยฉันที”
ปัง ๆๆ!!!
“แสบตาจังเลย ฮือ...”
“ชา ชาเธอมาอยู่อ่ะไรในนี้หละ”
“บุช” ฉันรู้สึกดีมากเลยนะที่นายมาช่วยฉัน...ฮือ
“มานี้ออกไปกันเถอะ”
“อือ...ฮึบ”
“โอ๊ย ขาฉัน”สงสัยเมื่อกี้ฉันต้องขอเท้าแพลงตอนโดนพลักลงมาแน่ๆเลย
“เจ็บขาเหรอ”
“อื้อ”
“มานี้...ฮึบ”โอ้โหนายบุชอุ้มฉันขึ้นมาเหมือนฉันเป็นตุ๊กตาเลยทั้งๆที่ฉันออกจะตัวหนัก แต่แผงอกของนายนี้น่านอนชะมัดเลย –ขอหนอนหน่อยนะ
“ชา ชา เธอเป็นไงบ้าง”
“ที่ห้องพยาบาลเหรอ”
“ป่าว”
“เธออยู่ในโรงพยาบาลยัยบ๊อง”
“มานี้ได้ไงอ่ะ ก็เมื่อกี้ฉันยังอยู่ในห้องเก็บของที่ไฟท่วมอยู่เลย”
“เดี๋ยวฉันมานะ”อ่าวนายจะไปไหนอยู่เฝ้าฉันก่อนสิ....
“เธอพาฉันมาโรงพยาบาลยังไงนัท”
“ฉันไม่เกี่ยวเลย”
“แล้วฉันมานี้ได้ไงอ่ะ”
“ก็พอเราขึ้นไปถึงห้องแล้วเธอก็ไม่ขึ้นมาสักที แล้วจู่ๆบุชก็ลุกขึ้นแล้วก็วิ่งหายไปจากห้องไม่บอกอ่ะไรสักคำ”
“แล้วไงอ่ะ”
“สักแปปบุชก็อุ้มเธอวิ่งผ่านห้องไป ฉันก็เลยวิ่งออกตามมา”
“..............”
“แต่พออกมาเธอกะบุชก็หายไปแล้ว แล้วอีก 5 นาทีเค้าก็โทรมาบอกฉันว่าเธออยู่ที่นี้”
“.......”อึ้งกิมกี่
“พยาบาลบอกว่าเห็นเค้าอุ้มเธอเข้ามานะ”
“งั้นก็แสดงว่าตานั้นอุ้มฉันมาถึงที่นี้นะสิ”
“คงงั้นแหล่ะ”
“นี้เดียวฉันไปเก็บของที่คอนโดแล้วคินนี้ฉันจะมานอนกับเธอนะ”
“อือ”
“อ่าบุชมาพอดีฝากชาด้วยนะเดียวฉันไปเก็บของก่อน”
“บอกยัยนั้นว่าอย่าเห่ามากก็แล้วกัน”
“ชิส์”
“รีบไปเถอะนัทค่ำแล้ว”
“อ่าๆ”
15 นาทีผ่านไป
“..................”
“มองหน้าฉันทำไมยัยบ๊อง”
“ขอบจัยนะ”
“ขอบคุณทำไม”
“ก็นายเป็นคนไปช่วยฉันหนะ”
“ช่างมานเหอะ”
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“รู้ก็แล้วกันน่า”
“........................”
“แล้วเธอเข้าไปอยู่ในนั้นทำไม จะฆ่าตัวตายรึไง”
“ก็เพราะแฟนคลับนายนั้นแหล่ะลากฉันไป”
“อ่าวเหรอ”
“ย่ะ เกือบตาย”
“ฉันขอโทษนะ”
“หืม...ว่าอ่ะไรนะ”
“ขอโทด”
“ไม่เปนไร”
“งั้นฉันขอไถ่โทดนะ”
“ยังไงอ่ะ...”
“ฉันให้”OoO
“สวยจัง...สร้อยของนายเหรอมันดูเป็นผู้หญิงมากเลยนะ”นายนี้หยิบสร้อยออกมันเป็นสร้อยที่มีจี้เป็นพลอยเม็ดเป้งสีฟ้ามีปีกออกสองข้างเป้นรูปปีกค้างคาวสีดำ
“ฉันให้เก็บไว้นะ”
“ใส่ให้หน่อยดิ”
“มานี้มา”ตาบุชนี้ก็น่าเหมือนกันแหะ
“เธอ 2 คนทำอ่ะไรกันอ่ะ”
“นัท/นัท”ทั้งฉันและบุชหันไปมองต้นเสียงทันทีตอนนี้เราสองคนอยุ่ในท่าที่ดูแล้วชวนคิดมากเลยสิเนี่ย ฉันนั่งอยู่บนเตียงแล้วตาบุชก็เอียงตัวมาข้างแก้มเพื่อใส่สร้อยให้ฉัน
“ป่าวหนะ”
“ไม่มีไร...แค่ยัยบ๊องให้ฉันใช่สร้อยให้หนะ”
“สร้อยใครเหรอชา”
“เออ....”
“ฉันกลับก่อนนะนัท บาย”
“บาย”แล้วนายนั้นก็วิ่งหน้าตั้งหายไปจากห้องอย่างเร็วเลย
“แล้วสร้อยนี้ของใครเหรอ”
“ของฉันเองแหล่ะไม่มีไรหรอก”
“ฉันนอนแล้วนะนัท”
“จ๊ะนอนเถอะ”
“เฮ้อ...”ถ้าวันนี้ไม่ได้นายฉันจะเป้นยังไงบ้างนะ แล้วทำไมนายถึงดูอ่อนโยนทั้งที่ปกตินายออกจะโหดร้ายกับฉันนะ ฉันคิดว่า ฉันชอบนายแล้วละบุช นายจะคิดเหมือนฉันรึเปล่านะ
[บุช Says:]
ยัยบ๊องเอ้ย...เกือบไปแล้วนะเราเกือบทำให้ยัยนั้นรู้ความจริงแล้วว่าเราเป็นใคร ยัยบ๊องเธอคือ นาชิชชา ที่ฉันรอคอยมาตลอด 1000 ปีจริงรึเปล่า ถึงเธอจะมีหน้าตาที่ไม่เปลี่ยนไปแต่นิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปจริงๆ สักวันนึงฉันจะบอกเธอเองว่าเราเคยรู้จักกันเมื่อนานมาแล้ว...แล้วฉันจะถามเธอว่าเธอจะไปกับฉันมั้ย ชา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น