คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
พวกคุณเคยรู้สึกว่าทำไมชีวิตถึงได้น่าเบื่อ
จะมีชีวิตอยู่ไปวันๆไหมครับ ผมไม่รู้ว่าพวกคุณมีความรู้สึกนี้ไหม
แต่ผมกำลังจะบอกว่าตอนนี้ผมกำลังมีความรู้สึกนั้นอยู่ ชีวิตของผมคือการดิ้นรนให้อยู่ไปวันๆ
ครอบครัวของผมนั้นอาศัยอยู่ในหมู่บ้านรีบิ้น
ที่เป็นหมู่บ้านที่ทางรัฐบาลไม่เหลียวแล เป็นหมู่บ้านที่เปรียบเสมือนเมืองขยะของเมืองที่รุ่งโรจน์ไปด้วยอำนาจ
ในแต่ละวันพวกเราในหมู่บ้านจะรอรถขนขยะจากในตัวเมืองมาทิ้งขยะที่หมู่บ้านของพวกเรา
แล้วเก็บหาพวกเศษอาหาร เศษตังมาประทังชีวิต แต่ก็อย่างว่าแหละ ก็มันเป็นขยะนี่นะ
ไอของที่กินได้ก็ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่
คนที่นี่เวลารถขยะมาก็จะรีบกรูกันไปเอา(เศษ)อาหาร ถ้าไม่มีวันนั้นก็อดไป
พูดมาตั้งนานผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย
ผมชื่อ ลูคัส ลินิน เป็นหนุ่มหล่อวัย 16 ปี
ที่กำลังจะเข้าสู่วัยรุ่นเต็มตัวในวัยอายุ 18
ตอนนี้มีความพร้อมหาเมียแล้วถึงแม้อายุจะยังไม่ถึงเกณฑ์ก็เถอะ มีความฝันคือการออกไปจากหมู่บ้านนี้แล้วไป
เป็นคนดังของประเทศนี้ และมีเมียสวยๆ ขอจบการแนะนำตัวสั้นๆเพียงเท่านี้ครับ
“เห้ยอีลูคัส
มานี่ดิ๊” คนที่กำลังเรียกผม คือพ่อของผมชื่อ มาคัส ลินิน เขาคงเรียกผมเพื่อจะหาเรื่องปวดกบาลมาให้ผมแน่ๆ
เขาเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องสุดๆ มีปัญหาไรแม่มทิ้งให้ผมรับผิดชอบตลอด
แต่ก็ช่วยไม่ได้อะนะ ก็เขาเป็นพ่อที่เลี้ยงดูพวกผมมากว่า10 ปีนี่นา แม่ของผมตายไปแล้วตอนผมอายุประมาณ
6 ทิ้งให้พ่อต้องเลี้ยงดูพวกผม ซึ่งมี ผม
พี่สาว แล้วก็น้อง
พี่สาวของผมตอนนี้ไม่อยู่แล้วเธอบอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่
จะไปหาผัวเลี้ยงชีพตัวเองดีกว่าเลยหนีออกจากไปเมื่อสองปีก่อนตอนที่เจ้าตัวอายุได้ประมาณ
17 ปี ตอนนี้เลยอยู่กับพ่อแค่สองคน
แล้วน้องชายละ
ตอนนี้ไม่รู้เป็นไง มันดันไปจับเหล่าเศรษฐีคนหนึ่งที่หลงทางมายังหมู่บ้านของผม เสร็จสิครับหมอนั่นดันเป็นลูกคนใหญ่คนโต
เกลียดพวกคนสกปรกอย่างผม ไม่ถูกใจที่มองตา เลยถูกลากเข้าคุกตลอดชีพไปแล้ว
การเกิดมาจนมันชั่งรันทดจริงๆ
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะมีชีวิตที่น่าตื่นเต้น
สดใสเหมือนพวกวัยรุ่นในตัวเมืองบ้างจัง อยากแต่งตัวดูดีควงสาวสวยๆ เชิดหน้าบ้าง
ทำไมผมต้องเกิดมาจนอย่างงี้นะ
ด้วยสถานะที่จนขนาดนี้
ถึงผมมั่นใจว่าหน้าตาตัวเองทั้งหล่อ ทั้งดูดี ขนาดไหน
ก็คงไม่สาวที่ไหนมาเหลียวมองหรอก หนึ่งในรสนิยมสาวๆที่นอกจากหล่อแล้วมันต้อง รวย! คิดแล้วก็เจ็บใจชิบ
ตอนเห็นสาวๆหน้าตาน่ารักควงแขน อีอ้วนดำเตี้ย แต่เสือกใส่ฟันทองคำ นาฬิกาเพชร
ขนเฟอร์
แล้วดูตูสิ
หน้าตาออกจะหล่อบาดใจแต่เสือกจน แค่การแต่งตัวสาวๆแทบหลีกหนี แต่กองขี้แทบพุ่งเข้าใส่
ด้วยเนื้อตัวผมที่ดำมอมแมมแม้แต่หมาข้างถนนยังกราบ เสื้อผ้าเพราะไม่มีตังจะซื้อใส่
ขาดๆรุ่ยๆจนแทบจะแก้ผ้า หรือปิดแค่เป้าแบบมนุษย์ดึกดำบรรพ์
ถ้าเป็นไปได้
ขอให้ชีวิตมันหลุดพ้นจากชีวิตจนๆนี่ที มันน่าเบื่อ
พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับคนหล่อคนนี้เลยยยย เกิดมาหล่อเสียดายหน้าตาเป็นบ้า
อย่างงี้สู้ให้ผมหน้าตาเหมือนกองขี้ แต่รวยล้นฟ้าดีกว่า
“เข้าใจที่พูดไหมลูคัส!”
“อ่าครับๆ”
มะกี้พูดอะไรฟระ
“งั้นไปกันเหอะ
พ่อหนุ่ม” อาเระ! ใครฟระ
“โชคดีละ
ลูคัสลูกพ่อขอให้ลูกรอดนะ
พ่อจะกลับบ้านไปหายายแล้ว บ๊ายบาย”
“อา...ครับ
บายครับ” อะไรฟระงงไปหมดแล้วเนี่ย
ด...เดี๋ยวนะ
บ๊ายบายงั้นเหรอแล้วทำไมผมต้องเดินตามเจ้าหมอนี่ด้วยหนะ แล้วผมกับพ่อมียายด้วยหรอ
“เห้ยยยยย
พ่อจะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องก๊อนนนนนนนน!”
“อีกสองปีลูกจะตาย
รอดกลับมาให้ได้นะ พ่อรักลูกนะ” เดี๋ยวๆ อะไรฟระนี่ตูกำลังจะตายงั้นเหรอ
ระหว่างดราม่าชีวิตพ่อพูดอะไรฟระ
“ปล่อยผม
ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ คุณจะพาผมไปไหน ให้ผมกลับไปคุยกับพ่อก่อนนนนนน” อย่างงี้มันต้องดิ้นสุดแรงเกิด
เรื่องมันจะดำเนินเร็วไปไหนฟระ ตามไม่ทันแล้ววว
“เจ้าหนูไม่ได้ฟังเมื่อกี้หรอ
พ่อของเจ้าหนูติดหนี้พนันไม่มีเงินใช้เจ้านายของพวกข้า แถมยังไปขโมยเงินเจ้านายข้าแล้วทำมาเป็นมาย้อนจ่ายค่าหนี้พนันอีก
ตอนแรกท่านกะจะฆ่าครอบครัวเจ้าหนู แต่เจ้านายมาดูบ้านของเจ้าหนูแล้วเกิดความละอายใจที่ไปโกรธแค้นพวกชาวบ้านยาจก
แล้วในระหว่างนั้นก็บังเอิญเห็นพ่อหนุ่มพอดี แล้วเกิดอยากได้เจ้าหนู จึงได้เสนอให้พ่อของเจ้าหนูมอบตัวนายต่างหนี้ซะ
พ่อของเจ้าหนูก็ตอบตกลงทันที ดังนั้นข้ามาเพื่อมารับเจ้าหนูไปหาเจ้านายของข้า”
“...”
ง่ายไปไหม หาเรื่องปวดกบาลให้ผมจนได้สินะ แถมหนักกว่าเดิม
“เข้าใจที่ข้าพุดใช่ไหม”
ผมได้แต่พยักหน้าขึ้นลงไปมา บทจะถูกทิ้งก็จะง่ายไปไหนฟระ
ตอนนี้ผมก็ขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว
ในรถไม่ได้มีผมแค่คนเดียวเท่านั้น ยังมีคนอื่นๆอีกที่นั่งมากันก่อนแล้ว
ทุกคนต่างมีหน้าตาที่เศร้าหมองและจนพอๆกับผม แต่ถ้าเทียบกับสภาพผมแล้วพวกเขาเป็นคนมีฐานะปานกลางซะมากกว่า
คนที่พาตัวผมมา พาผมไปนั่งในสุด
แล้วหลังจากนั้นเขาก็ออกไปขับรถไปยังสถานที่ปลายทาง
“นี่นาย
นายก็มาขายตัวเป็นทาสเหมือนกันหรอ”
“...”
คนข้างๆพูดกับผม ผมก็ส่วยหน้าตามความจริง
“พ่อของผมไปติดหนี้พนันกับเจ้าบ้าน
เลยขายตัวผมไปใช้หนี้” คนข้างๆผมลูปหลังผมช้าๆแนวปลอบใจ
“ดูจากสภาพนายแล้ว
คงลำบากน่าดูนะ สู้ๆ ฉันขายตัวฉันเองเพราะอยากสร้างชีวิตใหม่”
“ด้วยการเป็นทาสอย่างงั้นเหรอ”
เป็นคนที่กล้ามากจริงๆ
สำหรับผมแล้วการมีอิสระคือสิ่งที่สามารถรักษามันได้มากที่สุด
ดังนั้นผมจึงไม่มีความคิดที่จะไปเป็นทาสชาวบ้านเขา ถึงแม้มันจะมีที่พัก อาหาร
และน้ำให้ก็เถอะ
“ใช่
ถ้าเป็นทาสที่นั่น ระหว่างทำงานแล้วท่านเดรฟัสถูกใจละก็ ก็อาจจะเลื่อนขั้นเป็นนายบำเรอ
แล้วรวยไปตลอดชีพ ไม่ต้องห่วงหรอกนายหน้าตาดีมาก
บางทีท่านเดรฟัสอาจจะนายไปบำเรอเลยก็ได้นะ แล้วนายก็รวย”
“!!!” เดี๋ยวๆนะไป บำเรอ
“เอ่อ
ไปบำเรอ ดูเหมือนจะเป็นคุณนายที่เอ่อ...”
“ชื่อท่านเดรฟัสเหมือนผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรอ
เขาเป็นผู้ชายต่างหาก เป็นผู้ชายที่มีเมตตาด้านความรักมากๆ
เขาไม่เกี่ยงเพศหรอกไม่ต้องห่วง เห็นบอกกันว่าเขาใจดีมาก
โดยเฉพาะอยู่บนเตียงแม้ว่าเขาจะหมดสนใจเราแล้ว เขาก็ยังรับผิดชอบโดยการให้เงินให้ใช้สร้างตัวใหม่หรือใช้ไปตลอดชีวิตได้เลยละ
นั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงต้องเข้าไปเป็นนายบำเรอให้ได้!”
ไอไฟที่ลูกกะตานั่นมันอะไรฟระ
มันบ้ารึไงฟระที่จะไปเสียตัวกับผู้ชาย จะว่าไปชื่อเดรฟัสก็คุ้นๆแหะ
....กำแล้วนั่นมันขุนนางรุ่นพ่อที่มีข่าวลือเรื่องวิปริตเรื่องเพศนี่หว่า!
‘แล้วในระหว่างนั้นก็บังเอิญเห็นพ่อหนุ่มพอดี
แล้วเกิดอยากได้เจ้าหนู’ อยู่ๆข้อความนี้ก็พุ่งเข้ามาในหัวอย่างอัติโนมัติ
ชิบหายยยยยยยย
นี่ตรูกำลังจะถูกเสียตัวกับขุนนางรุ่นพ่ออย่างงั้นเรอะ แล้วก็จะถูกฆ่าในอีกสองปีข้างหน้า
หลังเบื่อผมทำกับผม
ไอพ่อบร้า
ทำไมถึงทำกับลูกในไส้อย่างงี้ฟระ
ใครก็ได้ฆ่าตูทีเถอะ
แต่ตูยังไม่อยากตาย
ความคิดเห็น