คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1
“ นี่ลูคัส ถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว ” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
หลังจากหลับมานาน เพราะได้ยินเสียงของฮาเวน
“ ขอบใจมาก ฮาเวน ว่าแต่มาถึงนานรึยัง ” ฮาเวนก้คือคนที่ทักทายผมคนแรกนั่นแหละ จากที่คุยแนะนำตัวกันมาได้ซักพักก็ได้ค้นพบว่า ฮาเวนเป็นคนที่น่าสงสารพอตัวอย่างน้อยผมก็ยังมีพ่อ แต่ฮาเวนเกิดมาก็ถูกพ่อแม่ทิ้งซะแล้ว
ฮาเวนมีชื่อเต็มว่า ฮาเวน ควินเซลล์ มาจากหมู่บ้านชาญญ่า ซึ่งไม่ได้ไกลจากหมู่บ้านรีบิ้นของผมมากนัก จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้อธิบายลักษณะเมืองที่ผมอยู่เลย เมืองที่ผมอยู่เรียกว่าเมืองมาวน์เทนต์ไฮน์ ตั้งอยู่ในราชอาณาจักร แม๊กโครลอน
มาวน์เทนต์ไฮน์เป็นเมืองที่มีลักษณะเป็นรูปก้นหอยคือถนนเดินวนรอบภูเขาจากฐานภูเขาขนาดใหญ่ ดังนั้นหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านจะเรียงขึ้นไปเรื่อยๆ โดยหมู่บ้านของผม กับฮาเวนจะอยู่ตรงฐานของภูเขา ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ถูกทิ้งหรือปล่อยให้ถูกลืมเพราะยิ่งสูงก็จะยิ่งเป็นที่อยู่ของหมู่บ้านที่รวยขึ้นเรื่อยๆตามลำดับชั้นของภูเขา
ระหว่างที่ผมกำลังอธิบายลักษณะของเมืองมาวน์เทนต์ไฮน์ผมกับฮาเวนก็กำลังจะเดินเข้าคฤหาสน์ของขุนนางชื่อเดรฟัส
จนตอนนี้กำลังเข้าแถวเตรียมเข้าคฤหาสน์
“ ลูคัสถึงคิวของผมแล้ว เจอกันนะ ”
“ แล้วเจอกันฮาเวน ” อย่างน้อยการเข้าคฤหาสน์ของขุนนาง
ก็ทำให้ผมเบาใจเรื่องที่อยู่อาหารการกิน และก็ไม่ต้องห่วงเรื่อง
เข้าไปแล้วจะมีเพื่อนรึปล่าว
แต่ที่แน่ๆพอเข้าไปผมจะพยายามหลีกเลี่ยงวิถีแห่งชายรักชายกับไอขุนนางนั่น!
ผมจะไม่ยอมไปเป็นนายบำเรอเด็ดขาด ใครบ้าจะยอมเสียสุทธิ์กับเพศเดียวกัน!
…เอ่อ... ไม่นับฮาเวนแล้วกัน
“ บอกชื่อนามสกุลมา พ่อหนุ่มผมคราม ’’ โอ๊ะสงสัยจะถึงคิวผมซะแล้ว “ลูคัส ลินินครับ”
“ พ่อหนุ่มนี่เองที่ท่านเดรฟัสหมายตา ”
“ … ”
“ ตอนแรกข้าก็สงสัยอยู่ว่า เด็กหนุ่มที่ท่านเดรฟัสหมายตาจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร ถึงได้หวังอยากได้มาครอบครองโดยที่เป็นเด็กจากถนนชั้นหนึ่งแท้ๆ ”
“ อ่า ครับผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อี...เอ่อ ท่านเดรฟัส
ถึงได้ต้องการตัวผม ”
“ ข้ารู้เหตุผลว่าทำไมเมื่อได้เห็นหน้าเจ้า ”
“ ทำไมหรอ ครับ ”
“ เจ้าชั่งเป็นเด็กหนุ่มหน้าหวาน ข้าเชื่อว่าถ้าจับเจ้าอาบน้ำก็จะเป็น หนุ่มน้อยที่งดงามน่าทะนุถนอมอย่างแน่นอน ”
ผมนี่ได้แต่อ้าปากค้าง เกิดมาสวยอดงามนี่มันพาซวยชัดๆ
...
เดี๋ยวนะ เป็นผู้ชายหน้างดงามเนี่ยนะ! มันต้องหล่อสิ ถ้าพูดถึงเด็กหนุ่มหน้าตาหวานแล้วฮาเวนยังหน้าตาน่ารักกว่าอีก ทำไมถึงไม่หมายตาฟระ แถวยังหน้าละอ่อนกว่าอีก อายุแค่14เองนะ ผมแก่กว่า = = ถึงจะแค่2ปีก็เถอะ
“ มาเวล แฮนเซล เด็กหนุ่มคนนี้แหละที่ชื่อลูคัส ” หลังจาก
คนตรวจสอบชื่อพูดเสร็จ ก็มีผู้ชายวัยกลางคนสองคนเดินออกมาจากประตู พร้อมกับโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน
“เชิญ ท่านลูคัสเดินตามพวกข้าสองคนขอรับ” ผมพยักหน้าหน้าก่อนจะเดินไปทางประตูอีกฝั่งจากประตูที่ฮาเวนเดินเข้าไป
พวกเขาพาผมเดินผ่านสวนขนาดใหญ่ เป็นสวนที่ปลูกแต่ต้นกุหลาบนานาชนิด จัดเรียงเป็นสีๆอย่างสวยงาม ส่วนทางเดินที่ผมกำลังเดินอยู่ดูเหมือนว่าแค่ปูพื้นก็ล่อไปกว่าพันจีเวลแล้ว นี่ยังไม่พูดถึงรูปปั้นของเทพธิดาที่อยู่ใจกลางของสวนที่ผมพึ่งเดินผ่านมา มันจะกี่จีเวลวะเนี่ย ตามที่ผมคิดแล้ว แค่ลงเงินปลูกสวนนี่เหมือนผมกินอยู่ได้อีก 50 ชาติ เลยมั้งเนี่ย
อิจฉาพวกเกิดมารวยวุ้ย =3=
ไหนๆก็พูดถึงเรื่องเงินแล้ว ผมก็คงต้องมานั่งบ่นอธิบายเรื่องระบบเงินซะหน่อย เดี๋ยวมางงว่าพันจีเวลนั้นมีค่าเท่าไรค่าต่าสุดของระบบเงินคือ คอปเปอร์ หรือก็คือเศษเงินนั้นแหละ ต่อมาคือ ซิลเวอร์ และต่อจากซิลเวอร์คือ โกลล์ สกุลเงินที่ชาตินี้ไม่รู้จะได้แตะรึปล่าว ต่อมาคือเงินสกุลที่ใหญ่เอามากๆ สกุลจีเวล สกุลที่ต้องรวยเอามากๆมีจีเวลเดียวก้ถือว่าระดับเศรษฐีแล้ว
ส่วนอัตราการแลกเปลี่ยนคือ 100 คอปเปอร์ แลกเป็น 1 ซิลเวอร์100 ซิลเวอร์ แลกเป็น 1 โกล์ล และ 1 จีเวลต้องใช้ถึง 10,000 โกล์ล
ถึงได้บอกมี 1 จีเวลนี่เศรษฐี อย่างไรขุนนางเดรฟัสนี่โครตเศรษฐี
อย่างไรขุนนางเดรฟัสนี่โครตเศรษฐี
พวกคุณคงจะบอกว่าผมจะอธิบายหรือบ่นอะไรนักหนาใช่ไหม
แต่ผมขออภัยด้วย ผมไม่สามารถเล่าเรื่องว่าตอนนี้ผมกำลังโดนกระทำชำเลาอะไรอยู่ ห๊ารำคาญผมบ่นดราม่า ผมบอกก็ได้ ตอนนี้ผมกำลังอาบน้าอยู่(ตัวผมเหม็นมาก คนมันจน)
ผมอยากจะรู้จริงอีพวกคนรวยมันทนให้คนอื่นจับอาบน้ำได้ยังไง
แล้วไอการค่อยๆใช้สบู่ลูบไล้มันอาไรกัน
“คุณลูคัสนี่ช่างผิวเรียบเนียนจริงๆขอรับ” ไอการพูดด้วยสีหน้าดูเคลิบเคลิ้ม ดวงตาหวานซึ้ง และการลูบไล้สบู่อย่างเบามือจนรู้สึกจั๊กจี้ นี่มันทำให้ผมรู้สึกขนลุกและสั่นอย่างแรง
เมื่อไรมันจะขัดถูผมเสร็จ สยิวเป็นบ้าปกติพวกคนรวยจะ อาบน้ำกันแบบนี้เรอะ
ต่อมาหลังจากอาบน้ำแล้ว ก็ถึงเวลาต้องแต่งตัวผมถูกจับแต่งตัวอย่างกับตุ๊กตาที่พวกผู้หญิงเล่น เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก
“เอาชุดนี้แล้วกันนะขอรับท่านลูคัส” จะบอกว่าคนที่จับผมอาบน้ำากับแต่งตัวนี่คนละคนนะครับ
“ว่าแต่ทำไมพวกคุณทั้งสองถึงต้องเรียกผมขึ้นต้นด้วยท่านด้วยละครับ” แค่ถูกขุนนางนั่นหมายตานี่คงไม่ถึงขนาดต้องเรียกท่านเลยก็ได้ม๊างงงงง
“ก็เพราะว่าอีกไม่นาน ท่านเดรฟัสจะไปจดทะเบียนกับท่านลูคัส” อ่อ อย่างงี้นี่เอง อีกไม่นานก็จะจดทะเบียน….
…
“เอ่อ จดทะเบียนหรอครับ”
“ใช่ครับ ท่านลูคัสชั่งโชคดีเสียจริง”
“ทำไมหรอครับ”
“แม้ว่าจะมีชายหญิงเข้าหาท่านเดรฟัสจำนวนมาก แล้วพวกเขาหรือเธอเหล่านั้นจะร่ำรวยมีฐานะ หน้าตาดีขนาดไหน ท่านเดรฟัสก็ไม่เคยสนใจหรือพิศวาสจนถึงขั้นพาไปจดทะเบียน มีเพียงแต่ท่านลูคัสเท่านั้น”
โอ้ดีๆ ผมชั่งเกิดมามีโชค อยู่ดีๆก็ตกถังข้าวสาร ได้แต่งงานกับเศรษฐีโคตรรวยที่มีชนชั้นถึงขุนนาง
ถุ้ย...
ดีตรงไหนฟระ อยู่ดีๆก็ถูกจับแต่งงานกับใครก็ไม่รุ้ ถามตรูซะคำไหม ว่าอยากแต่งรึเปล่า เวลาแต่งงานคนข้างๆผมต้องเป็นสาวๆสวยๆใส่ชุดแต่งงานสีขาวสะอาดตา แล้วส่งยิ้มหวานสิ
ไม่ใช่ขุนนางใกล้ตายห่าก่อนผม
...แต่จะว่าไป ชาตินี้ผมก็อาจจะไม่มีวันได้แต่งงานอย่างนั้นอยู่แล้ว แล้วก็คงจะจนต่อไป
หรือว่าผมควรจะภูมิใจที่โชคดีได้จดทะเบียนแต่งงานกับเศรษฐี
ใช่ไหม
จริงสิ! หลังขุนนางเดรฟัสตายผมในฐานะภรรยา(ที่อยู่ดีๆก็ได้เป็น) ก็จะได้เป้นเจ้าของต่อ ถึงตอนนั้นผมค่อยเอาเงินไปหลีสาวมาเป็นคุณนายในตระกูลนี้เลย หุหุหุ ตูนี่ฉลาดจริงๆ
ได้ข่าวว่าลูกชายทั้งสองคนของขุนนางเดรฟัส ตายไปแล้วซะด้วย เสร็จตรูละ
ลูคัส นายนี่มันฉลาดจริงๆ
“ผมคิดว่าชุดนี้เหมาะกับท่านลูคัสมากเลยขอรับ ถ้าท่าน
เดรฟัสเห็นท่าน จะต้องหลงรักมากกว่าเดิมแน่นอน”
ว๊ายยย! สาวแตกเลยตู ใครก็ไม่รู้หล่อเป็นบ้า
ผมนี่ถึงขั้นมองความหล่อของตัวเองในกระจกเลยทีเดียว
แค่การอาบน้ำนี่ ทำให้จากคนหล่ออย่างผมยิ่งกลายเป็นหล่อระดับเทพได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
รู้งี้อาบน้ำทุกวันดีกว่า
...โอเคผมยอมรับก็ได้ว่าผมอาบน้าเดือนละครั้ง
ก็น้ามันเย็นอะ หนาววว
“มาเวล ท่านเดรฟัสกลับมาจากการประชุมขุนนางแล้ว ข้าคิดว่าถึงเวลาที่ท่านลูคัสควรจะไปทักทายท่านเดรฟัสและไปโชว์ตัวได้แล้ว เจ้าแต่งตัวให้ท่านลูคัสเสร็จหรือยัง” ผมหันไปมองคนที่พึ่งมา หรือก็คือคนที่ขัดถูลูบไล้ตัวผม
“โหยย น่ารักใช้ได้เลยหนิมาเวล ชุดนั่นเหมาะกับท่านลูคัสเอามากๆเลย สมแล้วที่เปนเจ้า ด้านแฟชั่นต้องยกให้จริงๆ”
“ด้านการอาบน้า ข้าต้องยกให้เจ้าเช่นกัน แฮนเชล สะอาดทุกซอกทุกมุมจริงๆ” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็จับมือกัน
และยกนิ้วโป้งมาให้กันรวมถึงชมความสามารถกันเอง
รู้สึกเหมือน ผมไม่ได้อยู่ในห้องนี้เลยทีเดียว
“เอาละท่านลูคัส ตามข้ามา ที่นี่ชั่งใหญ่นัก เกรงว่าท่านที่พึ่งมาที่นี่ครั้งแรก การบอกทางอาจจะไม่สามารถช่วยให้ท่านลูคัสเดินไปถึงห้องของท่านเดรฟัส” ผมเดินตามพ่อบ้านวัยกลางคนที่มีชื่อว่า แฮนเซล เขาพูดถูกถึงเขียนแผนที่มาผมก็คงหลงแน่นอน
ทางเดินจากที่ผมสังเกตดูแล้วไม่มีอะไรเป็นจุดสังเกตเลย เหมือนเป็นทางเดินที่ไม่สิ้นสุด พื้นทำจากหินสีขาว
ที่ดูจะเปล่งแสงแปลกตา และตรงกลางทางปูด้วยพรมสีแดงเข้มสะอาดตา ข้างๆทางเดินเป็นหน้าต่างที่มองออกไปเป็นสวนที่ผมเดินผ่านเข้ามา ระหว่างหน้าต่างสองบานจะวางเสาที่วางแจกันดอกกุหลาบสีขาว ส่วนด้านตรงข้ามหน้าต่างจะเป็นประตูห้องต่างๆ ซึ่งบานประตูเหมือนกันหมด พอเดินไปซักพักก็จะมีทางแยกให้เดินเข้าไปอีกเป็นระยะๆ
จากที่ผมอธิบายมาพวกคุณคงจะสงสัยอะไรไหมครับ จริงสิ ผมควรบอกอะไรไว้ก่อนผมเป็นพวกขี้สังเกตเอามากๆและเห็นอะไรจะสงสัยไปหมด และเรื่องพูดมากไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง (ไอการอ่านแล้วทำหน้าอย่างกับว่าแกจะบ่นอะไรอีกฟระนั่นมันอะไรกันครับ =3=)
เอาละเข้าเรื่องๆ จำได้ไหมที่ผมบอกว่าเมืองนี้ตั้งอยู่บนภูเขาขนาดใหญ่ โดยจะเรียงชั้นขึ้นไปเรื่อยๆ ด้วยการวางเมือง
วนรอบภูเขา ทำให้บ้านในเทืองนี้จะมีหน้ากว้างยาวตามแนวถนน และมีความลึกเข้าไปไม่มากนักเพราะติดชั้นหินแข็งของภูเขา
นั่นแหละผมรู้สึกว่าทำไมตัวคฤหาสถ์ยังสามารถจึงสามารถลึกเข้าไปอีก และที่น่าแปลกคือถึงสวนนี้จะยาวและกว้างมากแค่ไหนก็ไม่น่าจะกว้างถึงขนาดผมเดินมานานแล้ว แต่ยังรู้สึกเหมือนยังเดินอยู่ตรงริมสวนอยู่เมื่อมองจากหน้าต่าง แต่ทางเดินไม่ได้อยู่ที่เดิมนะ
รู้สึกเหมือนเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสุดทางซะที โดยที่
การตกแต่งของคฤหาสน์หลังนี้มันเรียบง่ายตามที่อธิบายไปแล้ว แต่ผมกลับรู้สึกเริ่มขนลุกซะแล้ว
นอกจากผมกับพ่อบ้านแล้ว ไม่มีใครอยู่ตามริมทางเดินแม้แต่คนเดียว
นี่คือทำงานเป็นพ่อบ้านกันแค่ 2 คนหรอฟระ
“ท่านเดรฟัสขอรับ กระผมนำตัวท่านลูคัสมาแล้วขอรับ”
ความคิดเห็น