คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
วันนี้เป็นวันที่สดใสของใครบางคน.........
“แจ โบแจ แจจุงจ๋า..........” เสียงตะโกนที่แสนจะน่าฟัง(รึป่าว) ดังไปทั่วพระตำหนัก จนนางกำนัลทั้งหลายสะดุ้งกันเป็นแถว
ตึง ตึง ตึง ... เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาตามระเบียง เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนมาถึงประตูบานนึง
‘ ปึง ‘
“มีอะไรแต่เช้าล่ะเนี่ย” ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เอ่ย ขึ้น
“แหมๆๆๆ มาหาแค่นี้ก้อม่ายได้ ชิ” คนฟังส่ายหัวไปมา อย่างเอือมระอาในความไม่รู้จักโตของคนตรงน่า
“โอ๋ หมีน้อยไม่ใช่อย่างงั้นนะ” ว่าพลางเอามือขยี้หัวอีกฝ่ายเล่น
“หายงอนก้อด้ายยยยยย” (ทำไมมันหายงอนเร็วจังฟะ)
“ว่าแต่มีเรื่องไรหรอ เสียงดังแต่เช้าเชียว”
“ข่าวดีล่ะ โบแจ”
“ข่าวเรื่องไรล่ะ รีบบอกมาซิ”
“ก้อนะ ฉันไปขอท่านลุงมาล่ะ ว่าอยากไปเรียนนอกวัง รู้มั้ยโบแจ ท่านลุงตอบว่าไง” เจ้าหมีน้อยเล่าพลางทำหน้าตาตื่นเต้นสุดๆ
“แล้วฉันจะรู้ได้ไงเล่า” เออ ใครมันจะไปรู้กับแกล่ะ
“ท่านลุงบอกว่า ให้พวกเรา 5 คนไปเรียนนอกวังได้ล่ะ โอ้ยยยย ฉันว่าท่านลุงต้องกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆเลยอ่ะ”
“หะ ท่านลุงพูดอย่างงั้นจิงๆหรอ” แจจุงพูดออกมาอย่างตกใจ พร้อมกับยิ้มหน้าบาน จนหมียุน หน้าแดง(ซะงั้น)
“ก้อจิงนะสิ ฉันมาบอกนายคนแรกเลยนะ”
“ปะ งั้นเราไปบอกคนที่เหลือกันเหอะ” แล้วแจจุงก้อรีบลากเจ้าหมีไปทันที
ณ ลานกว้าง(ที่ใช้สำหรับพัหผ่อนอ่ะนะ)
ฟิ้วววววววววววววววว เสียงลูกธนูแหวกผ่านอากาศไปปักตรงเป้าที่อยู่ห่างออกไปไกลหลายร้อยเมตร
“นายว่า กลางเป้ามั้ย”
“นายถามมากี่รอบล่ะ ระดบนายถ้าพลาดเป้าก้อบ้าแล้วล่ะ”
“แหม ก้อถามเพื่อความมั่นใจไง”
“อย่างนายนี่นะ ไม่มีความมั่นใจ เหอะ อยากอวดมากกว่าอ่ะดิ ยูชอน”
“เออ น่า “ มันดันรู้ทันอีก
“นี่ฉันกับชางมินนั่งเฝ้านายยิงธนูมาแต่เช้าล่ะนะ ตานายไปเล่นบอลกับฉันบ้างสิ”
“โห คอยแค่นี้ทำบ่น”
“แค่นี้ของนายอ่ะ ชางมินมันอ่านแฮร์รี่ เล่ม6 จบไปตั้งนานแล้ว” จุนซูพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดๆ จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไง ไอ้บ้านี่เล่นไปปลุกเค้าตั้งแต่6โมง ให้มานั่งดูมันยิงธนูเล่น แถมยังไปลากชางมินมาอีกคน ตอนแรกกะจะไปเรียกยุนมาอีกคน แต่กลัวโดนหมัตะครุบ ส่วนแจรายนั้นไม่ต้องพุดถึง คงไม่ยอมตื่นงายๆ เค้ากับชางมินเลยเป็นแพะรับบาป แล้วดูสินี่มันจะเที่ยงแล้วนะ มันยังไม่เลิดเล่นอีกพูดแล้วเศร้า.............
“ก้อได้” ยูชอนตอบแบบรู้สึกผิดนิดๆ (นิดเดียวจิงๆ)
“เฮ้ ................. ยูชาน ชางมิน จุนซู” จุนซูด่ายูซอนยังไม่ทันจะจบ ก้อมีเสียงขัดขึ้น
“มีอะไร” ทั้ง 3 คนพูดพร้อมกัน
“ฉันมีข่าวดีล่ะ ดินเร็วๆสิแจ” ประโยคแรกพูดกับทั้ง3คน ประโยคหลังหันไปพูดกับคนที่เดินตามมา (อ้าวตอนแรกแจลากยุนมาม่ายใช่หรอ ไหงกลายเป็นงี้อ่ะ
“เออ รู้แล้ว รับจิง” คนที่เดินตามมาก้อเดินไปบ่นไปพลาง
“แล้ว อะไรล่ะข่าวดีทีว่าน่ะ” ชางมินเอ่ยถามขึ้น
“แหมๆๆๆ อยากรู้ล่ะสิ” หมียังเล่นไม่เลิก
“นายจะบอกไม่บอก” จุนซุที่อารมณ์เสียอยู่ก่อนแล้วหันไปถามยุนโฮด้วยสายตาดุดุ
“เออ บอกแล้วก้อได้ ฟะ”
“คือว่า.................”
“คือว่า อะไรล่ะ เร็วๆสิ”
“คือว่า...............”
“แกจะบอกดีๆ หรือว่าจะยังไง” ตอนนี้ยูชอนเดือดแล้วครับท่าน
“ฉันว่า... ฉันบอกเองดีกว่านะยุน” ในที่สุดแจจุงก้อพุดขึ้นเพราะเห็นยุนมัวแต่วางฟอร์ม
“ม่ายเอานะแจ ฉันจะบอกเอง”
“งั้นก้อรีบๆบอกสิฟะ” ทั้ง4ประสานเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“เออ ก้อคือว่า ท่านลุงอนุญาตให้เราไปเรียนนอกวังได้แล้วนะ” หลังพูดจบ ความเงียบก้อเข้ามาปกคลุม
“หะ จิงๆหรอ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย” ชางมินพูดขึ้นเป็นคนแรก
“โอ้ เยส ดีใจสุดๆ”จุนซูว่า พลางทำท่าเหมือนนักบอกเวลายิงประตูได้
“ฉันรักแกว่ะ ยุนยุนของฉัน” ยูชอนว่าพลางกระโดดกอดยุนโฮ
“เว้ยยย ลงไปนะโว้ย ไม่ต้องมากอดฉัน แกมันหนักนะโว้ย”
แล้วทั้ง 5 คนก้อกระโดดโลดเต้นไปมา ซึ่งภาพเหล่านี้ทำให้นางกำนัลที่อยู่แถวนั้นละลายกันเป็นแถว” ภาพของ เจ้าชายทั้ง 5ที่สง่างาม”
อาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ เพระว่าแต่งสดค่ะ เพิ่งนึกพลอตได้เมื่อเช้าเลยแต่งเลย ถ้าบกพร่องไงก้อขอโทษด้วยนะค่ะ
ขอคอมเม้นท์ซักนิดก้อยังดีน้า
ความคิดเห็น