คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ติดชื่อไว้ก่อน้อ~
1
กล่าวกันว่า....
กลางคืนเป็นช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกสุขสบายที่สุด ทุกสรรพสิ่งต่างพักผ่อนนอนหลับอยู่ในห้วงนิทรากันอย่างสงบสุข
เว้นแต่เพียง....
เขา.....
เดรโก มัลฟอย นักเรียนปี 6 โรงเรียนคาถาและเวทมนตร์ ฮอกวอร์ต ผู้ซึ่งนอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาอย่างคนนอนไม่หลับอยู่ในขณะนี้....
‘ให้ตายสิ....ไม่น่านอนกลางวันจนอิ่มเลยเรา’
เขาคิดอย่างหงุดหงิด....
และในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องลุกจากเตียงนอนแสนสบาย มาคว้าเสื้อคลุมสวมทับชุดนอนแล้วก้าวออกจากหอของตนอย่างเงียบๆ
ดีนะ...วันนี้ไม่มีเจ้าสควิปงี่เง่าน่ารำคาญกับแมวแก่ๆนั่นมาคอยเดินจับพวกนักเรียนที่แอบออกมานอกหอนอน จะมีก็แต่พวกภูตผีที่ออกมาบินร่อนไปร่อนมาให้เห็นมากกว่าช่วงกลางวัน แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขา...
.....................................................................................................................
ท้องนภามืดมิดไร้ซึ่งแสงแห่งหมู่ดาว แต่กลับมีแสงอื่นมาทดแทน....แน่นอน...แสงนั่นไม่ใช่แสงอาทิตย์ที่สว่างเจิดจ้าในยามกลางวัน เป็นเพียงแสงจันทร์วันเพ็ญซึ่งส่องสว่างกลบหมู่ดาวนับล้านๆดวงในยามราตรีที่ไร้เสียงต่างๆนอกจากเสียงแห่งธรรมชาติอันเงียบสงบนี้
แสงนวลเย็นตาของพระจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างกระทบระเบียงทางเดินยาวเหยียดกับสายลมอ่อนๆที่พัดมาถูกร่างทำให้รู้สึกเย็นสบายกว่าตอนอยู่ในหอ ซึ่งนั่นก็ทำให้คุณชายขี้หงุดหงิดแห่งหอสลิธิรินอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง
เด็กหนุ่มเดินชมบรรยากาศภายในโรงเรียนยามค่ำคืนไปเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลินโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าขณะนี้ขาทั้งสองข้างของตนได้พาร่างกายมาถึงที่ไหนแล้ว
เพิ่งมารู้สึกตัวก็เมื่อสายลมอ่อนๆในทีแรกได้ทวีความรุนแรงขึ้น อุณหภูมิรอบๆกายลดต่ำลงเรื่อยๆจนต้องหยุดยืนแล้วกระชับเสื้อคลุมราคาแพงบนร่างให้แนบสนิทเข้ามาอีกเพื่อคลายความหนาวเย็นที่สัมผัสได้ และเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณถึงได้รู้ว่าตัวของเขาได้เดินมาไกลจากจุดเริ่มต้นมามาก
“อ๊ะ...เราเดินมาถึงนี่เลยเรอะ?”
ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏสู่สายตาของเขาคือ ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่เหนือผืนน้ำที่เงียบสงบซึ่งส่องสะท้อนภาพของดวงจันทร์อีกดวงเป็นประกายแสงระยิบระยับไปทั่วผืนน้ำกว้างใหญ่ในทะเลสาบหลังโรงเรียน บริเวณรอบๆถูกปกคลุมไปด้วยพื้นหญ้าที่เขียวชอุ่มและมีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นอยู่อย่างร่มรื่น นอกจากนี้มีโต๊ะและม้านั่งหินอ่อนวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบสำหรับให้เหล่านักเรียนมานั่งพักผ่อนหรือทำกิจกรรมต่างๆในช่วงเวลาว่าง
เดรโกเลือกที่จะนั่งพักกับโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากริมทะเลสาบพอสมควรเพราะจากจุดนั้นเขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของทะเลสาบแห่งนี้ได้ดี แต่ในขณะที่กำลังจะทิ้งตัวลงกับม้านั่งข้างโต๊ะ นัยน์ตาสีฟ้าก็สะดุดเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งซึ่งฟุบหลับอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะตัวนั้น
“หือ!? กล้ามาหลับอยู่ตรงนี้ ไม่กลัวพวกพรีเฟ็คหรืออาจารย์มาเห็นเข้ารึไง?”
ว่าแล้วจึงเอื้อมมือไปจะปลุก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าร่างที่อยู่ตรงหน้าขยับเขยื้อนเล็กน้อย ศีรษะยกขึ้นหันซ้ายขวาแล้วนอนต่อ
แค่นี้ก่อนละกัน-_-
ความคิดเห็น