ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #Pepper X Coffemate# ตอนที่ 1
#Pepper X Coffemate#
"พี่เว๊ย~!!!!! ตื่นได้แล้วสัส!"
เสียงแสบแก้วหูของเพื่อนร่วมห้องชายดังขึ้นพร้อมหมอนที่กระแทกเข้าใส่ใบหน้าหล่อคม
"โอ๊ย เออ!"
'พี่' ชายอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงตะโกนกลับ แล้วทำปากบ่นงึมงำ ราวกับสบถด่าเพื่อนร่วมห้องที่ใช้วิธีปลุกรุนแรงได้ไม่ซ้ำแบบในเช้าของแต่ละวันมือหนายกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลเข้ม อย่างอารมณ์เสียก่อนลุกขึ้น แล้วเดินปึงปังไปเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมแกล้งกลับ มือหนาตบลงไปที่หัวของคนปลุก
"สัส! ตบกูไมเนี่ย!!"
"มึงปลุกกูรุนแรงไป"
"คราวหน้ากูจะปลุกด้วยตีนเลย!"
"งั้นคราวหน้ามึงก็เจอตีนกูเหมือนกัน"
...
"เปบเปอร์~~"
เสียงแหลมบาดหูของแพร ว่าที่ดาวคณะนิติศาสตร์ดังมาแต่ไกล พร้อมกับร่างบาง ผมยาวดำเงา ผิวสีขาวอมชมพูเนียนเรียบ ปรากฏต่อหน้าคนที่เจ้าหล่อนเรียกชื่อ
"อ้าว แพรหวัดดี" เจ้าของชื่อยังมึนงงเล็กน้อย ก่อนหันหน้าไปทักทายหญิงสาวที่เดินเข้ามาเกาะแกะ
"เที่ยงนี้ว่างมั๊ย ไปกินข้าวกัน" แพรพูดพร้อมเกี่ยวแขนชายหนุ่มขึ้นควง หน้าอกคัพ C เบียดอยู่กับแขนของชายหนุ่ม
"เอ่อ...ก็ได้นะ"
"ดีใจจังเลย~!"
แพรทำหน้าดีใจก่อนโบกมือลา โดยบอกว่าเธอต้องไปเตรียมตัวที่จะไปกินข้าวกับชายหนุ่มคนนี้
"แหม..มึง~ สาวมาลืมเพื่อนเลย เหี้ยจริงๆ"
"อะไรว่ะเมท ก็คนมันฮอตนี่หว่า"
"เอ้ิอ~! ยัยดาวนั่นก็เปบเปอร์คะขา ทั้งวัน"
"กูมันหล่ออะ"
"กูหล่อกว่ามึงอีก ไอ้พี"
'เมท' พูดพร้อมเอามือจัดปกเสื้อนักศึกษา พลางส่งสายตาจิกกัดไปให้ 'เปบเปอร์' หรือ 'พี' คนขี้เซาที่เขาปลุกเมื่อเช้า
"ถ้าอ่อนๆอย่างมึงเรียกหล่อ กูก็เทพบุตรอ่ะสัส"
"พอเลยมึง ไปเรียนเลยไป!"
ขี้คร้านเถียงต่อ เมทจึงถีบส่งพี่เข้าห้องเรียน แต่เมื่อลับสายตาไปแล้วก็บ่นอุบอิบอยู่คนเดียวด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"เที่ยงนี้มึงบอกจะเลี้ยงข้าวกูนะไอ้พี แม่ง เสือกลืม"
...//ตอนเที่ยง//...
ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยชื่อดังทางตอนเหนือของไทย เต็มไปด้วยผู้คนที่แน่นขนัด แออัดกันอยู่แบบนั้น ถึงแม้โรงอาหารจะกว้้างเพียงไร เด็กนักศึกษาก็เยอะจนล้นอยู่ดี
"แพรร้อนอ่ะ เปบเปอร์~"
เสียงหวานปนอ่อนดังขึ้นพร้อมกับแรงรัดที่แขนขวา ทำให้พีเริ่มรำคาญเล็กน้อย เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมานัวเนียด้วย โดยเฉพาะในสถานที่ที่ร้อนอบอ้าวแบบนี้
"อือ...ไปหาที่นั่งกัน"
ตัดบทโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง พีเดินฝ่าฝูงชนคนหิวข้าวมุ่งตรงไปยังโต็ะประจำ โดยมีแพรหนีบติดแขนขวาอย่าเหนียวแน่นตามมาด้วย
"เปบเปอร์ แพรหิวน้ำอ่ะ"
แขนขวาเขาเริ่มรู้สึกถึงแรงรัดที่มากขึ้น ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเธอคนนี้กำลังอ่อย เพราะด้วยประสบการณ์การมีแฟนสาวมาเยอะ เลยเจอมาจนชิน บวกด้วยการเป็นคนหน้าตาดี เข้าขั้นหล่อ จึงทำให้มีเหล่าผู้หญิงยิงเรือมาเกาะหนึบมากมาย
"งั้นแพรไปนั่งรอผมที่โต๊ะนะ"
"คะ"
แพรเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างว่าง่ายโดยโต๊ะนั้นไม่มีใครคิดที่จะนั่งเลยแม้แต่น้อยเพราะมี 'เจ้าถิ่น' พันธุ์บางแก้วนั่งส่งสายตาพิฆาตอยู่เป็นระยะๆ
"นี่เมท~ นายว่าพี่เค้าชอบชั้นมั๊ย"
แพรถามคนที่กำลังนั่งซดน้ำสุกี้ โดยที่ไม่มองหน้า เพราะเธอเอาแต่ส่องกระจก ปัดขนตา และทาลิปสติก แต่เมื่อคู่สนทนาของเธอเงียบไป เธอจึงถามขึ้นอีกครั้ง
"นี่! ชั้นถามไม่ได้ยินรึไง!" แพรพูดเสียงดัง
ตึง!
ชามสุกี้กระแทกลงกับโต๊ะ เมทขมวดคิ้วน้อยๆก่อนหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบสุกี้ที่ติดอยู่ขอบปาก
"ไม่รู้รึไงว่าเวลากินเค้าไม่ให้พูด ที่บ้านไม่ได้สอนมารึไง"
"นี่แกกล้าว่าชั้นงั้นเหรอ!!"
แพรยกมือชี้หน้าเมทที่กำลังนำชามสุกี้ไปเก็บ
"มีอะไรกันรึเปล่า"
เสียงพีดังขึ้นทำให้ฝ่ายหญิงต้องชักมือกลับอย่างไว เพื่อรักษาภาพพจน์
"ภามแพรคะ แพรขาของนายดูซิ" เมทส่ายหน้าราวกับมันเป็นเรื่องไม่สำคัญแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ พี่จึงหันกลับมาถามแพรที่ตอนนี้ยืนสั่นเพราะเก็บอารมณ์โกธรเอาไว้
"ไม่มีอะไรหรอกคะ"
...//ในห้องน้ำ//...
"สัสพี! ไอ้เหี้ย! ไอ้เวร!"
เสียงสบถกร่นด่าของร่างบางดังขึ้นเป็นระยะ ทำให้ผู้คนที่สัญจรไปมาต้องแวะเข้ามาดู แต่ก็ถูกสายตาคสกริบจ้อง ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากที่ไล่ทุกชีวิตออกไปจนหมดแล้วเมทจึงล้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ไอ้เทพบุตร~ ไอ้หล่อ~!! มึงเรียกกูแบบนี้บ้างไม่ได้รึไงว่ะ" พีที่ยืนพิงประตูห้องน้ำอยู่เอ่ยขึ้นทำให้คนล้างหน้าต้องหยุดชะงัก แล้วหันมามองอย่างตกใจ
"มึงเป็นไร" คำถามสั้นๆถูกยิงออกมาจากปาก กระทบหูคนฟัง แล้วสะเทือนไปถึงหัวใจ
....ไม่น่าเชื่อว่ามึงคิดจะห่วงกูด้วย....
"กูเห็นมึงแปลกๆไปน่ะ ก็เลยถาม"
พีเดินเข้ามายืนพิงอ่างล้างหน้าข้างๆเมท แล้วจ้อง สายตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วง
"มึงสังเกตดัวรึไง"
"โหย~ กูไม่สังเกตกูก็เห็นอยู่ดีนั่นหละ มึงกะกูเจอกันท้างงงง~ วัน แต่หลังมานี่มึงแปลกไปหว่ะ แบบเมื่อกี้พอกูเดินไปที่โต๊ะปุ๊บ มึงลุกเดินหนีปั๊บ ถามจริงมึงเป็นส้นตีนไรว่ะ"
พีอธิบายสิ่งที่เขาสังเกตเห็นเมื่อหลายๆวันมานี้ โดนเสริมหล่อด้วยการส่องกระจก จัดทรงผม เมทที่ได้ฟังแบบนั้นก็ยืนอึ้ง ได้แต่ปล่อยให้น้ำไหลออกจากก๊อกทิ้งไปเปล่าๆ
"เหี้ย! มันเปลืองนะสัส! เปิดน้ำทิ้งหาบรรพบุรุษเหรอ!"
พีด่าออกมาอย่างไม่พอใจ มือหนาาเอื้อมไปปิดก๊อกให้ แทนคนถูกด่าที่ยืนอึ้ง หน้าขึ้นสีเล็กน้อย
"มึงไม่สบายรึเปล่าว่ะเนี่ย หน้าแดงๆ มีไข้งั้นเหรอ"
พีเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาสัมผัสที่หน้าผากและแก้ม เมทยังคงมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย และไม่คิดจะขยับไปไหน
"ตัวก็ไม่ร้อน หรือมึงจะปวดไส้ติ่งว่ัะ"
"ปะ...เปล่า!! พอเลยมึงเอามือออกไป! กูไม่เป็นอะไรทั้งนั้นหละ!!"
เมทรีบเรียกสติกลับมาแล้วผลักคนตรงหน้าออกเวลานี้จะอยู่ใกล้พีมากไม่ได้ อยู่่ใกล้ไม่ได้!
"เหอะ กูไม่ชอบตื้อใครนานๆ มึงไม่บอก กูก็ไม่อยากรู้แล้ว"
"เออ ก็ดีแล้ว" เมทพูดเสียงเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำแต่กลับถูกเสียงหนึ่งเรียกเอาไว้
"เฮ้ย! เมท เย็นนี้กินข้าวกัน กูเลี้ยง!" พี่พูดอย่างร่าเริง
"!!!" ร่างบางได้แต่ทำหน้าตกใจ เพราะไม่คิดว่าพียังจะจำได้
"แน่ะ~! คิดว่ากูลืมรึไง~ โธ่เอ๊ย! ถ้ามึงคิดจะนอยด์กูเรื่องนี้ละก็ลืมไปได้เลยนะ กูสัญญาแล้วนี่"
ยิ้มทะเล้นถูกส่งออกมา เมทที่เห็นพียังจำสัญญาที่ให้ไว้ได้ก็แอบอมยิ้มก็เดินหายไป ทั้งตัวและหัวใจของเขารู้สึกเบาโหวง เหมือนจะลอยหลุดไป เขาเอามือกูมอกซ้ายไว้แน่น เสียงหัวใจของเขามันเต้นแรงขนาดนี้
เชียว?
...พี...ขอบใจนะที่มึงยังจำได้...
...//เย็นวันนั้น//...
"ไอ้สัสพี!!!! ไหนบอกจะเลี้ยงข้าวกูไงหว่ะ! ไหนกลับมาตายรังเฉยเลย แถมให้กูทำกับข้าวให้กินอีก~!!! ไอ้เหี้ยยยย~!!"
เมทบ่นในระหว่างที่ลงมือจัดแจงทำกับข้าวภายในหอพักของมหาลัยให้คนที่เ่อ่อยปากอาสาจะเลี้ยงข้าว แต่ดันทำกระเป๋าเงินหายซะได้
"ขอโทษ~ ก็กูทำตังค์หายนี่หว่าจะเอาที่ไหนมาเลี้ยงมึง ไว้คราวหน้านะ"
พีรีบขอโทษ เพราะกลัวว่าคนที่กำลังผัดข้าวอยู่นั้นจะโมโหแล้วนำเขาลงไปผัดรวมด้วย
"เออ ห้ามลืมนะมึง!"
เมทเดินออกมาจากครัวพร้อมจานข้าวผัดสองจานในถาดเงิน ภายใต้ชุดนักศึกษาทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อน คิ้วบางขมวดเข้าหากัน
"กินข้าวได้แล้ว" เมทนั่งลงบนเก้าอีกด้านตรงข้ามกับพี เมื่อวางจานข้าวผัดแล้วก็เดินไปหยิบน้ำ
"ค้าบ~ คุณแม่~" พีพูดแหย่คนตัวเล็กกว่า หวังจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นแต่...
"ใครแม่มึง!!!"
...//คืนนั้น//...
"เหี้ย~ มึงโกง!!" เมทโวยวายขึ้นเมื่อจับได้ว่าเกมส์ที่ตัวเองเล่นแข่งกับพีอยู่นั้น สาเหตุที่เขาแพ้ทุกๆตา เพราะพีมันโกง!
"เค้าเรียกว่าฉลาดล้ำโลกต่างหากหละเว้ย~!" คนชนะพูดขึ้นอย่างได้ใจ แล้วเอียงตัวหลบหมอนข้างที่เมทปามาได้อย่างหวุดหวิด
"อย่าอยู่เลยมึง~!!" เมทกับพี่วิ่งไล่กันภายในหอพักแคบๆ และจู่ๆ...
พรึ่บ!
"เหี้ย!!/เวร!!" ทั้งสองคนร้องและกระโดดกอดกัน เพราะขณะนี้ภายในห้องมืดสนิท
"พะ...พอแล้ว นอนได้แล้ว" เมทแยกตัวออกไปก่อนแล้วมุดเข้าใต้ผ้าห่มอย่างกลัวๆ
"เมทมึงกลัว....ผี ละซิ หึ หึ" พี่หัวเราะพร้อมคิดแผนการชั่วร้ายไว้ในใจ
"บ้านมึงซิ! กะ...กูเปล่า"
"แล้วทำไม~ มึงต้องคลุมโปงด้วยหละ หืม~" พีแทรกตัวเข้าใต้ผ้าห่มด้วย ในใจน่ะคิดจะแต่จะแกล้งคนตัวเล็กกว่า โดยไม่รู้เลยว่า คนที่นอนข้างๆกำลังใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่
"มึงก็ไปนอนเตียงข้างบน เตียงของมึงซิ!!" เมทพยายามผลักพีออกไปให้ห่างตัวมากที่สุด ทำไงได้ ก็เขากลัว กลัวพีจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวขึ้นน่ะสิ
"กู ไม่ ไป กู จะ นอน กับ มึง" พีเน้นย้ำทีละคำ
"ปล่อยให้เด็กกลัวผีนอนคนเดียวมีหวัง ฉี่ราดกลางดึกแน่ๆ" พีเอื้อมกอดไว้อย่างหลวมๆ
"พี...ปล่อยกูเหอะ นะ..." เมทอ้อนเสียงแผ่ว เพราะเรี่ยวแรงนั้นถูกช่วงชิงไปโดยอ้อมกอด
"มึง....เฮ้อ ช่างเหอะวันนี้คงเหนื่อยแล้วหละ กูไปนอนหละนะ" พี่เองก็คงตกใจที่จู่ๆ ผู้ชายปากอย่างเมทยอมพูดเสียงอ้อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ จึงยอมปล่อยโดยไม่ถามให้มากความ
"อืม..." เมทตอบรับสั้นๆ แล้วเงียบไป
...และคืนนั้นก็มีแต่ความเงียบระหว่างคนสองคน.....
...//เช้าต่อมา//...
พีที่นั่งเล่นเฟสคุยกับสาวๆที่อยู่คนละจังหวัดอย่างสบายใจ โดยอีกคนกำลังอาบน้ำอยู่
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พีลุกไปเปิดอย่างเสียไม่ได้ แต่เมื่ำอพบกับคนที่มาเคาะเรียกแล้วก็ถึงกับถอนหายใจ
"ว่าไงแพร"
"เปปเปอร์~ วันนี้แพรว่าง ไปหาอะไรกินกันมั๊ย?" หญิงสาวตรงหน้ายิ้มอย่างออดอ้อน พร้อมเข้ามาเกาะแขน
"เอ่อ...วันนี้คงไปไม่ได้หรอกนะ"
"ทำไมละคะ!! เปปเปอร์็ว่างนี่!" แพรเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ไอ้เหี้ยพี ใครมาว่ะ" เมทเดินตามออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันอยู่รอบเอว เผยผิวเนียนละเอียดที่ไร้รอยขีดข่วน
"อย่าบอกนะว่ามีนัดกับ ไอ้แห้งเนี่ย! ไอ้เนี่ยน่ะ!!" แพรชื่อไปทางเมทที่มองมาอย่างงงๆ พีรู้สึกไม่พอใจที่แพรไปว่าเมทแบบนั้น และเมทเองก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกัน จึงเดินทำหน้ามุ่ยเข้ามาหาทั้งสอง
"เฮอะ! พีอ่า~ มีปัญหาอะไรกันเหรอ?" แขนอีกข้างของคนถูกเรียกโดนเมทเกี่ยวเอาไปแอบอก พีกลืนน้ำลายลงคอไปอึกหนึ่ง
"ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งโดนผู้ชายควงแขนนี่หละ
แถมยังอยู่ในสภาพเปลือยอกอีก แล้วไอ้เมทเนี่ยมันขาวจังวุ้ย"
พีคิด แล้วสะบัดหัวไล่ความคิดและภาพแผ่นอกเนียนๆของเมทออกไป
"กริ๊ด!! เปปเปอร์! นี่มันอะไรกัน!! เปปเปอร์เป็นเกย์เหรอ!" แพรกริ๊ดเีสียงดังลั่น
"แล้วจะทำไม" เมทเองก็ยั่วประสาทแพรไม่เลิก
พีได้แต่ยืนงง ทำอะไรไม่ถูก ฝ่ายหนึ่งก็กริ๊ดๆๆๆใส่ อีกฝ่ายก็นัวเนียอยู่ที่แขนไม่หยุด
"พอที!" แพรพูดแล้วเดินหายไป
..........
"เมท เมื่อกี้มึงทำไรว่ะ"
"กู หมั่นไส้นังแพรนั่น นานละ"
"มึงหึงกูรึไง"
"บะ...บ้าเหรอ! "
ตอนนี้เมทกำลังถูกพีสอบปากคำ(?) เรื่องที่ทำไปเมื่อครู่ ทั้งๆที่อยู่ในสภาพเปลื่อยอก!
"มึงรู้มั๊ย? มึงทำให้แพรเข้าใจผิด ว่ากูกับมึงเป็น....เอ่อ...เป็นเกย์อ่ะ" พีลดเสียงลดเล็กน้อยในประโยคหลัง
"ก็ให้เธอเข้าใจไปซิ"
"หึ่ม....นี่มึงไม่รู้อะไรเลยรึไง!" พีตะคอก
"แล้วมึงเคยรู้อะไรมั่งอ่ะ!!" เมทตอกกลับด้วยเสียงที่ดังกว่า ทว่าเสียงนั้นกลับสั่น นัยน์ตาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา ทำเอาพีทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง
"มึง...มึงเป็นไร"
"กูไม่เป็นไร กูไม่เคยเป็นอะไรอยู่แล้ว" เมทปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แล้วหันหลังให้ให้พี
"เมท....มึงชอบกูเหรอ" น้ำเสียงพีที่ถามออกมา มีแต่ความกังวลและสงสัย
"มึงเพิ่งรู้รึไง"
"..."
"กูชอบมึงตั้งนานแล้ว แต่กูยังไม่กล้าพอ กู...กูเลย ฮึก..กูเลยทำได้แค่แอบหึง แอบหวงมึงไปวันๆ"
"เมท...กู"
"มึงไม่ได้เข้าใจอะไรกูเลย ทุกครั้งที่มึงเผลอเข้ามาใกล้กู เล่นกับกู มันทำให้กูเริ่มชอบมึงมากขึ้นเรื่อยๆ"
"เมท! กูขอโทษ" พีสวมกอดเมทจากด้านหลัง ทำให้รู้สึกถึงผ่นหลังที่สั่นระริก
"กูก็ชอบมึงเหมือนกันนั่นหละ แต่มึงเอาแต่ด่ากู ไล่กู กูเลยไม่แน่ใจ"
"มึง...มึงโกหก! กูไม่เชื่อ!" เมทพยายามดิ้นให้หลุดแต่กลับถูกพีจับให้ตัวเขาเอง หันมาเผชิญหน้า
"ได้โปรดเหอะ...เชื่อกูหน่อย" พีพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วโน้มเข้าจุมพิตริมฝีปากที่ถูกขบกัดจนแดง ด้วยจูบอันอ่อนโยนนี้ทำให้เมทหมดเรี่ยวแรง เซเข้าซบที่อกของผู้ที่ช่วงชิงแรงทั้งหมดไป
"เป็นแฟนกับกูนะ :)"
t em
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น