คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Special Part - ONLY -
Special Part
- ONLY -
Pairing: รักข้างเดียว?
- - - - - - - - - - - - - -
ทะเลสีครามทอดยาวตามแนวหาดทรายขาวสะอาด เสียงคลื่นกระทบฝั่ง
ส่งเสียงร้องคู่กับสายลมอันดังก้องในโสตประสาทชวนให้ว้าเหว่เสียเหลือเกิน
ดวงตาสีฟ้าจ้องมองระรอกคลื่นอย่างเหม่อลอย
หิมะบางตายังโปรยปรายบนผิวน้ำสีเข้ม ก่อนจะถูกกลืนหายไปใต้ทะเลแห่งเหมันต์ฤดู
ทะเลย่อมไร้ซึ่งผู้คน ในเวลาที่เหน็บหนาวเช่นนี้ มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกแต่กลับรู้สึกเหงาขึ้นมาลึกๆอย่างไม่มีเหตุผล
“หนาวแบบนี้ยังมานั่งตากลมอีก เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก…ฟูจิ”
น้ำเสียงคุ้นเคยทักทายขึ้นจากด้านหลัง
คนถูกเรียกชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นแก้วกระดาษถูกส่งมาให้ตรงหน้า ไอน้ำกรุ่นลอยบนผิวแก้ว บ่งบอกว่าเป็นเครื่องดื่มร้อนที่เพิ่งจะถูกกดมาจากตู้ขายน้ำใกล้ๆนี่
พลันรอยยิ้มจางๆแย้มขึ้นบนริมฝีปาก
“ขอบคุณนะ ซาเอกิ”
ฟูจิรับแก้วโกโก้ร้อนมาถือในมือ ความอุ่นที่ผิวกระดาษส่งผ่านมาถึงฝ่ามือทำให้รู้สึกคลายหนาวลงบ้าง
“อุตส่าห์มาจิบะทั้งที ทำไมถึงมาฤดูหนาวล่ะ?”ซาเอกิเปรย
“พวกแม่ กับพี่ยูมิโกะ แล้วก็ยูตะ บอกให้ไปพักผ่อนบ้างน่ะ ผมไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีก็เลย… มาที่นี่…”
เพราะอย่างน้อย ที่นี่ก็ทำให้ผมสงบใจลงได้…
น้ำเสียงช่วงท้ายแผ่วเบาลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แล้วคำพูดก็กลืนหายไป เหมือนไม่อยากจะเอ่ยต่อ
ซาเอกิไม่ได้คาดคั้นอะไร สำหรับเขา หากฟูจิไม่อยากตอบ เค้าก็ไม่จำเป็นจะต้องถามให้อีกฝ่ายลำบากใจ
“ยูตะคุงสบายดีมั้ย?”
คำถามต่อมา เขาจงใจเบี่ยงประเด็นออก นั่นก็เพราะรู้ใจเพื่อนคนนี้ดี
“อื้ม เค้าก็ยังตั้งใจเล่นเทนนิสไม่เปลี่ยน” เครื่องดื่มในแก้ว ถูกยกขึ้นจิบ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“แล้วก็นะ ดูเหมือนจะพัฒนาจนเก่งขึ้นไปอีกแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ ถ้าเจอคราวหน้าต้องขอลองแข่งด้วยซะแล้วซิ” ฟูจิกระชับเสื้อหนาวของตัวเอง ยกมือขึ้นกุมให้อุ่นขึ้น
เขาเหลือบเห็นเห็นร่างเล็กๆนั้นสั่นเล็กน้อยเมื่อลมเย็นวูบใหญ่พัดเข้าปะทะ สเว็ทเตอร์สีเข้มถูกถอดออกแล้วคลุมบนบ่าบาง เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลสะดุ้งเล็กน้อย นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองกลับมาอย่างุนงง
“หนาวใช่มั้ย ใส่ไปเถอะ...”
ใบหน้าหนาวก้มลงหลบสายตา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ
“ขอบคุณนะ... ซาเอกิ”
ยิ่งเวลาผ่านไป อากาศก็เริ่มเย็นลงทุกที... อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าคนๆนี้จะไม่สบาย
ถึงจะรู้ดีว่าปกติคนอย่างฟูจิไม่เคยจะล้มป่วยง่ายๆ แต่ตอนนี้ มันคงไม่ใช่เวลาปกติ
พอเห็นสีหน้าซีดเซียวจนน่าใจหาย ก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมคนในครอบครัวถึงได้สั่งให้หยุดพักซะบ้าง
“ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ จะเล่าให้ชั้นฟังบ้างก็ได้นะ”
“......”
“ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”
ฟูจิปิดเปลือกตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของทะเล
“ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย”
ซาเอกิจ้องมองร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความโศกเศร้า
บางทีเรื่องทั้งหมด อาจจะเริ่มตั้งแต่วันที่เทะสึกะหายไปจากชีวิตของฟูจิ โดยไม่มีแม้แต่คำบอกลา หรือ ข่าวคราวใดๆ
คงจะเป็นเพราะฟูจิยังเฝ้ารอเทะสึกะ ถึงคนๆนั้นจากหายไปเหมือนกันกับว่าไม่เคยมีตัวตนมาก่อน
ถ้าหากเทะสึกะอยู่ตรงหน้า เค้าคงจะอดตะคอกแรงๆใส่ไม่ได้...
สาบานกับตัวเองเสมอ ว่าจะไม่ยอมให้ใครทำให้ฟูจิต้องทุกข์ใจ นั่นเพราะเขารักรอยยิ้มอ่อนโยนนั้นมากที่สุด
“ฟูจิชอบ…เทะสึกะใช่มั้ย?”
มันเป็นคำถามที่แผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ และซ่อนความเจ็บปวดไว้ลึกๆ
“…ไม่รู้สิ …ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน”
รู้ก็แค่ว่า ทรมานทุกครั้ง เวลาที่หวนถึงอดีต
ทั้งที่ได้ฉายาอัจฉริยะ แต่กลับจมอยู่ในคำถามที่หาคำตอบไม่ได้น่าตลกสิ้นดี
มือบางหยิบแหวนสีเงินวงเล็กขึ้นมาตรงหน้า ตัวอักษรภาษาเยอรมันยังคงสลักแน่นบนโลหะ
ความหมายที่แสดงถึง ความหวัง
…ถ้าเช่นนั้นตอนนี้ ตัวผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่นะ
“มาทางนี้ซิ ฟูจิ”
รู้สึกตัวอีกที อีกฝ่ายก็คว้าข้อมือ เดินจูงไปใกล้ๆทะเล
เมื่อเท้าเปลือยเปล่าแตะกับน้ำทะเลก็ต้องสะดุ้งให้กับความเย็นที่แล่นปราดอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เย็นดีมั้ย?”
“แน่นอนอยู่แล้ว นี่มันหน้าหนาวนะ ใครเค้าเล่นทะเลกัน”
ฟูจิขมวดคิ้ว แววตาของซาเอกิดูสนุกสนานตอนที่เห็นเขาโดนลากลงน้ำเย็นๆ
เหมือนโดนแกล้งไม่มีผิด ปกติแล้วชอบแกล้งคนอื่นมากกว่า… พอโดนแหย่เองรู้สึกแล้วแปลกๆ
“นั่นสิ เพราะเป็นหน้าหนาว ทะเลถึงได้เย็นขนาดนี้ไง”ซาเอกิยิ้ม “แต่ว่า พอถึงฤดูร้อน มันก็จะอุ่นขึ้นเอง”
ฟูจิพอจะจับใจความได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง จึงจ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง
“ทุกๆอย่างมีช่วงเวลาที่ควรของมันเอง ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก ค่อยๆรอไปก็ได้”
เด็กหนุ่มมีสีหน้าเขินๆเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเกาแก้มแก้เก้อ
“ชั้น...พูดอะไรแปลกรึเปล่า ฮะๆ”
“ฮะๆ แปลกสิ แต่ก็สมเป็นเธอนะ” ฟูจิเอ่ยกลั้วหัวเราะ ยิ้มบาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าสงบนิ่งที่แฝงความเศร้า
เส้นผมสีอ่อนปลิวตามแรงลมปิดบังดวงเนตรคู่งามที่ซ่อนความหมายบางอย่าง
“ขอบคุณ…”
วลีสั้นๆ หลุดออกจากริมฝีปากบาง
คนฟังไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆเท่านั้น
“เย็นมากแล้ว กลับกันเถอะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน”
“อื้ม”
“จริงสิ ชั้นรู้จักร้านดีๆแถวนี้ เดี๋ยวเราแวะกันมั้ย”
“เอาสิ”ฟูจิยิ้ม
อาทิตย์อัสดงเริ่มส่องเงาทอดยาวย้อมพื้นทรายขาวกลายเป็นสีส้มแดง ประกายระยับของทะเลราวกับทับทิมระยับล้อลม
รู้อะไรมั้ย..ฟูจิ วันนี้จะเป็นวันที่ชั้นไม่มีวันลืม
สำหรับชั้นแล้ว แค่ได้ยืนอยู่ในที่ๆมองเห็นรอยยิ้มนั้นก็เพียงพอสำหรับทุกสิ่งแล้ว
แม้ว่าชั้นจะไม่ใช่คนสำคัญ
แต่ว่า...ขอแค่เห็นนายมีความสุข แค่นั้นก็พอแล้วจริงๆ
.
.
.
.
The End
- - - - - - - - - - - - -- - -- - - -- --
ทำไม๊ทำไม ใครๆก็รักชูสึเกะคุง 55
โดนไข้หวัดเล่นงานซะหมดท่าเลย (เป็นตามกระแสจริงๆ - -" )
ป่วยมาร่วมอาทิตย์แล้ว ยังไม่หายเลย แง
ช่วงนี้ไปไหนก็ต้องใส่ผ้าปิดปาก TAT".... ฮึ่ย ร้อนเฟ้ย!
ความคิดเห็น