คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - TWIN -
- TWIN -
Pairing: ???
- - - - - - - - - - -
คนสองคนยืนจ้องหน้ากันนิ่งพักใหญ่
เทะสึกะจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง ทั้งริมปากปาก จมูก โครงหน้า หรือแม้แต่รูปร่าง
ทุกอย่างที่เห็น เหมือนกับ ฟูจิ ชูสึเกะ ที่เขารู้จักไม่มีผิดเพี้ยน
เพียงแต่...
แววตาที่สะท้อนบนดวงเนตรนั้นต่างออกไปเป็นคนละคน
คนๆนี้ มีแววตาสะท้อนความเหงา… ไม่เหมือนกับ ดวงตาที่อบอุ่นอ่อนโยนคู่นั้น…
“เอ่อ…ขอโทษครับ”
เทะสึกะนิ่งไปอีกหนึ่งอึดใจ
แม้แต่เสียงก็ยังเหมือนกันราวกับฝาแฝด…
“ไม่เป็นไร”
ร่างสูงตั้งท่าจะเดินไป ทว่าดวงหน้าหวานจ้องมองนิ่ง และยืนอยู่กับที่
“คุณ เป็นคนญี่ปุ่นเหรอครับ”
บางทีอาจนับได้ว่าแปลกนัก กับการที่ได้พบคนญี่ปุ่นในเยอรมัน ทั้งยังเป็นการพบเจอแบบแปลกประหลาดกลางค่ำคืนเช่นนี้
คำว่าบังเอิญ คงจะง่ายไป
หรือบางทีควรเรียกมันว่าการเล่นตลกของโชคชะตา กระมัง
สายลมบางพัดสัมผัสบาดผิวยะเยือกเย็น กระแสนั้นเริงระบำท่ามกลางความเงียบงันที่โรยตัวเชื่องช้า
ลมที่ดูดกลืนความมืดมิดของค่ำคืนเอาไว้จนเป็นสีดำ
ราวกับม่านหมอกแห่งรัตติกาลที่เคลื่อนตัวบดบังธารสายตา
- - - - - - - - - -
“ขอโทษนะครับที่รบกวน”
“ไม่หรอก”
จะเรียกว่าแปลกหรืออย่างไรเขาก็ไม่แน่ใจนัก เมื่ออีกฝ่ายที่ไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อเอ่ยปากชวนมานั่งคุยกันในสวนสาธาณะใกล้ๆหอพักแบบนี้
แถมตัวเขาเองก็ปฏิเสธไม่ออกซะดื้อๆ มันเจ็บใจยิ่งกว่าซะอีก
เทะสึกะเปิดกระป๋องกาแฟที่ซื้อมาจากตู้ข้างทาง แต่ก็ได้แต่นั่งจ้องกระป๋องสีหม่นอย่างเดียว
“ผมพึ่งจะมาที่นี่ได้ไม่นานนัก ยังไม่ค่อยนักชิน แต่ดีใจที่ได้เจอคนญี่ปุ่นเหมือนกัน”
น้ำเสียงหวานเอ่ยกลั่วหัวเราะ พร้อมกับคลี่รอยยิ้มบางๆ
“แถมยังอ่านภาษาเยอรมันไม่ค่อยออกด้วย คิดถึงภาษาแม่ของตัวเองขึ้นมาจับใจเลยล่ะครับ”
นิ้วเรียวขยับกรอบแว่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกกาแฟกระป๋องขึ้นมาจิบ
“แรกๆก็เป็นแบบนี้แหละ”
ตอบรับสั้นๆไปเท่านั้น แต่ลึกๆกลับนึกเอ็นดูอีกฝ่ายอย่างน่าประหลาด
คงเพราะวลีที่แสนสุภาพ
หรือบางที อาจเพราะเหมือนกับฟูจิ
“คุณ…เอ่อ?”
“เทะสึกะ”
“คุณเทะสึกะ มาทำอะไรที่เยอรมันเหรอครับ?”
ประโยคคำถามอันใสซื่อถูกตั้งประเด็นขึ้น แบบไม่ทันตั้งตัว จนเทะสึกะสำลักกาแฟไปเล็กน้อย
...รู้สึกราวกับว่ามีลูกดอกลอยลำมาบักฉึกเข้ากลางหลัง...
“มาเรียนต่อ แล้วก็รักษาแขนน่ะ”
ส่วนอีกเหตุผล แต่เจ้าตัวจัดการกลืนคำตอบนั้นลงไปในความเงียบเรียบร้อยแล้ว
“แขน?”
“ชั้นเล่นเทนนิสน่ะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ
“ลำบากแย่เลยนะครับ ผมเอาใจช่วยนะครับ”
ในความรู้สึกของเทะสึกะ นั่นเป็นประโยคที่ทำให้อุ่นวาบไปทั่วหัวใจ
คำพูดเรียบง่าย ไม่ลึกซึ้ง แต่มันไม่มีเหตุผล เขาก็แค่...ชอบ
:
:
เวลาดำเนินผ่านตามจังหวะเข็มนาฬิกา
กาแฟกระป๋อง ถูกดื่มไปราวๆครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีทีท่าจะหมด
ส่วนนึงเพราะบทสนทนาที่เป็นดำเนินไปเรื่อยๆ จนลืมเรื่องรอบตัว
บรรยากาศที่ทำให้สบายใจ เหมือนกับได้กลับบ้านอีกครั้ง
“แล้ว นายมาที่นี่ทำไมกันล่ะ?”
นั่นเป็นคำถามแรกที่เทะสึกะเป็นฝ่ายถาม
แววตาร่าเริงหายไปจากดวงตาคู่นั้น สีของความเศร้าปรากฏเข้าแทนที่
ทำให้รอยยิ้มบางๆนั้นดูเหงาขึ้นทันตา
“มาหาคนๆนึงครับ”
เทะสึกะนิ่งเงียบ ไม่ได้ซักถามอะไรต่อ ทำเพียงจ้องมองใบหน้าที่จมปลักกับความเศร้าเท่านั้น
“เพราะเป็นคนสำคัญที่อยากจะพบอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ตาม”
เมื่อเอ่ยจบ สีหน้าเศร้าก็จางหายไป กลับเป็นสดใสอีกครั้ง
“งั้นเหรอ”
ถ้าไม่ใช่คนสำคัญมากๆ ก็งคงจะไม่มีทางถ่อสังขารมาถึงเยอรมันหรอก...
“แล้ว พบเค้ารึยังล่ะ”
“ไม่รู้สิ ลืมไปแล้ว”
ว่าพลางหัวเราะอย่างใสซื่อ
ไม่ว่าใครก็คงคิดว่าช่างเป็นคำตอบที่ยากแก่การตีความจริงๆ
แน่นอน รวมทั้งเทะสึกะด้วย
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมคงต้องขอตัวก่อน”
แขนบางยกขึ้นโบกลาพอเป็นพิธี
“ราตรีสวัสดิ์”
เขาโบกตอบ
ร่างเล็กจากไปในเงาของค่ำคืน เหมือนภาพมายาในความฝันแล้วปล่อยให้ห้วงราตรีกลับสู่กาลนิทรา
แต่เสียงกระซิบบางอย่างบอกว่า
เขาจะต้องได้พบกับเด็กหนุ่มผู้เป็นภาพสะท้อนของฟูจิ ชูสึเกะอีกครั้ง
.......เรื่องราวของเจ้าหญิงผู้หลงอยู่ในวังวนแห่งราตรี กำลังถูกเปิดม่านออกช้าๆ.....
.
.
.
.
.
.
.
- - - - - -
รีบแต่งอย่างสุดๆ กรี๊ด เวลาว่างมันช่างน้อย
ตั้งใจจะตอบเม้น แต่เวลาไม่พอ
แปะรูปวาดเองไถ่โทษละกัน อุส!
ฟูจิคุง~
เปิดรีเควสรูปเทะฟู ค่ะ ฮ่าๆ (ไม่ว่าง แต่อยากหนีความจริง)
ขอบคุณ jamsung ที่แอดเป็นเพื่อนนะคะ
เรายังใช้ไอดีระบบใหม่ไม่เป็น ก๊าก.. แย่ TvT"
ความคิดเห็น